di 02 dec, 2008 11:23
Vanaf januari 2009 willen wij (Aimée en Gijs) van oost naar west door de VS gaan fietsen. 
We doen verslag op www.reismetgijs.nl
Aangezien we langer dan 90 dagen nodig denken te hebben om de States door te fietsen, moesten we ons melden voor een visum. Vooraf maak je daarvoor een afspraak met de Amerikaanse ambassade en dien je wat formulieren in te vullen, alsmede een specifiek type pasfoto’s te laten maken. Het gaat er voornamelijk om dat je kunt aantonen dat je voor vakantie komt, en ook weer terugkeert naar huis na je vakantie. Ook vindt men belangrijk dat je voor jezelf kunt zorgen op financieel gebied.
Ons bezoekje aan de Amerikaanse ambassade in onze hoofdstad liep iets anders dan verwacht. 't Zal ook met verwachtingspatronen te maken hebben. Wij hadden een ambassade verwacht als Fort Knox, beveiligd tot de tanden en onneembaar. Nu, dit klopte. Wie hier ook maar met een zakmesje naar binnen weet te komen moet een begaafd goochelaar zijn. Het overigens best mooie pand aan het al even feërieke Museumplein ligt tussen het Rijksmuseum en het van Gogh Museum ingeklemd. Er staan twee rijen hekken omheen, een buitenste ring als een soort slotgracht, dan een binnenste ring, en tenslotte zijn alle ramen betralied.
Wij hadden de naieve verwachting de enige te zijn voor een visum deze dag. Wij dachten verder een grote houten deur te moeten openzwaaien, die krakend open zou gaan, waarna wij in een enorm gebouw zouden moeten plaatsnemen in een wachtkamer ofzo, totdat we voor ons visum-interview geroepen zouden worden door een strenge beambte. Daarna zou een kruisverhoor volgen in een kil kamertje tegenover een besnorde, argwanende man die, ondanks al je documenten die je plichtsgetrouw hebt meegenomen, zeer kritisch zou blijven.
Dit nu bleek allemaal niet echt te kloppen. Allereerst het aantal mensen dat een visum wil hebben voor de States. Dit loopt op een ordinaire dinsdagochtend in de tientallen, zo niet honderden. Reeds lang BUITEN de ambassade, stond al ruim voor half 9 (onze afspraak was 8:45) een enorme rij. Een bord erbij: "Please, line up here for a visa". En daar sta je dan, nog VOOR het buitenste hek sta je al in een hele lange rij. Na een minuut of 20 waren we bij het buitenste hek beland, waarna opeens uit een onzichtbare intercom (in het hek?) een stem klonk:
"Hello sir, can i help you?".
"Ehm, yes, i'm applying for a visa".
"At what time is your appointment sir?"
"8:45 sir"
"OK".
Dan zwaait het eerste hek open en onmiddellijk weer dicht en sta je tussen hek 1 en hek 2 in. Daar sta je weer een minuut of 15, tot je, nog steeds buiten, bij 2 dames aankomt. De eerste vraagt je al je papieren aan haar te tonen die je bij je hebt. Dan beoordeelt ze of dat voldoende is om uberhaupt naar binnen te mogen, wat overigens heel vriendelijk gaat. Dan mag je door naar mevrouw 2, die op al even suikerzoete toon vraagt of je het volgende wil doen : Empty your pockets and spread your arms. Dan gaat ze met een groot elektrisch apparaat je hele lichaam af, op zoek naar niet toegestane produkten, die zo valt te lezen op een bord achter haar het volgende behelzen: weapons of any kind, drugs, bags, all electrical devices (incl. mobile phones). Goed, dat loopt allemaal goed af en dan mag je verder, naar het tweede hek. Dan bevind je je tussen hek 1 en de ingang van de ambasade. Geen sprake dat je naar binnen mag, nee nee, weer netjes in de (lange) line up tot je vooraan staat (weer 15 minuten verder) en een blikken stem klinkt: "Next please".
