zo 22 aug, 2010 17:21
Josie Dew
A Ride into the Neon Sun, A Gaijin in Japan
Uitgeverij Little, Brown and Company
ISBN 0 316 88156 2
Fiets meenemen in het vliegtuig, is niet iets wat me aanspreekt. Maar als ik zou doen, dan zou ik in Japan willen fietsen. Net als Josie Dew doet in dit boek.
Fietsen in Japan lijkt me als fietsen op een vreemde planeet. Je begrijpt geen woord van de gesproken en geschreven taal en de mensen en gebruiken zijn haast alien. Japan bestaat uit een aantal eilanden die ze allemaal op de fiets bezoekt. Eerst het grootste deel Honshu en Hokkaido erboven. Dan de steeds kleiner worden eilandjes eronder eindigend in Iriomote. Bootjes brengen haar tussen de eilanden heen en weer.
Leuk zijn de beschrijvingen van de vriendelijkheid en vrijgevigheid van de mensen. Overal kan ze terecht, overal wordt ze uitgenodigd. Volkomen wildvreemden stoppen om haar wat te geven. Van fruit tot eten. Van sokken tot telefoonkaarten. In Japan wordt dit gezien al gelukbrengend. Bijzonder vind ik de beschrijvingen van hoe ze kampeert. Meestal in een parkje in een stad of een dorp. Apart zijn de ontmoetingen met mensen. Communicerend met handen en voeten, soms in gebrekkig Engels en soms in gebrekkig Japans (je leert aardig wat Japans tijdens het lezen van dit boek). En afschrikwekkend zijn de beschrijvingen van de urbanisatie, de snelwegen, het autoverkeer en het gebruik van beton. En dan het weer daar. Dat is toch ook wat anders dan we hier in Europa gewend zijn. Heet, veel heftige regen. En dan de tornado's. Zeker niet om te onderschatten.
Mocht je naar Japan willen gaan om te fietsen dan is dit boek een 'must-read'. Vind je fietsen in het buitenland leuk, dan is dit een vermakelijk boek. Het is meer dan 500 bladzijden dus best wel een pil maar ik heb het met plezier gelezen. Haar schrijfstijl is leuk. Het gaat meer over hoe zij, als fietser uit Engeland, het land en de mensen beleeft, dan een opsomming van sites-to-see. Kortom, een aanrader als je van reisboeken houdt, al dan niet op de fiets.
A Ride into the Neon Sun, A Gaijin in Japan
Uitgeverij Little, Brown and Company
ISBN 0 316 88156 2
Fiets meenemen in het vliegtuig, is niet iets wat me aanspreekt. Maar als ik zou doen, dan zou ik in Japan willen fietsen. Net als Josie Dew doet in dit boek.
Fietsen in Japan lijkt me als fietsen op een vreemde planeet. Je begrijpt geen woord van de gesproken en geschreven taal en de mensen en gebruiken zijn haast alien. Japan bestaat uit een aantal eilanden die ze allemaal op de fiets bezoekt. Eerst het grootste deel Honshu en Hokkaido erboven. Dan de steeds kleiner worden eilandjes eronder eindigend in Iriomote. Bootjes brengen haar tussen de eilanden heen en weer.
Leuk zijn de beschrijvingen van de vriendelijkheid en vrijgevigheid van de mensen. Overal kan ze terecht, overal wordt ze uitgenodigd. Volkomen wildvreemden stoppen om haar wat te geven. Van fruit tot eten. Van sokken tot telefoonkaarten. In Japan wordt dit gezien al gelukbrengend. Bijzonder vind ik de beschrijvingen van hoe ze kampeert. Meestal in een parkje in een stad of een dorp. Apart zijn de ontmoetingen met mensen. Communicerend met handen en voeten, soms in gebrekkig Engels en soms in gebrekkig Japans (je leert aardig wat Japans tijdens het lezen van dit boek). En afschrikwekkend zijn de beschrijvingen van de urbanisatie, de snelwegen, het autoverkeer en het gebruik van beton. En dan het weer daar. Dat is toch ook wat anders dan we hier in Europa gewend zijn. Heet, veel heftige regen. En dan de tornado's. Zeker niet om te onderschatten.
Mocht je naar Japan willen gaan om te fietsen dan is dit boek een 'must-read'. Vind je fietsen in het buitenland leuk, dan is dit een vermakelijk boek. Het is meer dan 500 bladzijden dus best wel een pil maar ik heb het met plezier gelezen. Haar schrijfstijl is leuk. Het gaat meer over hoe zij, als fietser uit Engeland, het land en de mensen beleeft, dan een opsomming van sites-to-see. Kortom, een aanrader als je van reisboeken houdt, al dan niet op de fiets.
