do 10 jan, 2008 20:21
De ideale band heeft een lage rolweerstand, weegt weinig, is stil, heel comfortabel, en heeft heel goed grip op (nat) asfalt, maar ook op losse ondergrond, of zelfs in de modder. Verder is die band extreem lekbestendig (tegen glas, maar ook tegen punaises, spijkers, en doornen), en heeft een lange levensduur. Tot slot is hij ook nog eens goedkoop.
Dat kan dus niet. Het een gaat helaas ten koste van het ander. De gratis lunch bestaat niet. Wie meer wil betalen kan een beter compromis krijgen, maar een compromis blijft het. De ene band is snel, licht en soepel, de andere band is lekbestendig, heeft goede grip op slechte wegen en paden, en gaat ook nog eens super lang mee. De snelste banden (in 26 inch is vermoedelijk de Panaracer High Road de allersnelste en lichtste, maar je kunt ook denken aan de Schwalbe Kojak of de Conti Sportcontact)) zijn ongeschikt voor vakantie, maar transformeren je vakantiefiets tot een behoorlijk snel racemonster. Helaas gaan ze niet alleen snel lek (ik ben daarom zelf opgehouden met de Highroads, maar dat was toen ik in Engeland woonde met veel bierglazen op de weg), maar na een paar duizend (2500-3000?) km zijn ze echt wel op. Misschien koop ik wel weer eens een stel voor mijn zondagse ritjes zonder bagage, want het was wel een feest. De degelijkste band is zoals bekend de Marathon XR, maar die is dan ook erg zwaar en stug. Je maakt ermee van elke vlotte fiets een bakfiets. Als ik in onbewoonde streken met ruw klimaat een tocht zou maken zou ik niets anders monteren.
De meesten van ons zijn in minder extreme banden geinteresseerd. Stevig zonder extreem stevig te zijn, en voldoende snel, maar supersnel hoeft nu ook weer niet. De Marathon Extreme beloofde in dit tussensegement een quantumleap in prestaties, met extreem goede lekbescherming, goede grip op asfalt, een redelijk lage rolweerstand, en een opmerkellijk laag gewicht.
Wat we ons nu afvragen is simpelweg of de nieuwe techniek, met vooral een heel goede brekerlaag en dus dunner rubber voor een lichter gewicht de quantumleap ook echt geleverd heeft. Het lijkt erop dat dit niet helemaal het geval geweest is. De band is misschien (ik zeg bewust "misschien" want ik heb al veel lekke Supremes gezien) wel flink lekbestendiger, maar de ontwerpers hebben dit benut om het gewicht te verminderen, zodat het een band is geworden met meer textiel dan rubber, als ik het zo mag zeggen. Dat blijkt niet goed voor de levensduur.
Persoonlijk kan mij dat niet heel veel schelen. Ik koop gewoon een nieuwe (op expeditie is dit wat anders, dus dan moet je toch maar de XR meenemen). Maar het geeft wel aan waar de beperkingen van de band liggen: na een paar duizend kilometer is hij niet meer volledig betrouwbaar, en in de onbewoonde wereld loop je ook een risico. Maar dan moet er wel iets tegenover staan, en de vraag is dus wat dat dan wel is, behalve een laag gewicht? Diversee tests hebben laten zien dat de rolweerstand niet super laag is. Een gewone Marathon lijkt beter te scoren, en de Big Apple spectaculair veel beter. Uit eigen ervaring vind ik dat allebei super fijne banden. De Big Apple rijdt echt heel licht (bijna - maar niet helemaal - het Panaracer Highroad gevoel), en de gewone Marathon is echt heel stevig. Als je bang bent dat de gewone Marathon niet sterk genoeg is of niet genoeg profiel heeft, maar je geen zin hebt in de XR, kun je kijken naar de Marathon Plus, of de Plus ATB.
Er is kortom keus genoeg, en er is keus voor iedereen, afhankelijk van de omstandigheden. Voor mijn zondagse ritten of als ik nog eens brevetten ga rijden ga ik misschien nog wel een stel Highroads of Kojaks kopen. Voor vakanties in het minder woeste deel van Europa is het de Big Apple. We denken echter ook aan Oost Europa en (ietsje) verder, en dan wordt het denk ik de gewone Marathon.
