za 24 feb, 2018 20:57
Mooie foto die laatste 
- Eau potable
(als je van mening bent dat ik je topic vervuil verwijder ik dit bericht)
Zes weken veldwerk langs de Frontlijnroute
za 24 feb, 2018 22:49
Benieuwd hoeveel foto's je van deze bron bij elkaar kunt krijgen ...
(als je van mening bent dat ik je topic vervuil verwijder ik dit bericht)
(als je van mening bent dat ik je topic vervuil verwijder ik dit bericht)
za 24 feb, 2018 23:59
Nou, vooruit: de mobiele camera van Google Earth is hier ook langsgekomen 
Hier zijn ook nog de picknickbank en de complete badkuip te zien. Buiten beeld is de afvalcontainer met schutting eromheen. Vroeger zou ik dit als een driesterren wildkampeerplek hebben beschouwd.
Hier zijn ook nog de picknickbank en de complete badkuip te zien. Buiten beeld is de afvalcontainer met schutting eromheen. Vroeger zou ik dit als een driesterren wildkampeerplek hebben beschouwd.
zo 25 feb, 2018 10:15
Zeker geen straf om hier ff te pauzeren. Prachtige omgeving.
zo 25 feb, 2018 18:43
Dag 36, 27 september 2017. Van Xonrupt-Longemer naar Dannemarie, 99 km (en per trein verder naar Straatsburg)
Na het meer stijgt de weg weer tot de 955 m hoge Col des Faignes sous Vologne. Dit is net niet het hoogste punt van dit traject. Er volgt nu een stukje freewheelen met een hoogteverlies van 150 m, dat weer moet worden teruggeklommen op weg naar de Col de Bramont, die slechts 1 m hoger is dan de vorige col. Dit is de steilste klim van dit traject met een gemiddelde stijging van 6%.
Direct hierna begint een mooie afdaling in maar liefst 14 haarspeldbochten naar het Lac de Kruth-Wildenstein.
Via de westoever van dit stuwmeer loopt de route naar de Thurvallei. Dit is een dichtbevolkt dal, dat door autoluwe routes en uitzicht op beboste hellingen toch aantrekkelijk is om doorheen te fietsen.
In 1914 werd dit gebied ingenomen door Franse troepen. Aanvankelijk rukten zij op tot in Mulhouse, maar de Duitsers sloegen al snel terug. De frontlinie kwam tussen Thann en Cernay te liggen. Deze steden kregen het zwaar te verduren, maar het dal van de Thur bleef in Franse handen, aan de oost- en noordzijde goed afgeschermd door het Vogezenmassief. Thann is ondanks alles een sfeervol stadje gebleven.
Vanuit Thann loopt een fietspad langs de rivier met uitzicht op een van de fraaiste wijnhellingen van de Elzas.
Na die mooie wijnhelling moet je nog over een wat drukkere weg langs de buitenwijken van Thann. Dat leed verzacht ik nu door de route wat meer over rustige straten door die buitenwijken te laten gaan. Hierdoor wordt de route wel 300 m langer en iets ingewikkelder. Dat laatste maak ik weer goed door een inzetje met een stadsplattegrond van Thann aan de kaart toe te voegen.
Dan resteert nog 6 km door het voormalige frontgebied voordat dit traject weer op de hoofdroute uitkomt (traject 11). Daarvan wil het 24 km lange stuk tot Dannemarie nog fietsen, dat ik twee dagen eerder had overgeslagen door de trein te nemen.
De Vogezen liggen nu achter me. Links zie ik de contouren van het Zwarte Woud en ver voor me uit doemen de eerste bulten van de Jura op. Ik fiets nu door de Bourgondische Poort. Miljoenen jaren geleden stroomde de Rijn bij Bazel niet naar het noorden, maar westwaarts door deze laagte om tenslotte via het Rhônedal in de Middellandse Zee uit te komen. Later werd deze Oerrijn vanaf Bazel afgetapt door een steeds dieper wordende geologische slenk tussen de Vogezen en het Zwarte Woud, die uiteindelijk de Bovenrijnse Laagvlakte zou vormen. Zo kreeg de rivier zijn huidige loop naar de Noordzee.
