Herziene uitgave van Fietsen Rond het Kanaal - deel 1

[keesswart]

Vorig jaar is een grondig herziene gids uitgekomen van het Franse gedeelte van Fietsen rond Het Kanaal (zie hier). Dit jaar is het Engelse stuk aan de beurt. De eerste editie van deze gids verscheen in 2015. Daarna zijn er nog enkele edities verschenen met correcties en bescheiden updates. In 2023 heb ik de route weer helemaal nagefietst en - waar nodig - aangepast. Deze week kwamen de gidsen van de drukker.



In Frankrijk was de voltooiing van de bewegwijzerde Vélomaritime de belangrijkste aanleiding, in Engeland zijn er andere redenen voor een grondige update: na Brexit en covid is er in sommige opzichten veel veranderd, maar wat niet is veranderd, is de Britse afkeer van veranderingen. Wat er wel verandert, gebeurt op zo'n higgledy-piggledy manier, dat iedereen er een eigen draai aan kan geven.


Waarheen op Guernsey?


Kermis op de boulevard

Zonder geldig paspoort kom je Engeland niet meer in. Ook vraagt de Britse douane nu quasivriendelijk wat je komt doen.
En anders dan in Frankrijk, waar het fietsroutenetwerk met overheidssteun gestaag wordt uitgebreid, zag ik in Engeland veel stilstand en gebrekkig onderhoud. Sommige paden dreigen overwoekerd te worden door braamstruiken en brandnetels.


Asfalt is plooibaar totdat het barst


Fietspaden worden steeds groener

Knelpunten die ik 10 jaar terug tegenkwam, liggen er nog steeds. Van de Tour de Manche, die Zuidwest-Engeland, Bretagne en Normandië met elkaar verbond, heeft het Engelse stuk de Brexit niet overleefd en is het Franse deel opgegaan in de Vélomaritime, die nu helemaal bewegwijzerd is. De Engelse evenknie hiervan, National Cycle Route 2, heeft nog dezelfde lacunes als in 2012. Waar deze route wel bewegwijzerd is en afwijkt van mijn eigen route, is deze nu herkenbaar als een blauwe lijn op de routekaartjes in de gids.


Rafelranden langs de Theems


Cottages in Branscombe

Door de meeste Britten wordt amper nog gefietst, zelfs niet elektrisch. Voor elk boodschapje neemt men hier de auto, zodat hoofdwegen en straten rond winkels en kantoren dagelijks worden getroffen door een verkeersinfarct. Waar je ook komt, het aantal mensen met overgewicht (vaak gecombineerd met rijk getatoëerde ledematen) is opvallend groot.


Pride Day in Brighton


Tea time in Royal Tunbridge Wells

Engeland blijft hoe dan ook een fascinerend land om te bezoeken. Wel is het hier elke keer weer een uitdaging om een aaneengesloten autoluwe route uit te stippelen, die ook nog redelijk befietsbaar is. Voor enkele stukken die ik nu te druk vond, heb ik stillere routes gevonden. Twee alternatieve trajecten heb ik geschrapt. Ik kwam er zo vaak sluipverkeer tegen, dat ik geen reden meer zag om ze in de gids op te nemen.


Sluipverkeer tussen de heggen in Zuid-Devon: dit was een alternatieve route via de Engelse Rivièra, die niet meer in de gids staat


Op de strandpromenade van Eastbourne houden ze niet van fietsers

Ook zijn nu alle serieuze klimmetjes en afdalingen met een hellingpercentage vanaf 5% voorzien van hellingpijltjes. Michaël Wannet, mijn voormalige uitgever die destijds de kaartjes tekende, hield niet zo van hellingpijltjes. In zijn eigen Hanzefietsroute ontbraken ze volledig, zelfs op de trajecten door het bergachtige Sauerland. Hij leek te denken dat je mensen ontmoedigt als je laat zien dat er af en toe gewerkt moet worden. Zelf denk ik dat je mensen eerder ontmoedigt wanneer ze veel meer klimmetjes tegenkomen dan de kaart deed vermoeden...


