Forum Wereldfietser

Opvallend was hij niet, maar opvallend váák was hij wel bij de activiteiten van de Wereldfietser: Hein Casie, actief lid van onze Vlaamse zustervereniging De Vakantiefietser. Zat hij niet in de lage landen op de fiets, dan speelde hij wel een deuntje muziek, zorgde voor kleinkinderen of was hij in het buitenland op de fiets te vinden. Zijn laatste bericht op Facebook, van 29 november alweer:

terug thuis van een dagje lekker fietsen in Rotterdam. Weeral goed uitgewaaid en genoten van het afwisselende landschap. En vooral wat fietsplannen gemaakt voor volgend jaar.

Een fietsreiziger in hart en nieren.
Na enkele weken onzekerheid heeft zijn familie deze week afscheid van hem genomen, alvorens hij aan zijn laatste fietsreis begon. Alle sterkte gewenst aan familie, vrienden en anderen met het verlies van deze zachtaardige en goedlachse persoonlijkheid.

Meer info over de mogelijkheid om afscheid te nemen vind je bij onze vrienden in het zuiden.
Namens het bestuur van De Wereldfietser,
Robertjan Kuijten
Voorzitter

Ik ken Hein niet maar ik wens iedereen die hem heeft gekend veel sterkte de komende periode.

In Thailand bereikte mij het bericht van de kritieke toestand van Hein. Onmiddellijk liet Hein mij niet meer los. Een aantal jaren geleden maakte Hein deel uit van onze fietsgroep in Thailand. Nu meende ik Hein steeds te zien, met zijn brede grijns achter een Singha biertje. Wat heeft Hein toen genoten! Hein was een ware genieter van fietsen en van het après-fietsgebeuren. Ik genoot van het genieten van Hein. Ik zal Hein missen tijdens activiteiten van de Wereldfietser. Een lege plek blijft achter.

Maria, geweldig hoe je Hein ondersteunde bij zijn hobby en iedere keer liet gaan.
Hein plaatste toen berichten berichten uit Thailand onder 'bonpa". Hein was de ideale grootvader.

Ik zal Hein niet vergeten.

Maria en andere nabestaanden. Ik wens jullie veel kracht.

Hein, blijft bij mij bekend als onze goedlachse zuiderbuur. We hebben hem vaak op de fiets gezien, kamperend bij de Wereldfietser, ontbijtend voor zijn tent en regelmatig met een"bolleke" op het terras. Hetty en ik gaan zaterdag met de fiets naar België. Hopelijk komen er nog veel meer mensen met de fiets zodat we gepast afscheid kunnen nemen.


Ik weet niet wie deze foto heeft genomen, maar ik vind hem zo mooi en toepasselijk dat ik deze foto graag deel.

Wij wensen zijn familie en vrienden heel veel sterkte met dit verlies, we zullen hem missen op Facebook...

Ach den Hein.
De foto is typerend; was je Hein kwijt in de bergen of op de markt, dan zocht je naar iets oranje.
Hij beheerste de kunst van het genieten op zijn fietsvakanties. Daardoor was hij een fijne metgezel een paar jaar geleden in Marokko. 'k Heb genoten van zijn gezelligheid.
Sterkte aan de familie met het verlies van deze bijzondere man.
Loes

Maria, kinderen en kleinkinderen, heel veel sterkte met het verwerken van hrt overlijden van Hein. Ik hou heel prettige herinneringen aan hem in mijn gedachten.
Jans

We zullen je missen :Nel, Anita en Ingeborg

het gezin veel sterkte met het verdriet

kaasmuis

Wat vreselijk jammer om zo iemand te verliezen. Maria en verdere betrokkenen veel sterkte toegewenst de komende tijd.


Ben & Ingrid

Inderdaad Hein, opvallend was je niet maar je viel wel op omdat jij als Belg zo vaak deelnam aan de Wereldfietsweekenden in Nederland.
Een vriendelijke innemende man, zo zal ik je me herinneren die vol trots en liefde sprak over zijn echtgenote Maria die het ' toestond' dat jij zo vaak weg was op de fiets.

Maria, ik heb je hieron bewonderd, ik wens je veel sterkte met het verlies.
Ook de kinderen en kleinkinderen, sterkte met verlies en niet te vergeten, alle fietsvrienden en vriendinnen, sterkte gewenst!