Ik ben niet van plan om voor Dannemarie nog iets aan de route te veranderen. Als alles meezit, kan ik daar vrij snel op een trein naar Mulhouse stappen, waar een stadscamping is. Maar niet alles zit mee. Vanaf Ammertzwiller en Balschwiller volgt de Frontlijnroute een grindpad, dat ik in 2011 nog redelijk befietsbaar vond. Nu is er een dikke laag vers grind op het pad gestort en kom ik slechts met veel moeite vooruit. Ik hoop dat het straks beter wordt en fiets verder, maar na een halve kilometer is dit nog steeds een stuiterpad. Dit pad had ik destijds gekozen om een drukke weg te omzeilen, waar nog steeds geen fietspad langsligt. Op de kaart zie ik nog een andere optie, maar dat is wel 2 km omfietsen via Bernwiller. Dat moet dan maar. Uiteindelijk bereik ik via rustige asfaltwegen het Rhône-Rijnkanaal, waarvan het jaagpad onderdeel is van de EuroVelo 6, een bewegwijzerde fietsroute van de Loiremonding naar de Donaudelta.
In de schemering bereik ik de jachthaven van Dannemarie. Het liefst zou ik hier blijven en morgenochtend in de trein stappen. Helaas is hier geen camping in de buurt, maar wellicht is er een douche bij de jachthaven. Ik ga op onderzoek uit en vind een douchehok dat op slot is. Dan heb ik ook niet zo'n zin om hier te gaan wildkamperen. Ik fiets naar het station en neem de trein naar Mulhouse. De camping municipal ligt hier maar 2 km van het station, maar het hek is hermetisch gesloten. Op een bordje lees ik dat gasten vanaf april 2018 weer welkom zijn. Merde!! Volgens Archies zou deze camping nog tot half oktober open moeten zijn.
Hier sta ik dan, op een duistere plek in een onbekende stad. Zal ik dan maar een hotel zoeken? Of weer een trein nemen naar een plaats waar de camping nog wel open is? Morgen moet ik sowieso een flink stuk boemelen, dus alle treinkilometers die ik vandaag afleg, hoef ik morgen niet meer te doen. Ik fiets terug naar het station, waar ik op het nippertje de trein naar Straatsburg haal. Daar zou de stadscamping het hele jaar open moeten zijn. Na tienen arriveer ik in Straatsburg. Met de OpenFietsMap vind ik feilloos in het donker de weg naar de camping, die aan het spoor ligt, 2.4 km van het station. Vanuit de trein had ik al gezien dat deze camping verlicht was. De receptie is dicht, maar met de fiets kom ik moeiteloos langs de gesloten slagboom. Deze camping oogt nieuw en lijkt vooral op campers te zijn gericht. Een tentenveldje zie ik niet, maar naast de verharde camperplekken is nog genoeg gras. Dit is vast zo'n camping waar je bij de receptie een genummerde plek krijgt aangewezen. Ik zet mijn tent op een van de schaarse onbezette plekken, niet ver het washok. Om 11 uur 's avonds verwacht ik hier geen nieuwkomers meer (zoals op IJslandse campings wel gebeurt: dat er midden in de nacht links en rechts van je tent een paar hevig snurkende gasten bijkomen). Na 99 km fietsen, twee Vogezencols en een lange treinreis kan ik eindelijk instorten.
wordt vervolgd
Na het meer stijgt de weg weer tot de 955 m hoge Col des Faignes sous Vologne. Dit is net niet het hoogste punt van dit traject. Er volgt nu een stukje freewheelen met een hoogteverlies van 150 m, dat weer moet worden teruggeklommen op weg naar de Col de Bramont, die slechts 1 m hoger is dan de vorige col. Dit is de steilste klim van dit traject met een gemiddelde stijging van 6%.
Direct hierna begint een mooie afdaling in maar liefst 14 haarspeldbochten naar het Lac de Kruth-Wildenstein.
Via de westoever van dit stuwmeer loopt de route naar de Thurvallei. Dit is een dichtbevolkt dal, dat door autoluwe routes en uitzicht op beboste hellingen toch aantrekkelijk is om doorheen te fietsen.