Als de banden niet zo duur zijn kun je nog eens een extra stel hebben, voor de zondag, of juist voor het woeste werk.
Wim
Dat kan dus niet. Het een gaat helaas ten koste van het ander. De gratis lunch bestaat niet. Wie meer wil betalen kan een beter compromis krijgen, maar een compromis blijft het. De ene band is snel, licht en soepel, de andere band is lekbestendig, heeft goede grip op slechte wegen en paden, en gaat ook nog eens super lang mee. De snelste banden (in 26 inch is vermoedelijk de Panaracer High Road de allersnelste en lichtste, maar je kunt ook denken aan de Schwalbe Kojak of de Conti Sportcontact)) zijn ongeschikt voor vakantie, maar transformeren je vakantiefiets tot een behoorlijk snel racemonster. Helaas gaan ze niet alleen snel lek (ik ben daarom zelf opgehouden met de Highroads, maar dat was toen ik in Engeland woonde met veel bierglazen op de weg), maar na een paar duizend (2500-3000?) km zijn ze echt wel op. Misschien koop ik wel weer eens een stel voor mijn zondagse ritjes zonder bagage, want het was wel een feest. De degelijkste band is zoals bekend de Marathon XR, maar die is dan ook erg zwaar en stug. Je maakt ermee van elke vlotte fiets een bakfiets. Als ik in onbewoonde streken met ruw klimaat een tocht zou maken zou ik niets anders monteren.
De meesten van ons zijn in minder extreme banden geinteresseerd. Stevig zonder extreem stevig te zijn, en voldoende snel, maar supersnel hoeft nu ook weer niet. De Marathon Extreme beloofde in dit tussensegement een quantumleap in prestaties, met extreem goede lekbescherming, goede grip op asfalt, een redelijk lage rolweerstand, en een opmerkellijk laag gewicht.
Wat we ons nu afvragen is simpelweg of de nieuwe techniek, met vooral een heel goede brekerlaag en dus dunner rubber voor een lichter gewicht de quantumleap ook echt geleverd heeft. Het lijkt erop dat dit niet helemaal het geval geweest is. De band is misschien (ik zeg bewust "misschien" want ik heb al veel lekke Supremes gezien) wel flink lekbestendiger, maar de ontwerpers hebben dit benut om het gewicht te verminderen, zodat het een band is geworden met meer textiel dan rubber, als ik het zo mag zeggen. Dat blijkt niet goed voor de levensduur.
Persoonlijk kan mij dat niet heel veel schelen. Ik koop gewoon een nieuwe (op expeditie is dit wat anders, dus dan moet je toch maar de XR meenemen). Maar het geeft wel aan waar de beperkingen van de band liggen: na een paar duizend kilometer is hij niet meer volledig betrouwbaar, en in de onbewoonde wereld loop je ook een risico. Maar dan moet er wel iets tegenover staan, en de vraag is dus wat dat dan wel is, behalve een laag gewicht? Diversee tests hebben laten zien dat de rolweerstand niet super laag is. Een gewone Marathon lijkt beter te scoren, en de Big Apple spectaculair veel beter. Uit eigen ervaring vind ik dat allebei super fijne banden. De Big Apple rijdt echt heel licht (bijna - maar niet helemaal - het Panaracer Highroad gevoel), en de gewone Marathon is echt heel stevig. Als je bang bent dat de gewone Marathon niet sterk genoeg is of niet genoeg profiel heeft, maar je geen zin hebt in de XR, kun je kijken naar de Marathon Plus, of de Plus ATB.
Er is kortom keus genoeg, en er is keus voor iedereen, afhankelijk van de omstandigheden. Voor mijn zondagse ritten of als ik nog eens brevetten ga rijden ga ik misschien nog wel een stel Highroads of Kojaks kopen. Voor vakanties in het minder woeste deel van Europa is het de Big Apple. We denken echter ook aan Oost Europa en (ietsje) verder, en dan wordt het denk ik de gewone Marathon.
Als de banden niet zo duur zijn kun je nog eens een extra stel hebben, voor de zondag, of juist voor het woeste werk.
Wim
Opa Eric zegt; "Dertig jaar geleden waren de banden een stuk minder slijtvast en minder lekbestendig, dus laten we met z'n allen niet zo klagen over Schwalbe bandjes."