Ik wist niet dat Hein ziek was of dat er iets was. Ik begrijp dat het plotseling is.
Best shocking.
Hein ken ik als een warme man met wie het goed kwaliteitsbier drinken is in de loop van een fietstocht.
Ik ga hem missen.
Betty

Voor mij best onverwacht. We maakten vaak een leuk praatje. Ik zal je missen op onze fietstochten. Familie en vrienden, veel sterkte!
Jeannette

Vandaag zijn we "te lijk" geweest bij Hein.
Onder erbarmelijke weersomstandigheden, maar ook onder massale belangstelling. Ik hoop dat deze grote opkomst een steun mag zijn voor Maria en alle andere familieleden die het nu zonder Hein in hun directe nabijheid moeten stellen.

Ik heb geluk gehad dat ik ondanks alle gestrande treinen toch op tijd in de kerk was. Een kerk die uitpuilde van belangstellenden die Hein wilden gedenken en Maria en de overige familie hun steun wilden betuigen.
Het meest bij mij bij gebleven de toespraak van Grégory Lewyllie, bestuurslid van onze Vlaamse zusterorganisatie De Vakantiefietser. Hierbij de tekst:

Afscheidsbrief Hein Casie
zaterdag 27 december 2014

Lieve Maria, Peter, An en Leen,
Beste familieleden en vele, vele vrienden,

Zoals op reis neemt het leven vaak een andere wending dan gepland. Hoe goed je een reis of een leven ook uitstippel, er zijn altijd facetten waarmee je geen rekening kunt houden, gewoon omdat je er geen controle, geen vat op hebt. Toen we twee maand geleden samen met enkele fietsvrienden avontuurlijke plannen aan het smeden waren voor een fietsreis doorheen Marokko, had niemand durven denken Hein, dat de reis van vorig jaar met je goeie fietscompagnon, Jos van Hoofstat, meteen ook je laatste grote fietsreis zou zijn.

Toen ik op donderdag 4 december kort na de middag telefoon kreeg van je geliefde Maria, werd de lichtblauwe hemel in één momentopname fluwelig zwart. Haar woorden drongen niet tot mij door, laat staan de werkelijkheid. Al snel verspreidde het nieuws zich als een lopend vuurtje. De sociale media zorgde ervoor dat we de evolutie op de voet konden volgen, maar nog meer dat we steun vonden bij elkaar.

Iedereen stond perplex. Hein, neergeveld door een hartaanval... Het was een beeld dat we nimmer voor ogen hielden en nog steeds niet kunnen vatten. We zagen een totaal ander beeld, een vertrouwd beeld, dat van de goedlachse Hein, altijd vrolijk, opgewekt, een levensgenieter pur sang. Een innemende man met doorzettingsvermogen, wilskracht en een onovertroffen passie voor het fietsen.

Hein, je eerste deelname aan een activiteit van De Vakantiefietser dateert van een jaar of tien geleden: de achtdaagse groepstocht in 2004 doorheen Noord-Frankrijk. Het was het begin van een lange reeks. Ik kan me de activiteiten van de Vakantiefietser niet herinneren waar je niét bij was. Veel van je vakantiedagen waren fietsdagen en dat werden er nog meer toen je drie jaar geleden op pensioen ging.

Buitenlandse tochten, fiets-kampeerweekends, rondje Rotterdam, herfstweekends vaak ook met Maria zoals twee maand terug in Dudzele, ... Geen bestemming voor jou was te dicht of te ver. Ook bij onze zustervereniging, de Wereldfietser, was je een graag geziene gast. Neen, Hein, je was geen eendagsvlieg en ook dat typeerde jou zo. Wie met jou op weekend meetrok, keerde huiswaarts met een goed gevoel. Je sociaal karakter werkte aanstekelijk. Je liefde voor het fietsen combineerde je met een andere passie, het Bourgondisch leven. De voorbije weken viel het me op hoe vaak foto's van jou opdoken die je zo typeerden. Zelf kokend of genietend van de kookkunst van fietsvriendin Ingeborg, zittend voor je tentje, op je geliefd dekentje met een goed glas wijn in de hand, genietend van het gezelschap, met je bruingebrand gezicht in de zon. Je voelde je overal thuis en kon mateloos genieten van het onverwachte op je pad.