In 1914 werd dit gebied ingenomen door Franse troepen. Aanvankelijk rukten zij op tot in Mulhouse, maar de Duitsers sloegen al snel terug. De frontlinie kwam tussen Thann en Cernay te liggen. Deze steden kregen het zwaar te verduren, maar het dal van de Thur bleef in Franse handen, aan de oost- en noordzijde goed afgeschermd door het Vogezenmassief. Thann is ondanks alles een sfeervol stadje gebleven.
Vanuit Thann loopt een fietspad langs de rivier met uitzicht op een van de fraaiste wijnhellingen van de Elzas.
Na die mooie wijnhelling moet je nog over een wat drukkere weg langs de buitenwijken van Thann. Dat leed verzacht ik nu door de route wat meer over rustige straten door die buitenwijken te laten gaan. Hierdoor wordt de route wel 300 m langer en iets ingewikkelder. Dat laatste maak ik weer goed door een inzetje met een stadsplattegrond van Thann aan de kaart toe te voegen.
Dan resteert nog 6 km door het voormalige frontgebied voordat dit traject weer op de hoofdroute uitkomt (traject 11). Daarvan wil het 24 km lange stuk tot Dannemarie nog fietsen, dat ik twee dagen eerder had overgeslagen door de trein te nemen.
De Vogezen liggen nu achter me. Links zie ik de contouren van het Zwarte Woud en ver voor me uit doemen de eerste bulten van de Jura op. Ik fiets nu door de Bourgondische Poort. Miljoenen jaren geleden stroomde de Rijn bij Bazel niet naar het noorden, maar westwaarts door deze laagte om tenslotte via het Rhônedal in de Middellandse Zee uit te komen. Later werd deze Oerrijn vanaf Bazel afgetapt door een steeds dieper wordende geologische slenk tussen de Vogezen en het Zwarte Woud, die uiteindelijk de Bovenrijnse Laagvlakte zou vormen. Zo kreeg de rivier zijn huidige loop naar de Noordzee.
Ik ben niet van plan om voor Dannemarie nog iets aan de route te veranderen. Als alles meezit, kan ik daar vrij snel op een trein naar Mulhouse stappen, waar een stadscamping is. Maar niet alles zit mee. Vanaf Ammertzwiller en Balschwiller volgt de Frontlijnroute een grindpad, dat ik in 2011 nog redelijk befietsbaar vond. Nu is er een dikke laag vers grind op het pad gestort en kom ik slechts met veel moeite vooruit. Ik hoop dat het straks beter wordt en fiets verder, maar na een halve kilometer is dit nog steeds een stuiterpad. Dit pad had ik destijds gekozen om een drukke weg te omzeilen, waar nog steeds geen fietspad langsligt. Op de kaart zie ik nog een andere optie, maar dat is wel 2 km omfietsen via Bernwiller. Dat moet dan maar. Uiteindelijk bereik ik via rustige asfaltwegen het Rhône-Rijnkanaal, waarvan het jaagpad onderdeel is van de EuroVelo 6, een bewegwijzerde fietsroute van de Loiremonding naar de Donaudelta.
In de schemering bereik ik de jachthaven van Dannemarie. Het liefst zou ik hier blijven en morgenochtend in de trein stappen. Helaas is hier geen camping in de buurt, maar wellicht is er een douche bij de jachthaven. Ik ga op onderzoek uit en vind een douchehok dat op slot is. Dan heb ik ook niet zo'n zin om hier te gaan wildkamperen. Ik fiets naar het station en neem de trein naar Mulhouse. De camping municipal ligt hier maar 2 km van het station, maar het hek is hermetisch gesloten. Op een bordje lees ik dat gasten vanaf april 2018 weer welkom zijn. Merde!! Volgens Archies zou deze camping nog tot half oktober open moeten zijn.
