Rutger schreef:
Met fietsen in Westerse landen is uiteraard niets mis en dat doe ik nog graag. Maar ik merk wel als ik in landen als Zuid-Afrika, Ghana of Israel kom mijn wereldbeeld wel iets anders wordt. Vaak heb je er je vooroordelen over. Is het wel veilig in Israel of Zuid-Afrika bijvoorbeeld? Mijn interesse gaat nu steeds meer uit naar hoe het is te leven in die landen (een soort nieuwsgierigheid) en dan is de fiets natuurlijk het perfecte vervoermiddel. Interesse in mensen boeit me nu steeds meer. En ja van de Europese leefgewoontes weet ik al heel veel.
Maar hoe is het te leven in een township. Rutger
Klopt. Je wereldbeeld verandert wanneer je maar lang genoeg bivakkeert tussen de bewoners van een ander land, liefst op veilige afstand van de toeristen. Je moet dan niet elke dag 100 km willen fietsen, want dan blijven de contacten oppervlakkig.
Zelf heb ik destijds Lesotho leren kennen door enkele maanden in dit kleine land te blijven; soms deed ik enkele weken vrijwilligerswerk in een afgelegen dorp (de dichtstbijzijnde telefoon was 20 km verderop). Op een gegeven moment had ik ook een vriendin, Buang, met wie ik een tijdje samengewoond heb. En als ik weer even genoeg had van het warme sociale bad, ging ik een paar dagen fietsen in de bergen. Ik heb veel mooie herinneringen aan die tijd.
Ook kwam ik Zuid-Afrikanen tegen, die me uitnodigden om hun op te komen zoeken in Soweto. Zo kon ik een paar maanden later dwars door Soweto fietsen, nadat mij verteld was waar en wanneer het daar safe was. Ook de onveilige plekken kreeg ik te zien, maar dan niet op de fiets maar onder begeleiding van mijn gastheer Thabo, die taxichauffeur was.
Drie jaar later ging ik opnieuw vijf maanden naar het zuiden van Afrika en ook ditmaal was het fietsen geen doel op zich, maar een bij mij passende manier om me te verplaatsen tussen plekken waar ik wat langer bleef bivakkeren.
Dit was voor mij als dertiger de ideale manier van rondtrekken. Heel anders dan het afleggen van zoveel mogelijk fietskilometers, waartoe ik me als twintiger iets te vaak had laten verleiden.
Ook ben ik een paar keer in India geweest, maar dat was geen succes. Het overbevolkte subcontinent ten zuiden van de Himalaya’s kon mij niet echt bekoren: te heet, te smerig, te druk en te ondoorgrondelijk. Deze cultuur zuigt alle energie uit mijn lijf, al is het allemaal wel heel fotogeniek.
Tegenwoordig kan ik zelden langer dan twee of drie weken achter elkaar weg. Lang genoeg om er even lekker uit te zijn, maar te kort om een reis naar een ver en exotisch land enige diepgang te geven. Ook vind ik dat er teveel gevlogen wordt, dus wil ik daar zelf niet teveel aan bijdragen zolang ‘klimaatneutraal’ vliegen een illusie is.
De diepgang die ik zoek, vind ik het makkelijkst in boeken. Het Iran zoals beschreven in
‘Stiekem kan hier alles’ van Eefje Blankevoort of het Egypte in
‘Een goede man slaat soms zijn vrouw’ van Joris Luyendijk vind ik uitermate boeiend, terwijl ik als fietser deze landen alleen al om het rijgedrag van medeweggebruikers zou vervloeken.
Rutger schreef:
Over de trends. Het is appels met peren vergelijken. Wereldfietsers doen toch gewoon wat ze zelf willen? Rutger
'Ik doe wat ik wil', denken veel westerlingen. En met die gedachte gaan ze wanhopig op zoek naar wat ze nu eigenlijk willen...
:
