Pasen in de Ardennen en de Eifel is een grote gok. In de hogere delen is het altijd een paar graden koeler, en als het elders miezert, kan het daar plenzen - of sneeuwen. Twee jaar terug hebben we zo'n Ardennenpaastocht geannuleerd omdat er middagtemperaturen van niet veel meer dan 5 graden verwacht werden, compleet met hagel en onweer. Toen zijn we maar naar Texel gaan fietsen, waar het dubbel zo warm was en zonovergoten.
Dit jaar bleek de gok een schot in de roos te zijn. Het was precies dat weekend hoogzomer. Was Pasen echter een week eerder of later gevallen, dan was het een verkapte wintertocht geworden.
Camping de Bosrand was nu op z'n mooist. Alles stond er in bloei.
Pasen is voor velen het eerste fietskampeerweekend na de winter. Ook wij hadden sinds oktober niet meer in heuvelachtig terrein gefietst, dus onze klimspieren moesten uit de slaapstand worden gewekt. Dat kan door ze rustig te laten wennen op een mild hellend traject, maar je kunt ook kiezen voor shocktherapie door gelijk een berggeitentocht op het menu te zetten. Organisator Ton koos voor het laatste: meteen de beuk erin door voortdurend op en neer te gaan met als resultaat 1300 hoogtemeters. Op verzoek van velen was er ook een wat korter alternatief, dat weliswaar onder de 1000 hoogtemeters bleef, maar ook een onrustig hoogteprofiel had.
Uit ervaring weet ik dat Zuid-Limburg en het Land van Herve je kunnen slopen voordat je de Ardennen hebt bereikt, maar dat je er ook pijnloos doorheen kunt komen als je een beetje op de hoogtelijnen let. Ook heb ik na een uurtje fietsen altijd behoefte aan koffie en een vers stukje taart en weet ik dat je op Wereldfietsertochten daar soms urenlang voor moet fietsen en dat de kwaliteit van de koffie dan nog sterk kan wisselen. Dus had ik zelf maar een route voor de eerste uren bedacht, zonder onnodige klimmetjes en al na 11 km een pauze in Slenaken, waar ze uitstekende koffie en vlaaien hebben.
Waar ik even niet aan had gedacht, is dat Zuid-Limburg uitgerekend dit weekend op slot ging voor de Amstel Gold Race.
Ook in Slenaken zijn de wielerfanaten prominent aanwezig, maar de koffie smaakt er niet minder om. Vervolgens fietsen we moeiteloos verder door het dal van de Gulp om bij Hendrikkapelle de officiële korte route richting Eupen weer op te pikken.
In Eupen hadden we deze route kunnen vervolgen, omhoog door het dal van de Vesder en langs een noordelijke uitloper van de Hoge Venen. Toevallig hadden we in oktober ook al door dat stuk van de Hoge Venen gefietst en hebben we nog tijd genoeg om naar de hoofdmoot van de Hoge Venen te gaan, waar ook de lange route langsloopt. Dus kiezen we nu voor een lange, maar niet heel steile klim over autovrije wegen door de bossen ten zuiden van Eupen (waar ik ook al een gps-track van gemaakt had). Daarna voel ik mijn klimspieren wel, maar hoeven we alleen nog maar langs Tons route af te dalen naar de camping, toch?!?
Na de Hoge Venen volgt een steile afdaling op een bospad vol keien en boomwortels.
Even lijken we ook nog door een bergbeekje te moeten waden, maar dan blijkt er voor een solide brug te zijn gezorgd.
Daarna volgt echter nog een serieuze klim en komen we uiteindelijk nog hoger dan we tot nu toe geweest zijn. Na bijna 1100 hoogtemeters bereiken we de camping van Monschau, waar we terecht kunnen op een mooi trekkersveldje op veilige afstand van campers en barbecuewalmen. Net als onze klimspieren moeten de douches hier nog uit hun winterslaap ontwaken. Laat op de avond begint het water er een aangename temperatuur te krijgen, zodat we toch nog warm in de slaapzak kunnen kruipen.
De volgende dag kunnen we revalideren met een uitgebreide koffiestop in Monschau. Tegen de tijd dat het vakwerkstadje verstopt raakt met toeristen, fietsen we verder door het dal van de Rur. We hebben zin om een beetje te lanterfanteren en kiezen daarom voor de korte route van nog geen 30 km.
