ma 19 sep, 2005 09:15
Er is een nieuw bericht van ons oud-bestuurslid Marco Geurts uit Siberie. Zie voor meer over de expedite van Marco: www.crossingcontinents.nl
Yakutsk
Hallo allemaal, Ik ben aangekomen in Yakutsk, dat ook aan de Lena rivier ligt. Voor de kritische kaartlezers: het klopt, er ligt geen brug. En ik ben dus met de veerboot overgestoken. 'Maar dan heb je de reis niet op eigen kracht gemaakt!'. Fout! Ik stond op de oostelijke over en ben naar de westelijke oever gevaren. Dus in feite ben ik teruggereisd. Wanneer ik terugga met de boot , pak ik daar de route weer op. De afgelopen 10 dagen waren wederom erg zwaar. De kaart beloofde bijna 1000 km asfalt, maar het bleek maar zo'n 300 km echt zo te zijn. De rest was of gravel of modder. Er was veel vrachtverkeer (om Yakutsk te bevoorraden) dat dikke dieselrook uitspuugde op de hellingen. De uitlaat zit vaak aan de rechterkant ter hoogte van mijn schouder, zodat ik vaak, snakkend naar adem, moest stoppen. Op een gegeven moment ben ik zelfs links gaan fietsen (als het kon). Bijna alle chauffeurs groeten me. Sommigen stopten zelfs om een praatje te maken. Net als veel automobilisten. Ook in de dorpen/steden maken velen een praatje met me. Ik voel me hier (vooral in de Republiek Yakutskia) dan ook een echte bezienswaardigheid. Iets wat erg leuk is, maar soms is het ook wel vervelend.Onderweg had ik ook een middag die eigenlijk erg vervelend was.
Ik word namelijk ingehaald door een vrachtwagen die prompt stopt. De chauffeur stapt uit en begint te praten. Het duurde even voor ik door had dat de chaueffeur dronken was. Even later komt er nog een vrachtwagen toeterend aan. Ook deze chauffeur bleek dronken te zijn. Van de tweede chauffeur kreeg ik een smerig hoedje en even later een beschimmeld brood en een paar geplette tomaten. Ik wist vervolgens weer op de fiets te stappen, ze bleven namelijk maar kletsen. Na een tijdje komt chauffeur nr.1 voorbij. Even later gevolgd door nr. 2. Deze stopt echter weer en hij biedt aan mijn fiets in de vrachtwagen te vervoeren. Dan kan ik gaan slapen... Ik wijs dat natuurlijk af. Maar het 'dringt' niet tot de man door en hij blijft maar aanbieden. Ik wijs het weer af en stap weer op de fiets, ondertussen frommel ik het hoedje in een rooster van de vrachtwagen en ga verder. Maar het lukt niet om het de man duidelijk te maken dat ik wil fietsen, want hij komt weer voorbij en stopt weer. En weer hetzelfde ritueel. Dit herhaalt zich een aantal keer, waarbij ik van alles probeer om hem weg te krijgen. Tot ik het zat ben en de man woest naar zijn cabine sleep en daar zelfs met een mes, dat hij in zijn deur bewaarde, voor zijn ogen zwaai . Dat mes gooi ik later op de bijrijdersplek. Nu begrijpt hij het en ik krijg 100 roebel. Na dat we elkaar voor de zoveelste keer geknuffeld hebben, vertrek ik weer. Ik fiets zo hard mogelijk op zoek naar een zijpad of iets om uit het zicht te zijn. Ik vind iets maar als hij langskomt, toetert hij lang. Niet zo veel later komt hij echter terug gereden. "Oh nee... niet weer!" maar nu denkt hij dat ik zijn mes heb gestolen. Als ik in de cabine klim en het mes laat zien, is het goed, maar dan weer begint hij weer dat de fiets achter in moet. Nu ben ik het helemaal zat en ik pak de contactsleutels. Het lukt me zonder problemen op te stappen en ik fiets weg, de chauffeur verbijsterd achterlatend. 20 km verder op zou een dorp zijn, denk ik, maar tegelijkertijd zie ik in mijn spiegel dat hij weer rijdt (blijkbaar had hij reserve sleutels). Als hij weer bij me is, stop ik en geef ik de sleutels terug. Boos is hij niet en blijkbaar begrijpt hij het nu. Na weer de zoveelste knuffel krijg ik zijn telefoonnummer en nog eens 100 roebel. Als de man eindelijk voor goed vertrekt haal ik op- gelucht adem.