Dan kom je in een portierslounge waar een enorme neger zit die tegen je praat alsof hij al de hele ochtend op je zit te wachten, en blij verrukt is je nu eindelijk te zien. "Goodmorning sir, how are you today?" dat werk. Hij vormt de volgende barriere. Weer alle zakken leeg, en dan mag je door de metaaldetectorpoort. Vervolgens controleert hij al je spulletjes en laat een deur openzwaaien en dan kom je in een ruimte waar je mond openvalt van verbazing: rijen loketten met druk pratende Amerikaanse ambtenaren en een zaal vol wachtenden, rijen stoelen met wachtende mensen, en aantallen mensen waar een grote huisartsenpraktijk zich niet voor zou schamen. Zitten maar en wachten tot je nummertje (wat je buiten van mevrouw 1 hebt ontvangen) verschijnt op een display. Ik had nummer 13, en zei nog tegen Aimée: "Dit nummer voorspelt niet veel goeds".
Verder is het uiteraard nogal Amerikaans allemaal: een grote cola en snoep automaat, diverse ronkende airco's, tv aan, relaxte sfeer.
Naast Aimée zat een man met de naam Mohammed. Oei, voorwaar geen voordeel in dit soort procedures. De arme stakker had zelfs een heel extra formulier moeten invullen zagen we. Aimée moest vooraf 1 formulier invullen, ik 2 (omdat ik een man ben van tussen de 17 en 45, maar deze pechvogel zelfs 3!)
Na een half uur verschijnt je nummertje op het display. Hoera! Je rent naar een loket, waar je helaas alleen je paspoort hoeft af te geven en voor het visum kunt betalen, 90 euro per persoon. Oh nee, er werd nog iets gedaan, namelijk het maken van een afdruk van al je vingers. Eerst de 4 vingers van je linkerhand, dan de rechter, en tenslotte je 2 duimen. Je moet ze daartoe op een merkwaardig warm elektronisch apparaat leggen, een soort mini kopieermachientje. Als het apparaat gaat piepen is het klaar. Nu kennen je vingers geen geheimen meer voor de US. Wat ze ermee moeten mag Joost weten, maar het schijnt erg belangrijk te zijn. Daarna druip je weer af naar je plaats. Vervolgens duurt het weer een half uur, en dan, eindelijk, is het zover, het grote moment is daar. Je wordt geroepen naar loket 3 of 4, het heilige der heilige. Hier zitten achter de twee loketten twee heren, die ieder een persoon per keer ondervragen. Nu komt het erop aan!
Je moet bedenken, wij hadden conform instructie en geheel in overeenstemming met de gedetailleerde aanwijzingen van de ambassade zelf, beiden een tas vol documenten bij ons, salarisstrook, brief van Aimées werk, bankafschriften, andere bewijzen van financieen, kamer van koophandel uittreksels, kadastrale uittreksels, reisplannen, visitekaartjes, alles om maar aan te kunnen tonen dat je weer terugkeert naar Nederland, en je voor jezelf kunt zorgen in geldelijke zin. Die twee dingen, daar gaat het om.
Het gesprek bij Aimée verliep als volgt:
"Hi Amy, how are you today?"
"Eh eh, fine, thank you" (Aimée enigszins uit balans door deze informele benaderingswijze).
"Well Amy, i see here that you are planning to bike from Miami to San Francisco! That is a very unusual plan! You have to tell me something more about this interesting plan of yours."
"Well ehm, we would like to start in Miami, and bike via Texas to Utah, the Grand Canyon, Bryce Canyon and then..."
"AH all the beautiful parks of Utah! That's great Amy. You know that there's a bike association in the States, they also have put out some coast to coast routes you know".
"Yes I know, we are biking one of them, the soutern tier route".
"Well Amy, i hope you have a great trip and you will receive your passport in a few days with your visa in it.
"Eh , oh"
"Have a nice day Amy!"
Geen woord over brieven, bankafschriften en alle andere prachtige bewijsstukken in de tas! Heeft dagen gekost om dat allemaal bij elkaar te krijgen!!!