Maar ook daar ontkomen we niet aan een half uurtje shocktherapie: een stevige klim op een veldpad, eerst nog wel te doen - en met uitzicht op de Rursee - maar later zonder uitzicht en een hellingpercentage van 15%. Op asfalt zou dat nog net te fietsen zijn, maar hier komen we het beste vooruit door een fiets te laten staan, dan met z'n tweeën de andere fiets omhoog te duwen, vervolgens terug te lopen naar de eerste fiets, und so weiter. Gelukkig heeft het al een tijdje niet geregend, dus het modder- en glibberscenario blijft nu achterwege.
Daarna wacht ons weer een fraai trekkersveld op een uitstekende camping. Pasen is in Duitsland nog een serieuze feestdag en zeker in Rursee is geen Appie of Jumbo die tot 22:00 uur geopend is. Dus halen we het laatste bier uit de koelkast van de receptie en brouwen we een maaltijd van de verzamelde restjes uit een half dozijn fietstassen. Anderen lukt het om de laatste vijf pizza's in het nabijgelegen Woffelsbach te bemachtigen.
Op de laatste dag willen we tijdig terug zijn in Maastricht, waar sommigen nog een lange treinreis wacht (uitgerekend dit zonnige Paas- en Amstel Gold weekend heeft ProRail in zijn oneindige wijsheid besloten het spoor tussen Utrecht en Den Bosch op te breken). Dus bedenk ik een route waarmee een beetje vlot door de Eifel komen. Later kunnen we dan nog een stuk van de officiële route volgen. We beginnen met een ontspannen klim langs een doorgaande weg met veel haarspeldbochten (dat is minder steil dan recht omhoog) en een breed fietspad erlangs, met af en toe een mooi uitzicht.
In Simmerath treffen we een konditorei aan die open is. De Waldbeerkuchen smaken er voortreffelijk. Dan laten we Tons ongetwijfeld mooie bosroute links liggen en kiezen we voor de Vennbahn. Vandaag is dat een drukke fietssnelweg waar we in onze richting profiteren van vals plat. Met 30 km/uur zoeven we naar Raeren, waar we op het voormalige station een tweede koffiestop hebben.
Enkele kilometers voorbij Raeren zoeken we de officiële route weer op. Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat, want niet alle weggetjes die Ton volgt staan op de best wel gedetailleerde ADFC Regionalkarte van de wijde omgeving van Aken (schaal 1:75 000). Iets voorbij Lontzen verruilen we een klimmetje op een veldpad voor een minder steile lus over een fraai asfaltweggetje. Daar nodigt een bankje ons uit voor een comfortabele lunchpauze met een onbedorven uitzicht.
In de verte zien we een groep wereldfietsers zwoegen op het veldpad dat wij zo mooi omzeild hebben. Even later moeten wij er echter ook aan geloven. Asfalt maakt plaats voor grind, zand en harde klei. We stappen af om een droge bedding over te steken, die uitkomt in de Hohnbach, en passeren het weilandje waar forumdeelnemer Bridgestone SM in zijn jonge jaren gebivakkeerd heeft (en jaren na dato een vermakelijke raadplaatjediscussie heeft op doen laaien, zie
hier en
hier 
).
Dan volgt weer een stukje klimmen, ditmaal over een voor het mergelland zo karakteristieke holle weg, die de geschiedenis in zal gaan als het Titanium Tonpaadje. We treffen er een heuse wereldfietserfile aan.
Hierna dreigen we verkeerd te rijden, door vanaf Montzen de korte route i.p.v. de lange te volgen. In Sippenaken zetten we alsnog koers naar Homburg, waar de kaasmakerij annex proeflokaal van de nabijgelegen brouwerij gelukkig open is voor de broodnodige drankjes met bitterballen, kaasplankje en nacho's. Via een fietspad op een oude spoorweg komen we pijnloos van het dal van de Gulp op het hoogste punt van Vlaanderen bij Hagelstein. Dan nemen we definitief afscheid van de officiële route, die bij Sint Martensvoeren weer omhoog gaat, terwijl wij de finale afdaling naar Eijsden door het dal van de Voer voortzetten.
Vlak voor camping De Bosrand nemen we afscheid van degenen die nog een lange treinreis gaan maken. De volgende dag fiets ik samen met Willem T naar Sittard, door een mooi stuk Mergelland dat nu langzaam aan het bijkomen is van een hectisch weekend.
Ik wil iedereen bedanken voor deze heuglijke tocht. Titanium Ton en zijn ploeg voor het organiseren en proeffietsen, en verder iedereen voor het prettige gezelschap.
