Carl schreef: Ja, gelukt!
Carl, je bent fantastisch!
en wat een apart ding zeg, ik heb het iig nog nooit gezien.
Bewaar het maar, als curiositeit of voor iemand die het beter kan gebruiken want denk dat 't meer bedoeld is voor modderige regen dan voor dikke ijskoek. D'r zitten ook vaak steentjes/zand in het ijs vastgevroren, het borsteltje zal volgens mij dan snel versleten/kapot zijn, en dat is natuurlijk jammer.
Maar bedankt Carl, leuk! en ook heel duidelijk met die foto's erbij.
Dan post ik nu maar wat onduidelijke winterplaatjes, met vaak blauwe of roze sneeuw want ik ben een waardeloze plaatjesschieter. (en sorry, 't zijn er een beetje veel geworden want ik ben ook slecht in kiezen)
Elk pad geeft de fiets een eigen uiterlijk. Hier een nog schone Pugs, op een breed pad en alleen de pedalen en derailleur happen wat sneeuw. De spijkerbandjes zijn niet nodig maar ik laat ze lekker zitten.
Dit pad is een combinatie van heel hard trappen en liggend sneeuw happen, dus komt de Pugs (en vooral ik) onder de sneeuw. Zoiets als hieronder:
In de zomer prima te fietsen maar nu hangen de takken door de zware sneeuw over het pad en is 't een moeilijk doordringbaar woud geworden. Veel bospaden zien er nu zo uit, vaak niet te doen .. maar soms is er geen keus, moet je wel.
Zo ziet zo'n pad er van binnen uit: takken, sneeuw en je weet soms niet welke kant je op moet. Het is kilometers lang gebukt naast de fiets, tot de knieën in de sneeuw, capuchon over de muts, ogen dicht, duwen, trekken, sleuren ..
De takken grijpen de fiets, slaan in de tandwielen, steken door de wielen, haken achter de remhendels en doen alles om je te stoppen. Tis zweten, vloeken en toch machtig mooi!
En zo ziet de Pugs er dan uit:
Een nogal zielige fatbike, maar zo zag ik er ook uit hoor. Maar ik zat toen wel op een omgevallen boom boven een paar meter diepe afgrond van een warm kopje koffie en mooi uitzicht te genieten.
Nog zo'n takkenpad maar deze is ook ondergestroomd, nog leuker. Circa 4km lang, geen stahoogte maar wel stromend water en sneeuw dus er groeit snel ijs aan de fiets. Hij wordt dan errug zwaar, niet meer voorruit te duwen.
Bankjes zijn er niet dus dan maar half in de sneeuw en 't water, je moet toch ergens je bevroren Nutsen eten. De Pugs ziet er hier nog redelijk fatsoenlijk uit.
Dit zijn trouwens geweldige schoenen: licht, heerlijk warm (-40°C zou moeten maar bij mij is 't tot -20°C) en zolang het water niet te hoog staat blijven ze droog van binnen.
Geen pad te zien, sneeuw tot boven de knie en ik moet daar ergens beneden bij die ene boom het bos in en snel ook want de zon gaat bijna onder.
De fiets ziet er daarna ongeveer zo uit:
Mooi he? vooral pedalen krijgen de wonderbaarlijkste vormen.
Hieronder twee van de vele niet-te-fietsen-wildpaadjes, daaronder hoe de fiets er dan uitziet.
Dit is een van m'n favoriete lunchplekjes, een hangmat in een witte wereld. Via de Pugs klim ik op de boomstam, kruip op handen en voeten naar boven en lig dan heerlijk in het zonnetje. En in de hele wijde omgeving geen mens of bewoning te zien, alleen maar dierensporen. Zo had er deze keer een of ander dier onder de boom geslapen, eentje met grof donker haar en scherpe klauwen.
Zo ziet de fiets eruit als ik daar weer weg kom, met weer zo'n mooi pedaal, is dit kunst of niet?
Maar zodra ik op een gesneeuwploegde weg kom, de fatbike een paar keer flink op en neer stuiter, de hendels voorzichtig in- en uitknijp en met 't zakmes het meest vervelende ijs wegsteek trapt ie gewoon weer vrolijk verder. Een prachtfiets!