Toen ik, bij een andere ambtenaar. Ook een bijzonder vriendelijke man.
Ambtenaar: "Goodmorning sir"
Gijs: "Hi sir"
"How long are you planning to stay in the States"
"6 months"
"For what?"
"A holiday"
"That's a long holiday!"
"Yes it is, we are planning to bike from Miami to San Francisco"
"Wow, that's quite unusual! What do you do for a living Gijs?"
"I'm an entrepreneur"
"Can i see proof of your company and income?" Ik geef hem 2 uittreksels van de Kamer van Koophandel maar nog geen bankafschriften. Hij kijkt er even vluchtig naar, schuift ze weer terug en zegt:
"Well, there's something about the States you know......(ik kijk hem afwachtend aan).. They call it HILLS (maakt een op en neer gaande beweging met de hand) But i'm sure you're gonna find out about that! Hahahaha. Ik wil wat adrems terugzeggen, maar er komt niets in me op (Kees Torn zou zeggen: ik verzin zo wel iets adrems) maar als hij uitgelachen is over de heuvels en bergen zegt ie: your passport with the visa in it will be returned to you in a few days, i wish you a very pleasant stay in de US and a good trip. Have a nice day!
"Eh, you too sir!"
Daar sta je dan met je tas vol overtuigend bewijs. Je klimt op een onmenselijk tijdstip je bed uit, reist het hele eind naar Amsterdam Centrum, wurmt je door oeverloze beveiliging en dan blijkt het uiteindelijk allemaal heel relaxed te zijn, helemaal niet streng zoals bijna iedereen altijd zegt, maar buitengewoon vriendelijk.
We gingen allebei heel blij dat gebouw weer uit, de portier lachte breeduit naar ons en wenste ons weer een prettige dag (als ik alle prettige dag-wensen optel moet het wel een HEEEL prettige dag worden) en liet een hek openknallen. Zo liepen we tevreden Amsterdam weer in....en feliciteerden elkaar met het visum.
De visumprocedure vind je hier: http://amsterdam.usconsulate.gov/how_ap ... s_niv.html
Gijs
www.reismetgijs.nl
We doen verslag op www.reismetgijs.nl
Aangezien we langer dan 90 dagen nodig denken te hebben om de States door te fietsen, moesten we ons melden voor een visum. Vooraf maak je daarvoor een afspraak met de Amerikaanse ambassade en dien je wat formulieren in te vullen, alsmede een specifiek type pasfoto’s te laten maken. Het gaat er voornamelijk om dat je kunt aantonen dat je voor vakantie komt, en ook weer terugkeert naar huis na je vakantie. Ook vindt men belangrijk dat je voor jezelf kunt zorgen op financieel gebied.
Ons bezoekje aan de Amerikaanse ambassade in onze hoofdstad liep iets anders dan verwacht. 't Zal ook met verwachtingspatronen te maken hebben. Wij hadden een ambassade verwacht als Fort Knox, beveiligd tot de tanden en onneembaar. Nu, dit klopte. Wie hier ook maar met een zakmesje naar binnen weet te komen moet een begaafd goochelaar zijn. Het overigens best mooie pand aan het al even feërieke Museumplein ligt tussen het Rijksmuseum en het van Gogh Museum ingeklemd. Er staan twee rijen hekken omheen, een buitenste ring als een soort slotgracht, dan een binnenste ring, en tenslotte zijn alle ramen betralied.
Wij hadden de naieve verwachting de enige te zijn voor een visum deze dag. Wij dachten verder een grote houten deur te moeten openzwaaien, die krakend open zou gaan, waarna wij in een enorm gebouw zouden moeten plaatsnemen in een wachtkamer ofzo, totdat we voor ons visum-interview geroepen zouden worden door een strenge beambte. Daarna zou een kruisverhoor volgen in een kil kamertje tegenover een besnorde, argwanende man die, ondanks al je documenten die je plichtsgetrouw hebt meegenomen, zeer kritisch zou blijven.
