Dwars door Nederland: Haarlem - Winterswijk

[Huib2]

Eigenlijk was ik dit jaar van plan om in Engeland te gaan fietsen. Maar voordat de voorbereiding goed en wel begonnen was brak de corona-epidemie uit. Dus heb ik een bescheidener tochtje gemaakt. Eind juni/begin juli ben ik in mijn eentje van Haarlem naar Winterswijk gefietst. Voornamelijk via knooppuntenroutes van NTKC-terrein naar NTKC-terrein. Daarbij heb ik nooit de kortste route genomen, maar was ik vooral op zoek naar mooie weggetjes en interessante plekken. Er valt overal zoveel te zien. Hieronder een beeldverslag van mijn wederwaardigheden.

Dag 1: Zaterdag 27 juni, Haarlem – Huizen 63 km
De eerste dag gaat over bekend terrein. Het traject van Haarlem dwars door het centrum van Amsterdam naar Huizen heb ik al vaker gereden. En hoewel er bijzonder veel te vertellen valt over alle interessante dingen onderweg, was ik aanvankelijk vooral bezig met een opspelende fietsblessure, de stand van mijn zadel en de verdeling van de bagage. Dat heb ik altijd op zo'n eerste dag. Ik heb dan echt even tijd nodig om los te komen van werk en gezin, en op de fiets in mijn element te komen. Ik weet altijd: zo gauw ik hardop tegen mezelf begin te praten, is het goed.


De verdeling van de bagage net voorbij Halfweg (15km van huis) op de Koga Randonneur. Ik rij nu met vier voortassen en een grote zadeltas. Maar die laatste is half leeg, wat handig is voor de boodschappen. In de groene rol zitten mijn stoel, tentstokken en slippers.

Na het leuke Muiderberg en het fraaie Muiden min of meer in gepeins gepasseerd te zijn werd ik fotografisch wakker bij Naarden en bedacht ik me dat het ook wel leuk zou zijn om een geïllustreerd reisverslag te maken. Hier het resultaat.


Toen ik een foto aan het maken was van de "beer van Naarden", bood een passerende fietser mij aan ook een foto van mij te maken. Bij deze dus.
Die beer fascineert mij altijd. De prachtige 17e eeuwse vesting van Naarden maakt ook deel uit van de oude zeewering van de Zuiderzee. Dat betekent dat je met twee verschillende waterstanden te maken hebt: binnendijks en buitendijks. Hoe zorg je nu dat de Zuiderzee niet via de vestinggracht de binnendijkse polders onder doet lopen, of dat de vestinggracht bij eb leegloopt in de zee? Wel, door het plaatsen van twee beren (dammen) in de gracht. Maar hoe voorkom je dat de vijand dan gewoon over de dam de vesting binnenwandelt? Nou, door de beren van boven spits te laten toelopen tot een scherpe graat en daarop nog een finke ronde paal te metselen. Ik probeer altijd te fantaseren hoe je daar nu overheen zou kunnen klimmen, maar dat valt niet mee.


Een paar kilometer voorbij Naarden ligt Oud-Valkeveen, een oude villawijk op de hooggelegen glaciale sedimenten van het Gooi. John de Mol heeft daar in de jaren ’90 een kapitale villa laten bouwen (met uitzicht op de A1) en die wordt sinds enige tijd bewoont door Igor Alberts en Andreea Cimbala. Je moet die mensen eens Googelen (doen hoor!) en je komt niet meer bij. Dit zijn onwaarschijnlijke meesteroplichters die steenrijk zijn geworden met piramidespelen die gebaseerd zijn op virtuele nepmunten. Het lijkt me dat ze in de bak moeten zitten, maar blijkbaar opereren ze internationaal tussen de mazen van de wet. Ze zijn de ultieme belichaming van het credo ‘wel geld, geen smaak’ en vinden alles wat duur is en glimt heel mooi, en stallen dat als eksters uit in hun huis. (Volg de virtuele rondleiding https://www.facebook.com/wdreamsmaycome ... 2314616171.) Helaas hebben ze ook nog een kind gekregen.