Hier sta ik dan, op een duistere plek in een onbekende stad. Zal ik dan maar een hotel zoeken? Of weer een trein nemen naar een plaats waar de camping nog wel open is? Morgen moet ik sowieso een flink stuk boemelen, dus alle treinkilometers die ik vandaag afleg, hoef ik morgen niet meer te doen. Ik fiets terug naar het station, waar ik op het nippertje de trein naar Straatsburg haal. Daar zou de stadscamping het hele jaar open moeten zijn. Na tienen arriveer ik in Straatsburg. Met de OpenFietsMap vind ik feilloos in het donker de weg naar de camping, die aan het spoor ligt, 2.4 km van het station. Vanuit de trein had ik al gezien dat deze camping verlicht was. De receptie is dicht, maar met de fiets kom ik moeiteloos langs de gesloten slagboom. Deze camping oogt nieuw en lijkt vooral op campers te zijn gericht. Een tentenveldje zie ik niet, maar naast de verharde camperplekken is nog genoeg gras. Dit is vast zo'n camping waar je bij de receptie een genummerde plek krijgt aangewezen. Ik zet mijn tent op een van de schaarse onbezette plekken, niet ver het washok. Om 11 uur 's avonds verwacht ik hier geen nieuwkomers meer (zoals op IJslandse campings wel gebeurt: dat er midden in de nacht links en rechts van je tent een paar hevig snurkende gasten bijkomen). Na 99 km fietsen, twee Vogezencols en een lange treinreis kan ik eindelijk instorten.
wordt vervolgd
zo 25 feb, 2018 21:19
Met veel belangstelling dit topic gevolgd!
Als je deze gids koopt Kees, kan je er dan ook een gps-route van downloaden?
En zo ja, wordt die dan ook aangepast?
Als je deze gids koopt Kees, kan je er dan ook een gps-route van downloaden?
En zo ja, wordt die dan ook aangepast?
ma 26 feb, 2018 10:34
Gps-tracks zijn hier te downloaden. Deze tracks worden vernieuwd wanneer dat nodig is. Ook de tracks voor de oude editie zijn nog beschikbaar.
ma 26 feb, 2018 18:33
Dag 37, 28 september 2017. Van Raon-l'Étape naar La Vierge Clarisse en terug, 45 km (en eerst per trein van Straatsburg naar Raon-l'Étape)
Wanneer ik me nog even meld bij de receptie, die gisteravond dicht was. Op veel Franse campings is dat heel normaal, maar hier lees ik in de ogen van de dienstdoende receptionist een mengeling van verwondering en verbijstering.
"Hoe kunt u hier overnacht hebben zonder dat wij u een plek hebben gegeven?", vraagt hij.
"Gewoon even rondkijken en dan de de tent opzetten", antwoord ik.
"Op welke plek was dat dan?"
"Schuin tegenover het washok, waar nog niemand anders stond."
Even vrees ik dat hij een nummer van die plek wil weten. De man kijkt een beetje moeilijk en neemt dan mijn betaling in ontvangst, aanzienlijk meer dan ik de afgelopen weken gewend was neer te tellen. Ik zal maar niet vragen of er korting voor laatkomers met kleine tentjes is. Dit is het moderne, commerciële en bureaucratische Frankrijk. De camping heeft een alternatief en groen imago, maar lijkt niet echt bedoeld voor alternatieve en groene kampeerders. Een fiets of een tent kun je hier huren en kun je dus maar beter niet zelf meenemen, lijken ze hier te denken. Ik krijg een beetje het gevoel dat ik ook wel eens had op recepties waar ik als enige man zonder pak en stropdas verscheen. Of wanneer ik in Frankrijk ruim voor lunchtijd koffie wilde drinken in een restaurant.
Net als twee dagen terug boemel ik naar Saint-Dié-des-Vosges. Dat kan maar tweemaal per dag, om 9:55 uur en om 17:55 uur. Dus is het handig dat ik gisteravond al naar Straatsburg ben gereisd. In Saint-Dié-des-Vosges stap ik over op de trein naar Raon-l'Étape. Daar was ik ook al op dag 31, toen ik vanaf Badonviller een alternatieve route via de Col de Rouge Vêtu had genomen. Nu fiets ik die route in de omgekeerde richting om bij Badonviller alsnog de hoofdroute via de Col de la Vierge Clarisse te volgen.
Op deze col gaat een bospad linksaf naar de Grotte des Poilus. Deze grot werd gebruikt als eerstehulppost voor Franse troepen die stand hielden op de nabijgelegen Col de la Chapelotte, waar de frontlinie naar het zuiden boog. Tot nu toe heb ik deze plek altijd links laten liggen, maar nu is dit een mooie afsluitng van het veldwerk. Ik fiets het bospad op en tref na 850 m een bordje aan dat naar de grot wijst. Ik laat mijn fiets staan en volg een steil paadje omlaag, dat bij de grot uitkomt.