Je maakte je ook nergens druk om. In het reisverslag opgetekend door Jos van Hoofstat tijdens jullie gezamenlijke reis doorheen Marokko in september vorig jaar kwam dit vaak naar boven. Jij met plezier een blikje vis aan het verorberen, terwijl Jos de katten op afstand probeerde te houden. Jij slapend als een marmot, terwijl Jos de slaap niet kon vatten, denkend aan het vooruitzicht van morgen: 150 km voor de boeg, 3000 hoogtemeters, slecht weer op komst. Zelfs in situaties waar andere reizigers de benen zouden nemen, zag je er toch nog de komische noot van in. Zo beschrijft Jos hoe jullie terechtkwamen in een hotel nauwelijks de benaming waard. Twee smerige bedden, met vieze lakens, geen licht, geen slot, een tochtig en lawaaierig terras, een Middeleeuws toilet, geen douche en zelfs geen water. Hein, je observeerde de ruimte en zei lachend: “Joske, hier zouden we met onze vrouwen niet moeten komen slapen.”

Hein, je hield van het leven, van je gezin, maar evenzo van je vele vrienden. En wij hielden van jou, of beter, we houden nog steeds van jou. Als ik terugblik naar de voorbije weken, hoe we als één groot peloton je vanop de zijlijn hebben aangemoedigd om die ene onoverkomelijke bergtop te bereiken. Hoe we vurig als een bende ploegmaats geloofden dat je het toch ging halen. We hielden ons vast aan elk sprankeltje hoop, want we wisten, opgeven stond niet in je woordenboek. André Ramault, bestuurslid van de Vakantiefietser en lid van het eerste uur, herinnert zich nog levendig hoe je op de klim van de Mont Ventoux in augustus 2013 je niet gewonnen gaf. “Ik doe het op mijn gemak, ik kom er wel...” Ook dat typeerde jou, je strijdvaardigheid, in het stille weg. Je wil en goesting om nog zoveel van het leven te genieten, om nog zoveel mooie dromen na te streven met Maria, je kinderen, je kleinkinderen en je vele vrienden. Het heeft niet mogen zijn.

We blijven verweesd en verdrietig achter. We klampen ons vast aan de zekerheid dat de tranen ook vloeien om de vreugde die je ons hebt geschonken. Maar ondanks het verdriet zijn we ook blij. Geloof me Hein; we zijn gelukkig en dankbaar voor je vriendschap, je liefde. We hebben je manier van leven, je omgang met ons als perfect ervaren. Het had langer moeten duren, maar het had niet beter gekund.

Nu is het tijd om afscheid te nemen. Maar wat betekent afscheid? Wanneer begint het en wanneer eindigt het? Het begint met onzekerheid en angst, om wat werkelijkheid is. Het begint met onbegrip, om wat waarheid is. Het begint met hoop en met strijden. En Hein, je hebt gestreden, maar het was een ongelijke strijd. Ook al moest je opgeven, je gaf ons je glimlach. Ook al is er geen later, je gaf ons je liefde.

Bedankt voor alles Hein, als echtgenoot, als vader, als grootvader, als broer en als vriend. Vandaag nemen we misschien afscheid, maar afscheid duurt een leven lang. Want diep in ons hart blijf je bij ons en dat voor altijd.

"Want diep in ons hart blijf je bij ons en dat is voor altijd".

De laatste zin van de toespraak van Gregory bij het afscheid van Hein is zo treffend.

Hein, menig tochtje van de Wereldfietser was het afgelopen jaar niet compleet. Ook op de campings was een lege plek, de plek waar jouw tent hoorde te staan. Vandaag is het een jaar geleden dat jouw grote reis begon........

Bedankt voor alle fijne tochten in Nederland, Belgie en Marokko die wel wel met jou mochten maken.

Annita

Na een jaar is voor Maria het verlies van Hein nog altijd groot. Bij allerlei gelegenheden voelt zij sterk de lege plek.
Gelukkig hebben veel fietsvrienden van Hein Maria ondersteund en doen zij dat altijd nog.