reisverslag Iran

[FV1]

Salaam,

even voor jullie een terugblik naar de afgelopen dagen.
Donderdag het vliegtuig genomen naar Tehran, het vliegtuig was nog niet voor een kwart gevuld. De vlucht verliep voorspoedig. Midden in de nacht op Tehran Airport geland. Het bleek dat we buitenom moesten naar een ander vliegveld voor de doorvlucht naar Bushehr. Maar eerst de bagage van de band. De fietsen kwamen zoals verwacht stuiterend van de band gerold. Gelukkig hadden we ze op Schiphol goed ingepakt, ze bleven heel. Vervolgens de fietsen op een taxi, staand, andere bagage erbij met hulp van Mona en Navid (ontmoet in het vliegtuig, www.monavid.com voor meer informatie over hen) naar het andere vliegveld. Daar lang wachten tot 's morgens vroeg de doorvlucht in een Fokker 100 naar Bushehr, aan de Perzische Golf. Bushehr stelt niets voor, dus ondanks een nacht zonder slaap, toch maar op de fiets en met een windje in de rug 75 km over de Persian Gulf Highway naar Borazjan. Een gat van niets, armoedig, bouwvallig, maar toch een hotel gevonden. Kost niets, maar het zag er ook niet uit. Een restaurant vinden om te eten is moeilijk hier. Vrijwel nergens is iets te vinden en als je al wat gevonden hebt, zijn ze je liever arm dan rijk. Heel raar. Iran is sowieso een land vol tegenstrijdigheden. Een paar voorordelen kunnen we alvast uit de weg ruimen: mensen zijn hier ontzettend aardig en vriendelijk; en tot nog toe hebben we geen enkele vrouw in een Burqua gezien. Alleen maar meisjes die hip en modern gekleed gaan met een hoofddoekje dat zowat van het hoofd af glijdt.... op en top modern dus. Blote enkels, blote voeten, maakt allemaal niet uit.

Zaterdag
Een lange dag, veel klimmen. Het landschap werd eerst wat afwisselender, palmbomen, maar daarna werd het weer wat saaier (zeg maar ronduit saai) en veel verkeer op de weg. Het is hier 's morgens om 8 uur al dik boven de 20 graden en om 11 uur al ver boven de 30 graden, dus we zweten hier peentjes en het water is niet aan te slepen. Anderhalve liter cola is er binnen 10 minuten doorheen. Af en toe is er een roadblock, maar de militairen en politie zijn uitermate aardig en vriendelijk. Nergens hoeven we onze paspoorten te laten zien. Het verkeer rijdt wel als gekken hier rond. Het lijkt wel op het Formule 1 circuit van Iran... Wat ook heel vervelend is zijn de scooters die naast je komen rijden, vervolgens voor je, met je willen praten en ook je zonnebril willen pakken tijdens het fietsen. Maar dat is gelukkig maar 1x voor gekomen. We lunchen met een iraanse familie, maken foto's, wisselen eten uit, alles heel leuk en gemoedelijk. Na 110 km zijn we in Kazerun, Bekaf, moe maar ook voldaan. Daar een hotel vinden is ook nog niet zo makkelijk. Alles staat overigens alleen maar in het Farsi aangegeven, de bewegwijzering op de grote weg ook in het Engels, maar die bordjes kloppen vaak niet. In Kazerun dus toch een hotel weten te vinden. Wat duurder dan de eerste keer, maar verder wel prima te doen. Ook nu weer de hele stad afgezocht naar een eettent, en uiteindelijk een gevonden die dicht was, toch open, eten niet mogelijk, maar uiteindelijk toch maar wel wat kunnen eten.