En kan ik me weer concentreren op het fietsen. Dat is wel nodig want 398 km voor Yakutsk heb ik weer grote pech gehad. Toen is namelijk mijn de kooi (het gedeelte waar je voeten op rusten) van mijn rechtertrapper afgebroken/weggesleten. Dus op de kale as moest ik verder.
Zo'n 200 km voor deze plaats waren ze met de weg bezig. Nou gebruikte ze daar klei voor...? En met de regen die was gevallen, was het voor het verkeer zeer moeilijk en bijna iedereen kwam dan ook vast te zitten. Meer lopend dan fietsend heb ik deze barriere genomen, maar alles zat onder de modder. Toen ik weer op vaste grond was, moest ik eerst mijn ketting schoon maken. Toen ik daar me bezig was, stopte er een vrachtwagen. De chauffeur stapt uit en vroeg of ik problemen had. Ik zeg van niet, maar dan ziet hij mijn kale trapper. Hij loopt naar zijn auto en komt terug met een trapper... Verbaasd vraag ik wat hij er voor wil hebben, maar hij hoeft niks voor en gaat weer verder. Nog steeds in een soort roes zie ik hem in de verte stoppen en een collega aanhouden, die vervolgens weer bij mij stopt en de andere trapper geeft. Ik had er zelf nog niet eens aan gedacht of het wel de goede kant was. Maar dat maakte nu dus niet meer uit. En zo had ik 186 km voor Yakutsk weer trappers.
En zo ben ik hier dus aangekomen, waar de plaatselijke fietsclub me ook nog geholpen heeft en mijn (nog steeds gebroken) achterdrager weer gerepareerd heeft. Zelf heb ik mijn wielen uit elkaar gehaald, want die begonnen ook slijtage te vertonen.
De meeste mensen hier hebben trouwens een echt Aziatische gezicht (o.a. spleetogen) en een klein lichaam, wat maakt dat ik me 'echt' een reus voel.
Morgen 16 september zal ik de stad verlaten. Ik moet weer verder naar Magadan want onder tussen heb ik met hulp van verschillende mensen (dank daar voor) een schip gevonden (tegen een veel vriendelijke prijs dan mij eerst is verteld). Mijn moeder heeft vervolgens met hulp van de buren (jullie ook bedankt) mijn spullen naar Rotterdam gebracht. En als het goed is, komen die eind september aan in Magadan. Dus dan moet ik daar ook zijn.
Wordt vervolgd...
Yakutsk
Hallo allemaal, Ik ben aangekomen in Yakutsk, dat ook aan de Lena rivier ligt. Voor de kritische kaartlezers: het klopt, er ligt geen brug. En ik ben dus met de veerboot overgestoken. 'Maar dan heb je de reis niet op eigen kracht gemaakt!'. Fout! Ik stond op de oostelijke over en ben naar de westelijke oever gevaren. Dus in feite ben ik teruggereisd. Wanneer ik terugga met de boot , pak ik daar de route weer op. De afgelopen 10 dagen waren wederom erg zwaar. De kaart beloofde bijna 1000 km asfalt, maar het bleek maar zo'n 300 km echt zo te zijn. De rest was of gravel of modder. Er was veel vrachtverkeer (om Yakutsk te bevoorraden) dat dikke dieselrook uitspuugde op de hellingen. De uitlaat zit vaak aan de rechterkant ter hoogte van mijn schouder, zodat ik vaak, snakkend naar adem, moest stoppen. Op een gegeven moment ben ik zelfs links gaan fietsen (als het kon). Bijna alle chauffeurs groeten me. Sommigen stopten zelfs om een praatje te maken. Net als veel automobilisten. Ook in de dorpen/steden maken velen een praatje met me. Ik voel me hier (vooral in de Republiek Yakutskia) dan ook een echte bezienswaardigheid. Iets wat erg leuk is, maar soms is het ook wel vervelend.Onderweg had ik ook een middag die eigenlijk erg vervelend was.
