di 13 dec, 2022 14:55
Beeldverhaal bikepackingtrip Alpen
di 13 dec, 2022 17:01
Wat een schitterende foto's en een heerlijk verhaal. Zeer bedankt voor het delen, echt een tractatie!
Geef je op het einde nog een kaartje met de route?
Geef je op het einde nog een kaartje met de route?
di 13 dec, 2022 18:16
Bedankt en graag gedaan.
De geplande en daarna aangepaste route staat hier:
https://ridewithgps.com/routes/41597500
Grotendeels heb ik hem ook zo afgelegd, met wat extra lusjes hier en daar.
De geplande en daarna aangepaste route staat hier:
https://ridewithgps.com/routes/41597500
Grotendeels heb ik hem ook zo afgelegd, met wat extra lusjes hier en daar.
vr 16 dec, 2022 11:34
Dat weekeend valt inderdaad de eerste sneeuw, precies zoals ik had gehoopt. De Sommeiller zou niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk het hoogtepunt van mijn trip vormen. Voor de komende dagen houd ik het Alpenweerbericht van de DAV (Duitse Alpenvereniging) nauwlettend in de gaten. Maandag is het zonnig, maar staat er te veel wind: 60 tot 80 km/u gemiddeld op de toppen, met uitschieters tot boven de 100km/u. Dinsdag is het zo goed als windstil, maar wel grotendeels bewolkt met af en toe een winterse bui. In de nacht naar woensdag klaart het dan op en wordt het bitter koud, maar de wind blijft liggen. Donderdag wordt dan weer slecht. Ik besluit het er dinsdag op te wagen. Alles wat ik niet nodig heb, kan ik achterlaten in het appartement, dus dat scheelt. Zo heb ik ruimte voor een extra fleece dekentje voor over mijn slaapzak.
Vlak voor het Lago di Rochemolles, ik heb dan al 1000 meter geklommen, word ik overvallen door een bui met ijsregen, hagel en natte sneeuw. In de korte tijd die het me kost om mijn regenpak aan te krijgen, koel ik verschrikkelijk af. Ik rijd verder naar Rifugio Scarfiotti, in de hoop daar weer een beetje op te kunnen warmen, maar de hut blijkt gesloten; problemen met de elektriciteitsvoorziening, zo meldt het geplastificeerde A4tje dat op de deur zit gespijkerd. Weggedoken in het deurportaal wacht ik af tot de bui over is en ik weer verder kan, af en toe wat op en neer springend in een vergeefse poging het een beetje warm te krijgen. Ik moet nog 850 hoogtemeters tot de top, en het is al drie uur geweest... Uiteindelijk piept de zon dan weer door de wolken; de verse sneeuw op de berghellingen licht helder op. Ik verwelkom de stralen als een oude vriend; ze verwarmen mijn botten en verlichten mijn geest. De bergen zijn prachtig. Het wegdek zuigt. Nog een uurtje of anderhalf doorbijten en ik ben er. Net onder de top gaat de modder over in een dun laagje sneeuw, dat knispert onder mijn wielen.
Boven op een rots sla ik mijn tent op. Het schemert al. Mijn schoenen en sokken zijn doorweekt; mijn tenen gevoelloos. Ik stuur mijn drone nog even de lucht in voor een korte vlucht en duikt daarna snel mijn slaapzak in.
De volgende ochtend zijn mijn schoenen pijnlijk stijf bevroren; het kost me moeite mijn voeten er in te krijgen; vooral de rechter gaat lastig omdat mijn enkel nog steeds gevoelig is en nog altijd licht gezwollen. Ondanks de kou heb ik redelijk goed geslapen. De verpletterende helderheid van de witte bergwereld waarin ik ontwaak, roert me tot in het diepst van mijn ziel. Een wolkenzee klotst tegen de met sneeuw bedekte pieken, die trots een hemel insteken waarin de laatste sterren langzaam verbleken. Dankbaar warm ik me aan de eerste zonnestralen. Ik zou op willen lossen in deze wereld, zodat ik er voor altijd deel van uitmaak; ineens overvalt me dat gevoel heel sterk; maar dichterbij dan dit zal ik nooit komen.