Zondag
Een klein weggetje, heerlijk rustig, naar Shiraz genomen. Eerst nog wel zoeken naar die weg, maar met hulp van een auto die voor ons uit reed, toch gevonden. Na 40 km klimmen in de hitte toch maar ergens gevraagd of we op de goede weg zaten. MAar goed dat we dat gedaan hebben, want de weg bleek verderop afgesloten..... Dus konden we weer 40 km terug naar KAzerun. Maar ondertussen heerlijk thee gedronken met een Iraanse familie waarvan de zoon een beetje Engels sprak. Dat soort contacten zijn bijzonder leuk en maken een bezoek aan Iran ook interessant.
In Kazerun (we moesten 40 km tegen de wind in fietsen omdat het hard was gaan waaien, dus snel naar bededen ging niet) de bus naar Shiraz genomen, die over de snelweg ging. Dat was een rit om niet gauw te vergeten. Shiraz is een drukke, mooie stad. We hebben hier een hotel waar een andere Nederlandse fietser (Eelco) zit. Net lekker gegeten, maar wel voor de driedubbele prijs van gisteren, terwijl het eten niet anders was. Voor Eelco trouwens nog een benzine brander meegenomen; de zijne was kapot en hij moet nog een jaar de wereld rond. DAt kopen leverde nog wel wat hilariteit op: in de koopgoot in Rotterdam wisten ze in 2 gerenommeerde outdoorwinkels niet wat een benzinebrander was..... en wat je daar mee kunt.....Tja...

Maar goed, deze tent sluit over 10 minuten, om 2100 uur (trouwens, niemand weet hier wanneer en of de klok nog een keer verzet gaat worden; zou eigenlijk gebeuiren tijdens Iraans nieuwjaar (21 maart dit jaar) ,maar de president heeft verordonneerd dat de zomertijd dit jaar niet doorging. Awel, wij merken het wel. Het zou wel prettig zijn wanneer de klok nog verzet wordt, want het is nu 's morgens erg vroeg licht en 's aovnds om 1900 uur al donker.

Wij (Abel en ik) vermaken ons verder prima, hebben een hoop lol, lachten vaak om de rare Iraanse gebruiken en gewoontes en tegenstirjidigheden en komen zo makkelijk de dagen door.

De volgende keer weer meer uit Iran!!!!

Vele groeten,
Abel en Freek.

[FV1]

Salaam,

weer even een tussenstand van wat er in de tussenliggende tijd gebeurt is. En dat is best veel.

Zondagavond hebben we Eelco nog ontmoet, de jongen die bij ons in het hotel zit en op weg is naar China en INdonesie op de fiets. Een avondje mee gepraat en afgesproken maandag samen de stad (Shiraz) in te gaan.

Maandag Shiraz.
Eerst naar de citadel. een prachtig oud kasteel, waarvan 1 hoektoren verzakt is omdat die als wc werd gebruikt vroeger... tja.... shit happens.... Er staat een lange rij voor om binnen te mogen, maar gelukkig gaat het snel, hoewel veel Perzen voordringen. MAar dat is gewoonte hier. Binnen is het niet echt bijzonder, behalve dat we overal coca cola zien (hoezo embargo?), vrouwen waarvan de hoofddoek van het hoofd valt (hoezo strenge kledingvoorschriften?) en iedereen wil van ons weten waar we vandaan komen, wat we van Iran vinden, etc. Na de citadel bezoeken we een paar mooie moskee"en, kopen water voor 20 ct en krijgen onze lunch er gratis bij, peuzelen die op bij een binnenplaats met bomen, bloemen en vijver, en gaan vervolgens een paar andere mooie moskeeen bezoeken. Officieel mogen daar geen buitenlanders naar binnen, maar Eelco weet een achteringang zodat we toch naar binnen kunnen. Vervolgens worden we met een auto naar de tuinen en eht graf van de beroemde dichter Hafez gebracht. Hier is het zo enorm druk dat het niet leuk is. We gaan te voet terug naar het hotel en gaan 's avonds eten, samen met 2 belgen die bij ons in het hotel zitten. Het is gezellig en loopt iets uit de hand, maar daarover later meer.
De Belgen vertellen ons dat de bus naar Yazd niet vaak gaat, dus 's avonds gaan we nog naar eht busstation om een busticket te regelen. Het fietsen hier is nl. niet heel geweldig: de wegen zijn erg druk, het landschap is saai, het is heet, dus we nemen daarom maar een stukje de bus.