Dit nu bleek allemaal niet echt te kloppen. Allereerst het aantal mensen dat een visum wil hebben voor de States. Dit loopt op een ordinaire dinsdagochtend in de tientallen, zo niet honderden. Reeds lang BUITEN de ambassade, stond al ruim voor half 9 (onze afspraak was 8:45) een enorme rij. Een bord erbij: "Please, line up here for a visa". En daar sta je dan, nog VOOR het buitenste hek sta je al in een hele lange rij. Na een minuut of 20 waren we bij het buitenste hek beland, waarna opeens uit een onzichtbare intercom (in het hek?) een stem klonk:
"Hello sir, can i help you?".
"Ehm, yes, i'm applying for a visa".
"At what time is your appointment sir?"
"8:45 sir"
"OK".
Dan zwaait het eerste hek open en onmiddellijk weer dicht en sta je tussen hek 1 en hek 2 in. Daar sta je weer een minuut of 15, tot je, nog steeds buiten, bij 2 dames aankomt. De eerste vraagt je al je papieren aan haar te tonen die je bij je hebt. Dan beoordeelt ze of dat voldoende is om uberhaupt naar binnen te mogen, wat overigens heel vriendelijk gaat. Dan mag je door naar mevrouw 2, die op al even suikerzoete toon vraagt of je het volgende wil doen : Empty your pockets and spread your arms. Dan gaat ze met een groot elektrisch apparaat je hele lichaam af, op zoek naar niet toegestane produkten, die zo valt te lezen op een bord achter haar het volgende behelzen: weapons of any kind, drugs, bags, all electrical devices (incl. mobile phones). Goed, dat loopt allemaal goed af en dan mag je verder, naar het tweede hek. Dan bevind je je tussen hek 1 en de ingang van de ambasade. Geen sprake dat je naar binnen mag, nee nee, weer netjes in de (lange) line up tot je vooraan staat (weer 15 minuten verder) en een blikken stem klinkt: "Next please".
Dan kom je in een portierslounge waar een enorme neger zit die tegen je praat alsof hij al de hele ochtend op je zit te wachten, en blij verrukt is je nu eindelijk te zien. "Goodmorning sir, how are you today?" dat werk. Hij vormt de volgende barriere. Weer alle zakken leeg, en dan mag je door de metaaldetectorpoort. Vervolgens controleert hij al je spulletjes en laat een deur openzwaaien en dan kom je in een ruimte waar je mond openvalt van verbazing: rijen loketten met druk pratende Amerikaanse ambtenaren en een zaal vol wachtenden, rijen stoelen met wachtende mensen, en aantallen mensen waar een grote huisartsenpraktijk zich niet voor zou schamen. Zitten maar en wachten tot je nummertje (wat je buiten van mevrouw 1 hebt ontvangen) verschijnt op een display. Ik had nummer 13, en zei nog tegen Aimée: "Dit nummer voorspelt niet veel goeds".
Verder is het uiteraard nogal Amerikaans allemaal: een grote cola en snoep automaat, diverse ronkende airco's, tv aan, relaxte sfeer.
Naast Aimée zat een man met de naam Mohammed. Oei, voorwaar geen voordeel in dit soort procedures. De arme stakker had zelfs een heel extra formulier moeten invullen zagen we. Aimée moest vooraf 1 formulier invullen, ik 2 (omdat ik een man ben van tussen de 17 en 45, maar deze pechvogel zelfs 3!)
Na een half uur verschijnt je nummertje op het display. Hoera! Je rent naar een loket, waar je helaas alleen je paspoort hoeft af te geven en voor het visum kunt betalen, 90 euro per persoon. Oh nee, er werd nog iets gedaan, namelijk het maken van een afdruk van al je vingers. Eerst de 4 vingers van je linkerhand, dan de rechter, en tenslotte je 2 duimen. Je moet ze daartoe op een merkwaardig warm elektronisch apparaat leggen, een soort mini kopieermachientje. Als het apparaat gaat piepen is het klaar. Nu kennen je vingers geen geheimen meer voor de US. Wat ze ermee moeten mag Joost weten, maar het schijnt erg belangrijk te zijn. Daarna druip je weer af naar je plaats. Vervolgens duurt het weer een half uur, en dan, eindelijk, is het zover, het grote moment is daar. Je wordt geroepen naar loket 3 of 4, het heilige der heilige. Hier zitten achter de twee loketten twee heren, die ieder een persoon per keer ondervragen. Nu komt het erop aan!