De afdaling dwingt me weer met beide benen op de grond. Opperste concentratie is vereist. Het wegdek is onnoemelijk ruig, en ook nog eens glad door sneeuw, ijs en later modder. Op volle snelheid raas ik erover omlaag. De tranen lopen over mijn wangen.
Na een korte klim rijd ik verder op hoogte langs de noordflank van de drukke Susa vallei, over een prachtige panoramaweg. De enige nog te nemen hindernis is de Galleria de Seguret: een lange onverlichte tunnel; ijskoud, aardedonker, en met water dat van alle kanten komt, van boven, van onder en van de zijkanten. Het licht aan het einde van die tunnel, voelde ook echt als licht aan het einde van de tunnel. Ik vervolmaak dit fantastische tweedaagse avontuur met een even zo fantastische afdaling, die ik later nog een keertje zou doen, gewoon voor de leuk. En dan ben ik weer terug in Salbertrand.
Vlak voor het Lago di Rochemolles, ik heb dan al 1000 meter geklommen, word ik overvallen door een bui met ijsregen, hagel en natte sneeuw. In de korte tijd die het me kost om mijn regenpak aan te krijgen, koel ik verschrikkelijk af. Ik rijd verder naar Rifugio Scarfiotti, in de hoop daar weer een beetje op te kunnen warmen, maar de hut blijkt gesloten; problemen met de elektriciteitsvoorziening, zo meldt het geplastificeerde A4tje dat op de deur zit gespijkerd. Weggedoken in het deurportaal wacht ik af tot de bui over is en ik weer verder kan, af en toe wat op en neer springend in een vergeefse poging het een beetje warm te krijgen. Ik moet nog 850 hoogtemeters tot de top, en het is al drie uur geweest... Uiteindelijk piept de zon dan weer door de wolken; de verse sneeuw op de berghellingen licht helder op. Ik verwelkom de stralen als een oude vriend; ze verwarmen mijn botten en verlichten mijn geest. De bergen zijn prachtig. Het wegdek zuigt. Nog een uurtje of anderhalf doorbijten en ik ben er. Net onder de top gaat de modder over in een dun laagje sneeuw, dat knispert onder mijn wielen.
Boven op een rots sla ik mijn tent op. Het schemert al. Mijn schoenen en sokken zijn doorweekt; mijn tenen gevoelloos. Ik stuur mijn drone nog even de lucht in voor een korte vlucht en duikt daarna snel mijn slaapzak in.
De volgende ochtend zijn mijn schoenen pijnlijk stijf bevroren; het kost me moeite mijn voeten er in te krijgen; vooral de rechter gaat lastig omdat mijn enkel nog steeds gevoelig is en nog altijd licht gezwollen. Ondanks de kou heb ik redelijk goed geslapen. De verpletterende helderheid van de witte bergwereld waarin ik ontwaak, roert me tot in het diepst van mijn ziel. Een wolkenzee klotst tegen de met sneeuw bedekte pieken, die trots een hemel insteken waarin de laatste sterren langzaam verbleken. Dankbaar warm ik me aan de eerste zonnestralen. Ik zou op willen lossen in deze wereld, zodat ik er voor altijd deel van uitmaak; ineens overvalt me dat gevoel heel sterk; maar dichterbij dan dit zal ik nooit komen.
De afdaling dwingt me weer met beide benen op de grond. Opperste concentratie is vereist. Het wegdek is onnoemelijk ruig, en ook nog eens glad door sneeuw, ijs en later modder. Op volle snelheid raas ik erover omlaag. De tranen lopen over mijn wangen.
Na een korte klim rijd ik verder op hoogte langs de noordflank van de drukke Susa vallei, over een prachtige panoramaweg. De enige nog te nemen hindernis is de Galleria de Seguret: een lange onverlichte tunnel; ijskoud, aardedonker, en met water dat van alle kanten komt, van boven, van onder en van de zijkanten. Het licht aan het einde van die tunnel, voelde ook echt als licht aan het einde van de tunnel. Ik vervolmaak dit fantastische tweedaagse avontuur met een even zo fantastische afdaling, die ik later nog een keertje zou doen, gewoon voor de leuk. En dan ben ik weer terug in Salbertrand.