Dinsdag Persepolis
We nemen met z'n vijven (Eelco, Abel, de 2 belgen en ik) de taxi naar Persepolis, 60 km oftewel 2 uur rijden. Onderweg zien we diverse ongelukken (gebeuren) die ontaarden in een vechtpartij. De Perzen zijn blijkbaar een lichtontvlambaar volk.
Persepolis is een oude opgraving van vroeger, het is er drukdrukdruk, je ziet alleen maar mensen en qua opgravingen valt het totaal in het niet bij Palmyra, Apamea en Baalbek, wat ik vorig jaar gezien heb. Maar toch leuk om hier eens rond te wandelen. Na een paar uur hebben we het bekeken, gaan door de mensenmassa weer terug en staan emt de taxi weer inde file om weg te komen.
's avonds fietsen we naar het busstation en hebben een oude bus naar Yazd, waar we (te) veel bij moeten betalen om onze fietsen mee te nemen (kost meer dan een plek voor een passagier!).
De bus is oud, schud veel, de stoelen zitten niet prettig, maar ach, we slapen een beetje en 's morgens om 4 uur staan we in Yazd.

Woensdag Yazd
We fietsen in het donker het centrum in, zoeken naar een hotel, rijden paar keer verkeerd, maar vinden uiteindelijk een erg leuk hotelletje, met een prachtige binnenplaats en dakterras, waarvan we een mooi uitzicht hebben over de stad. Het internetcafe is gesloten, want het is (weer) een nationale feestdag. WE gaan even wat slapen, vervolgens de stad in, ziel veel leuke lemen huizen (als hier maar geen aardbeving komt.... dan krijg je hetzelfde als in BAm). De mensen zijn hier wat aardiger dan in Shiraz. Er zitten meer reizigers en toeristen in ons hotel, en maken een praatje met 2 Zwiterse fietsers die een hele nare ervaring hebben gehad in Iran; een Sloveense backpacker die ook neit echt te spreken is over dit land en een paar andere toeristen. Het is wel gezellig hier.

Donderdag
Vandaag gaan we op tijd naar het busstation om de bus naar Esfahan te nemen. We vragen om een Volvo bus (dat schijnen de meest moderne en luxe bussen te zijn) en die kregen we ook. Maar nu een hele oude aftandse, die eerst in Turkije rondgereden heeft, daar afgedankt is en met busjongen en al (zo smerig zag die er tenminste uit) naar Iran gegaan is. Sinds die tijd is de bus nooit meer schoongemaakt (niet van binnen en niet van buiten). Echt smerig. De mensen in de bus zien er al even smerig uit als de bus zelf. Kortom: geen prettige busrit. Vanaf het busstation in Esfahan rijden we de stad binnen, zoeken een slaapplaats en gaan 's avonds nog even de drukke stad in. Ook hier is weer geen restaurant te vinden. Vraag me werkelijk af waar de Iraniers eten. Blijkbaar allemaal thuis, of in fastfood restautrants, want pizaa's en hamburgers kun j ehier op elke hoek van de straat krijgen.
Uit de praatjes die we maken met de lokalo's blijkt dat iedereen graag naar Amerika wil, Amerika niet als vijand ziet. Iedereen loopt hier ook met mobiele telefoons rond (gemiddelde prijs hier 700 euro...) een videocamera (alles digitaal). Kortom: de gemiddelde Iranier is stinkend rijk, werkt bijna nooit (dit land heeft meer dan 100 feestdagen is ons verteld; dat kan wel kloppen want de winkels hier zijn vaker niet dan wel open). Kortom, de jeugd is erg modern en vooruitstrevend.

Tot zover even Esfahan, de volgende keer weer meer. Iedereen de groeten en dank voor de fanmail!

