za 08 dec, 2012 12:17
Op het forum is al eerder gesproken over het project Janapar. Als sponsor hiervan kreeg ik gisteren een Sinterklaas cadeautje in de bus; de film. Gisterenavond hebben we deze gekeken en ik heb ervan genoten.
De aanleiding is heel herkenbaar. Tom vindt dat er meer in het leven zit dan websites bouwen. Samen met twee vrienden vertrekt hij voor een wereldreis op de fiets. En hij neemt een camera mee. Vriendschappen moeten erg sterk zijn willen ze een wereldreis op de fiets overleven. Ze haken af en Tom gaat alleen verder. In Armenië vindt hij zijn grote liefde. Zijn reis heeft een tijdelijke onderbreking. Maar uiteindelijk heeft hij en de reis en het meisje. Wel op een andere manier dan ik had verwacht.
De film bevat gewoon prachtige beelden. Landschappen, gebeurtenissen en mensen. Wat ik met name knap vind is de manier waarop hij alles zelf (!) in beeld brengt. Bij sommige stukken weet je dat hij de camera neerzet, wegfietst in het beeld en daarna weer terug om de camera op te halen. Maar hij filmt (met name zichzelf) ook gedurende situaties waarin filmen het laatste zou zijn waar ik aan zou denken. Emotionele momenten. Zware momenten. En ongelukkige momenten. De film kijkt als een combinatie van documentaire, road-movie en fietsreis. Voor mij was het ruim een uur fietsgeluk, emotie en plezier op een koude winteravond. het is elke euro waard die ik met plezier in het project heb gestopt. Een aanrader!
De aanleiding is heel herkenbaar. Tom vindt dat er meer in het leven zit dan websites bouwen. Samen met twee vrienden vertrekt hij voor een wereldreis op de fiets. En hij neemt een camera mee. Vriendschappen moeten erg sterk zijn willen ze een wereldreis op de fiets overleven. Ze haken af en Tom gaat alleen verder. In Armenië vindt hij zijn grote liefde. Zijn reis heeft een tijdelijke onderbreking. Maar uiteindelijk heeft hij en de reis en het meisje. Wel op een andere manier dan ik had verwacht.
De film bevat gewoon prachtige beelden. Landschappen, gebeurtenissen en mensen. Wat ik met name knap vind is de manier waarop hij alles zelf (!) in beeld brengt. Bij sommige stukken weet je dat hij de camera neerzet, wegfietst in het beeld en daarna weer terug om de camera op te halen. Maar hij filmt (met name zichzelf) ook gedurende situaties waarin filmen het laatste zou zijn waar ik aan zou denken. Emotionele momenten. Zware momenten. En ongelukkige momenten. De film kijkt als een combinatie van documentaire, road-movie en fietsreis. Voor mij was het ruim een uur fietsgeluk, emotie en plezier op een koude winteravond. het is elke euro waard die ik met plezier in het project heb gestopt. Een aanrader!