De voorzijde van de grot ligt er op deze nazomerdag vredig bij. Wie niet beter weet, zou denken dat het hier nooit anders is geweest.
Ik rij terug naar de weg, waar de heilige maagd Clarisse als een vogel in een nestkastje aan een boom hangt. Zou ze hier honderd jaar geleden ook hebben gehangen en van alles hebben zien gebeuren?
Voor de bossen die hier staan, was de oorlog desastreus, en niet alleen in het gehavende frontgebied. Overal werden dennen gekapt voor het versterken van loopgraven; voor de bielzen van het overbelaste spoorwegennet was eikenhout nodig; kastanjebomen werden vanwege hun hoge looizuurgehalte gebruikt in de leerlooierijen, die het materiaal leverden voor schoeisel, riemen en zadels; en het taaie hout van essen werd gebruikt in de opkomende vliegtuigindustrie. De Duitsers haalden hun hout bij voorkeur uit de gebieden die zij bezet hielden. Zo ontstond een ongebreidelde roofbouw op de bossen aan beide kanten van de frontlijn.
Anderhalve kilometer verder gaat een smal pad omhoog naar de ruïne van het Château de Pierre-Percée, dat al in de 17e eeuw tijdens de 30-jarige oorlog werd verwoest. Nu fiets ik er voorbij, maar in oktober 2009 werd ik bij deze ruïne verrast door een prachtig uitzicht.
Dan volgt een mooie afdaling, onderbroken door een korte klim, langs het stuwmeer van Pierre-Percéé.
Het is wat langer en er moet meer worden geklommen, maar de route via de Col de la Vierge Clarisse is spectaculairder dan het alternatief via de Col de Rouge Vêtu, waar je de hele tijd tussen de bomen fietst. Daarom gaat de hoofdroute langs La Vierge Clarisse.
Na de stuwdam volgt nog een afdaling. De laatste 9 km naar Raon-l'Étape zijn vlak en autovrij.
In Raon-l'Étape neem ik de trein naar Nancy, waar ik overstap op een trein in de richting van Metz en Thionville. Nancy heeft een modern station met liften, die meestal functioneren, maar vandaag is de lift die ik nodig heb, defect. Een briefje meldt dat het einde van de onderhoudswerkzaamheden is voorzien in september 2017. Dan hebben ze nu nog drie dagen de tijd om een monteur op te trommelen. Altijd weer hartverwarmend, die service van de SNCF. Nou ja, na twee weken veldwerk en een stuk of tien Vogezencols krijg ik mijn fiets ook nog wel een stationstrap op.
In Thionville fiets ik naar de camping municipal die dichtbij het station ligt. Over twee dagen sluit deze camping voor de winter. Ook komt er een eind aan het zwoele nazomerweer. De eerste regenspetters vallen al snel nadat ik de tent heb opgezet.
De volgende dag maak ik de gebruikelijke treinreis via Luxemburg en Brussel terug naar huis. Daar ben ik nog een maand bezig met het verwerken van aantekeningen, gps-tracks en foto's. Daarna, in november, volgt nog enkele weken saai monnikenwerk: het up-to-date maken van de lijst met overnachtingsadressen. Na de laatste correcties kan het PDF-bestand rond de jaarwisseling naar de drukker. Een maand later liggen er 500 nieuwe gidsen klaar om te gebruiken.
Wanneer ik me nog even meld bij de receptie, die gisteravond dicht was. Op veel Franse campings is dat heel normaal, maar hier lees ik in de ogen van de dienstdoende receptionist een mengeling van verwondering en verbijstering.
"Hoe kunt u hier overnacht hebben zonder dat wij u een plek hebben gegeven?", vraagt hij.
"Gewoon even rondkijken en dan de de tent opzetten", antwoord ik.
"Op welke plek was dat dan?"
"Schuin tegenover het washok, waar nog niemand anders stond."