Freek en Abel

[FV1]

Salaam iedereen,

Wat eerder dan verwacht zijn we weer terug in Nederland. Dat heeft een aantal oorzaken. In de vorige mail hebben jullie al kunnen lezen dat we af en toe de bus hebben genomen. De wegen in Iran zijn nl. eindeloos lang, weinig afwisseling, erg druk en bij tijd en wijle relatief gevaarlijk. Soms wat opdringerige auto's die je van de weg proberen te rijden en jongelui op een 125 cc motor die al rijdend (en wij fietsend) de zonnebril en pet van je hoofd proberen te roven. VAndaar dus de bus. Dat zorgt er ook voor dat de plaatsen die je wilt bezoeken, wat sneller de revue passeren. En backpacken met de fiets onderin de bus is ook niet het meest handige. VAndaar. Daar komt bij het uit de hand gelopen etentje in Shiraz waarover ik nog beloofd had te berichten.

Goed, Shiraz dus, maandagavond. We eten met z'n vijven, 2 Belgen uit ons hotel, Eelco en Abel en ik. Het is erg gezellig. Bij het afrekenen echter, vraagt de restauranteigenaar de driedubbele prijs. Die weigeren wij uiteraard te betalen. Hij heeft het menu met de prijzen erbij van te voren laten zien, dus de driedubbele prijs vragen (en de buitenlandse toeristenprijs was al het dubbele van de lokale prijs zagen we, maar daar kunnen we nog begrip voor hebben), dat kan naar ons idee niet. We praten er over, maar hij is onvermurwbaar. Daarop besluiten wij uit te tellen wat we gegeten hebben, dat bedrag te geven en weg te lopen. Dat doen we, maar de Belgen blijven treuzelen en blijven boven staan (het restaurant bevindt zich op de 1e verdieping). Wanneer Eelco, Abel en ik buiten zijn, staan de Belgen nog boven. Dat vinden wij maar niks, dus gaan weer terug om ze te halen. Daarop houdt de restaurantbaas ons tegen om weer weg te gaan. We discussieren verder over de prijs, maar dat levert niets op. Vervolgens komen een paar jongens uit het restaurant erbij en bemoeien zich ermee. Luid geschreeuw door hun. Vervolgens trekt 1 van hen (type vechtersbaasje) de bril van Eelco's hoofd en geeft hem een kopstoot. Abel probeert dat te verhinderen en krijgt ook wat klappen. Het vechtersbaasje houdt zich nu met Abel en Eelco bezig: de tas van Abel wil hij hebben en de keel van Eelco knijpt hij dicht. De restaurant eigenaar probeert hem tegen te houden, maar dat lukt eerst wel, daarna niet meer. Ondertussen heeft hij het rolluik dicht laten doen, zodat we min of meer gevangen zitten. Hij roept dat hij de politie zal bellen. Graag, roepen wij.
De overige gasten uit het restaurant worden naar beneden gedirigeerd en mogen naar buiten. Omdat de Belgen nog steeds boven staan (en wij halverwege de trap) heeft het voor ons geen zin om ook naar buiten te gaan; we laten de Belgen (Chris en Barbara) niet alleen achter.
De 2e keer dat een groepje gasten het restaurant uit mag lukt het ons om ook buiten te komen. De politie (de Iraanse variant van de ME: volledig in zwart gekleed, handschoenen aan, halfautomatisch geweer bij zich) is nu ook gearriveerd en stormt de trap op en deelt rake klappen uit aan het vechtersbaasje, dat daarna weet te ontkomen. HElaas spreekt de politie geen Engels. Omstanders proberen e.e.a. te vertalen. WEgens nieuwjaar schijnen de prijzen met 20% verhoogd te zijn, krijgen we te horen. Tja, 20% is wat anders dan 300% (en dat terwijl Abel en ik de avond ervoor gewoon voor de prijs die op het menu stond hadden gegeten...). Er wordt nog een uur heen en weer gepraat, uiteindelijk neemt de restauranteigenaar genoegen met wat we willen betalen, maar weigert de schade aan de bril van Eelco en tas van Abel te vergoeden. Met een mobiele telefoon van de politie bellen we met de NL ambassade met de vraag of het raadzaam is een aanklacht in te dienen. Dat weten ze niet en ze bellen ons terug. VErvolgens melden ze ons dat ze een tolk telefonisch beschikbaar hebben.... tja,... daar hadden we niet om gevraagd; dat is het probleem ook niet. Weer even later bellen ze weer terug. Nee, het is niet verstandig om een aanklacht in te dienen, dit leidt tot een civiele procedure en dan kun je minimaal 3x opgeroepen worden voor een getuigenverhoor en dat kan nog maanden duren. Niet iets waar we zin in hebben. We besluiten dezelfde avond nog om een busticket voor de volgende dag naar Yazd te kopen. Hier in Shiraz willen we niet langer meer zijn.

