door
GerdC » di 15 jul, 2008 22:08
Bob&Marguérite schreef:White Sands, New Mexico USA
Inderdaad en - hoewel de naam anders doet vermoeden - is het geen zand. Michael heeft gelijk. Het is: gips.
Overigens was slechts een klein gedeelte van dat mooie National Park druk met sleeënde kinderen. Verder was het vrijwel verlaten.
Het was de locatie van een van mijn enerverendste, maar ook mooiste kampeerervaringen:
gerdcaarls.waarbenjij.nu schreef:Nadat ik enkele mijlen door White Sands was gefietst, bekeek ik de folder eens die ik samen met het toegangskaartje in mijn handen gedrukt had gekregen. Daarin stond dat "primitive backcountry camping" in beperkte mate mogelijk was. Dat leek een mooie gelegenheid om eindelijk de rustdag te nemen die ik nog steeds achter was. Ik terug naar de ingang en vragen. Ja hoor kamperen was mogelijk en van de 10 beschikbare plaatsen waren er nog 8 vrij. Ik mocht kiezen en koos - achteraf gelukkig - de plaats die het dichtst lag bij het begin van het pad waaraan alle kampeerplekken lagen. Nadat ik nog wat gegeten had in het visitor's centrum, ging ik om 11 uur 's morgens op weg naar mijn kampeerplek. Dat was nog een redelijk eind en onderweg had ik weer eens een lekke
band. Nadat ik hem een keer opgepompt had haalde ik echter het parkeerterrein waar het pad naar de kamplekken begon. Ik dacht in eerste instantie wel met mijn fiets en al op weg te kunnen, maar het was al gauw duidelijk dat dat niet ging. Toen pakte ik vrij willekeurig mijn tent en nog wat spul mee en dacht wel in twee of drie keer alles over te brengen. Ook dat bleek tegen te vallen. Het was echt "backcountry camping". Lopen door de duinen naar mijn kampeerplek bleek een minuut of twintig te duren. Ik had het over een pad, maar dat was het niet echt. Er stond gewoon telkens op zichtafstand een paal waarop de richting van de volgende paal aangegeven was. Sporen daartussen waren er niet. Aangezien het fors waaide waren alle sporen in het zand binnen 5 minuten verdwenen. Onderweg kwam ik een andere kampeerder tegen die een hele grote plunjezak achter zich aan sleepte. Hij wist kennelijk wel dat het handig was om alles in een keer mee te nemen. Nadat ik mijn kampeerplek bereikt had, heb ik dus even uitgepiekert wat ik in ieder nog nodig zou hebben, zodanig dat ik de volgende ochtend maar een keer hoefde te lopen. Daarna ben ik dus nog een keer naar mijn fiets op en neer gegaan. Mijn fiets heb ik gewoon met de rest van mijn bagage (op slot) op het parkeerterrein achtergelaten.
Wederom op mijn kampeerplek aangekomen ging ik dus mijn tent opzetten. Het was een vrij groot dal ("mijn dal": andere kampeerplekken waren minstens een duin of meer verwijderd) en midden in stond met een paaltje aangegeven wat mijn kampeerplek was. Het waaide inmiddels vrij behoorlijk. Nadat mijn tent overeind stond en ik net de stormlijnen wilde gaan vastmaken, was het ineens woeps, weg tent. Voordat ik het wist rolde mijn mooie koepeltentje tientallen meters verder. Ik er achteraan, mijn tent over de eerste duin. Bovenop die duin gekomen zag ik mijn tentje nog net over de tweede duin verdwijnen. Ik erachteraan. Steeds langzamer want hardlopen door deze duinen was niet eenvoudig. Steeds ongeruster, zou ik mijn tent nog terugzien en zo ja, in wat voor toestand. Nadat ik over de derde duin was, zag ik een heel stuk naar links het geel van mijn tent. Hij was ergens achter blijven steken dus ik kan 'm rustig op gaan halen. Om een lang verhaal kort te maken. Een van de aluminiumstokken was gebogen, maar de tent was verder nog gewoon bruikbaar.
Daarna heb ik mijn tent nogmaals - met meer omzichtigheid - opgezet, maar dit keer zoveel mogelijk uit de wind net onderaan een duin.
In de loop van de middag ben ik nog een keer terug gegaan naar mijn fiets om de band te verwisselen (plakken had geen zin want ik wist dat het een piepklein gaatje was, dat ik zonder water niet zou vinden).
's Avonds was er de - door de parkrangers - voorspelde prachtige zonsondergang. Op weg naar het hoogste duin in de omgeving zag ik dat de verschillende kampeerplekken in mijn "buurt" allemaal bezet waren.
Het was niet alleen een hele mooie zonsondergang boven de verder gelegen bergen. Het was ook een heel leuk gezicht om - sommigen wat dichterbij, anderen veel verder weg - her en der groepjes van 1, 2 of 3 mensen te zien staan op de verschillende duinen allemaal kijkend naar de zonsondergang. Enerzijds was je alleen omdat jouw kampeerplek ruimschoots uit het zicht van andere mensen was, maar je wist toch dat anderen niet al te ver weg waren. Ik denk ook dat alle tien kampeerplaatsen uiteindelijk bezet waren.
Na de zonsondergang was het eten - vuur niet toegestaan dus koud uit een blikje - en daarna naar bed. Normaal gesproken is het in deze streken zo dat de wind 's avonds gaat liggen, maar zo niet deze dag. Tot minstens 2 uur bleef ik het klapperen van het tentdoek horen, zodat er van slapen niet zoveel kwam. Bovendien voelde je voortdurend dat er zand in je tent waaide, hoewel deze helemaal dicht was behoudens het horrengaas in de binnentent. De volgende ochtend bleek inderdaad dat alles in de tent onder een witte laag zand lag.
Gerd
! Zie ook: 