Even vrees ik dat hij een nummer van die plek wil weten. De man kijkt een beetje moeilijk en neemt dan mijn betaling in ontvangst, aanzienlijk meer dan ik de afgelopen weken gewend was neer te tellen. Ik zal maar niet vragen of er korting voor laatkomers met kleine tentjes is. Dit is het moderne, commerciële en bureaucratische Frankrijk. De camping heeft een alternatief en groen imago, maar lijkt niet echt bedoeld voor alternatieve en groene kampeerders. Een fiets of een tent kun je hier huren en kun je dus maar beter niet zelf meenemen, lijken ze hier te denken. Ik krijg een beetje het gevoel dat ik ook wel eens had op recepties waar ik als enige man zonder pak en stropdas verscheen. Of wanneer ik in Frankrijk ruim voor lunchtijd koffie wilde drinken in een restaurant.
Net als twee dagen terug boemel ik naar Saint-Dié-des-Vosges. Dat kan maar tweemaal per dag, om 9:55 uur en om 17:55 uur. Dus is het handig dat ik gisteravond al naar Straatsburg ben gereisd. In Saint-Dié-des-Vosges stap ik over op de trein naar Raon-l'Étape. Daar was ik ook al op dag 31, toen ik vanaf Badonviller een alternatieve route via de Col de Rouge Vêtu had genomen. Nu fiets ik die route in de omgekeerde richting om bij Badonviller alsnog de hoofdroute via de Col de la Vierge Clarisse te volgen.
Op deze col gaat een bospad linksaf naar de Grotte des Poilus. Deze grot werd gebruikt als eerstehulppost voor Franse troepen die stand hielden op de nabijgelegen Col de la Chapelotte, waar de frontlinie naar het zuiden boog. Tot nu toe heb ik deze plek altijd links laten liggen, maar nu is dit een mooie afsluitng van het veldwerk. Ik fiets het bospad op en tref na 850 m een bordje aan dat naar de grot wijst. Ik laat mijn fiets staan en volg een steil paadje omlaag, dat bij de grot uitkomt.
De voorzijde van de grot ligt er op deze nazomerdag vredig bij. Wie niet beter weet, zou denken dat het hier nooit anders is geweest.
Ik rij terug naar de weg, waar de heilige maagd Clarisse als een vogel in een nestkastje aan een boom hangt. Zou ze hier honderd jaar geleden ook hebben gehangen en van alles hebben zien gebeuren?
Voor de bossen die hier staan, was de oorlog desastreus, en niet alleen in het gehavende frontgebied. Overal werden dennen gekapt voor het versterken van loopgraven; voor de bielzen van het overbelaste spoorwegennet was eikenhout nodig; kastanjebomen werden vanwege hun hoge looizuurgehalte gebruikt in de leerlooierijen, die het materiaal leverden voor schoeisel, riemen en zadels; en het taaie hout van essen werd gebruikt in de opkomende vliegtuigindustrie. De Duitsers haalden hun hout bij voorkeur uit de gebieden die zij bezet hielden. Zo ontstond een ongebreidelde roofbouw op de bossen aan beide kanten van de frontlijn.
Anderhalve kilometer verder gaat een smal pad omhoog naar de ruïne van het Château de Pierre-Percée, dat al in de 17e eeuw tijdens de 30-jarige oorlog werd verwoest. Nu fiets ik er voorbij, maar in oktober 2009 werd ik bij deze ruïne verrast door een prachtig uitzicht.
Dan volgt een mooie afdaling, onderbroken door een korte klim, langs het stuwmeer van Pierre-Percéé.
Het is wat langer en er moet meer worden geklommen, maar de route via de Col de la Vierge Clarisse is spectaculairder dan het alternatief via de Col de Rouge Vêtu, waar je de hele tijd tussen de bomen fietst. Daarom gaat de hoofdroute langs La Vierge Clarisse.
Na de stuwdam volgt nog een afdaling. De laatste 9 km naar Raon-l'Étape zijn vlak en autovrij.
In Raon-l'Étape neem ik de trein naar Nancy, waar ik overstap op een trein in de richting van Metz en Thionville. Nancy heeft een modern station met liften, die meestal functioneren, maar vandaag is de lift die ik nodig heb, defect. Een briefje meldt dat het einde van de onderhoudswerkzaamheden is voorzien in september 2017. Dan hebben ze nu nog drie dagen de tijd om een monteur op te trommelen. Altijd weer hartverwarmend, die service van de SNCF. Nou ja, na twee weken veldwerk en een stuk of tien Vogezencols krijg ik mijn fiets ook nog wel een stationstrap op.
