fietsen en wind

[GerdC]

Vandaag op de Wereldfietsbeurs kwam het weer even ter sprake. White Sands N.P. Mijn mooiste kampeer-ervaring tot nu toe. Maar de wind speelde ook hier een belangrijke rol.

Ja hoor kamperen was mogelijk en van de 10 beschikbare plaatsen waren er nog 8 vrij. Ik mocht kiezen en koos - achteraf gelukkig - de plaats die het dichtst lag bij het begin van het pad waaraan alle kampeerplekken lagen. Nadat ik nog wat gegeten had in het visitor's centrum, ging ik om 11 uur 's morgens op weg naar mijn kampeerplek. Dat was nog een redelijk eind en onderweg had ik weer eens een lekke band. Nadat ik hem een keer opgepompt had haalde ik echter het parkeerterrein waar het pad naar de kamplekken begon. Ik dacht in eerste instantie wel met mijn fiets en al op weg te kunnen, maar het was al gauw duidelijk dat dat niet ging. Toen pakte ik vrij willekeurig mijn tent en nog wat spul mee en dacht wel in twee of drie keer alles over te brengen. Ook dat bleek tegen te vallen. Het was echt "backcountry camping". Lopen door de duinen naar mijn kampeerplek bleek een minuut of twintig te duren. Ik had het over een pad, maar dat was het niet echt. Er stond gewoon telkens op zichtafstand een paal waarop de richting van de volgende paal aangegeven was. Sporen daartussen waren er niet. Aangezien het fors waaide waren alle sporen in het zand binnen 5 minuten verdwenen. Onderweg kwam ik een andere kampeerder tegen die een hele grote plunjezak achter zich aan sleepte. Hij wist kennelijk wel dat het handig was om alles in een keer mee te nemen. Nadat mijn kampeerplek bereikt had, heb ik dus even uitgepiekert wat ik in ieder nog nodig zou hebben, zodanig dat ik de volgende ochtend maar een keer hoefde te lopen. Daarna ben ik dus nog een keer naar mijn fiets op en neer gegaan. Mijn fiets heb ik gewoon met de rest van mijn bagage (op slot) op het parkeerterrein achtergelaten.
Wederom op mijn kampeerplek aangekomen ging ik dus mijn tent opzetten. Het was een vrij groot dal ("mijn dal": andere kampeerplekken waren minstens een duin of meer verwijderd) en midden in stond met een paaltje aangegeven wat mijn kampeerplek was. Het waaide inmiddels vrij behoorlijk. Nadat mijn tent overeind stond en ik net de stormlijnen wilde gaan vastmaken, was het ineens woeps, weg tent. Voordat ik het wist rolde mijn mooie koepeltentje tientallen meters verder. Ik er achteraan, mijn tent over de eerste duin. Bovenop die duin gekomen zag ik mijn tentje nog net over de tweede duin verdwijnen. Ik erachteraan. Steeds langzamer want hardlopen door deze duinen was niet eenvoudig. Steeds ongeruster, zou ik mijn tent nog terugzien en zo ja, in wat voor toestand. Nadat ik over de derde duin was, zag ik een heel stuk naar links het geel van mijn tent. Hij was ergens achter blijven steken dus ik kan 'm rustig op gaan halen. Om een lang verhaal kort te maken. Een van de aluminiumstokken was gebogen, maar de tent was verder nog gewoon bruikbaar.
Daarna heb ik mijn tent nogmaals - met meer omzichtigheid - opgezet, maar dit keer zoveel mogelijk uit de wind net onderaan een duin.

Het was niet alleen een hele mooie zonsondergang boven de verder gelegen bergen. Het was ook een heel leuk gezicht om - sommigen wat dichterbij, anderen veel verder weg - her en der groepjes van 1, 2 of 3 mensen te zien staan op de verschillende duinen allemaal kijkend naar de zonsondergang. Enerzijds was je alleen omdat jouw kampeerplek ruimschoots uit het zicht van andere mensen was, maar je wist toch dat anderen niet al te ver weg waren. Ik denk ook dat alle tien kampeerplaatsen uiteindelijk bezet waren.
Na de zonsondergang was het eten - vuur niet toegestaan dus koud uit een blikje - en daarna naar bed. Normaal gesproken is het in deze streken zo dat de wind 's avonds gaat liggen, maar zo niet deze dag. Tot minstens 2 uur bleef ik het klapperen van het tentdoek horen, zodat er van slapen niet zoveel kwam. Bovendien voelde je voortdurend dat er zand in je tent waaide, hoewel deze helemaal dicht was behoudens het horrengaas in de binnentent. De volgende ochtend bleek inderdaad dat alles in de tent ondereen witte laag zand lag.

Een jaar later trof ik in mijn gebruikelijke vakantiebagage nog regelmatig het witte zand (eigenlijk gips) aan.

Gerd

[keesswart]

Ook op de Schotse Hebriden kan het flink spoken (zie fietsreportage hier). En als het er eventjes niet waait, vieren de midges er feest!