Poppink schreef: ↑di 22 jul, 2025 19:51
... Op de hoogstgelegen delen wilde niets meer groeien en heeft de wind vrij spel. Het maanlandschap is geen schoonheidsvlek, het is een litteken. Het pijnlijke gevolg van menselijke destructie
Ik vind het een intrigerende kwestie. Ik heb al eerder uitgelegd waarom ik vraagtekens zet bij deze bewering. Ik heb er wat meer tijd ingestoken, die niet geresulteerd heeft in een duidelijk wel of niet, maar wel in een nog grotere fascinatie voor de Mont Ventoux.
Boeken over het alpinisme beginnen vaak met de beklimming van de Mont Ventoux door de Italiaanse schrijver en filosoof Petrarca op 26 april 1336 vanuit Malaucène. Waarom? Hoge bergen werden al veel eerder beklommen, maar Petrarca was misschien de eerste die het deed uit een soort belangeloze nieuwsgierigheid naar hoe het voelt om op de top te staan van een hoge berg. Het uitzicht! Hij heeft er een uitgebreid verslag over geschreven in een lange brief aan Italiaanse vriend. Ik dacht in dit verslag iets te kunnen vinden over hoe de Ventoux er in de 14e eeuw uitzag. Was hij toen al kaal of nog bebost? In het verslag, oorspronkelijk geschreven in het latijn maar
hier mooi vertaald in het Engels word je er helaas niet veel wijzer van.
De beschrijving van de tocht vertelt eigenlijk heel weinig over het terrein. Er was uiteraard nog geen pad, maar of Petrarca en zijn broer en twee knechten zich door bossen moesten worstelen of over kale rotsblokken moesten klauteren, staat nergens duidelijk. Ik vond eigenlijk maar één zin "The mountain is a very steep and almost inaccessible mass of stony soil." Onderweg treffen ze een oude herder die zegt dat hij vijftig jaar eerder al eens op de top geweest is. Dus eerstbeklimmers van de Ventoux waren Petrarca en zijn gezelschap zeker niet. Zoals zo vaak in de geschiedenis: alleen schrijvers zijn blijvers. Petrarca kon goed schrijven. Hij vergelijkt de beklimming met het leven. Soms moet je durven kiezen voor de meest lastige en directe weg. Als hij de top bereikt heeft, vergelijkt hij zijn ervaring met wat hij gelezen heeft over de Olympus. Het panorama reikt van Italie naar Marseille en Lyon. Het maakt hem nog meer bewust van de Goddelijke schepping en hij leest zijn broer voor uit de Belijdenissen van Augustinus, een boek dat hij heeft meegenomen. Als de schaduwen lang worden, daalt het gezelschap af en bij maanlicht komen ze terug in de herberg in Malaucène. Dit is ook een aanwijzing : 1500 meter afdalen in een donker bos zonder pad gaat veel trager dan over een terrein van rotsblokken.
Terwijl de knechten nog een late maaltijd bereiden, schrijft Petrarca zijn verslag. Een verslag van vier dichtbedrukte pagina's. Zo veel tekst, dat iemand dat onmogelijk in een nachtelijk uurtje geschreven kan hebben. Geen wonder dat sommige moderne wetenschappers betwijfelen of de tocht werkelijk zo heeft plaatsgevonden.
Om meer te weten te komen over de Ventoux in vorige eeuwen, heb ik geen betere bron gevonden dan de pagina in de Franse Wikipedia
https://fr.wikipedia.org/wiki/Mont_Ventoux . Daar vind je niet alleen een kaartje van langs welk pad Petrarca vermoedelijk de top heeft bereikt, maar ook hoe de herbebossing in de 19e eeuw is gegaan. Er staat "..le reboisement du Ventoux est considéré comme une réussite exemplaire..". Vanwaar komt de bewering dat er op de hoogstgelegen delen niets meer wilde groeien ?
Lezen over de Ventoux heeft me veel geleerd over wat je als wielrenner zelden opmerkt, maar zeer interessant is. De Ventoux is een kalksteengebergte. In kalksteen treden vaak karstverschijnselen op, zoals diepe spleten, grotten, trechters en komvormige putten aan het oppervlak. Veel neerslag loopt door die kanalen diep de rotsen in en komt er honderden meters lager weer uit. Die putten kunnen een diameter van een tiental meter hebben en tientallen meters diep zijn. Nog niet zo lang geleden, in 1996, zijn in die putten op een hoogte tussen 1300 en 1600 meter, fossiele resten gevonden van honderden bruine beren, waarschijnlijk daterend uit onze prehistorie.
Ik vind het bijzonder dat je dankzij internet in korte tijd zoveel informatie over een gebied kunt krijgen. De Ventoux is voor mij veel meer dan Alpe d'Huez. Er hoort een cultuurgeschiedenis bij, die deze berg veel interessanter maakt dan zo'n klim naar een ski-oord. Ik ben dankzij dit onderwerp wel gemotiveerd voor een weekje Ventoux in het najaar. Wellicht lukken dan nog een of twee beklimmingen, maar is er ook tijd meer van de berg met eigen ogen te zien. Petrarca achterna.
. Gelukkig hebben we de weg teruggevonden.
