Verslag, Fietsen door Lesotho

[Marco Meijerink]

Beste fietsvrienden,
Tussen alle materiaal discussies een verslagje...
We hebben de afgelopen weken in Lesotho, en een beetje Zuid Afrika, gefietst. Was weer een hele mooie tocht. We houden beiden erg van Afrika. Het lijkt soms wel of wereldfietsers dit continent niet altijd weten te waarderen. Lesotho is een beetje een vreemde eend in de bijt. Omgeven door Zuid Afrika is de sfeer in het land heel anders dan in bijvoorbeeld West Afrika, Centraal Afrika en Oost Afrika.
Alles naar deze site kopiëren is wat lastig maar een korte impressie vind je hieronder terug.
Het complete verslag staat op https://biketravel.exposure.co/lesotho.

Film is ook in de maak maar die is nog niet af, komt later.
Hieronder een korte impressie. Geniet ervan....je kan een heel klein stukje meefietsen

Kingdom in the Sky
Vele jaren geleden reden we langs de Dragensbergen en keken we verlangend naar Lesotho, Kingdom in the Sky. Het was toen winter en dat betekende kou, regen en sneeuw in Lesotho. Nu is het zomer en wordt het tijd om dit koninkrijk op grote hoogte te bezoeken. De hoofdstad Maseru ligt al boven de 1000 meter en hoe verder we het land in trekken hoe hoger we komen. Lesotho heeft twee asfaltwegen. Een van oost naar west en een van noord naar zuid. Op de asfaltwegen is er bijzonder weinig verkeer. Maar dat wordt nog veel minder als we onverhard rijden. Nog maar een paar honderd meter van het vliegveld af zijn we al snel in het lege Lesotho met uitgestrekte bergketens waar verspreid enkele dorpjes liggen. Via onverharde wegen gaan we op weg naar Semonkong.






Mensen, wat een mensen....
Hoe mooi een gebied landschappelijk ook is, uiteindelijk wordt de sfeer bepaalt door de mensen die er wonen. De lokale bevolking helpt ons bij het vinden van water en eten. En geeft ons voldoende ruimte om ons tentje op te zetten. We merken aan ons zelf dat het contact maken mer mensen erg makkelijk gaat. Velen spreken een beetje Engels maar ook met handen en voeten komen we een heel eind Expressieve gezichten die gemakkelijk te lezen zijn gecombineerd met het vermogen om bij ons in te schatten wat we nodig hebben. Lisette vraagt om wat water en wordt uitgenodigd om mee te eten. Ik vraag in een mijnwerkersdorpje een slaapplek en voordat we het weten worden we compleet verzorgd op weg geholpen. Mooi land, mooie mensen.





We proberen via het binnenland Thaba Tseka te bereiken. Vanaf Semonkong loopt er geen weg naar Thaba Tseka. In eerste instantie vinden we nog een hele goede gravelweg maar na ongeveer 60 kilometer houdt het op en verliezen we het spoor. In theorie zou het moeten kunnen maar in de praktijk kiezen we een ander pad. En eigenlijk begint hier de tocht pas echt. De thuis voorbereide route wordt verlaten en een nieuwe route opent zich. Moet eerlijk zeggen dat we nog geen tocht hebben gehad waar het gaat volgens plan. Een plan is ook niets meer dan een ruwe indicatie wat zou kunnen gebeuren. Gelukkig heeft Lesotho meer dan voldoende tracks die als alternatief kunnen dienen.





Beroemd en berucht, de Sani pass. Beroemd omdat dit de toegangspoort is tot Lesotho. Berucht om het de slechte staat van het wegdek, de steilte van de beklimming in combinatie met het onvoorspelbare klimaat. 1500 meter klimmen en in die 1500 meter kan het sneeuwen, hagelen, regenen. Er zijn windvlagen die zich een weg banen door door de Dragensbergen. En het volgende moment kan de zon schijnen en lijkt er niets aan de hand te zijn.
Nu is de Sanipas voor ons een beetje van Alpe d'Huez voor de wielrenner is. Je moet het gewoon gefietst hebben en als je het hebt gedaan valt het alleszins mee. De eerste 10 km staan in het teken van: 'wanneer begint de klim nou?'. De volgende 5 kilometer is: 'klotekeien, slecht wegdek maar nog niet echt stijl, wanneer begint de klim nou?'. De laatste 5 kilometer is: 'Shit, dit is wel een klim, toch een stukje lopen? Of toch niet?'. Al met een een stevige pas maar prima te doen. Oh ja, boven staat een pub met koud bier. Geen gebrek aan motivatie dus.





