...
Onderweg passeer ik langs een klein vissersdorpje met moslimgemeenschap. De kern van het dorpje bestaat uit een kanaaltje dat langs beide oevers straatjes heeft op betonnen palen. De straatjes zijn overdekt met helderblauwe golfplaten en in kleine winkeltjes zijn kooplui op een relaxte manier aan het werk. Als westerling val ik hier erg op – de mensen glimlachen breed naar me en een oude man roept naar me “hellooooo…happy shopping”, gevolgd door een smakelijke lach. Hij spreekt enkele woorden Engels en ik doe een praatje met hem. Ik zeg dat ik de lokale brug kom bewonderen: een steile halve cirkel die over het dorpskanaal staat gespannen en een veelzeggende naam draagt: “The Bridge to Test Your Willingness”. Hij is zo vriendelijk me te begeleiden en enkele foto’s te nemen. Een warme man.
- Pittoresk vissersdorpje.
- The Bridge to Test Your Willingness.
Langs rustige landschappen fiets ik verder naar de ferry pier. Ik koop mijn ticket en kan wachten in de schaduw van een wachthuisje. Daar komen enkele jonge toeristen naar me toe door de magnetische kracht van een bepakte reisfiets. “You are living my dream, man” zegt een vriendelijke Franse jongen. We praten nog wat over mijn route en ik raad hem aan zijn droom zeker eens waar te maken. Ondertussen komt er een gezette jongeman aan en zegt in Oost-Europees Engels:
- “You’re gonna bike on Koh Chang?”.
- “Yes”.
- “There are very steep hills there”.
- “Yes, I know, I can try”.
- ”And watch out for the monkeys, they can be very aggressive”.
- “Yes, I know, I’ll stay away from them – I have been bitten before”.
- “They especially hate cyclists”.
- “Thanks for scaring me” zeg ik al lachend.
Om zijn woorden kracht bij te zetten toont hij me een litteken als een cirkelvormige stippellijn op zijn scheen. OK, misschien moet ik als tandenmagneet toch een beetje waakzaam zijn op Koh Chang.
- Ferry naar Koh Chang.
Op de ferry ontmoet ik nog een jong Thais koppeltje dat uit Bangkok wou ontsnappen voor een paar relaxte dagen op Koh Chang. Beiden zijn laatstejaars ingenieurs en zij heeft de ambitie om na haar diploma naar Duitsland te gaan voor verdere studies. Ik wens ze veel succes toe en “have a good time at Koh Chang”.
Het is al late namiddag wanneer ik op Koh Chang aankom. De hoofdweg loopt bijna om het eiland heen. Bijna – want er is een stukje in het uiterste zuiden van enkele honderden meters dat onoverbrugbaar lijkt. Dat maakt dat je geen rondje kan fietsen en dat je, wanneer je aankomt aan de noordkant van het eiland een keuze moet maken. Naar links betekent: niet toeristisch, zo goed als geen stranden, enkele vissersdorpjes. Naar rechts betekent: 99% van het toerisme, hotels, stranden en drukke en minder drukke badplaatsen. Links hou ik voor later, want ik wil naar mijn hotel, dus sla ik rechts af. Ik ben nog maar net af de ferry, zit nog niet helemaal recht op mijn fiets en onmiddellijk word ik geconfronteerd met de eerste brutale klim op het eiland. Na de afdaling hou ik halt bij de eerste baai – daar had ik eerder op de dag mijn hotel geboekt. Het vastgoed in de baai blijkt een sjiek hotelcomplex te zijn, waarbij verschillende units met verschillende commerciele namen allemaal gemanaged worden vanuit één centrale receptie. Mijn hotel – het goedkoopste - ligt enkele honderden meters van de receptie op een nogal desolate plaats. You get what you pay for. Niet erg, met mijn fietsje kan ik de hele baai makkelijk verkennen. Omdat ik niet zoveel honger heb – die maaltijd uit het havikenrestaurant lijkt nog niet helemaal verteerd – beslis ik om het vanavond sober te houden. Wat voedselrestanten uit mijn fietstas volstaan.
Net voor zonsondergang trek ik naar de baai voor een fotoshoot van de ‘lonely tree in the sea’. Een fotogenieke mangroveboom die wat eenzaam in de branding van de baai staat. Meer is het niet. Het is de eerste keer dat ik meer dan een half uur bij een boom blijf staan om hem te fotograferen in verschillende fasen van de zonsondergang. Dat kost geen moeite want het landschap is ronduit idyllisch en ik heb tijd.
- The lonely tree in the sea.