- De weg omhoog
vr 16 dec, 2022 11:35
vr 16 dec, 2022 11:37
vr 16 dec, 2022 11:48
Je mooie woorden en beelden bij deze dag zijn lastig te overtreffen.
"Dankbaar warm ik me aan de eerste zonnestralen. Ik zou op willen lossen in deze wereld, zodat ik er voor altijd deel van uitmaak; ineens overvalt me dat gevoel heel sterk; maar dichterbij dan dit zal ik nooit komen."
Prachtig!
"Dankbaar warm ik me aan de eerste zonnestralen. Ik zou op willen lossen in deze wereld, zodat ik er voor altijd deel van uitmaak; ineens overvalt me dat gevoel heel sterk; maar dichterbij dan dit zal ik nooit komen."
Prachtig!
vr 16 dec, 2022 11:51
Sublieme beelden!
ma 19 dec, 2022 15:24
Het weekje speling dat ik had ingebouwd voor slecht weer, verbruik ik in Salbertrand. Wat ik in zijn geheel niet erg vind, want ik zit hier prima. Het appartement is ruim en van alle gemakken voorzien en 5 km verderop, in Ouix, bevindt zich een grote supermarkt met een uitgebreide versafdeling. Meer heb ik niet nodig.Op een ochtend dat de zon even schijnt ga ik nog en keertje omhoog naar de tunnel, voor de rest doe ik zo min mogelijk.
Het koude weer zet jammergenoeg niet door, op de dag van vertrek is de meeste sneeuw alweer verdwenen, alleen de allerhoogste toppen zijn nog wit. Na de Sommeiller valt de Gran Serin toch wat tegen. De oude militaire weg langs het gelijknamige fort biedt niet de vergezichten die ik ervan had verwacht. Maar misschien ben ik ook wel een beetje te verwend geraakt, dat is heel goed mogelijk. Mijn tentje plant ik neer pal naast het kruis boven op de Cima Ciantiplagna, op een hoogte van welgeteld 2848 meter. Van hieruit kun je honderden kilometers ver iedere kant op kijken. Ik zie de zon wegzakken achter de begletsjerde pieken van het Nationaal Park des Ecrins, en de volgende ochtend weer langzaam tevoorschijn komen vanuit de Po-vlakte, waarop in de verte de lichtjes van Turijn glinsteren. Diep onder me, in de Susa-vallei, kronkelt de snelweg als een lichtgevende worm tussen de bergen door.
De Tibetaanse gebedsvlaggetjes aan het metershoge ijzeren kruis wapperen onrustig in de vlagerige wind, die ijskoud eenzaamheid ademt en het gevoel van verlatenheid versterkt.
Op het eerste stuk omlaag, net onder de top, kom ik midden in een grote roedel gemzen terecht, die verschrikt alle kanten op vliegen; binnen een paar tellen zijn ze allemaal uit het zicht verdwenen. Ik fiets nog door tot het punt waar de weg de diepte is in gestort, letterlijk, en kan dan weinig anders dan rechtsomkeert maken. De eindeloze afdaling is in zijn geheel rijdbaar, zelfs de stukken single track. De herfst is nu echt los gebarsten en op veel plaatsen is de ondergrond bedekt met een dik kastanjetapijt, waarover mijn fiets zelfs met geblokkeerde wielen nog soepeltjes naar beneden rolt. In de bochten is het net wat minder...
In Bussoleno strijk ik neer voor een dagje rust, om daarna te beginnen aan het laatste hoofdstuk van mijn odyssee door de Alpen: de Lanzo-valleien.
Het koude weer zet jammergenoeg niet door, op de dag van vertrek is de meeste sneeuw alweer verdwenen, alleen de allerhoogste toppen zijn nog wit. Na de Sommeiller valt de Gran Serin toch wat tegen. De oude militaire weg langs het gelijknamige fort biedt niet de vergezichten die ik ervan had verwacht. Maar misschien ben ik ook wel een beetje te verwend geraakt, dat is heel goed mogelijk. Mijn tentje plant ik neer pal naast het kruis boven op de Cima Ciantiplagna, op een hoogte van welgeteld 2848 meter. Van hieruit kun je honderden kilometers ver iedere kant op kijken. Ik zie de zon wegzakken achter de begletsjerde pieken van het Nationaal Park des Ecrins, en de volgende ochtend weer langzaam tevoorschijn komen vanuit de Po-vlakte, waarop in de verte de lichtjes van Turijn glinsteren. Diep onder me, in de Susa-vallei, kronkelt de snelweg als een lichtgevende worm tussen de bergen door.