Dat ze niet alleen vrienden hebben bewijst de hoeveelheid camera’s en schijnwerpers rond hun huis, die de afgelopen tijd aanzienlijk is toegenomen. Hun tuin staat vol levensgrote plastic dieren, en bij het toegangshek hebben ze twee vervaarlijk grijnzende wolven opgesteld. De dag nadat ik er langs gefietst was, hoorde ik een helikopter in de lucht hangen. Dit was er gebeurd: https://nos.nl/artikel/2338897-zwaarbew ... arden.html


Van de meesteroplichters was het nog maar een paar kilometer naar mijn kampeerterrein bij Huizen. Door Corona was het rustig en had ik mijn eigen veldje, waar ik mijn groene kampeeruitrusting bestaande uit een klein oud Lowlands tentje om in te slapen, een tarp om onder zitten en stoel om in te zitten heb geïnstalleerd. Ha, de vakantie is begonnen! Nu een biertje en een sigaar!

Wordt vervolgd....

[Huib2]

Dag 2: Zondag 28 juni, rondje Huizen 24km
Meteen de tweede dag had ik al een rustdag ingepland. Mijn idee was om even lekker tot rust te komen, niets te hoeven en niet meteen te gaan kilometervreten. En dat lukte prima. ‘s Ochtends heb ik eerst in de zon zitten lezen en daarna ben ik op mijn fiets gestapt met een speciale bestemming.


Slechts een paar kilometer van het kampeerterrein ligt namelijk de begraafplaats Oud-Valkeveen. Daar heb ik het graf gevonden van Arius van Tienhoven en Jacoba de Groote, twee persoonlijke helden van mij. (Zie: https://www.kb.nl/themas/geschiedenis-e ... -1912-1915)
Aangezien hun hoogbejaarde kleinkinderen allemaal aan de andere kant van de oceaan wonen, komt er waarschijnlijk niemand ooit meer bij het graf. Dus als ik in de buurt ben ga ik er altijd even langs. Ik heb me voorgenomen het graf een keer goed schoon te maken, maar dat is er nog nooit van gekomen omdat ik altijd op de fiets langs kom.
Nadat ik nog wat rond gefietst had door en rond Huizen, dat behalve veel lelijke nieuwbouw ook nog wat leuke oude stukken van het voormalige boeren- en vissersdorp kent, en boodschappen heb gedaan bij de supermarkt, ben ik weer teruggegaan naar mijn kampement. Tijd voor het avondeten.


Ik schep er lol in om zelf te koken tijdens het kamperen. Een beetje vers en een beetje gezond. En bovendien (of liever, bovenal) zelf koken is al snel veel lekkerder dan instant, kant-en-klaar of wat halen. Maar het moet natuurlijk wel eenvoudig en in twee pannetjes op één gaspitje te bereiden zijn. Dus ik heb zo een aantal kampeerklassiekers, en dit is er één van: rijst met aubergine, paddestoelen en droge worst, eerst gebakken en dan gestoofd in een scheut rode wijn. Het wordt een soort risotto zo. Heel prima binnen te houden.


En dan ’s avonds onder het genot van een pijpje tabak en een glaasje rode wijn nog even genieten van de fraaie skyline van Almere aan de overkant. Morgen weer echt op de fiets!

Wordt vervolgd.....

[Patria Dublin]

Dank voor de informatie over van Tienhoven. Inderdaad een held.

[Fedor]

Gelukkig het graf (nog) niet geruimd...

Leuke verhalen overigens van de TS

Tent is een oude versie van de Trailrunner? De mijne heeft aan de smalle kant meer ventilatie en maar één haring nodig. Interesse in een Trailrunner van slechts 2 jaar oud toevallig?

[FransD]

Mooie verhalen met veel oog voor detail. Ik ben benieuwd naar de volgende verslagen.

[Huib2]

Dank voor de leuke reacties!

Tent is een oude versie van de Trailrunner?

Ja, inderdaad. Dit was zijn laatste tochtje. Na zo´n 20 jaar begon het grondzeil te desintegreren. Ik heb hem weggedaan en inmiddels al wat nieuws gekocht. Maar het was een prima tentje vond ik altijd, hoewel naar de huidige maatstaven iets aan de zware kant.

[Huib2]

Dag 3: Maandag 29 juni, Huizen – Leusden 72km

Vandaag gaat er weer flink gefietst worden. Nu is de afstand tussen Huizen en Leusden (bij Amersfoort) hemelsbreed maar zo’n 30 km, maar via mijn kronkelroute weet ik er 72km van te maken. Het werd een lange dag vol (militaire) geschiedenis en Tweede Wereldoorlog. Het is maar waar je van houdt.


