di 10 mar, 2015 11:44
Naast mijn fietsliefhebberij heb ik nog een andere hobby: molenaar op een grote korenmolen. Het is een zogenaamde stellingmolen, de grootste van de provincie Groningen, met een stelling (omloop) op bijna 12 meter hoogte. Het hoogste punt van de wieken is 37 meter hoog.
Daar heb ik op 7 december 2014 een ongelukje gehad. Om de bezoekers te beschermen tegen „een klap van de wiek”, plaats ik volgens voorschrift altijd veiligheidshekken op de stelling. Na het stoppen met het draaien van de molen zette ik de twee hekken weg naar binnen. Nadat ik die hekken in een hoekje heb neergezet, heb ik bij het overeind komen van m’n lichaam met mijn hoofd heel hard gestoten tegen het zogenaamde paard van de maalstenen. Dat is een eikenhouten constructie onder de maalstenen, waarin de spil wordt gelagerd. De witte pijl op de foto geeft de plaats van de klap aan. Hoewel ik steeds op mijn hoede was voor dit obstakel op 1,70 meter hoogte, is het deze keer toch mis gegaan. Ik heb nog enkele minuten bewusteloos op de vloer gelegen, voordat ik wat dizzy op de fiets naar huis ging. Het ging niet goed; thuis bleef ik maar duizelig en de pijn bleef aanhouden. De huisarts is erbij geroepen: 5 maal per dag twee paracetamols innemen en rust houden. Later straalde de pijn door naar m’n nekspieren en schouders. Twee maanden lang iedere week naar de fysiotherapeut geweest, het hielp niet. Voor de zekerheid een MRI-scan laten maken in het ziekenhuis. Vergat ik aan de arts te vertellen dat ik enkele minuten „out” op de vloer heb gelegen met de volgende diagnose: zware hersenschudding! Daarom bracht de fysiotherapeut geen soelaas. Ik moet mijn hoofd steeds warm houden, wollen sjaal en muts, ook binnenshuis. Daarom heb ik al sinds 7 december niet meer gefietst, midden in de winter. Ik ben dan ook niet op mijn werk geweest.
Volgens het ziekenhuis is wat beweging wel gewenst. Ik heb maar twee keer een paar straten in eigen omgeving gefietst, meer niet. Het gaf mij een wat slap gevoel. Afgelopen zaterdag 7 maart heb ik op een zonnige dag een fietstocht in Friesland gemaakt. Rekening houdende met de windrichting eerst per trein naar Buitenpost en dan richting huis fietsen. De eerste 10 kilometer ging moeizaam, daarna kreeg ik de smaak te pakken. Nou, ik heb 67 kilometer gefietst en ik heb ervan genoten.
Maar toch, lichamelijk heerlijk gevoel, maar mijn hoofd wil nog niet. Zondag 8 maart ’s middags in slaap gevallen en gisteren veel pijn in mijn hoofd. Verbeten met handen in m'n haar gaan zitten. Ik wacht nu mijn verdere herstel af. Wat een hersenschudding veel teweeg kan brengen….
Links op de voorgrond het veiligheidshek en rechts het z.g. paard van de maalstenen van mijn molen met linksachter het weggezette hek. De witte pijl, daar ben ik hard tegenaan geklapt.
Mijn eerste fietstocht in drie maanden vond in Friesland plaats.
Daar heb ik op 7 december 2014 een ongelukje gehad. Om de bezoekers te beschermen tegen „een klap van de wiek”, plaats ik volgens voorschrift altijd veiligheidshekken op de stelling. Na het stoppen met het draaien van de molen zette ik de twee hekken weg naar binnen. Nadat ik die hekken in een hoekje heb neergezet, heb ik bij het overeind komen van m’n lichaam met mijn hoofd heel hard gestoten tegen het zogenaamde paard van de maalstenen. Dat is een eikenhouten constructie onder de maalstenen, waarin de spil wordt gelagerd. De witte pijl op de foto geeft de plaats van de klap aan. Hoewel ik steeds op mijn hoede was voor dit obstakel op 1,70 meter hoogte, is het deze keer toch mis gegaan. Ik heb nog enkele minuten bewusteloos op de vloer gelegen, voordat ik wat dizzy op de fiets naar huis ging. Het ging niet goed; thuis bleef ik maar duizelig en de pijn bleef aanhouden. De huisarts is erbij geroepen: 5 maal per dag twee paracetamols innemen en rust houden. Later straalde de pijn door naar m’n nekspieren en schouders. Twee maanden lang iedere week naar de fysiotherapeut geweest, het hielp niet. Voor de zekerheid een MRI-scan laten maken in het ziekenhuis. Vergat ik aan de arts te vertellen dat ik enkele minuten „out” op de vloer heb gelegen met de volgende diagnose: zware hersenschudding! Daarom bracht de fysiotherapeut geen soelaas. Ik moet mijn hoofd steeds warm houden, wollen sjaal en muts, ook binnenshuis. Daarom heb ik al sinds 7 december niet meer gefietst, midden in de winter. Ik ben dan ook niet op mijn werk geweest.
Volgens het ziekenhuis is wat beweging wel gewenst. Ik heb maar twee keer een paar straten in eigen omgeving gefietst, meer niet. Het gaf mij een wat slap gevoel. Afgelopen zaterdag 7 maart heb ik op een zonnige dag een fietstocht in Friesland gemaakt. Rekening houdende met de windrichting eerst per trein naar Buitenpost en dan richting huis fietsen. De eerste 10 kilometer ging moeizaam, daarna kreeg ik de smaak te pakken. Nou, ik heb 67 kilometer gefietst en ik heb ervan genoten.
Maar toch, lichamelijk heerlijk gevoel, maar mijn hoofd wil nog niet. Zondag 8 maart ’s middags in slaap gevallen en gisteren veel pijn in mijn hoofd. Verbeten met handen in m'n haar gaan zitten. Ik wacht nu mijn verdere herstel af. Wat een hersenschudding veel teweeg kan brengen….
Links op de voorgrond het veiligheidshek en rechts het z.g. paard van de maalstenen van mijn molen met linksachter het weggezette hek. De witte pijl, daar ben ik hard tegenaan geklapt.
Mijn eerste fietstocht in drie maanden vond in Friesland plaats.
u
