Forum Wereldfietser

Met veel plezier lees ik het draadje 'Dagindeling fietskamperen'. De doorsnee fietsvakantiedag is qua indeling erg herkenbaar.
Maar je hebt ongetwijfeld ook een specifieke fietsvakantiedag die je om bepaalde redenen meteen te binnen schiet omdat hij bijzonder, dierbaar, fantastisch of ellendig was. Hoe zag die dag eruit?


Zelf heb ik nog maar een paar fietsreisjes gemaakt, dus erg spectaculair is het bij mij niet. Dat geef ik meteen toe. Een dag die me echter wel zal bijblijven is de dag waarop ik voor het eerst fietsvakantievierend de grens over ging. In mijn geval Duitsland in. Dat eerste paadje wat net in Duitsland moest liggen - een grensbord stond er niet - veranderde ineens het gevoel. Toen was ik pas echt aan het fietsen. Alle andere fietsers, tot en met de snelste wielrenners, waren op dat moment voor mij amateurs die maar een tochtje maakten. Ik daarentegen was op reis, en da's heel wat anders!

Het was een dag waarop er hitterecords werden verbroken en ik kwam er al snel achter dat een halve liter water dan gewoon in drie slokken naar binnen kan glijden en je nooit te veel drinken bij je kunt hebben.
Toch, ergens onderweg langs de Rur voelde ik me ineens niet helemaal oké. Ik vermoedde dat het met de hitte te maken had. Je spant je toch in en er was nauwelijks schaduw op de route. In een stukje bos heb ik drie kwartier gepauzeerd om af te koelen. Langzaam verdween het onprettige gevoel. Bij vertrek nog water uit de rivier over m'n shirt en m'n pet gegooid en rustig verder gegaan. Oké, ik ben dus niet onkwetsbaar. Dat weten we dan ook weer.

Een beschonken figuur die z'n herdershond niet helemaal onder controle had toen hij langs m'n bankje liep, joeg me bij een volgende pauze nog even de stuipen op het lijf. Honden en fietsers, niet altijd een goede combinatie. Je leert een hoop op zo'n dag.

Op de camping in Echtz aangekomen bleek die overdag als recreatieplas te fungeren en nog stampvol badgasten te zitten. Rustig in de schaduw blijven wachten op een plekje dat me alvast een mooi kampeerplaatsje leek. Langzaamaan druppelden na verloop van tijd de badgasten weg.
Een andere vakantiefietser arriveerde zo bevangen door de hitte dat het campingpersoneel er een arts bijhaalde. Hij moest koel en rustig blijven, genoeg drinken, mocht de volgende dag nog niet verder en als hij zich de volgende ochtend niet aanmerkelijk beter zou voelen, was dit meteen het eindpunt van zijn fietsvakantie. Hmm, zelf toch net op tijd gepauzeerd dus...

Bij het uitpakken van mijn spullen kwam er een gasblikje uit mijn tas waarvan de eens holle bodem helemaal bol was gaan staan. Had ik al gezegd dat het die dag erg warm was? Hopende dat het gasblikje en ik niet tezamen zouden ontploffen heb ik die maar naar een vuilnisbak ver van mijn tent (en alle andere tenten) gebracht.

Een frisse douche, dat zou lekker zijn. Maar als een toiletgebouw al een hele zomerdag door honderden badgasten is gebruikt, dan oogt het daar in elk geval niet fris. Eén minuut douchen dan maar, met de blik op oneindig en wegwezen uit dat ranzige hok!

Maar wat voelde het, bij de schnitzel en de halve liter(s) bier op het terras, als het begin van een fantastisch avontuur! En dan was de reis nog maar net begonnen. Die eerste échte (want op buitenlands grondgebied) reisdag is misschien niet spectaculair, maar voor mij toch echt bijzonder.

Heel herkenbaar. Dat was het moment dat ik met mijn racefiets met tassen bij Spijk Duitsland in fietste, omdat ik de Rijn af ging fietsen. De Rijnroute (EuroVelo 15) ging over op stenen bultjes als verharding en dikke lagen schapenstront. Daarna ging de route over vele bospaden en blubberhellinkjes. Toen besefte ik dat fietsen in het buitenland niet zo makkelijk was als in Nederland. Ik heb veel moeten afwijken van de oorspronkelijke route door op doorgaande wegen te gaan fietsen bij lintbebouwing op de straat. Op veel plekken in Duitsland wordt het fietspad verlaagd t.h.v. uitritten van huizen, tankstations, wasstraten en supermarkten.