Dat Nederland een klimaatprobleem heeft wordt binnen één kilometer al duidelijk. Kijk maar, géén sneeuw op de ski-piste van Huizen.


Mijn eerste horecabezoek sinds maanden, realiseerde ik me terwijl ik op de Hilversumse heide een kopje koffie met appelgebak nuttigde. Maar je moet tegenwoordig wel opletten dat je de kaas niet van het brood gegeten wordt.


Hier, je let even niet op, en weg is je appeltaart! Schande!


Daarna voerde mijn route mij langs het fraaie Paleis Soesdijk. Toch wel het meest koninklijke paleis dat ons land bezit, maar dat sinds het overlijden van Bernhard leeg staat. Tsja, Bernhard. Wat een schelm. En toch blijf ik hem ook sympathiek vinden. Ik ben vast niet de enige. Daarom kwam hij overal mee weg, ten koste van de belastingbetaler, de Nederlandse reputatie, zijn huwelijk, en nog zo wat dingen. Maar hij heeft in ieder geval wel wat van zijn leven gemaakt. Ook jeugdsentiment trouwens: Koninginnedag op Soestdijk met het defilé van volksdansers, kruidkoekbakkers en kantklossers. De koninklijke familie op het bordes, en de prinsen die journalisten met elastiekjes beschoten.


Sorry hoor, dat ik jullie hier mee lastig val. Maar dit soort dingen fascineert mij altijd. Roadkill. Een onfortuinlijke bosmuis, keurig geplet en ingedroogd. Hij kan zo bij je verzameling herfstbladeren tussen de bladzijden van een dik oud boek.


De voormalige vliegbasis Soesterberg. Jarenlang heb ik er vlakbij gewoond, maar toen was hij nog in gebruik bij de Amerikaanse luchtmacht met hun reusachtige F-15 straaljagers, die het luchtruim boven Duitsland vrij moesten houden van Russische vliegtuigen. Een oorverdovend gedonder produceerden die dingen. Sinds een paar jaar is het Militair Museum hier gevestigd en is een groot deel van de vliegbasis vrij toegankelijk. Fascinerend! Hier een bewakingspost/schuttersput. Het hele terrein is bezaaid met deze dingen.


De Amerikaanse commandopost uit de Koude Oorlog, waarin ook na een atoomaanval, de vluchtleiding gewoon door kon functioneren....voor een paar dagen? Twee weken? En daarna? Het theoretiseren over de Derde Wereldoorlog krijgt altijd een hoog absurdistisch gehalte.


Een van de talloze betonnen hangars voor de straaljagers. Op de voorgrond de restanten van een Duitse start/landingsbaan uit de Tweede Wereldoorlog. En Soesterberg was het eerste militaire vliegveld van Nederland (1913). Dus hier liggen heel veel historische laagjes over elkaar heen.


Tussen Soesterberg en Leusden fiets je langs de Leusderheide, een van de grote militaire oefenterreinen in Nederland. Daar ligt de ene kazerne naast de andere. Één ervan herbergde zowaar twee militairhistorische verzamelingen. Vanwege de corona was het allemaal dicht, maar gelukkig hadden ze nog wat oude meuk buiten staan. Hier een bijzonder type Sherman tank (‘composite hull’ voor de kenners) uit de Tweede Wereldoorlog, die daarna nog tot in de jaren ’50 door het Nederlandse leger gebruikt is.


En de zogenaamde Dikke Daf (YA 328) uit de jaren ’50. Zo mooi (of lelijk) worden ze niet meer gemaakt. Een voor die tijd zeer geavanceerd (Trado aandrijving) Nederlands product. Ook jeugdsentiment, want vroeger, in de tijd van de dienstplicht, zat de defensie-rijopleiding in Oirschot en reden deze dingen dagelijks rondjes om mijn middelbare school.


Hoe groter en hoe roder er verboden toegang op zo'n bord staat, hoe interessanter ik het begin te vinden. Maar ja, toch maar doorgefietst. Ik wilde wel voor het donker op het kampeerterrein zijn.


Mijn volgende tussenstop was het voormalig concentratiekamp Amersfoort, officieel Polizeiliches Durchgangslager Amersfoort geheten. Een totaal nare plek natuurlijk. Nu een nationaal monument. Er hebben vooral mensen gevangen gezeten die wegens verzetsactiviteiten waren opgepakt en hier tijdelijk werden opgesloten in afwachting van transport naar Duitse concentratiekampen. Het kamp was berucht vanwege het gewelddadige en sadistische optreden van Joseph Kotalla, later een van de 'Vier van Breda'. Kotalla was plaatsvervangend kampcommandant, maar ook psychopaat en psychiatrisch patiënt. Zo zie je maar wat er boven komt drijven in dat soort regimes.