In Thionville fiets ik naar de camping municipal die dichtbij het station ligt. Over twee dagen sluit deze camping voor de winter. Ook komt er een eind aan het zwoele nazomerweer. De eerste regenspetters vallen al snel nadat ik de tent heb opgezet.
De volgende dag maak ik de gebruikelijke treinreis via Luxemburg en Brussel terug naar huis. Daar ben ik nog een maand bezig met het verwerken van aantekeningen, gps-tracks en foto's. Daarna, in november, volgt nog enkele weken saai monnikenwerk: het up-to-date maken van de lijst met overnachtingsadressen. Na de laatste correcties kan het PDF-bestand rond de jaarwisseling naar de drukker. Een maand later liggen er 500 nieuwe gidsen klaar om te gebruiken.
ma 26 feb, 2018 18:49
Ik houd meestal niet van reclame maar deze serie commercieel nieuws was absoluut heel leuk om te volgen.
Bedankt Kees! Ik mis nu al het "wordt vervolgd".
Bedankt Kees! Ik mis nu al het "wordt vervolgd".
ma 26 feb, 2018 20:27
Thanks....ik ben helemaal enthousiast. Jammer dat mijn zoontje hier voorlopig nog niets over zal leren. Hopelijk is over een paar jaar de route nog actueel.
ma 26 feb, 2018 22:12
Hartelijk dank Kees! Wat een werk - niet alleen het bijwerken van de route maar ook de uitgebreide beschrijving die je daarvan gemaakt hebt. Leuk om over je schouder mee te kunnen kijken.
Groetjes,
Carl
Groetjes,
Carl
ma 26 feb, 2018 22:16
Dank voor dit mooie en inspirerende verhaal. Voor ons een van de redenen om van de tochten die we maken, altijd een nieuw boekje te kopen. Anders houden jullie er snel mee op denk ik, hoewel je er nu ook al niet rijk van wordt...
di 27 feb, 2018 07:53
Beste Kees
Bedankt
Bedankt
di 27 feb, 2018 07:57
Dank Kees - voor dit mooie en uitgebreide kijkje achter de schermen.
di 27 feb, 2018 11:32
Dank voor deze prachtige verhalen en schitterende foto's. Ik heb het boekje besteld, en inmiddels in huis. Mooi verzorgd en geeft een prettig lezende achtergrond van het onderwerp. Voor mij werkt de toon heel goed, doet nadenken zonder belerend te zijn. Extra leuk vind ik het om de gpx bestanden erbij te nemen op openstreetmap - kaarten bekijken is uren plezier!
di 27 feb, 2018 15:31
Bedankt Kees,
Heb genoten van je feuilleton, jammer dat er een eind aan is gekomen, heb je niet ook een route van hier tot Vladivostok?
Groet Peter
Heb genoten van je feuilleton, jammer dat er een eind aan is gekomen, heb je niet ook een route van hier tot Vladivostok?
Groet Peter
di 27 feb, 2018 18:57
Bedankt Kees!
di 27 feb, 2018 23:10
En iedereen bedankt voor de reacties en commentaren! Dit is vast niet mijn laatste vervolgverhaal, want ik heb nog wel wat materiaal liggen, variërend van 3 weken IJsland in 2017 (waarvan ik deze maand een reportage voor Op Pad had moeten schrijven) tot 4 maanden Zuidelijk Afrika in 1988/89. Van die laatste tocht heb ik een dik reisverslag en een doos vol dia's, die nog wel door de filmscanner moeten. Misschien is dat een mooi project voor de volgende winter.
wo 28 feb, 2018 17:59
Ik heb het met veel plezier gelezen. Kijk uit naar de volgende verhalen.
Op deze manier is het haast een feuilleton.
Dank
Op deze manier is het haast een feuilleton.
Dank
di 06 mar, 2018 21:03
Ook hier vandaan dank voor de mooie verhalen. Een deel van de route hebben we twee jaar geleden al gereden dus nogmaals gaat niet heel snel gebeuren. Maar het bracht wel mooie herinneringen boven. Leuk ook om te lezen hoe zo'n boekje tot stand komt!
