vr 06 jun, 2025 22:02
Slaperig ontwaar ik de temperatuur op m’n smartphone. Wat een meevaller! Het kwik zakte vannacht slechts tot vier graden. Een stuk beter dan de voorspelde één graad. Tot zover het goede nieuws op deze frisse voorjaarsdag.
Na het openritsen van de deur blaast de snijdende wind dwars door m’n tent. De gevoelstemperatuur ligt duidelijk onder nul. Door de opening sla ik met een jaloerse blik m’n buren gade. Zij rijden, na een trainingsweekend op de Nürburgring, in hun verwarmde bolides terug naar Engeland. Toch zou ik voor geen goud met ze willen ruilen. Met honderd kilometer per uur over de Autobahn rijden vind ik al eng genoeg.
Zittend in m’n slaapzak breng ik het water voor m’n koffie en pap aan de kook. Al die tijd heeft de oostenwind vrij spel. Het sterk aflopende grasveld is daaraan debet. Als ik wilde dat het bloed tijdens m’n slaap naar m’n voeten zou blijven stromen, moest m’n hoofd wel op het hoogste punt rusten. Die keuze had een keerzijde: ik moest de 'ingang aan windzijde' op de koop toenemen.
Gisteren lagen m’n tenen al de ganse dag als ijsklontjes in m’n schoenen. Pas onder de warme douche ontdooiden ze. Een uitgekiend plan moet herhaling voorkomen. In één actie vul ik de bidons, was de ontbijtspullen af, neem de in het toiletgebouw gedroogde fietskleding mee en doe die in de tent aan. Maar niet m’n sokken! Die mogen, net als m’n schoenen, koste wat kost niet in contact komen met het natte gras. Behoedzaam manoeuvrerend op m’n slippers breek ik de tent af.
Eenmaal bepakt en bezakt trek ik op het asfalt m’n sokken én fietsschoenen aan. Beide zijn nog heerlijk droog, wat een vondst!
De euforie is van hele korte duur. M’n voeten raken de schoenzolen nog niet aan of binnenin keldert de temperatuur. Nog vóór ik wegrijd voelt de binnenzijde nat en kil aan, het gevoel verdwijnt al uit m’n tenen. Die ijzeren toeclips fungeren als koelelementen. Wat een flutplan was dat!
Op de Eifelheuvels halen motorrijders mij in. Met hen wil ik evenmin wisselen. Gisteren, in een behaaglijk warme koffietent, stond er zo’n coureur naast me. Met stampende voeten! En dat was niet van woede. Ondanks z’n dik gevoerde laarzen had hij het kouder dan ik. Waar hij de hele dag stil op z’n motor zit, beperkt zich dat bij mij tot de afdalingen. Bij de eerstvolgende klim klopt m'n hart alweer sneller, vloeit het bloed weer door m’n aderen en warm ik op. Op m’n tenen na, dan.
Op m’n laatste Kaiserbrötchen met Nutella bereik ik halverwege de ochtend een stadje. Het geel-blauwe logo van de supermarktketen siert nog op de gevel, de Edeka zelf heeft de deuren al jaren geleden gesloten. Moedeloos sta ik erbij, een vrouw die de boodschappen uit haar auto haalt wijst me op een bakkerij. 'Nur eine Straße zurück, mit heißem Kaffee.'
M’n hersenen zijn blijkbaar ook vastgevroren, want op weg ernaartoe verdwaal ik alsnog. Twee arm in arm voortschuifelende dames klampen me aan, die met het rode sjaaltje legt haar hand op mijn bovenarm. 'Es ist sehr frisch.'
Vertel mij wat!
'Aber, so sagen wir hier, dann gibt er einen sehr heißen Sommer.'
Ik vraag maar niet wat ik daar op dit moment aan heb. Wel vang ik achter het duo een glimp op van de welkome bakkerij. Binnen overvalt me een weldadige warmte. Die blijdschap steek ik niet onder stoelen of banken: 'Es ist hier herrlich warm!'
De bakkersvrouw van middelbare leeftijd staart me aan. Haar hoofd is zo rood als een tomaat. Ze pakt haar blouse, waarvan de bovenste knoopjes reeds zijn geopend, met haar rechterhand vast en wappert er demonstratief mee: 'Aber viel zu warm für mich.'
Kijk, dat is nou precies waar deze fietser al dagenlang naar hunkert. In haar schoenen wil ik juist wél staan.