Het complete verslag staat op https://biketravel.exposure.co/lesotho.

[ellenvandrunen]

Mooi Marco, weer mooie foto's! Ik ben er jaren geleden (toen ik nog jong was ) met mijn vader geweest, maar nog niet op de fiets. Dat komt vast nog wel een keer, de bucketlist is lang! Dit jaar is de keuze Nepal of Peru.. of Bolivia..

[Marco Meijerink]

Je bent nog steeds heel jong toch Ellen?
Lange bucketlijsten herkennen we. Voor 2019 weer mooie plannen. Ben ook wel erg gecharmeerd van mooie tochten dichtbij maar ook van verre reizen. Aantal maanden zou weer mooi zijn . Iedere tocht brengt weer zoveel mooie indrukkken. Na al die jaren hebben we er nog steeds geen genoeg van. Lesotho was weer top. Heel veel mooie ontmoetingen gehad. Ben heel benieuwd welke andere wereldfietsers ook ervaringen hebben met het fietsen door Lesotho. Leuk om te delen? Doen!!
Ik zal binnenkort de landeninformatie bijwerken.

[de FliereFietser]

Mooie foto's en dito verhaal! Wij hebben de sani pas met de 4WD gedaan en dat was al een hele belevenis. Op de fiets moet het helemaal geweldig (en zwaar...) zijn geweest.

[keesswart]

Aan Lesotho heb ik bijzonder dierbare herinneringen. In het najaar van 1988 fietste ik erheen vanaf Harare (Zimbabwe). Kort ervoor was ik na tien jaar eindelijk afgestudeerd als planoloog, waardoor ik op mijn 30e weer voor dezelfde vraag stond als op mijn 20e: 'Wat ga ik doen met de rest van mijn leven?' (Het belangrijkste dat ik van mijn studie had opgestoken, was dat ik niet gelukkig zou worden van een carrière als planoloog, in het onwaarschijnlijke geval dat ik er ooit een baan in zou vinden. Ook Frank van Rijn had me daar onbewust mee geholpen, door te beschrijven hoe hij na een jaar lesgeven toch maar weer was gaan fietsen. 'Ik was een hele goede natuurkundeleraar. Alleen was ik de enige die dat vond', schreef Frank in een van zijn eerste boeken, om dan te vervolgen met: 'Als ik weer eens ergens had gesolliciteerd, wenste men mij altijd veel succes met mijn volgende reis'. Ik had een donkerbruin vermoeden dat mijn eigen sollicitaties niet heel anders zouden gaan verlopen. Later zou ik tijdens uitzendbanen aan den lijve ondervinden dat een kantoortuin geen biotoop is waar ik tot bloei kan komen.)

Ik voelde de behoefte om een tijdje onder te duiken, ver weg van familie en bekenden in Nederland, die zich afvroegen wanneer ik 'volwassen' zou worden. Onderduiken kon toen nog, want er was geen internet of gsm. Alleen per luchtpost was ik bereikbaar via het postbusnummer van de Lesotho Workcamps Association (LWA).

Op oudejaarsavond 1988 bereikte op mijn 10 jaar oude Gazelle Tour de France het kantoor van de LWA in Maseru, waar ik me had aangemeld om enkele weken vrijwilligerswerk te verrichten. Door dat vrijwilligerswerk (wat overigens niet zoveel voorstelde), kreeg ik kans om dit land veel beter te leren kennen dan wanneer ik hier alleen maar wat rond zou gaan fietsen.
Die kennismaking begon gelijk al, op nieuwjaarsdag 1989; toevallig ook mijn 31e verjaardag. David, een lokale vrijwilliger bij de LWA, nodigde me 's ochtends uit om met hem naar de bioscoop te gaan, waar 'Cry Freedom' draaide. (Deze film werd in het slechts 2 km verderop liggende Zuid-Afrika van P.W. Botha, ruim een jaar voor de vrijlating van Nelson Mandela, niet vertoond. Veel Zuid-Afrikanen waren op nieuwjaarsdag naar Lesotho gekomen om de film toch te kunnen zien.)
Na de film kwamen we bij het verlaten van de bioscoop Pauline tegen, een kennis van David. Pauline nodigde ons uit om met haar mee te gaan. Er volgde een bijzonder gezellige middag die er uiteindelijk toe leidde dat Pauline en ik samen de nacht doorbrachten in mijn tentje op het terrein van de Lesotho Workcamps Association.