Je moet bedenken, wij hadden conform instructie en geheel in overeenstemming met de gedetailleerde aanwijzingen van de ambassade zelf, beiden een tas vol documenten bij ons, salarisstrook, brief van Aimées werk, bankafschriften, andere bewijzen van financieen, kamer van koophandel uittreksels, kadastrale uittreksels, reisplannen, visitekaartjes, alles om maar aan te kunnen tonen dat je weer terugkeert naar Nederland, en je voor jezelf kunt zorgen in geldelijke zin. Die twee dingen, daar gaat het om.
Het gesprek bij Aimée verliep als volgt:
"Hi Amy, how are you today?"
"Eh eh, fine, thank you" (Aimée enigszins uit balans door deze informele benaderingswijze).
"Well Amy, i see here that you are planning to bike from Miami to San Francisco! That is a very unusual plan! You have to tell me something more about this interesting plan of yours."
"Well ehm, we would like to start in Miami, and bike via Texas to Utah, the Grand Canyon, Bryce Canyon and then..."
"AH all the beautiful parks of Utah! That's great Amy. You know that there's a bike association in the States, they also have put out some coast to coast routes you know".
"Yes I know, we are biking one of them, the soutern tier route".
"Well Amy, i hope you have a great trip and you will receive your passport in a few days with your visa in it.
"Eh , oh"
"Have a nice day Amy!"
Geen woord over brieven, bankafschriften en alle andere prachtige bewijsstukken in de tas! Heeft dagen gekost om dat allemaal bij elkaar te krijgen!!!
Toen ik, bij een andere ambtenaar. Ook een bijzonder vriendelijke man.
Ambtenaar: "Goodmorning sir"
Gijs: "Hi sir"
"How long are you planning to stay in the States"
"6 months"
"For what?"
"A holiday"
"That's a long holiday!"
"Yes it is, we are planning to bike from Miami to San Francisco"
"Wow, that's quite unusual! What do you do for a living Gijs?"
"I'm an entrepreneur"
"Can i see proof of your company and income?" Ik geef hem 2 uittreksels van de Kamer van Koophandel maar nog geen bankafschriften. Hij kijkt er even vluchtig naar, schuift ze weer terug en zegt:
"Well, there's something about the States you know......(ik kijk hem afwachtend aan).. They call it HILLS (maakt een op en neer gaande beweging met de hand) But i'm sure you're gonna find out about that! Hahahaha. Ik wil wat adrems terugzeggen, maar er komt niets in me op (Kees Torn zou zeggen: ik verzin zo wel iets adrems) maar als hij uitgelachen is over de heuvels en bergen zegt ie: your passport with the visa in it will be returned to you in a few days, i wish you a very pleasant stay in de US and a good trip. Have a nice day!
"Eh, you too sir!"
Daar sta je dan met je tas vol overtuigend bewijs. Je klimt op een onmenselijk tijdstip je bed uit, reist het hele eind naar Amsterdam Centrum, wurmt je door oeverloze beveiliging en dan blijkt het uiteindelijk allemaal heel relaxed te zijn, helemaal niet streng zoals bijna iedereen altijd zegt, maar buitengewoon vriendelijk.
We gingen allebei heel blij dat gebouw weer uit, de portier lachte breeduit naar ons en wenste ons weer een prettige dag (als ik alle prettige dag-wensen optel moet het wel een HEEEL prettige dag worden) en liet een hek openknallen. Zo liepen we tevreden Amsterdam weer in....en feliciteerden elkaar met het visum.
De visumprocedure vind je hier: http://amsterdam.usconsulate.gov/how_ap ... s_niv.html
Gijs
www.reismetgijs.nl
spuiten op reis te gaan. 