9/11

Nog niet een echte fietsreiziger maar toen op een normale fiets en m'n wandelkampeeruitrusting achterop gebonden op stap, in de Achterhoek. Gedurende de middag viel het me op dat het in de dorpjes stil was op straat. Weinig mensen, en ook elders was het verkeer sterk aan het afnemen.
Maar goed, ondanks dat het opvallend was dacht ik er verder niet over na, totdat ik een SMS "bel me" van m'n vriendin op m'n telefoon zag staan (die ik om de zoveel uur eens bekeek). Bij het bellen werd het me wel duidelijk.

Had oorspronkelijk de planning nog wat dagen weg te blijven maar ben toen naar een station gefietst en heb de trein naar huis genomen.

Het hoeft niet groots en meeslepend te zijn om toch veel indruk te kunnen maken. In 2014 maakte ik mijn eerste meerdaagse solotocht, en ik had besloten de route naar Parijs van Benjaminse te nemen. Het was de eerste helft van september, en gemiddeld genomen best nog wel warm weer. Op dag vier of vijf kwam ik hijgend en zwetend bovenaan een stevige heuvel, dan een bijna haakse bocht naar rechts en WAUW.
Daar lag het kasteel van Pierrefonds. Ik had het niet zien aankomen, had kennelijk het boekje van Benjaminse niet goed genoeg gelezen, en de verrassing van het plotselinge uitzicht maakte het vooral tot zo'n bijzondere gebeurtenis. Ik kan me nog goed herinneren dat ik bij het zien van het kasteel ook letterlijk hardop "wauw" zei. Ik denk er nog altijd met genoegen aan terug.

wat een heerlijk onderwerp!

Voor mij is het geen moeilijke keuze. Ondanks een aantal vakanties op de fiets als tiener, en later met de meiden met een fietsaanhanger, is de mooiste fietsvakantiedag een dag waarop er helemaal niet werd gefietst, en het ook geen vakantie was...

Mijn vrouw en ik hebben gedurende de jonge-tienerjaren van de meiden jaarlijks 1 op 1 een paar dagen activiteiten me de meiden ondernomen. Hoogtepunt voor mij was dat mijn oudste er uit zichzelf voor koos om met mij op fietsvakantie te gaan. De dag van de keuze was het hoogtepunt. Een week door Nederland fietsen met een meisje van 11 is een geweldige ervaring.

Wat een leuk topic!

De fietstocht die mij bijblijft is mijn ‘jaarlijks fietsdoel’ uit 2015.
Op de fiets naar de wielerbaan van Roubaix.
In 1 rit, welteverstaan. Behoorlijk abitieus.

Dat werd een laaaange dag van 275 km dwars door België over slechte wegen, gravelpaadjes, beton platen.
Dit alles in minimale race-uitrusting en ik was zo overmoedig om mijn carbon wielen met tubes te steken... dat zou ik nu niet meer doen.
Maar wel een fantastische dag op de racefiets.

Mooi topic inderdaad.

Eerste wat me te binnen schiet is een dag tijdens de c2c in de US. De dag begon met een "kort" hupje vanaf Lolo, Montana over Lolo-pass, waarna we een zeer lange afdaling te goed hadden, de Rocky Mountains uit. Het was een meetrap afdaling en het ging zo lekker dat we maar door bleven malen. Landschap was schitterend, en we hadden volop tijd om om ons heen te kijken. Uiteindelijk, na 192 kilometer (nog altijd ons dagrecord) draaiden we dan toch redelijk afgedraaid de camping op, alwaar naast de receptie het bier koud stond en de jacuzzi bubbelde.

De tocht die me het meeste bijgebleven is, was niet gepland.

Het moet ongeveer 2005 geweest zijn. Mijn partner ging door een bijzonder stressvolle periode. Spanningen in de school waar ze lesgeeft, het gevoel dat een bureaucraat net het tapijt onder je uit getrokken heeft. Alles waarvoor ze het gedaan had als gemotiveerde leerkracht wiskunde, betekende plots niets meer.

En toen kwam de eerste mooie lentedag. Ik was zelf behoorlijk geïrriteerd geworden door haar gedrag, en vertelde haar dat ik ging fietsen. Ze mocht mee als ze wilde, OK? Een halfuurtje, niet meer. En stop nou met dat gezeik.

Het werd een geïmproviseerde tocht van 90 km.

In het begin mocht ik luisteren naar een eindeloze stroom klachten en woede. En toen werd ze stiller en stiller, en zei plots: "Wat is het hier mooi! Ik ben hier al eerder geweest, maar dat had ik eigenlijk nooit gemerkt."