De avond en nacht duren vervolgens lang... Abel, Eelco en ik praten nog lang na. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. In andere (Arabsiche landen) is er ook wel eens onenigheid over de prijs, maar dat wordt altijd netjes opgelost, en is nog nooit ontaard in zo'n bizarre gijzeling en vechtpartij. InTurkije weten ze het zelfs te waarderen als je weet hoeveel de lokalo's betalen en dat ook doet....
We besluiten daarom om, mede ook vanwege de drukke wegen, montone landschappen, om maar verder te bussen en zo min mogelijk risico meer te lopen. Eelco sluit zich hierbij aan, en hij wil nu redelijk snel Iran verlaten, maar moet nog wel wat visa regelen voor Turkmenistan en Oezbekistan.

Tot zover de terugblik naar Shiraz. We zijn blij dat het nog relatief goed is afgelopen. HEt had ook anders kunnen wezen....
Voor iedereen die nog naar Iran gaat en Shiraz bezoekt: GA NIET NAAR RESTAURANT SOLTANI dat in een zijstraatje van de grote boulevard vlak voor het Park hotel ligt.
(Het was zowiezo een bijzonder restaurant: je bestelt cola en krijgt Fanta, je bestelt 4 soep en je krijgt er 3; je bestelt 3 thee en je krijgt er 6; je vraagt om een fles mineraalwater en je krijgt kraanwater....).

Maar goed, hoe verging het ons verder? Donderdagavond nemen we onze intrek in hotel Persia in Esfahan. We genieten van het uitzicht bovenaf het Kowsar hotel over de stad. Het is erg druk, we zijn moe en gaan niet al te laat naar bed.

Vrijdag, Esfahan.
Eerst bezoeken we de JAmeh moskee, een van de grootste van Iran. Het is inderdaad een geweldig complex, omgeven door een mooie bazaar. We spreken 2 Iraanse touristen uit Tehran, en het valt ons op dat de vrouw ons aanspreekt (gebeurt normaal nooit) en ons zelfs een hand geeft! Na deze moskee, gaan we naar het Imam square. We lopen een beetje verkeerd, maar na wat navraag komen we uiteindelijk op dit prachtige plein, het een na grootste ter wereld (na een plein in China). 2 moskeeën, een paleis en de bazaar omgeven het plein, waar in het midden een parkje en fontein ligt. Veel Iraniers zitten op bankjes, liggen op het gras, dus wij doen hetzelfde. Even later maken we kennis met een van de eigenaren van tapijthandel Alladin, die is getrouwd met een Nederlandse die reisleidsters is bij Koning Aap. Het is vandaag vrijdag, de nationale gebedsdag en het is ook erg druk nu. Via luidsprekers klint de Imam over het plein, maar de gemiddelde Iranier trekt zich daar weinig van aan. We bezoeken de 2 moskeeën, die allebei prachtig zijn. Heel veel (Delfts blauwe?) tegeltjes, prachtig versierd, beschilderd, etc. Vanaf het paleis hebben we een prachtig uitzicht over het plein. Het is hier geweldig! Later op de middag zitten we hier op een bankje en schuifelen 2 Iraanse meisjes voorbij. Ze werpen ons wat steelse blikken toe en blijven 3 meter verderop staan. Even later gaan ze achter ons in het gras zitten en 5 minuten later lopen ze naar ons toe om te vragen waar we vandaagn komen, etc. Even later komen er nog 2 meisjes aan en zo zitten we plots met 4 (leuke) Iraanse meisjes! 2 van hen vragen of ze ons een rondleiding mogen geven over het plein. Dat is prima. Maar wanneer we samen het paleis in willen, mag dat niet van de 'foreigners police' oftewel de zedenpolitie. De dames mogen niet zomaar met 2 buitenlandse heren naar binnen (waar het overigens krioelt van de mensen).
We eten 's avonds in het zeer luxueuze Albassi Hotel, waar een lopend buffet staat voor een zacht prijsje. Tot onze grote verbazing zijn en blijven we de enige gasten. De theetuin zit wel helemaal vol.

