door
Kadans » za 11 dec, 2004 23:09
Hallo Maarten,
Ik ben eind jaran '90 2 x naar Teneriffe geweest, telkens voor een korte vakantie van één week.
Naar aanleiding van die vakanties heb ik toen voor een inmiddels op gedoekte website een impressie geschreven. Ik plak het betreffende stukje er even achteraan:
Ik ben een fietser. Laat dat duidelijk zijn. Binnen de grote groep van “fietsers” zijn er echter heel wat variaties. Er worden door deze lieden namelijk veel disciplines beoefend.
Hoewel ik mijn fysieke talenten bescheiden dien te evalueren beschouw ik mezelf (op mijn niveau) graag als een klimmer. Ik leef op als de weg helt. Ik heradem als ik in een toerklassieker als Luik-Bastenaken-Luik in een (te) snelle groep ben beland en de eerste Ardeense hellingen eraan komen.
De metamorfose is merkwaardig. De weg begint te hellen en van een anoniem aanklamper verander ik in een autoritaire leider. Ik kan plotseling het tempo bepalen daar waar ik het even daarvoor nog moest ondergaan.
Dat is een fijn gevoel. In intieme kring wil ik dan ook wel eens verklaren dat “klimmen” (met inbegrip van het dalen) het summum is qua lichamelijke sensaties. Dit stuit vaak op onbegrip bij niet-fietsers. Daar kan ik inkomen hoewel het onjuist is.
Ik probeer jaarlijks op fietsvakantie te gaan. Dit kan enkel indien op professioneel en op gezinsvlak alles meezit.
Doel voor 1999 was Tenerife. De voorbije 20 jaar (ik ben 39) heb ik met onregelmatige tussenpozen cols beklommen in Alpen en Pyreneeën. Ik heb dus enige (maar niet zo veel) ervaring met cols.
Tenerife is een Spaans vulkanisch (Canarisch) eiland in de Atlantische oceaan met een fantastisch klimaat. Het is er warm maar door de constant aanwezige (forse) zeewind is die warmte erg draaglijk.
Tenerife wordt gedomineerd door één berg. De Pico de Teide, 3718 meter hoog.
Technische gevens "Teide".
Het is een loodzware berg die echter niet erg bekend is bij fietsfanaten omdat het eiland zich niet leent voor wielerwedstrijden. De berg heeft wat dat betreft dus geen verleden. Op ander vlakken heeft hij wél een verleden. De Teide is een vulkaan die momenteel non-actief is. De laatste erupties dateren van 1765.
De beklimming is lang, erg lang. De eigenlijke top is evenwel niet bereikbaar per (race) fiets (wel via een kabelbaan).
Omdat elke beklimming (in mijn geval vanuit het Zuiden) begint op zeeniveau, is het hoogteverschil voor één beklimming aanzienlijk. Om het verschil van 0 tot 2400 meter te overbruggen krijg ik 46 kilometer voor de wielen geschoven.
Dat is zwaar, zeker gezien het vroege tijdstip (einde maart) in het seizoen. Om me behoorlijk voor te bereiden, heb ik vanaf einde december 1800 kilometer gefietst, aangevuld met behoorlijk wat looptraining.
De onderneming wordt extra bemoeilijkt door de grote temperatuursverschillen. Beneden bedraagt de temperatuur zowat 32°. Op de top zal het later hagelen.
“Beheersing”, “concentratie”, “zelfcontrole”,” kennis van wat je kan en vooral van wat je niet kan: die begrippen gecombineerd met lichte masochistische neigingen moeten mij naar de top brengen.
Een ultra-lange klim, zoals de Teide, kan je best “onder je limiet fietsen”, net omdat het terrein zo onbekend en zo loodzwaar is. Dat verg echter ervaring en discipline. Dat laatste klinkt misschien gek. Toch is het zo. Het schitterende weer en het prachtige asfalt nodigen verraderlijk uit tot een snelle start. Dat doet je beter niet.
Ik heb een gloednieuwe fiets bij me. Een aluminium compactframe (Delira, een Italiaans import frame onder eigen merk van mijn plaatselijke fietsdeskundige) met een 9-speed Velocegroep van Campagnolo. Heb bij aankoop even getwijfeld tussen een Shimano 105 en mijn uiteindelijke keuze. Het werd uiteindelijk Veloce omdat het naar mijn aanvoelen veel beter bekt. “Ik beklim een berg met een Veloce” gaat naar mijn aanvoelen speelser, vlotter, sneller dan met een “105”. In de bergen is wat gevoel voor poëzie op zijn plaats.
De Pico del Teide is niet vergelijkbaar met bekende beklimmingen uit de Tour of de Giro. Het hellingpercentage is niet bijzonder zwaar. De lengte van de beklimming is dat wel. Dat zorgt ervoor dat er weinig fietsers aan de totale klim beginnen (in het dal is er wel veel fietsactiviteit).
Na 20 kilometer klimmen passeer ik de eerste en enige medefietsers. De Zwitserse nationale triatlonploeg op de volledige afstand heeft Tenerife uitgekozen als trainingskamp ter voor bereiding van het WK in Zweden. Hun oefening van vandaag bestaat uit het traag beklimmen van de ‘”Teide” met een erg grote versnelling. Spieren kweken heet zoiets.
De pashoogte van de”Teide” ligt op zowat 2200 meter hoogte. Tot dan fiets je in een erg mooi landschap dat vergelijkbaar is met datgene wat je op Franse hoge cols kan ervaren.
Een mooi surplusje is wel het constante weidse zicht op de oceaan, we zijn tenslotte op een eiland.
Vanaf de pashoogte wordt alles anders. Ik fiets een vulkanisch landschap binnen. Elke vergelijking met wat dan ook valt weg. Het decor is adembenemend en volkomen onwerkelijk. Je waant je in een science-fictionfilm en dat gevoel klopt ook wel. Geregeld strijken hier filmploegen neer om opnames te maken.
Vanaf de pashoogte fiets ik meer dan 30 km door een vulkanisch landschap op een hoogte die varieert van 2000 meter tot 2600 meter. Rotsformaties die bedacht lijken door zieke maar geniale zielen, lavavlaktes die haaks staan op het steile concept van enkele meters daarvoren. Dit is mooi, wat zeg ik: dit is buitenaards fraai.
Ik besluit al fietsend dat dit de mooiste tocht is die ik ooit gemaakt heb. Het is misschien ook de zwaarste maar dit gegeven staat in de schaduw van de absolute schoonheid van het landschap.
Net voor het aanvatten van de afdaling kan ik dan ook niet de neiging onderdrukken om een applaus te geven voor het decor. Dit is overweldigend en niet te vatten in woorden.
Dit in tegenstelling tot de afdaling. Ik duik de wolken in en vanwege mist en hagel is het koud en niet zonder gevaar.
Beneden gekomen, besluit ik evenwel dat ik niet naar huis kan zonder nog eens naar boven te fietsen. Uiteindelijk zal ik op mijn 8-daagse vakantie 3 keer naar de top fietsen.
Dat is meteen ook de beperking van het eiland Tenerife als fietsvakantiebestemming. Ze hebben een uitzonderlijk mooie berg.
Ze hebben er echter ook maar één.
Groeten
Dirk
Mij is het goed bevallen die 2 weken canarias
Ik vrees dat ik met onze kleine achterin de fietskar toch echt weer aan asfalt zal moeten gaan wennen. 
