door
fud0 » zo 15 jan, 2023 16:16
Wat leuk alle reacties. Ik heb het gevraagd of benoemd omdat ik vaak fietsvakanties heb gedaan van 3 of 4 weken en soms langer. Ik ga altijd in mijn ééntje. Het is bijzonder om dan bv. in de bergen ergens te (kunnen) zijn. Maar ik ben ook altijd best eenzaam onderweg of wil gewoon graag 'even' naar huis. Onderweg praten met mensen doe ik bijna niet en ook niet ergens uit eten, hoewel dat een leuk doel kan zijn om iedere dag van te genieten en je bv. te laten verrassen door de lunch die je ergens nuttigt op de plaats waar je dan bent.
Daarom dacht ik. Ik ga niet meer van die lange fietsvakanties doen, maar korter, bv. 10 dagen, dan blijft het fietsen nog leuk genoeg en is het meer, voor mij dan, een sportieve uitdaging. Op lange tochten ga ik me toch wel eenzaam voelen, maar tegelijkertijd ook weer sterk. Ik dacht, ik ga alleen nog maar 3 weken of langer weg als ik een extra 'dimensie' kan geven aan mijn fietstocht.
In het verleden ben ik wel eens naar een Nederlandse boer gegaan die geëmigreerd was naar Zuid-Frankrijk. Daar wilde ik wel even gaan werken tegen kost en inwoning. Maar ik voelde niet echt een klik of een fijn welkom en toen dacht ik, nou jammer dan, aan mij had je een goede kracht gehad hoor, maar dan houdt het op en heb toen nog een paar dagen op een camping gestaan en de kleine wegen van de Oostelijke Pyreneeën gefietst: op de grens van Spanje en Frankrijk.
Ik wilde ook eens naar Het Nalando Monastery (iets met 'Bhoedistische monniken') fietsen en daar even een paar dagen zijn? Maar heb dit nooit gedaan.
Ik heb me wel eens door een bus, via een 'druivenplukorganisatie' laten afzetten om in Fleurie (bij Lyon) druiven te plukken.
Later hoorde ik van mijn vier druivenplukgenoten dat ze nog over me hadden gezegd in de bus. Jeetje mina zeg, voor 10 dagen plukken, wat een bagage! Ook had ik als enige mijn toerfiets mee, dat mocht. Zij wisten niet dat ik terug ging fietsen naar Nederland en toen ze dat dus hoorden begrepen ze mijn vier tassen bagage. We hadden het heel gezellig bij de boer en het was toch een belevenis zo met de andere franse mensen die vaak speciaal naar die boer gingen om weer mee te helpen met de oogst. Ook waren er een Poolse moeder en dochter, zij konden echt het hardst werken volgens mij. We kregen allemaal pijn in de rug, zoals het hele dorp geloof ik, aan de lange rijen iedere avond te zien bij de plaatselijke apotheek voor pijnstillers, die ik gelukkig niet nam, maar de stekende pijnen waren niet te harden en werden niet echt minder, zoals ons wel werd 'beloofd'.
Het was ten tijde van de Twin Towers instorten en we zagen nog een foto in de krant ervan. We wisten eigenlijk niet wat er precies gebeurd was want keken geen tv. Het terugfietsen en het werken daar heeft me heel veel geluk gegeven, dat weet ik nog, gewoon dat ik het had gedaan, ondanks de ontzettende rugpijn. Ik kocht op de terugweg nog een CD van Lara Fabian en maakte kennis met haar mooie muziek. Iedere keer als ik het thuis de cd draaide, was ik weer heel lang nog dolgelukkig dat ik dat had gedaan; druivenplukken, dat wat ik ooit nog eens wilde, deed ik uiteindelijk op mijn 30ste.
