door
Witte » zo 26 mei, 2013 10:12
Op een mooie
Een rode jas met witte strepen. Een bidon. Een tengere man. Dartel buitelen ervaringen van deelnemers. Alsof het vertrek te klein is. Maar die is groot. In de stilte van drie provinciën. Dat is ons land. Mijn wereld door twee wielen.
Omringd door louter groen voel ik me een kuiken. Samen met mijn broertjes en zusjes trap ik een spoor. Onder een hemel van boter- en paardenbloemen. Dat maakt tongen los. Die maaien. Angstvallig richt ik mijn blik naar boven.
Soms is het een jungle. Met natte takken, die buigen en ons permissie verlenen. En dolend door een album de verrukkelijkste koekjes laat eten. Vast, aan het eind is links- of rechtsom nog een galerij. Die geen bezwaar maakt tegen uitgelaten merels. Of rottend, brekend hout. Een stoof die haar verbrand.
Maar kijk ik weer voor me uit, dan is de hofhouding een oase. Gevuld met heuvels. Verankerd. Met clusters van takken, die aftakelen. Ogenschijnlijk kleurloze. Een autonome wereld vormend. Met bewoners in een grazende enclave, door slechts één viervoeter die trouw is. Als een matroesjka erin, fietsers.
Weldra hoor ik naast me: “Daarginds heb je de paden, waarover we door het zand zouden kunnen zeulen”. En denk ik: “zouden”, gisteren bij het morrende houtvuur. Want bij de warmte fietsen we veel landen achtereen. En passeren de evenaar. En nog eens.
Wim