Beeldverhaal bikepackingtrip Alpen
do 10 nov, 2022 15:00
Dankjulliewel
do 10 nov, 2022 18:35
Ik ben gek op de LX 100 Ik had de mark 1, maar die is halverwege gesneuveld, en nu heb ik de mark 2. Ze verschillen maar weinig. De sensor van de mark 2 is iets beter, er is meer detail zichtbaar, vooral bij hogere iso, maar bij filmen wordt een grotere crop gebruikt, je hebt dan effectief dus een iets minder grote groothoek.Polariteit schreef: ↑do 10 nov, 2022 14:45Toffe foto's, mooi werk!
Gebruik je de panasonic lx100 i of ii? Hoe bevalt die?
za 12 nov, 2022 16:35
De volgende ochtend word ik goed uitgerust wakker; het is een tijd geleden dat ik in een tent zo lekker heb geslapen. Ik maak een ontbijtje van havermoutpap en koffie, breek het kamp op en ga onderweg. Het lopen gaat moeizaam. Mijn hele voet is nu opgezwollen en de hele onderkant is pimpelpaars. Nog twee dagen van voornamelijk onverharde wegen en dan in ieder geval drie dagen rust in Vernante en daarna zie ik wel verder.
De weg slingert zich bovenlangs de bergrug en aanvankelijk zijn de uitzichten niet bijzonder spannend. Uit de fontein waarop ik mijn hoop had gevestigd, komt ondanks de extreme droogte, inderdaad toch nog een dun straaltje water; dat valt niet tegen. Het duurt even voor mijn flessen vol zijn en ondertussen eet ik wat.
Na de Passo di Formagal verandert het decor dramatisch. Er ontvouwt zich een ruige bergwereld vol afgeronde kalksteenformaties waar de weg zich als een wit lint tussendoor slingert, hier en daar geflankeerd door een paarse bloemenzee. Halverwege de vallei sla ik een zijpad in en zoek hogerop een mooi plekje voor mijn tent. De hoogste bergtoppen verdwijnen in de wolken, maar er dreigt geen regen. Ik heb de tijd om rustig te koken, wat filmopnamen te maken en me te laven aan de overdonderende pracht van de natuur.
De weg slingert zich bovenlangs de bergrug en aanvankelijk zijn de uitzichten niet bijzonder spannend. Uit de fontein waarop ik mijn hoop had gevestigd, komt ondanks de extreme droogte, inderdaad toch nog een dun straaltje water; dat valt niet tegen. Het duurt even voor mijn flessen vol zijn en ondertussen eet ik wat.
Na de Passo di Formagal verandert het decor dramatisch. Er ontvouwt zich een ruige bergwereld vol afgeronde kalksteenformaties waar de weg zich als een wit lint tussendoor slingert, hier en daar geflankeerd door een paarse bloemenzee. Halverwege de vallei sla ik een zijpad in en zoek hogerop een mooi plekje voor mijn tent. De hoogste bergtoppen verdwijnen in de wolken, maar er dreigt geen regen. Ik heb de tijd om rustig te koken, wat filmopnamen te maken en me te laven aan de overdonderende pracht van de natuur.
za 12 nov, 2022 17:15
Dat zijn de weggetjes waar je het voor doet (ik wel iig 
). Goed berijdbare en uitgestorven gravelweg in een waanzinnige omgeving 
). Goed berijdbare en uitgestorven gravelweg in een waanzinnige omgeving
zo 13 nov, 2022 08:40
Slechts gadegeslagen door de plaatselijke beestenbende, rijd ik de volgende ochtend mijn eerste kilometers. Het warme ochtendlicht strijkt over de hogere berghellingen. Opeens verschijnt er een grote roedel gemzen voor me, die rustig staan te grazen langs de kant van de weg. Gealarmeerd zoeken ze hun toevlucht tot hoger gelegen gebieden, daarbij hun even oogstrelende als jaloursmakende agiliteit tentoonspreidend. Alsof het niets is vliegen ze tegen de rotsen omhoog.