Zoiets was mij nog nog niet eerder overkomen. Als twintiger was ik een introverte dromer, wat op die leeftijd niet zo handig is. In 1982 was een ontluikende vakantieliefde met Ann, een Engelse vrouw die ik tijdens een vredesfietstocht door Europa had leren kennen, in de kiem gesmoord. (Jaren later vond ik Ann terug op het internet. Kort na onze fietstocht was ze erachter gekomen dat ze biseksueel was en dat ze relaties met vrouwen minder ingewikkeld vond dan met mannen. In 2016 las ik dat Ann op haar 60e is overleden.)
Een paar jaar later was ik hopeloos verliefd geworden op een mooie Wageningse biologiestudente die wel van fietsen hield, maar van wie ik de gebruiksaanwijzing nooit heb kunnen doorgronden (zie hier onder het kopje 'Mooie Monica').
Toen ik de dertig naderde, kwam ik in Nederland alleen nog vrouwen tegen die niet van fietsvakanties hielden en vooral geïnteresseerd leken te zijn in mannen met een carrière, een rijbewijs en een kinderwens. Of ze vielen alleen op vrouwen, of op een 'lekker exotisch ding' uit een ver land.

In Lesotho werd mijn leven uit een licht depressieve sluimerstand geschud. Het avontuur met Pauline was na enkele weken weer voorbij, maar ik had nog steeds een zwak voor de mensen in dit mooie koninkrijkje in de bergen. In Thaba Phatsoa, een dorpje waar ik als vrijwilliger enkele weken door zou brengen, noemden de vrouwelijke bewoners (de mannen werkten allemaal in Zuid-Afrika) mij naar een prins uit de koninklijke familie van Lesotho: Seiso Khettisa.
Later trok ik fietsend door het binnenland en genoot ik van de vrolijke blikken die sommige vrouwen mij toewierpen en kreeg ik soms het gevoel dat ik nu zelf een 'lekker exotisch ding' geworden was.

Drie jaar en een half dozijn uitzendbanen later vertrok ik met een nieuwe fiets weer voor vijf maanden naar Zuidelijk Afrika, met als basiskamp opnieuw de Lesotho Workcamps Association. Enkele mensen die ik nog wist te traceren, heb ik toen weer gezien. Een vrouw uit Thaba Phatsoa, die toevallig bij de LWA op bezoek was, herkende mij en zei verrast 'Seiso Khettisa!'
Ook nu voelde ik me af en toe een prins op een witte fiets, al liet ik het ditmaal niet meer uit de hand lopen. Van mijn laatste Lesothotocht heb ik een reisverslag geschreven, de eerste van uiteindelijk meer dan 30 fietsreportages die later in Op Pad hebben gestaan.

Van mijn eerste Afrikaanse periode heb ik nog een dagboek en een doos met dia's, die wachten om ingescand te worden. Misschien laat ik er nog eens wat van zien op dit forum, in de categorie 'Opa vertelt' .

[Marco Meijerink]

En dan was er de film.
Een kleintje. 
Maar 2 minuutjes.
Niet omdat er niets zoveel bijzonders te zien was in Lesotho maar omdat we soms iets meer aan het fietsen zijn dan aan het filmen. Het was een hele mooie tocht. 

https://vimeo.com/316428379

Uiteraard staat de film ook op onze site...
https://biketravel.exposure.co/lesotho
https://www.marcomeijerink.com/video
https://www.marcolisettesport.com/singl ... -the-movie

[hoogframe]

wauw.. prachtig1 dank je wel voor dit mooie filmpje!