Een goed geconserveerde originele wachttoren. Er zijn nog fundamenten van andere wachttorens te zien, en de betonnen palen van de prikkeldraadomheining zijn ook nog gedeeltelijk aanwezig.


Tegenover het kamp is in de glaciale stuwwal van de Utrechtse heuvelrug door gevangenen onder dwang een 300 meter lange schietbaan uitgegraven. Deze werd niet alleen door de bewakers benut om de schietvaardigheid op peil te houden. Hier zijn ook zo’n 400 gevangen gefusilleerd. Dit beeld staat op het einde van de schietbaan, waar dit allemaal plaats vond. Ja, wat moet je daar nu over schrijven. Het was verschrikkelijk.


Er is hier ongelooflijk veel historisch leed op de vierkante kilometer. Want slechts even verderop is op de begraafplaats Oud-Leusden het Russisch Ereveld. Hier liggen meer dan 800 Russische militairen uit de Tweede Wereldoorlog begraven. Russische militairen? Hoe komen die nu weer hier? Tja, die werden door de Duitsers aan het oostfront krijgsgevangen gemaakt, overal en nergens als dwangarbeiders ingezet en doorgaans uitgehongerd, uitgeput, mishandeld en aan hun lot overgelaten. De meeste Russen die in Nederland het leven lieten zijn hier na de oorlog samengebracht. Op de foto het graf van Wassili Skulpi. Hij is op 22 februari 1945 overleden. Zo leest iemand zijn naam nog eens.


Fraai is dat op de bijbehorende obelisk (omlijst door typisch rood Sovjet marmer) nog fier de naam van de USSR (CCCP) prijkt. Dat land bestaat al lang niet meer. De tekst Slava Gerojam (Lof aan de helden) doet ook wat bevreemdend aan, om niet te zeggen hypocriet. Want thuis liet Stalin voormalige krijgsgevangen direct doorsturen naar Siberië. Een goeie Rus is een dooie Rus. Iemand die zich krijgsgevangen liet maken was duidelijk onvoldoende gemotiveerd.


Nou, na al deze verschrikkelijke ellende was ik er wel een beetje klaar mee. Nog even de sokken erin naar het NTKC terrein in Leusden, onder Amersfoort. Den Treek is een van de meer ruige terreintjes van de NTKC. Het bestaat vooral uit bos en heide. Één van mijn favorieten. Hier kun je ook goed zien waarom ik zo graag groene kampeerspulletjes heb: de illusie op te gaan in de natuur.


Na de douche is het tijd voor de post-velocipedische geneugten: bier en sigaren!


Daarna komt de kampkeuken in bedrijf. Alles binnen handbereik gerangschikt om de centraal gepositioneerde opvouwbare luxe-fauteuil. Op het menu stond tortellini met pesto en gebakken kerstomaatjes. En daarna lekker slapen.

Wordt vervolgd.....

[Grandonneur]

indrukwekkend verslag. mooie stijl dat je hebt (van reizen en van fietsen). Dank voor het delen.

[Huib2]

Dankjewel, Grandonneur.

Dag 4: Dinsdag 30 juni, Leusden – Ugchelen, 68 km

Een dag met een vergelijkbare fietsafstand als gisteren. Maar de dichtheid aan bezienswaardigheden is aanzienlijk minder. Eerst alleen nog even naar het centrum van Amersfoort om een extra gasblikje te halen bij de Bever.


Wat is dat toch afschuwelijk, die enorme platen asfalt die het landschap aan stukken snijden. (Dit is de A28 onder Amersfoort.) Natuurlijk maak ik er zelf ook regelmatig gebruik van, maar toch. Mijn theorie is dat als auto's binnen een paar jaar zelfsturend zijn, ze bumper aan bumper in treintjes kunnen rijden en je nooit meer dan twee rijstroken nodig hebt voor een veelvoud aan verkeersintensiteit. Dat zou al schelen. En dan ook nog allemaal electrisch, dan zijn we al twee stappen verder. Je hoeft dan ook geen rijbewijs meer te hebben en kunt gemakkelijk gebruik maken van deelauto's. Dus de hoeveelheid blik op straat neemt dan ook af. Nou, je leest het al, ik heb m'n toekomstvisie al paraat.


