Forum Wereldfietser

Geconcentreerd trek ik op van het stoplicht. In de verte speurend naar een silhouet dat op m'n broer lijkt. Een tunneltje onder de weg door, scooter-jongeren schuilend tegen de regen staan op het trottoir. Van de andere kant zie ik een andere fietser het tunneltje in rijden, en herken m'n broer.
Ik draai om en pik aan. Het stoplicht in Oud Gastel pakken we 2x door rood. Dat is toch maar een vervelende onderbreking, net nu hij weer in zijn ritme zit na zijn eetpauze in Oudenbosch.
We naderen knooppunt 67, met voor ons twee pubermeiden slingerend over de weg. Moet ik m'n toeter gebruiken? Nee, toch maar niet, daarvan schrikken ze alleen maar. Op tijd fietsen ze netjes rechts en we halen ze in. Intussen fietsen we de brug over de Vliet over.

Na de Vliet is er een weg links, maar dit is nog niet knooppunt 66. We rijden rechtdoor. Dáár is de volgende weg links. Die moeten we in. We zetten de bocht in.
Maar voor ik het weet schuift m'n fiets onder me weg op het natte wegdek. Ik zie m'n bidon sportdrank wegschieten en lig verbouwereerd op de grond.
Ik schiet overeind. Kijk naar m'n arm, schaafwondje op m'n elleboog, dus niets aan de hand. Waar is m'n bidon sportdrank? Waar ligt 'ie toch?! M'n broer heeft 'm in zijn val, binnen een halve seconde nadat mijn val begon, opgevangen in zijn val.
M'n fiets! Is die in orde? Ik zet 'm overeind en kijk gauw naar het lederen stuurlint. Dat lijkt in orde. De Rohloff lijkt recht te zitten, het pedaal lijkt goed, de Carradice tas lijkt niet beschadigd.

Achter ons piepende remmen. "Alles in orde? Gaat het? Niet gewond?" Klinken 2 meisjesstemmen.
Het zijn de pubers die we zojuist voorbij zijn gefietst. Bezorgd kijken ze onze kant op.

"Ja hoor, niets aan de hand. Alleen wat schaafwonden, dus geen zorgen." En allen fietsen we verder. De wat scheve stand van het linker pedaal lijkt tijdens het fietsen nog wat gecorrigeerd te worden.
Thuis gekomen kan ik opgelucht adem halen. M'n eerste observaties van de schade klopten inderdaad.

Die jeugd ook van tegenwoordig. Helemaal niet asociaal, juist heel hulpvaardig!

Ik heb juist het tegenovergestelde gehad.

Ook een aantal mensen ingehaald, paar minuten later hard gevallen. Het foam was volledig weggeschuurd van mijn bar-end, mijn zadelbrug verbogen en zadel en stuur stonden schuin. Zelf had ik een wond op mijn knie en mijn bovenarm had een schaafwond van elleboog tot schouder.
Niet veel later fietsen, ik stond nog op het fietspad. Meerdere stellen van middelbare leeftijd, die ik even daarvoor had ingehaald én gegroet voorbij. Niets...
Gelukkig was de receptie van de camping verderop wel hulpvaardig met de verbanddoos.

Fietsers zijn af en toe raar, de een groet jou uitbundig terug, de ander doet of je niet bestaat.

Je kunt m.i. een generatie niet afrekenen op incidenten. Er binn' goei'n en slecht'n is een Drents gezegde.

Daarom wilde ik "de goei'n" nog even benadrukken..

Mijn reactie was ook bedoeld om te illustreren hoe wisselvallig fietsers af en toe kunnen zijn. "Fiets" heeft een keer een heel artikel aan gewijd aan groeten van medefietsers. Uit de reacties daarop bleek dat er nog aardig wat mensen zijn die zich druk maken om medefietsers.

Ben zelf een fervent zeiler. Op het water groeten alle boot-bestuurders elkaar. Normaalste zaak van de wereld. Zelfs als je elkaar meerdere keren per dag tegenkomt, groet je elkaar door het opsteken van een hand. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om als "snelle fietser" iedereen, die ik voorbijrijdt, te groeten\ bedanken, soms nog even een opmerking toevoegend. Dit leidt meestal tot leuke reacties. Probeer het eens, zou ik zeggen.

Robertjan schreef:Daarom wilde ik "de goei'n" nog even benadrukken..

Sommige types doen wel heel erg hun best om een dubieus imago willens en wetens te bevestigen. Enkele maanden terug stonden we met onze bepakte fietsen voor de lift in het station van Nancy. Zodra de deur van de lift opengaat, glippen twee jonge, trendy geklede mannen snel voor ons langs de lift in.
“Hallo zeg!”, roept Corrie ze verontwaardigd toe, terwijl de liftdeuren voor onze neus dichtgaan. De heren lachen ons uit terwijl ze in de lift naar beneden zakken.
De lift komt niet direct terug. “Ze houden hem beneden vast om ons te treiteren”, vermoedt Corrie.
Even later komt er toch weer beweging in de liftkabels. “Nu komen ze vast weer mee naar boven.”
En jawel: de smetteloos geklede, gekapte en geschoren heren staan nog steeds in de lift, lachen ons uit, drukken weer op de knop en zakken opnieuw naar beneden.
Terwijl we onze fietsen de trap afsjouwen, denk ik even aan de naderende verkiezingen in Nederland. Daar zou je nog kunnen denken dat deze mannen zijn ingehuurd om campagne voor de PVV te voeren (ze ogen onmiskenbaar Noord-Afrikaans: Rob Oudkerk had er een mooie term voor), maar daarvan kon hier in Frankrijk toch echt geen sprake zijn.

JesseN schreef:Ik heb er een gewoonte van gemaakt om als "snelle fietser" iedereen, die ik voorbijrijdt, te groeten\ bedanken, soms nog even een opmerking toevoegend. Dit leidt meestal tot leuke reacties. Probeer het eens, zou ik zeggen.

Dat is niet meer nodig omdat ik dezelfde handicap heb. Op het noordelijke platteland is dat nog vrij gewoon. Ik groet iedereen die ik tegenkom op de fiets met een handje omhoog, zelfs pleziervaart of anderzijds. Het is een attitude.