Vorige week maandag, 13 oktober.
Ik was een weekendje wezen fietsen in Zeeland, bij m'n ouders, en kwam met de trein terug. Bij Schiphol uitgestapt, ik denk ik pak die laatste paar kilometertjes nog mee.
Rond een uurtje of zeven kwam ik op de Dr. Plesmanlaan in Slotervaart op een kruising aanrijden, de stoplichten knipperden oranje. Links van me reed een auto (de rijbaan is hier gescheiden van het fietspad door een groenstrook met bomen) die rechtsaf wilde slaan, de Laan van Vlaanderen op.
Ik hield in, jeweet tenslotte maar nooit, maar de auto remde keurig in de bocht. Mooi zo: ik trek op en wil oversteken. Op dat moment trekt ook die auto weer op. Hij was niet voor mij gestopt, maar om naar de richtingaanwijzers te kijken; het was een Poolse tourist die niet wist of-ie de juiste route aan het volgen was.
Dus, op het moment dat ik overstak, zat ineens die auto dwars voor me. Ik vol in de remmen, hij vol in de remmen, maar ik raakte 'm onvermijdelijk op de rechter koplamp, sloeg over mijn fiets heen en landde plat op m'n neus op het asfalt, schoof een tiental centimeters naar voren en kwam met m'n voorhoofd tegen de vluchtheuvel tot stilstand:
Even later was ik per ambulance naar de Spoedeisende Hulp van het Slotervaartziekenhuis vervoerd, en had ik wat hechtingen in de kop:
En ik kon gaan (per taxi; fiets was met de politie mee). Een dag of twee later begon alles lekker op te zwellen:
Dit had ik nog van m'n bril over, de andere helft ligt denk ik nog ergens in een goot in Slotervaart. Ik ben wel blij dat ik ooit voor plastic brilleglazen heb gekozen, dat zal ik ook altijd doen, in de toekomst! Toen ik dit zag, werd me ook duidelijk dat ik behoorlijk over de straat gegleden ben met m'n gezicht. En waar die winkelhaak op m'n neusbrug aan te danken is:
En tenslotte m'n fiets, ook op miraculeuze wijze (net als ikzelf) redelijk schadevrij uit de strijd gekomen. Vork en frame zijn nog heel, en daar gaat het mij om. Deze stond op de nominatie om gestript en omgebouwd te gaan worden:
Nu, dik anderhalve week later, zijn de hechtingen eruit, en beginnen de zwellingen ook te verdwijnen. Afgezien van een wat scheef en misvormd (dubbelgevouwen) neustussenschot en een fraai litteken boven m'n linkeroog ben ik alweer de onweerstaanbare knapperd die ik voorheen altijd was.
.tsooJ
Ben weer opgestaan, fiets was nog heel, ikzelf behoorlijk geschrokken en wat beurs en ben toen maar helemaal beduusd naar huis gestrompeld. Ik was helemaal perplex, dat je dit zo maar kon gebeuren, het ging zo ongelooflijk snel. Heb de voorrem van m'n fiets maar wat minder strak gezet, maar of het me nooit meer zal gebeuren??
kan ik een botsing vermijden. Ik kijk om, om non-verbaal te communiceren en kom met mijn voorwiel naast het asfalt in een gat. De fiets heeft opeens geen snelheid meer maar ik wel en maak een salto met gestrekte armen over het stuur en duikel enige meters de dijk af. Niks aan de hand, mijn fiets nog heel en die dove kwartel alleen maar verbaasd kijken. 