Zaterdag, Esfahan
VAndaag bezoeken we nog een ander paleis in Esfahan, twee (Armeense) kerken, die prachtig beschilderd zijn van binnen, en lopen langs en over de bruggen van Esfahan. We eindigen de dag weer op het Imam square, dat prachtig blijft, zeker 's vaonds wanneer alles mooi verlicht is.

Zondag, Esfahan
We willen de 'shaking minarets' bezoeken, een minaret die beweegt wanneer je ertegenaan duwt. WE gaan er te voet naar toe, lopen anderhalf uur, en komen er dan achter dat de moskee waar de minaret staat, gesloten is. We lopenn verder naar een berg van waaraf we een prachtig uitzicht over de omgeving en Esfahan zelf hebben. Met de bus gaan we terug, lopen door een park, dat vol zit met Iraniers die daar de lunch koken en met de hele familie zitten te eten. ERg gezellig en we worden weer diverse malen aangesproken. Het Imam square is nu een stuk rustiger, het is vandaag (weer) nationale feestdag en heel veel winkels, waaronder ook de bazaar, zijn dicht.
VAnavond eten we op tijd en gaan vroeg naar bed. Het schijnt dat we maandag om half 8 kunnen ontbijten in ons hotel.

Maandag , Tehran
Het ontbijt van half 8 wordt 8 uur (volgens de jongen van het hotel, die overigens niet al te snugger is en werkelijk geen enkel woord engels spreekt); dus daarom haal ik zelf maar brood. Wanneer we willen afrekenen, duurt het eindeloos voordat hij alles heeft uitgerekend. Hij telt alles 3 x na, komt tot 3 verschillende bedragen. Wanneer we in euro's willen betalen, wil hij ons naar de bank sturen. Wij zitten inmiddels op hete kolen omdat we de bus moeten halen en nog naar het busstation moeten fietsen. Hij snapt er helemaal niets van. We vragen wanneer de manager komt, die komt om 8 uur, maar inmiddels is het al half 9. Wanneer die eindelijk om kwart voor 9 komt, is het zo geregeld, we kunnen in euro's betalen en gaan snel weg om de bus te kunnen halen. Het is een luxe bus, we kunnen nog een tukkie doen tijdens deze lange dag. Rond 5 uur zijn we op het busstation, nemen de taxi naar het vliegveld waar we rond half 6 zijn. Nu begint het lange wachten.
In terminal 2 staat onze vlucht niet op de monitor, we worden doorverwezen naar terminal 1. Daar staat ooik nog niets, en worden we dooverwezen naar terminal 2. Tja. Nu ja, we hebben nog de tijd. We doden de tijd met een rondje lopen, thee drinken, praatje maken met lokalo's, galgje doen, ik zie ik zie wat jij niet ziet, mensen raden, en zo wordt het 12 uur.
We moeten nu toch in terminal 1 zijn, dus daar pakken we de fietsen in, en checken om half 2 in. We wachten nog en mogen rond half 4 het vliegtuig in dat een uur later vertrekt. Om half 9 nederlandse tijd (10 uur Iraanse tijd) landen we op Schiphol na een lange, vermoeiende dag met heel wat bijzondere ervaringen rijker.