Ik word namelijk ingehaald door een vrachtwagen die prompt stopt. De chauffeur stapt uit en begint te praten. Het duurde even voor ik door had dat de chaueffeur dronken was. Even later komt er nog een vrachtwagen toeterend aan. Ook deze chauffeur bleek dronken te zijn. Van de tweede chauffeur kreeg ik een smerig hoedje en even later een beschimmeld brood en een paar geplette tomaten. Ik wist vervolgens weer op de fiets te stappen, ze bleven namelijk maar kletsen. Na een tijdje komt chauffeur nr.1 voorbij. Even later gevolgd door nr. 2. Deze stopt echter weer en hij biedt aan mijn fiets in de vrachtwagen te vervoeren. Dan kan ik gaan slapen... Ik wijs dat natuurlijk af. Maar het 'dringt' niet tot de man door en hij blijft maar aanbieden. Ik wijs het weer af en stap weer op de fiets, ondertussen frommel ik het hoedje in een rooster van de vrachtwagen en ga verder. Maar het lukt niet om het de man duidelijk te maken dat ik wil fietsen, want hij komt weer voorbij en stopt weer. En weer hetzelfde ritueel. Dit herhaalt zich een aantal keer, waarbij ik van alles probeer om hem weg te krijgen. Tot ik het zat ben en de man woest naar zijn cabine sleep en daar zelfs met een mes, dat hij in zijn deur bewaarde, voor zijn ogen zwaai . Dat mes gooi ik later op de bijrijdersplek. Nu begrijpt hij het en ik krijg 100 roebel. Na dat we elkaar voor de zoveelste keer geknuffeld hebben, vertrek ik weer. Ik fiets zo hard mogelijk op zoek naar een zijpad of iets om uit het zicht te zijn. Ik vind iets maar als hij langskomt, toetert hij lang. Niet zo veel later komt hij echter terug gereden. "Oh nee... niet weer!" maar nu denkt hij dat ik zijn mes heb gestolen. Als ik in de cabine klim en het mes laat zien, is het goed, maar dan weer begint hij weer dat de fiets achter in moet. Nu ben ik het helemaal zat en ik pak de contactsleutels. Het lukt me zonder problemen op te stappen en ik fiets weg, de chauffeur verbijsterd achterlatend. 20 km verder op zou een dorp zijn, denk ik, maar tegelijkertijd zie ik in mijn spiegel dat hij weer rijdt (blijkbaar had hij reserve sleutels). Als hij weer bij me is, stop ik en geef ik de sleutels terug. Boos is hij niet en blijkbaar begrijpt hij het nu. Na weer de zoveelste knuffel krijg ik zijn telefoonnummer en nog eens 100 roebel. Als de man eindelijk voor goed vertrekt haal ik op- gelucht adem.
En kan ik me weer concentreren op het fietsen. Dat is wel nodig want 398 km voor Yakutsk heb ik weer grote pech gehad. Toen is namelijk mijn de kooi (het gedeelte waar je voeten op rusten) van mijn rechtertrapper afgebroken/weggesleten. Dus op de kale as moest ik verder.
Zo'n 200 km voor deze plaats waren ze met de weg bezig. Nou gebruikte ze daar klei voor...? En met de regen die was gevallen, was het voor het verkeer zeer moeilijk en bijna iedereen kwam dan ook vast te zitten. Meer lopend dan fietsend heb ik deze barriere genomen, maar alles zat onder de modder. Toen ik weer op vaste grond was, moest ik eerst mijn ketting schoon maken. Toen ik daar me bezig was, stopte er een vrachtwagen. De chauffeur stapt uit en vroeg of ik problemen had. Ik zeg van niet, maar dan ziet hij mijn kale trapper. Hij loopt naar zijn auto en komt terug met een trapper... Verbaasd vraag ik wat hij er voor wil hebben, maar hij hoeft niks voor en gaat weer verder. Nog steeds in een soort roes zie ik hem in de verte stoppen en een collega aanhouden, die vervolgens weer bij mij stopt en de andere trapper geeft. Ik had er zelf nog niet eens aan gedacht of het wel de goede kant was. Maar dat maakte nu dus niet meer uit. En zo had ik 186 km voor Yakutsk weer trappers.
En zo ben ik hier dus aangekomen, waar de plaatselijke fietsclub me ook nog geholpen heeft en mijn (nog steeds gebroken) achterdrager weer gerepareerd heeft. Zelf heb ik mijn wielen uit elkaar gehaald, want die begonnen ook slijtage te vertonen.
De meeste mensen hier hebben trouwens een echt Aziatische gezicht (o.a. spleetogen) en een klein lichaam, wat maakt dat ik me 'echt' een reus voel.
Morgen 16 september zal ik de stad verlaten. Ik moet weer verder naar Magadan want onder tussen heb ik met hulp van verschillende mensen (dank daar voor) een schip gevonden (tegen een veel vriendelijke prijs dan mij eerst is verteld). Mijn moeder heeft vervolgens met hulp van de buren (jullie ook bedankt) mijn spullen naar Rotterdam gebracht. En als het goed is, komen die eind september aan in Magadan. Dus dan moet ik daar ook zijn.
Wordt vervolgd...
) : 