De route loopt verder over de Alta via del Sale, een van de zogeheten strade bianche, en terwijl ik voortfiets over een wegdek dat eindelijk niet eens enkel en alleen is bezaaid met vuistgrote keien en soms zelf gravel genoemd zou kunnen worden, doet het landschap er alles aan om me te imponeren; achter elke bocht schuilt weer een nieuwe verassing en mijn camera's draaien overuren. Het grote voordeel van filmen en fotograferen is dat je de mooiste stukken een aantal keer mag rijden, iedere keer met een andere camera. Omlaag, weer omhoog, nog een keer omlaag, weer een keer omhoog en uiteindelijk weer omlaag.
In alle vroegte arriveer ik bij de Tornante de la Boaria, een spectaculair aangelegde bocht in een oude militaire weg. Er zijn nog geen anderen. Ik hang mijn drone boven de afgrond, en fiets een paar keer op en neer, zoekend naar de juiste hoek.
Na het mooi gelegen Fort Central du Col de Tende, waar het stervensdruk is omdat er vlakbij een lift omhoog komt, daal ik over een oude Romeinse weg af naar Limonetto. Er volgt een moeizaam stuk hike-a-bike naar de top van een naamloze pas, dat ik me vooral herinner vanwege de moordende hitte en het totaal gebrek aan schaduw, en een even moeizame traverse over een smal paadje dat sterk naar een kant helt (niet echt fijn voor mijn enkel) en dat totaal is overwoekerd door bramenstruiken (niet echt fijn voor mijn armen), maar de afdaling door een dicht loofbos vol verlaten middeleeuwse dorpjes maakt alles goed. Hoewel het oude muilezelpad behoorlijk ruig is, met veel losse keien, en soms ook best steil, hoef ik maar een enkele keer van de fiets af, ondanks het feit dat ik redelijk aan het einde van mijn latijn ben. In Vernante volgt nog een gevecht met een sleutelkastje voor ik mijn appartement binnen kan. Ik gooi mijn rugzak in een hoek en plof neer op de bank. Nu een paar dagen rust...
De route loopt verder over de Alta via del Sale, een van de zogeheten strade bianche, en terwijl ik voortfiets over een wegdek dat eindelijk niet eens enkel en alleen is bezaaid met vuistgrote keien en soms zelf gravel genoemd zou kunnen worden, doet het landschap er alles aan om me te imponeren; achter elke bocht schuilt weer een nieuwe verassing en mijn camera's draaien overuren. Het grote voordeel van filmen en fotograferen is dat je de mooiste stukken een aantal keer mag rijden, iedere keer met een andere camera. Omlaag, weer omhoog, nog een keer omlaag, weer een keer omhoog en uiteindelijk weer omlaag.
In alle vroegte arriveer ik bij de Tornante de la Boaria, een spectaculair aangelegde bocht in een oude militaire weg. Er zijn nog geen anderen. Ik hang mijn drone boven de afgrond, en fiets een paar keer op en neer, zoekend naar de juiste hoek.
Na het mooi gelegen Fort Central du Col de Tende, waar het stervensdruk is omdat er vlakbij een lift omhoog komt, daal ik over een oude Romeinse weg af naar Limonetto. Er volgt een moeizaam stuk hike-a-bike naar de top van een naamloze pas, dat ik me vooral herinner vanwege de moordende hitte en het totaal gebrek aan schaduw, en een even moeizame traverse over een smal paadje dat sterk naar een kant helt (niet echt fijn voor mijn enkel) en dat totaal is overwoekerd door bramenstruiken (niet echt fijn voor mijn armen), maar de afdaling door een dicht loofbos vol verlaten middeleeuwse dorpjes maakt alles goed. Hoewel het oude muilezelpad behoorlijk ruig is, met veel losse keien, en soms ook best steil, hoef ik maar een enkele keer van de fiets af, ondanks het feit dat ik redelijk aan het einde van mijn latijn ben. In Vernante volgt nog een gevecht met een sleutelkastje voor ik mijn appartement binnen kan. Ik gooi mijn rugzak in een hoek en plof neer op de bank. Nu een paar dagen rust...