De Tibetaanse gebedsvlaggetjes aan het metershoge ijzeren kruis wapperen onrustig in de vlagerige wind, die ijskoud eenzaamheid ademt en het gevoel van verlatenheid versterkt.
Op het eerste stuk omlaag, net onder de top, kom ik midden in een grote roedel gemzen terecht, die verschrikt alle kanten op vliegen; binnen een paar tellen zijn ze allemaal uit het zicht verdwenen. Ik fiets nog door tot het punt waar de weg de diepte is in gestort, letterlijk, en kan dan weinig anders dan rechtsomkeert maken. De eindeloze afdaling is in zijn geheel rijdbaar, zelfs de stukken single track. De herfst is nu echt los gebarsten en op veel plaatsen is de ondergrond bedekt met een dik kastanjetapijt, waarover mijn fiets zelfs met geblokkeerde wielen nog soepeltjes naar beneden rolt. In de bochten is het net wat minder...
In Bussoleno strijk ik neer voor een dagje rust, om daarna te beginnen aan het laatste hoofdstuk van mijn odyssee door de Alpen: de Lanzo-valleien.
ma 19 dec, 2022 15:24
ma 19 dec, 2022 15:39
En weer grijpt het me, met ene buitengewone kracht. Vlijmscherp verhaal, ontroerend mooi in beeld gebracht. Dank.
ma 19 dec, 2022 15:54
Fijn om te horen
ma 19 dec, 2022 23:40
Mee een. Fascinerend en jaloersmakend.
wo 21 dec, 2022 20:56
Ademloos gelezen en gekeken.
Prachtige beelden én woorden.
Anja.
Prachtige beelden én woorden.
Anja.
vr 23 dec, 2022 07:46
Met hun bemoste muilezelpaden en toverachtige loofbossen vol stenen boogbruggen en verlaten middeleeuwse dorpjes, hebben de Lanzo-valleien mijn hart verovert. Tezamen met de felle herfstkleuren waarin de wouden waren getooid, was het schoonheid in het kwadraat.
Na een welverdiende rustdag in Bussoleno, ben ik in een ruk naar Viu gereden, over een ruim 2000 meter hoge pas die volgens mij de Colombino, Colombano of Colombere heet, maar op geen enkele kaart is terug te vinden onder een van die namen. Vanaf de top had ik een schitterend uitzicht over een woest schuimende en oogverblindend witte wolkenzee. Viu was uitvalsbasis voor twee lange dagtochten en een kortere als bonus. Ik zat er in een oude boerderij met enkel glas en een pelletkachel, die ik regelmatig flink opstookte. Niets lekkerder dan 's ochtends vroeg ontbijten bij het vuur terwijl het buiten nog aardedonker is.
Als een bont sprei strekken de wouden zich uit over de steile berghellingen waarlangs de eeuwenoude paden waarover ik me voortbeweeg zich een weg zoeken. Hun zacht wiegende armen slaan ze om me heen in een innige omhelzing, die slechts af en toe verslapt, als de takken even wijken om me een blik te gunnen in de verte. Ze omspoelen me met hun stilte, met hun licht gefluister, en brengen me terug naar de kern: er simpelweg alleen maar zijn, tussen niets en oneindigheid. Lichaam, geest en ziel perfect met elkaar in evenwicht, voor even dan toch.
Een machtig edelhert dat mijn pad kruist, de zon speelt net op dat moment door zijn monumentale gewei, lijkt onze verbondenheid ook te voelen. In de grote bruin-zwarte ogen waarin ik me gespiegeld zie, niet het minste spoortje angst noch agressie, slecht lichte verwondering.