Een blik in de oude gids


Een blik in de nieuwe gids

Tenslotte is de campinglijst weer up-to-date gemaakt. Een aantal campings is na de lockdowns niet meer open gegaan en nog steeds is op veel campings het opzetten van een trekkerstent verboden of alleen mogelijk tegen woekerprijzen. Gelukkig zijn er ook nieuwe campings bijgekomen waar tentkampeerders welkom zijn. Ook zijn sommige campings maar enkele weken per jaar open: de ‘pop-up campings’, die in het hoogseizoen worden toegestaan op veldjes waar de rest van het jaar schapen lopen. Vaak voorzien van ecologische toiletten en demonteerbare douches met zonnepanelen. Anders dan campers (die het gras kapot zouden rijden), zijn fietsers en backpackers hier welkom en is er voor kinderen genoeg speelruimte op plekken waar geen tenten en scheerlijnen zijn. Tarieven van campings laat ik niet meer zien, omdat die te vaak veranderen. Wel staan nu de websites vermeld, waar prijzen en openingstijden meestal wel te vinden zijn. Op de kaartjes gebruik ik in deze gids 5 soorten picto’s voor campings: blauw voor vermelding in de gids, bruin zonder vermelding (als ze niet makkelijk bereikbaar zijn vanaf de route, maar er in principe wel plek is voor tenten), rood omkaderd voor campings met beperkingen (zoals de pop-up campings), grijs wanneer er geen warme douche is en rood waar een lidmaatschap verplicht is (meestal ter plekke te regelen, maar dus wel extra kosten).


Een fragment van de campinginfo


Kamperen bij The Greener Camping Club


Wildkamperen bij een Royal Jubilee Bench

Fietsen in Engeland is altijd een avontuur. Met deze gids wordt de tocht misschien niet makkelijker, maar wel leuker: een behoorlijk autoluwe route en veel praktische info die je niet in een handomdraai van het wereldwijde web plukt.

[Polariteit]

Komt deze dan ook als digitale uitgave beschikbaar (.pdf, .epub)? Dat scheelt aardig wat gewicht, papier en inkt

[keesswart]

Het zal er wel een keer van komen, als ik stop met het updaten van mijn gidsen. Of als niemand meer een papieren boek wil kopen. Of als er ooit een verdienmodel komt voor e-books: d.w.z. een redelijke prijs of een enorme toename van het aantal verkochte exemplaren.
Het afgelopen half jaar waren het veldwerk en de voorbereidingen daarvoor, het opnieuw layouten van de gidsen, het tekenen van nieuwe en het verbeteren van oude kaartjes (zie ook dit topic), het checken van data (alleen al het lezen van websites van alle campings op een route is een paar weken werk) vergelijkbaar met een full time job. Dan zijn er ook nog reis-, verblijf- en materiaalkosten.
Daar staan opbrengsten van gidsen tegenover. Dat stimuleert mij om er serieus werk van te maken. Anders zou het een geldverslindende hobby zijn.

In het verleden heb ik enkele jaren als co-auteur op eigen kosten aan een fietsgids meegewerkt, voor een stichting die draaide op vrijwilligers. Dat betekende veel overleggen met collega's, die ouder en dominanter waren dan ik, maar van schrijven of fotograferen geen kaas hadden gegeten. De rest van het werk werd voor een marktconform tarief uitbesteed aan een uitgever, die gerund werd door Kees en Alfons. Inmiddels zijn ze met pensioen. Kees had nog wel enig verstand van vormgeving (al was zijn stijl niet de mijne), maar wanneer Alfons een gids in elkaar zette, had je dikke pech. Verder liepen er bij die stichting nogal wat 'stuurlui aan de wal' rond, en werd er een hoop ruzie gemaakt.
Ik kreeg daar geen energie van en heb uiteindelijk contact gelegd met Michaël Wannet, die zelf gidsen uitgaf. Hij had daarvoor een stichting zonder leden of contribuanten opgericht. Net als ik hield Michaël niet van gedoe met mensen waar je meer last dan lol van hebt .
Hij nam mij vanaf het begin serieus en heeft me tot zijn overlijden enthousiast geholpen met het in elkaar zetten van mijn eerste fietsgidsen. Van hem leerde ik ook veel over het kleine wereldje van fietsgidsenmakers.

Of een e-book milieuvriendelijker is dan een papieren boek, is overigens geen uitgemaakte zaak (zie dit artikel).
(Tip: ik weet van enkele grammenjagers dat ze van de pagina's die ze onderweg willen gebruiken, kopieën op hun smartphone zetten.)