- gadegeslagen door de plaatselijke beestenbende
- Die middelste heeft een kwade blik in zijn ogen, zie ik nu
- Tornante della Boaria
zo 13 nov, 2022 08:42
ma 28 nov, 2022 11:13
De rit van Vernante naar Entracque voert over de 2155 meter hoge Colle della Garbella. Een asfaltklim omhoog naar Palanfre, gevolgd door een klein stukje onverharde weg, en dan verder een lange, maar niet al te moeilijke hike-a-bike naar de top. Wolkenflarden trekken langs de berghellingen en de zon breekt er maar af en toe doorheen. Niet al te warm dus, en dat is wel zo lekker. De afdaling die volgt is vermakelijk en voor een groot deel rijdbaar. Zelfs de gevreesde stukken Via Ferrata leveren geen echte problemen op, al zijn sommige delen wel zo lastig dat ik ze in twee keer moet doen; eerst met alleen mijn rugzak en dan terug voor mijn fiets, of andersom. Echt gevaarlijk wordt het echter nooit. Ook voelt mijn enkel nog niet veel beter en ik moet erg oppassen er niet opnieuw doorheen te gaan.
- Bijna op de top
di 29 nov, 2022 08:25
Vandaag een etappe met 2700 hoogtemeters, veel asfalt en finish bergop. Niet echt heel spannend, behalve dan het einde, dat is spectaculair. Ik kampeer bovenop de 2500 meter hoge Colle d'Ancoccia, omgeven door ruige pieken, waarlangs witte wolken trekken. Gelegen voor mijn tent, in de zon, zie ik het in verwondering aan. Wat kan de wereld toch mooi zijn, soms
- langzaam verkeer
di 29 nov, 2022 08:26
di 29 nov, 2022 10:38
Boeiend verhaal en prachtig beeldverslag.
Vraagje: Hoe doe je dat om zulke goede foto’s te maken van jezelf?
Vraagje: Hoe doe je dat om zulke goede foto’s te maken van jezelf?
di 29 nov, 2022 12:16
Prachtige omgeving weer!
Vragen: Je tent is een Nordisk Telemark 1 LW. Hoe bevalt die? Wat voor slaapzak (ik las comfort -1, was dat voldoende?)/mat gezien de hoogte van de overnachtingsplekken (dus koud)? Hoe doe je het met water want op die hoogte is dat weinig aanwezig?
Vragen: Je tent is een Nordisk Telemark 1 LW. Hoe bevalt die? Wat voor slaapzak (ik las comfort -1, was dat voldoende?)/mat gezien de hoogte van de overnachtingsplekken (dus koud)? Hoe doe je het met water want op die hoogte is dat weinig aanwezig?
di 29 nov, 2022 12:35
Dankje. Foto's van mezelf zijn ofwel gemaakt in de timelapsemodus (iedere seconde een foto in zowel jpeg als raw format) ofwel zijn het frames uit 4K videomateriaal (uit Gopro, drone of micro four thirds)nicolevelo schreef: ↑di 29 nov, 2022 10:38Boeiend verhaal en prachtig beeldverslag.
Vraagje: Hoe doe je dat om zulke goede foto’s te maken van jezelf?
di 29 nov, 2022 12:52
Thanks. De tent bevalt redelijk goed. Hij biedt veel ruimte in verhouding tot het gewicht en is goed bestand tegen harde wind ; ook het tentdoek klappert dan nauwelijks( dat wil me nog wel eens uit de slaap houden)Fedor schreef: ↑di 29 nov, 2022 12:16Prachtige omgeving weer!
Vragen: Je tent is een Nordisk Telemark 1 LW. Hoe bevalt die? Wat voor slaapzak (ik las comfort -1, was dat voldoende?)/mat gezien de hoogte van de overnachtingsplekken (dus koud)? Hoe doe je het met water want op die hoogte is dat weinig aanwezig?
