Op mijn twintigste besefte ik al dat er veel te veel auto's rondreden, dus heb ik bewust nooit een rijbewijs gehaald. Toen (eind jaren zeventig) was dat niet uitzonderlijk: in het tijdschrift van de toen net opgerichte Fietsersbond las ik regelmatig brieven van lezers die voorgoed hun auto aan de kant hadden gezet. Toen was dat nog stoer en principieel; tien jaar later kreeg je al snel het etiket van wereldvreemde autohater opgeplakt en werd het steeds lastiger om op verjaardagsfeestjes een gesprek te voeren dat niet over auto's (of voetbal of beleggen, waar ik ook niks mee heb) ging.
Twaalf jaar terug ontmoette ik mijn vriendin Corrie, die wel een auto had (en van voetbal houdt, maar gelukkig geen geld heeft belegd ; rond haar twintigste had ze al een derdehands 'studentenwagentje' van haar ouders gekregen. Toch ben ik trouw gebleven aan mijn eigen inzicht - er waren immers alleen maar méér auto's bijgekomen - en heb ik ook later nooit de geringste behoefte gevoeld om toch rijles te gaan nemen.
Corrie gebruikt haar auto weinig; soms weet ze niet eens meer waar ze hem geparkeerd heeft. Zelf rij ik wel eens met haar mee, maar dat betekent niet dat ik nu meer verstand van auto's heb dan vroeger: nog steeds weet ik niet met welk pedaal je gas kunt geven en met welke je moet remmen. Jaren terug heeft Corrie nog eens geprobeerd of ze mij kon laten tanken, wat ik ook nog nooit gedaan had. Terwijl ik voor de benzinepomp stond, stelde ik haar veiligheidshalve nog enkele vragen, zoals: "Houdt de slang vanzelf op met vullen als de tank vol is?" Voor mij waren dat zinvolle vragen, maar omstanders keken alsof ze Catweasel in actie zagen...
Een paar jaar terug ontdekte de hoofdredacteur van een fotografenvakblad mijn website. Hij was zo verbaasd een fotograaf zonder auto aan te treffen (zelf was hij een man van middelbare leeftijd met een typisch automobilistenbuikje ), dat hij me is gaan interviewen. Het artikel vind je hier.
Twaalf jaar terug ontmoette ik mijn vriendin Corrie, die wel een auto had (en van voetbal houdt, maar gelukkig geen geld heeft belegd ; rond haar twintigste had ze al een derdehands 'studentenwagentje' van haar ouders gekregen. Toch ben ik trouw gebleven aan mijn eigen inzicht - er waren immers alleen maar méér auto's bijgekomen - en heb ik ook later nooit de geringste behoefte gevoeld om toch rijles te gaan nemen.
Corrie gebruikt haar auto weinig; soms weet ze niet eens meer waar ze hem geparkeerd heeft. Zelf rij ik wel eens met haar mee, maar dat betekent niet dat ik nu meer verstand van auto's heb dan vroeger: nog steeds weet ik niet met welk pedaal je gas kunt geven en met welke je moet remmen. Jaren terug heeft Corrie nog eens geprobeerd of ze mij kon laten tanken, wat ik ook nog nooit gedaan had. Terwijl ik voor de benzinepomp stond, stelde ik haar veiligheidshalve nog enkele vragen, zoals: "Houdt de slang vanzelf op met vullen als de tank vol is?" Voor mij waren dat zinvolle vragen, maar omstanders keken alsof ze Catweasel in actie zagen...
Een paar jaar terug ontdekte de hoofdredacteur van een fotografenvakblad mijn website. Hij was zo verbaasd een fotograaf zonder auto aan te treffen (zelf was hij een man van middelbare leeftijd met een typisch automobilistenbuikje ), dat hij me is gaan interviewen. Het artikel vind je hier.