Is Iran nu gevaarlijk om naar toe te gaan? Naar ons idee niet. Incidenten zoals in Shiraz kunnen overal gebeuren. De autoriteiten (politie e.d.) zijn erg aardig voor de buitenlanders. Iran is geen goed fietsland naar ons idee. De wegen zijn te druk en het landschap is te monotoom. Wildkamperen is officieel verboden, maar kan wel. Zij het dat we in Yazd 2 Zwitsers ontmoet hebben die tijdens een nachtje wildkamperen bijna vekracht (de vrouw) en vermoord (de man) werden door jongelui op de beroemde motor.
Iran is prima om te backpacken. Maar ga niet tijdens No Ruz (het Iraanse nieuwjaar). Veel winkels en instanties zijn dan gesloten en het is overal ontzettend druk.
Ga in Iran niet in discussie over de prijs.... en als je een restaurant bezoekt, kijk dan eerst of er een rolluik voor kan zitten of niet....

Iran, een mooi land, met gastvrije vriendelijke mensen. Tevens een land vol met tegenstrijdigheden... Wij hebben er in elk geval toch veel plezier beleefd.

Groeten,
Abel en Freek

[fietsjunks]

Salaam,

We gaan te voet terug naar het hotel en gaan 's avonds eten, samen met 2 belgen die bij ons in het hotel zitten. Het is gezellig en loopt iets uit de hand, maar daarover later meer.

Tjemig Freek, ik heb het gelezen, maar dat is wel een bizar verhaal! Een enorme domper op je vakantie lijkt ons...

Erg jammer voor jullie dat het niet geslaagd was...

El & El

[FV1]

Ach, soms zit het mee, soms zit het tegen he. Doe je weinig aan.
Kijk, als zoiets in de laatste week gebeurt, alla(h). Maar wanneer je in de eerste paar dagen een aantal zeer vreemde dingen meemaakt (overigens ook heel veel aardige mensen ontmoet hoor), dan begin je wel te twijfelen aan je tocht... vandaar!

Groet,
Freek

[whisky]

Hoi Freek,

Net je verslag gelezen, wat een avontuur daar in het restaurant! En zoals verwacht voor de rest geen problemen in Iran. Het lijkt me echt heel interressant om in zo een gespleten samenleving te fietsen.

Op het moment zelf is zo een avontuur niet echt fijn maar dat zijn uiteindelijk WEL de dingen die blijven hangen van een toer. Die intense momenten, leuk of slecht maken de toer tot wat die is.
Interessant om te zien dat of je nu alleen of met meerdere mensen onderweg bent het voor de veiligheid niks uitmaakt. Je kunt elkaar daarna wel opvangen en opbeuren, dat is wel een voordeel.

Ik ben in Jordanie op mijn eerste dag op de fiets aangerand maar "helaas" niet door een arabische haremschone maar een oude arababier Die pakte mij dus vol in het kruis toen ik vertelde dat ik geen vriendin had EN Nederlander was. Ben je blijkbaar automatisch homofiel ofzo. Ik kon hem met moeite van mij af krijgen en op het moment zelf voelde ik me niet echt lekker maar achteraf heb ik me echt kapot gelachen. De eerste Arabier die ik tegenkom is homoseksueel! Zulke maffe dingen overkomen alleen mij en die blijven altijd hangen, niet die saaie stukken rechte weg. Maar je moet inderdaad stevig in je schoenen staan om dan gewoon weer vrolijk verder te fietsen ja.

Fiets de wereld (wat er ook gebeurd),
Marc

[FV1]

Ha Marc,

ja, heb je helemaal gelijk in.
Het 'gekke' is dat wij in Shiraz dus Eelco ontmoet hebben, een jongen die ik ken van de vereniging De Wereldfietser. Hij was op dat moment 8 maanden alleen onderweg en is op weg naar Indonesie op de fiets en wellicht nog verder. Wij vroegen hem die maandagmiddag 'joh, heb je in die 8 maanden nog iets bijzonders mee gemaakt, iets gevaarlijks, of engs?'.
Nee, was zijn antwoord.
En nog geen 5 later was juist hij degene die bijna vermoord werd....
Het kan soms raar lopen; het was in elk geval wel fijn dat we met z'n vijven waren en niet alleen daar... je vangt elkaar toch op....

Jij ook veel succes met je geplande fietstocht!
Groet,
Freek