De binnentent heeft maar een heel klein stukje gaas en buitentent komt bijna overal helemaal tot op de grond, zodat de kou buiten blijft, maar daardoor wel snel last van condensvorming; soms zelfs zo erg dat gans de onderkant van mijn slaapzak nat was
Mijn slaapzak is een Rab Neutrino 400 en mijn matje een Exped Synmat UL 7M en samen met mijn donsjacks hielden die me goed warm in temperaturen tot min 10.
Water is zwaar en dus wil je er niet onnodig veel van bij je dragen. Dit vergt een goede voorbereiding; je moet vantevoren uitzoeken waar je je flessen bij kunt vullen, zeker als je ergens hoog in de bergen je kamp wilt opslaan, want meestal is daar geen water.
di 29 nov, 2022 13:45
Je krijgt je haringen (minimaal 4 maar op de foto zo te zien 6) dus wel de grond in op die nogal rotsige cols? Ik zou in de bergen eerder voor (semi-)vrijstaand gaan (maar ja: zwaarder en grotere pakmaat).
wo 30 nov, 2022 07:25
De volgende dag volg ik een oude militaire weg noordwestwaarts op en neer over een aantal cols, waarbij ik constant hoog blijf. Het berglandschap is verbluffend mooi en gulzig zuig ik de omgeving in me op, als een dorstige drenkeling. Er ontvouwen zich de hele dag door de meest fantastische vergezichten. Bij Refugio Gardetta bestel ik een koffie met appelgebak alvorens te beginnen aan de laatste klim. Alpenmarmotten poseren in de nabijheid van de hut gewillig voor mijn camera.
De single track afdaling is ruig, maar redelijk te doen; de hoeveelheid lopen blijft ruim onder de ergernisgrens. Vreemd genoeg is mijn tolerantie voor hike-a-bike bergaf een stuk minder groot dan die voor bergop en daar probeer ik bij het plannen van mijn routes dan ook zeker rekening mee te houden, al blijft het vanachter de computer lastig inschatten en gaat het ook regelmatig fout. In de afdaling kom ik nog een andere bikepacker tegen, die zijn fiets tegende berg op aan het slepen is, en we maken een praatje. Hij volgt grofweg dezelfde route, met iets minder ruige stukken erin, maar dan in tegenovergestelde richting.
Het eindpunt voor vandaag is het gehucht Chialvetta, waar ik drie nachten in een herberg verblijf. Liefst boek ik een appartementje en kook ik zelf, maar dat is hier geen optie omdat het dichtstbijzijnde winkeltje een paar uur fietsen is. Ik geniet er drie avonden achtereen van een voortreffelijk viergangenmenu, dat heerlijk is, maar dat pas laat wordt geserveerd en me flink uit mijn ritme haalt.
De single track afdaling is ruig, maar redelijk te doen; de hoeveelheid lopen blijft ruim onder de ergernisgrens. Vreemd genoeg is mijn tolerantie voor hike-a-bike bergaf een stuk minder groot dan die voor bergop en daar probeer ik bij het plannen van mijn routes dan ook zeker rekening mee te houden, al blijft het vanachter de computer lastig inschatten en gaat het ook regelmatig fout. In de afdaling kom ik nog een andere bikepacker tegen, die zijn fiets tegende berg op aan het slepen is, en we maken een praatje. Hij volgt grofweg dezelfde route, met iets minder ruige stukken erin, maar dan in tegenovergestelde richting.
Het eindpunt voor vandaag is het gehucht Chialvetta, waar ik drie nachten in een herberg verblijf. Liefst boek ik een appartementje en kook ik zelf, maar dat is hier geen optie omdat het dichtstbijzijnde winkeltje een paar uur fietsen is. Ik geniet er drie avonden achtereen van een voortreffelijk viergangenmenu, dat heerlijk is, maar dat pas laat wordt geserveerd en me flink uit mijn ritme haalt.
wo 30 nov, 2022 07:32
- Chialvetta
wo 30 nov, 2022 07:39
- Pratorotondo
- Viviere
do 01 dec, 2022 12:18
