Het gaat nu veel beter met me. Ik kan nu weer fietsen, nog wel wat dizzy! Alleen een lelijk deukje op m’n achterkoppie met wat bloedkorsten erop. De draadhechtingen zijn al verwijderd. Mijn andere pijnen zijn nu bijna weg.
Vanmorgen voor controle naar het UMCG geweest, daar om kwart over acht. Jeannette, mijn vrouw, had speciaal vrij genomen zodat ik de auto kon gebruiken. Het was nog pikdonker buiten en daardoor kon ik geen horizon zien, wat mijn soort „houvast” was om mijn (nu lichter wordende) duizeligheid te voorkomen. Al die felle lichten van de tegenliggers, het was immers spitsuur. Ik reed niet verder dan Baflo en daar nam ik de trein (heb m’n maandabonnement nog) naar het Groninger Hoofdstation. Jezelf lekker rustig laten rijden. In de stationsstalling staat m’n tweede fiets en dan na een dik tien minuten trappen bij het UMCG, geen probleem! Alleen dat idioot lelijke Nijenstee-wangedrocht op het Damsterdiep verhinderde mijn route vanaf de Steentilbrug naar het ziekenhuis, dus omrijden via de St. Jansstraat. Ik heb door m'n herstel niet veel energie, ik fietste wat minder snel dan gebruikelijk. M’n hoofd zag er prima uit, zei de arts. Het rare is dat het UMCG van een grote ondergrondse parkeergarage is voorzien, terwijl voor fietsen slechts een hek van een paar meter links van de ingang staat....
Hierna nog langs enkele adressen gefietst. Onder bij Hans Anders een nieuwe bril opgehaald (de oude was na het ongeluk door de ambulance geplet) en aan de overkant wat onderdelen voor mijn fiets die in Zweden staat (ga erheen op 10 november). Fietsen door de Stad gaat veel makkelijker dan per auto. Ik ga geen drie parkeergarages binnenrijden voor bij elkaar slechts een half uurtje boodschappen doen.