Omdat ik voor tienen in Amersfoort aankwam heb ik nog even een rondje gedraaid door het prachtige middeleeuwse centrum. Dat is geen straf. De Koppelpoort is het kroonjuweel van de nog gedeeltelijk aanwezige middeleeuwse stadsmuren. Het is niet voor niks dat de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (waaronder Monumentenzorg valt) een paar jaar geleden zijn hoofdkantoor hier recht tegenover heeft laten bouwen.


Na door de wat saaie Eemsvallei (open weideland zonder bomen) te hebben gefietst, kom ik in Barneveld. Waar is dat toch ook al weer bekend van?


Ook na wat peinzen wil het me maar niet te binnen schieten.


Het valt me altijd op in hoeveel dorpen en kleine stadjes je restanten aantreft van een rijk joods leven voor de Tweede Wereldoorlog. In Brabant, waar ik opgegroeid ben, heb je dat veel minder. Hier de joodse begraafplaats in Barneveld.


Maar Barneveld is ook minder fraai aan de Joodse geschiedenis verbonden. In dit landhuis 'De Schaffelaar' zat in de Tweede Wereldoorlog de zogenaamde 'Barneveldgroep' opgesloten. Dat waren joden die van 'grote maatschappelijke waarde' waren, zoals kunstenaars, wetenschappers en bestuurders, en die daarom 'voorlopig' niet gedeporteerd werden naar Polen. Dit was een gruwelijke verdeel-en-heers-truc van de Duitsers. Want joden met invloed gingen nu verschrikkelijk hun best doen om zichzelf en hun dierbaren op de 'Barneveldlijst' te krijgen, in plaats van zich in te zetten voor collectieve vormen van verzet (voor zover die mogelijk waren). Het corrumpeerde de joodse gemeenschap en leidde, uit lijfsbehoud en doodsangst, tot corruptie. Uiteraard werden de Barnevelders uiteindelijk ook gedeporteerd, maar wel naar Theresienstadt, dat geen vernietigingskamp was. Een relatief groot aantal van hen overleefde de oorlog. Ik ben nog altijd verbijsterd door dit soort verhalen waaruit blijkt dat je kwaadaardige slechtheid ook nog heel slim en berekenend kunt spelen.


Nou, na dit treurige verhaal weer wat luchtigers. Deze Barneveldse ondernemer heeft als windwijzer een heuse Mig 21 op zijn dak staan. Een oude Russische straaljager met Poolse kentekens. Het ding waait met alle winden mee. Effectief is het zeker, want je kunt van kilometers ver zien hoe de wind waait. Maar een beetje overkill lijkt het me wel.


Als je vanaf Barneveld naar het oosten rijdt kom je vanzelf op de Veluwe. Hier ligt de Harskamp. Een groot militair oefenterrein. Sjongejonge, wat een klereherrie is het daar. Het geknal van geweren, het gehamer van mitrailleurs en het gedreun van kanonnen is niet van de lucht. Het lijkt wel oorlog. Het terrein is kilometers lang, en pas kilometers verderop begint het oorlogsgeweld wat minder hoorbaar te worden.


En dan kom je bij Radio Kootwijk. Dat vind ik altijd zo'n bijzondere plek. Dat prachtige grote gebouw midden op een heideveld. Hiervandaan werd vanaf 1928 een directe radioverbinding met Nederlands-Indië onderhouden. Moet je nagaan wat een vooruitgang dat was, onder andere voor het landsbestuur. Voor die tijd was een brief drie maanden per schip onderweg, en moest je ook weer drie maanden op antwoord wachten. Nu kon je een bericht sturen, en als de ontvanger haast maakte, binnen een paar uur antwoord hebben. Vroeger was de Gouverneur generaal van Nederlandsch-Indië een echte onderkoning. Wie kon hem wat maken? Nu kon de regering in Den Haag opeens directe controle uitoefenen.


Het radiogebouw is in een bijzonder fraaie Art-Deco stijl gebouwd en terecht een Rijksmonument. Vroeger stonden er nog zes hoge antennemasten omheen waartussen lange draadantennes hingen. Die zijn inmiddels allang verdwenen.


