di 24 jul, 2018 19:58
Ik ben vanmorgen naar het UMCG geweest, het grote ziekenhuis van Groningen. Aanvankelijk bedoeld voor het behandelen van de nodulaire basaalcelcarcinoom, zoals dat vlekje op mijn linkerslaap zo wetenschappelijk heet. Dat ding heb ik al sinds 2007. Dacht ik al die jaren een stom wondje was, dat maar niet over ging. De behandeling bestaat uit een schaafmethode, na iedere schaafje wordt het plakje in een lab onderzocht op aanwezigheid van kanker. Binnen 60 minuten volgt het volgende schaafplakje, enzovoort, tot mijn huid „schoon” is. Dan de wond dichtmaken, eventueel opvullen met een ander stukje huid uit je lichaam. Het kan wel een hele dag duren.
Maar toen de verplegers – door het warme weer van vandaag droeg ik korte mouwen – een grote bruine vlek op m’n linkerarm zagen, ging men snel tot actie over. De behandeling van m’n nodulaire basaalcelcarcinoom terzijde geschoven naar een later datum. Deze vlek op m'n arm kan mogelijk een melanoom zijn. Zodra er uitzaaiingen zijn is het over het algemeen gesproken ongeneeslijk en dat geldt ook voor het melanoom. De 5-jaaroverleving (het aantal patiënten dat 5 jaar na diagnose van de uitzaaiingen nog in leven is) is minder dan 10%. De gemiddelde levensverwachting is slechts 6 tot 12 maanden (volgens Wikipedia).
Als ik geen korte mouwen had en de verplegers de vlek niet hadden opgemerkt, zou het met mij misschien anders aflopen....
Eerst werd ik door een misverstand in de interne communicatie per abuis in een andere behandelkamer (dag-operatie) gezet, wat voor een ander patiënt bedoeld was. Na wat inleidende gesprekken werd m’n arm verdoofd – ik keek de andere kant op, vind wat eng om m’n eigen vlees opengesneden te zien – en er werd een ruitje van 3 x 7 cm eruit gesneden en de wond bij elkaar geduwd en dichtgenaaid. Het weefsel gaat naar een lab voor onderzoek. Uitslag over 10 dagen en hechtingen verwijderen. Zelfs m'n vrouw moest een hoofd- en mondkapje op doen. Ik werd echt vriendelijk behandeld door drie dames die mij hebben behandeld. Na het overeind komen nog beetje onvast op m’n benen door de verdoving. Wat rustig rondgelopen in het grote gebouw van het UMCG, restaurantje gepikt en dan naar huis gereden.
Ik mag geen inspanningen doen. Ben ik nou bezig met het leeghalen van de schuur voor het opnieuw bestraten van de verzakte trottoirtegels, zaterdag komt er onweer terwijl er veel spullen en vier fietsen buiten staan.
Praatte m'n vrouw buiten mij om met de verplegers over mijn glas-in-lood hobby, kreeg ik van ze zowaar een stapeltje mondkapjes mee!
Maar toen de verplegers – door het warme weer van vandaag droeg ik korte mouwen – een grote bruine vlek op m’n linkerarm zagen, ging men snel tot actie over. De behandeling van m’n nodulaire basaalcelcarcinoom terzijde geschoven naar een later datum. Deze vlek op m'n arm kan mogelijk een melanoom zijn. Zodra er uitzaaiingen zijn is het over het algemeen gesproken ongeneeslijk en dat geldt ook voor het melanoom. De 5-jaaroverleving (het aantal patiënten dat 5 jaar na diagnose van de uitzaaiingen nog in leven is) is minder dan 10%. De gemiddelde levensverwachting is slechts 6 tot 12 maanden (volgens Wikipedia).
Als ik geen korte mouwen had en de verplegers de vlek niet hadden opgemerkt, zou het met mij misschien anders aflopen....
Eerst werd ik door een misverstand in de interne communicatie per abuis in een andere behandelkamer (dag-operatie) gezet, wat voor een ander patiënt bedoeld was. Na wat inleidende gesprekken werd m’n arm verdoofd – ik keek de andere kant op, vind wat eng om m’n eigen vlees opengesneden te zien – en er werd een ruitje van 3 x 7 cm eruit gesneden en de wond bij elkaar geduwd en dichtgenaaid. Het weefsel gaat naar een lab voor onderzoek. Uitslag over 10 dagen en hechtingen verwijderen. Zelfs m'n vrouw moest een hoofd- en mondkapje op doen. Ik werd echt vriendelijk behandeld door drie dames die mij hebben behandeld. Na het overeind komen nog beetje onvast op m’n benen door de verdoving. Wat rustig rondgelopen in het grote gebouw van het UMCG, restaurantje gepikt en dan naar huis gereden.
Ik mag geen inspanningen doen. Ben ik nou bezig met het leeghalen van de schuur voor het opnieuw bestraten van de verzakte trottoirtegels, zaterdag komt er onweer terwijl er veel spullen en vier fietsen buiten staan.
Praatte m'n vrouw buiten mij om met de verplegers over mijn glas-in-lood hobby, kreeg ik van ze zowaar een stapeltje mondkapjes mee!
