door
Witte » di 19 jan, 2010 15:32
De essentie
Draaiden we eergisteren onze hand nog niet om voor het gespreide bedje van sneeuw waarin we de tenten opzetten, doen we dat nu wel. Nadat we de uitwatering van de Oude Rijn in de Noordzee al ver achter ons hebben gelaten geven we ons gewonnen bij de Duindamse Slag, als Duitse artillerie dat vastloopt in Siberische kou. Restanten dooiende, verijsde sneeuw op het duinfietspad vormen gemene barricaden. Zelfs voor doorgewinterde Wereldfietsers zoals wij, blijken die in het harnas van onze zadels onneembaar. We moeten er dan ook uit. Als katten met de staart tussen de poten kruipen we door de struikachtige berm om het ijs heen, tevens afscheid nemend van mijn uitgezette route. We verlaten de duinen. Improviserend fiets ik een andere in elkaar, waarbij wél volledige tractie gewaarborgd is.
Een uiterst gedegen voorbereiding ligt ten grondslag aan de moeite die het mij nu kost om me in een acceptabel alternatief te kunnen vinden. In de voorafgaande weken controleerde ik regelmatig de begaanbaarheid van de paden waarover we zouden gaan fietsen, door duinen, en woon-werk-fietsend door bosrijke landgoederen en langs historisch erfgoed. Ik legde ommetjes aan om de fietsroute op aantrekkelijkheid nog meer aan te scherpen. We zouden eindigen aan de kop van de Bosbaan, daar waar roeiers geklokt worden.
Wim