Iets verderop, in Hoog Buurlo, een van de hoogste punten van de Veluwe, stond ik een foto te maken van het uitzicht toen een bijzonder vriendelijk ouder echtpaar op elektrische fietsen mij aanboodt een foto van mij te maken. Kijk nou, hoe guitig de haarlokjes onder fietshelm uitpiepen! Aan de gele regenhoesjes op de voortassen is nog te zien dat ik tussen Barneveld en De Harskamp overvallen werd door een flinke regenbui, die ik voornamelijk schuilend onder een boom heb doorstaan.


Kort daarna kwam ik aan op het kampeerterreintje in Ugchelen (onder Apeldoorn). Dit is het meest primitieve NTKC terrein, en eigenlijk niet meer dan een grote kuil in het bos met een pomp en een toilet in een houten huisje. Geen douche, maar een kniesoor die daarop let. Aanvankelijk ben ik ook de enige. Heerlijk! Later komen er nog twee jongens die hangmatten tussen de bomen ophangen. Ook leuk. Ik heb nog even met ze gepraat over hun hangmattenhobby en de voor- en nadelen in vergelijking met een tent.


Maar al snel na aankomst begint het te regenen, en het gaat voorlopig niet ophouden. In de beginnende regen kan ik nog net mijn tent en tarp opzetten, maar daarna moet ik echt schuilen. In deze omstandigheden is de tarp (Inclusief 1 stok, 6 scheerlijntjes en 6 haringen ca. 1kg) goud waard. Ik zit met mijn fiets en mijn stoel de hele avond onder mijn zeiltje. Bier, sigaren en sjips zijn onder handbereik. Boekje erbij en fijn lezen in de luie stoel. Daarna rustig koken en eten En ik kan ondertussen ook nog uitgebreid om me heen kijken of er wat in het bos gebeurt. (Jammer genoeg niets.) Dus ondanks de druilerige regen had ik een fijne avond.

Wordt vervolgd......

[_Peter_]

volgens https://www.kampeerclub.nl/terrein/kamp ... e-kooiberg zou er wel een douche zijn maar dan wel een met koud water, net als dat je onder de waterval in Loenen kan gaan staan. (heeft ook een mooi kampeerterrein overigens https://www.kampeerclub.nl/terrein/de-vrijenberg-loenen)

[Huib2]

Ja, dat klopt Peter. Maar het is maar hoe je een douche definieert. Op de Kooiberg in Ugchelen moet je een emmer vullen bij de pomp. Die kun je in het washokje aan het plafond hangen en over je hoofd kieperen. That's it.

[_Peter_]

Ik ben daar ook geloof ik nooit geweest, net iets te dicht bij huis denk ik. In Loenen wel, nog voor het geraas van de A50 er te horen was al. Zelf water pompen, even wachten tot het helder was, en toiletten waren er toen ook al niet.

[ben huve]

Die NtKC heeft, zo te zien op de foto's wel mooie rustige en natuurlijke terreintjes, lijkt wel een soort georganiseerd wild kamperen. De website ziet er ook aardig uit.
Het is in principe een tentkampeerclub en daar moeten we zuinig op zijn in Nederland

Ben

[caran]

Ik ben van plan om mij ook bij NTKC aan te sluiten.
Het ziet al heel goed uit

[keesswart]

Mooi verhaal met originele invalshoeken! Ook leuk om hier weer eens een vervolgverhaal te lezen. Ik kijk al uit naar de etappes Lochem en Winterswijk .

[Huib2]

Dankjewel, Kees.

Ik ben van plan om mij ook bij NTKC aan te sluiten.

Ik kan het je aanbevelen. Het is een leuke club met fijne mensen. En ik heb al heel veel kampeerplezier gehad voor een bescheiden contributie.

[Huib2]

Dag 5: Woensdag 1 juli, Ugchelen – Lochem, 59 km

De eerste helft van de dag kenmerkt zich door veel regen. Daarom heb ik niet zoveel foto’s gemaakt. Maar wel gewoon gefietst natuurlijk. Maar eerst ontbijten:


Ik doe elke dag even boodschappen bij een supermarkt, liefst in het laatste dorpje voordat ik op het kampeerterrein aankom. Dan hoef ik de levensmiddelen niet al te ver mee te slepen. (Scheelt toch weer gewicht.) Zo zag mijn er ontbijt er meestal uit: yoghurt met crueskli kant-en-klaar (eet ik anders thuis niet, maar nu wel heel handig), een grote vette zoete bosbessenmuffin, vers geperst sap van de supermarkt (contradictio in terminis), een appel en atoomespresso uit het Italiaanse potje. Lekker man! Daar kom ik de eerste 30km wel op door. Voor onderweg maak ik dan nog een thermosfles met thee, en verder heb ik compact Duits zuurdesembrood met een stukje Comté, Emmentaler of Gruyère voor de lunch. En een paar Snelle Jelles achter de hand voor als ik tussendoor hongerklop krijg.