Met enige weemoed laat ik het boerderijtje en de bergen achter me, om in Avigliana, een stadje aan de rand van de Po-vlakte, mijn intrek te nemen in een oud herenhuis, ook weer prachtig gerenoveerd, dat kunnen die Italianen wel. Eigenlijk had ik nog door willen rijden tot Turijn, over de laatste Alpen, maar ik ben gewoonweg te moe en laag over de vlakte hangt ook continu een grauwe deken, die de bergen aan het oog onttrekt en alle kleur in zich op zuigt, wat de hoogte in fietsen tot een vrij zinloze exercitie maakt.
Ik pak een extra dag rust en neem vervolgens de trein naar Nice, voor de epiloog van dit verhaal: een rit langs de Cote d'Azur, van Nice terug naar Ventimiglia, dwars door de bergen natuurlijk. En daarna zit het er echt op. Het is een fantastische reis geweest en het was een genoegen jullie er op mee te nemen.
Wie zich afvraagt waar de beelden van de Cote d'Azur zijn gebleven: die heb ik verwerkt in het intro van een driedelige videoreeks, waarvan het eerste deel vanaf nu hier te zien is:
https://vimeo.com/783836119
Na een welverdiende rustdag in Bussoleno, ben ik in een ruk naar Viu gereden, over een ruim 2000 meter hoge pas die volgens mij de Colombino, Colombano of Colombere heet, maar op geen enkele kaart is terug te vinden onder een van die namen. Vanaf de top had ik een schitterend uitzicht over een woest schuimende en oogverblindend witte wolkenzee. Viu was uitvalsbasis voor twee lange dagtochten en een kortere als bonus. Ik zat er in een oude boerderij met enkel glas en een pelletkachel, die ik regelmatig flink opstookte. Niets lekkerder dan 's ochtends vroeg ontbijten bij het vuur terwijl het buiten nog aardedonker is.
Als een bont sprei strekken de wouden zich uit over de steile berghellingen waarlangs de eeuwenoude paden waarover ik me voortbeweeg zich een weg zoeken. Hun zacht wiegende armen slaan ze om me heen in een innige omhelzing, die slechts af en toe verslapt, als de takken even wijken om me een blik te gunnen in de verte. Ze omspoelen me met hun stilte, met hun licht gefluister, en brengen me terug naar de kern: er simpelweg alleen maar zijn, tussen niets en oneindigheid. Lichaam, geest en ziel perfect met elkaar in evenwicht, voor even dan toch.
Een machtig edelhert dat mijn pad kruist, de zon speelt net op dat moment door zijn monumentale gewei, lijkt onze verbondenheid ook te voelen. In de grote bruin-zwarte ogen waarin ik me gespiegeld zie, niet het minste spoortje angst noch agressie, slecht lichte verwondering.
Met enige weemoed laat ik het boerderijtje en de bergen achter me, om in Avigliana, een stadje aan de rand van de Po-vlakte, mijn intrek te nemen in een oud herenhuis, ook weer prachtig gerenoveerd, dat kunnen die Italianen wel. Eigenlijk had ik nog door willen rijden tot Turijn, over de laatste Alpen, maar ik ben gewoonweg te moe en laag over de vlakte hangt ook continu een grauwe deken, die de bergen aan het oog onttrekt en alle kleur in zich op zuigt, wat de hoogte in fietsen tot een vrij zinloze exercitie maakt.
Ik pak een extra dag rust en neem vervolgens de trein naar Nice, voor de epiloog van dit verhaal: een rit langs de Cote d'Azur, van Nice terug naar Ventimiglia, dwars door de bergen natuurlijk. En daarna zit het er echt op. Het is een fantastische reis geweest en het was een genoegen jullie er op mee te nemen.
Wie zich afvraagt waar de beelden van de Cote d'Azur zijn gebleven: die heb ik verwerkt in het intro van een driedelige videoreeks, waarvan het eerste deel vanaf nu hier te zien is:
https://vimeo.com/783836119
vr 23 dec, 2022 07:47
vr 23 dec, 2022 09:18
Heel erg bedankt!
vr 23 dec, 2022 09:22
Wat een heerlijk kerstverhaal om te lezen. De foto’s zijn ook adembenemend mooi. Dank je.
vr 23 dec, 2022 10:47
Te mooi om alleen maar likes voor uit te delen.
(-:
(-:
vr 23 dec, 2022 10:50
Dankjulliewel. En graag gedaan!