Na de herontdekking van de buitenwereld kwam de herontdekking van haar lichaam. "Het is hier wel erg heuvelachtig, weet je dat?" (ik wist het) "Wellicht omdat het zoveel bergop en bergaf gaat," voegde ze er filosofisch aan toe, "ik moet mijn ritme nog vinden."

Aan het einde was ze helder, rustig en vastberaden. Ze was zichzelf weer. En zo hongerig als een wolf.

Fantastische tocht.

Leuk topic! (vooral leuk om te lezen)

Maar ben ik de enige die het onmogelijk vindt om één dag aan te wijzen die me bij is gebleven? Bij mij is het eerder een verzameling van dagen, die er bovendien voor zorgen dat ik toch ook elke keer weer terug grijp naar de fiets In Chronologische volgorde:

1) 1e dag van mijn trip naar Parijs (eerste meerdaagse fietstrip). Met knooppunten naar Breda totaal verdwaalt en voor het eerste in jaren weer kamperen

2) 6e dag van mijn trip naar Parijs: fietsen door parijs

3) 2e dag van mijn rondje rondom de Zuiderzee. Met windkracht 6 a 7 tegen en regen, vanaf Hindelopen over de afsluitdijk naar noord Holland. Eenmaal aan de andere kant van de dijk werd het weer beter en kreeg ik de wind in de rug en fietste helemaal door tot aan Amsterdam. 185km in totaal met volle bepakking. Op dat moment mijn langste afstand op de fiets ooit

4) dag 9 van mijn trip naar Rome: fietsen door de Elzas!

5) dag 14 van mijn trip naar Rome: Splügenpas!

6) dag 26 van mijn trip naar Rome: aankomen in Sienna en horen dat de voorrondes van de Palio die dag gehouden worden!

7) dag 9 van mijn trip door Engeland, de terugreis naar huis: Fietsen door Londen, van Paddington Station naar Liverpool Street Station, alleen om erachter te komen dat er geen treinen reden tussen Londen en Harwich. Met enige vindingrijkheid heb ik uiteindelijk toch de boot gehaald, hoewel ik wel de laatste aan boord was

dag 19 van mijn trip naar Santiago: heel hard door gefietst - 130 km met windkracht 6 tegen en de nodige hoogtemeters - om op tijd in Pamplona te zijn voor de laatste dag van San Fermin. Was erg de moeite waard En met de shortcut die ik had uitgestippeld kwam ik bovendien door een onverwacht mooie canyon waar ik anders nooit doorheen was gekomen.

9) Dag 32 van mijn trip naar Santiago: aankomst in Cabo Finisterre. Aankomst in Santiago was me enigszins tegengevallen en om dat ik twee dagen eerder aan was gekomen dan gepland heb ik besloten door te fietsen naar Cabo Finisterre. Dat was voor mij heel erg de moeite waard

10) Dag 8 van mijn trip door noord Vietnam: Na een dag van veel klimmen en hitte was het lichaam op. Daarom 40km voor het geplande einde van de trip een bus genomen naar het beoogde einddoel van die dag, om erachter te komen dat ik nergens iets te eten kon krijgen. Het was hart verwarmend dat de eigenaresse van een coffee shop - een oud dametje - me uiteindelijk toch wat eten voor kon schotelen, met veel liefde en zonder dat ik ervoor hoefde te betalen!

Het aardige is dat een aantal van mijn beste herinneringen liggen bij dagen die allerminst makkelijk waren

Roomijsje schreef: ↑

do 17 mei, 2018 05:04

Leuk topic! (vooral leuk om te lezen)



Het aardige is dat een aantal van mijn beste herinneringen liggen bij dagen die allerminst makkelijk waren

Dat is wel herkenbaar. Les Trois Ballons uitrijden, vast besloten zijn dit nooooit meer te doen en na de douche, een paar biertjes en een pizza al plannen maken voor volgend jaar

gios schreef: ↑

do 17 mei, 2018 08:23

Roomijsje schreef: ↑

do 17 mei, 2018 05:04

Leuk topic! (vooral leuk om te lezen)



Het aardige is dat een aantal van mijn beste herinneringen liggen bij dagen die allerminst makkelijk waren

Dat is wel herkenbaar. Les Trois Ballons uitrijden, vast besloten zijn dit nooooit meer te doen en na de douche, een paar biertjes en een pizza al plannen maken voor volgend jaar

Inderdaad herkenbaar. Een zware dag met veel regen, veel afgesloten fietspaden en routes omdat de rivier was overstroomd, waardoor we de omliggende heuvels over moesten, een gesloten camping waar het kampeerveld ondergelopen was en we een illegaal droog stukje gras gebruikten, en dan de stad in, een plensbui maar zelf droog en warm met een giga-schnitzel...