Veel afvalplastic komt uiteindelijk terecht op 's werelds grootste vuilnisbelt, de
Great Pacific Garbage Patch. Halverwege San Francisco en Tokyo drijft een enorme dikke soep van afval in het water van de Stille Oceaan (zie
hier). Dat dit drijvende plastic, veel meer dan het zichtbare zwerfvuil langs wegen, een tikkende tijdbom is, daaraan twijfelen weinig mensen. Maar hoe gevaarlijk het precies is, weten we nog niet. Lastig is ook dat het zich buiten de bewoonde wereld bevindt en dat niemand zich beschouwd als de 'eigenaar' van de rotzooi. Het overgrote deel van de plasticzee is niet afkomstig van schepen, maar is 'wereldafval' dat via zeestromingen uiteindelijk hier in een soort trage draaikolk terecht is gekomen.
Inmiddels vallen er wel slachtoffers, zoals albatrossen die hier fourageren. Deze vogels slikken blijkbaar alles wat in hun snavel terechtkomt. Fotograaf Chris Jordan maakte een serie beelden van albatroskuikens (zie
hier), die zijn bezweken aan het 'voedsel' dat ze van hun ouders kregen. De maaginhoud zegt genoeg.