's-Ochtends heb ik mijn tent nat in moeten pakken en ik ben in de regen vertrokken. Hoewel buienradar steeds aangaf dat het droog zou worden, gebeurde dat maar niet. Ja, je kunt wel eindeloos blijven wachten, dus geen gezeur, hupla de regen in. Regenjasje aan en verder korte broek en blote benen. Zeiknat geregend, maar tegen dat ik boven Zutphen aan de IJssel kwam was het opgehouden met regenen en waaide ik snel droog. Hier ligt in de uiterwaarden het Kasteel Nijenbeek, althans, de ruïne van de forse donjon die er nog van over is. In 1945 half in puin geschoten door de Canadezen omdat er Duitsers in zaten. Het was een echte tolburcht, die door zijn ligging de rivier beheerste. Het verhaal gaat dat Hertog Reinoud III van Gelre hier in 1361 door zijn broer Eduard werd opgesloten. In gevangenschap werd Reinoud zo dik, dat de celdeur niet meer op slot hoefde: hij paste er toch niet meer doorheen. Toen hij na zes jaar vrijkwam hebben ze een stuk uit de muur moeten breken.


Mijn eerste blik op de IJssel (met hoogspanningsleiding).


Gezicht op Zutphen onder een dreigende loodgrijze hemel.


En terwijl het weer begint te regenen (je ziet de druppels vallen op de foto) kiek ik nog even dit fraaie stukje industrieel erfgoed: Een oude wasserij aan de IJssel net benoorden Zutphen. Ik hoop de stad nog droog te halen, maar tevergeefs. De hemelse sluizen openen zich en voor de tweede keer vandaag regen ik kletsnat.


Ik strijk neer op het eerste het beste terras dat er aardig uit ziet en waar ik droog kan zitten, om mezelf te verwennen met wat warm eten. Ik had me eerlijk gezegd op wat culinairders verheugd, maar de keuze blijkt hier beperkt. Ik maak op dat dat ook met corona te maken heeft. Maar ach, het is warm, prima binnen te houden en calorierijk. Mijn humeur knapt razendsnel op, en het weer ook. Tegen de tijd dat ik mijn bord leeg hebt schijnt zowaar de zon en is het regenfront definitief voorbij getrokken.


Na in Zutphen boodschappen te hebben gedaan, besluit ik nog even van het mooie weer te profiteren. Ik fiets niet direct naar het kampeerterrein bij Lochem, maar neem een route touristique die via Vorden en wat fraaie kastelen leidt. Het kasteel Hackfort laat zich door het omringende gebladerte slecht bekijken, maar de bijbehorende watermolen uit 1700 is een fraai geval. De molen behoorde ongetwijfeld tot de heerlijke rechten van de kasteelheer, die zich zo een belangrijke positie kon aanmeten: De boeren uit de streek waren afhankelijk van de molen om hun graan te laten malen, en de kasteelheer bepaalde de tarieven, in geld of in natura.


Van een hoog Swiebertje gehalte is het een paar kilometer verderop gelegen kasteeltje Den Bramel. Bij uitstek romantisch. Hoewel het een middeleeuwse oorsprong heeft is daar nu weinig meer van te zien. Als ik nou maar een baron was, dan zou ik hier wel willen wonen.


Als ik op het kampeerterrein bij Lochem aankom zijn de mooiste plekjes, met uitzicht, al bezet. Dus ik had een wat donker plekje in het bos. Ook geen ramp. Als eerste maar snel mijn nog natte tent opgezet zodat deze aan de lucht kon drogen.


Daarna de woonkeuken ergonomisch ingericht met lokaal verkrijgbare ecologische bijzettafels. Alles binnen handbereik. Ik hoef straks m'n stoel niet meer uit. Achter de tarp hangt mijn regenjas nog aan de scheerlijn uit te waaien.


Aan zo'n mooi archaïsch vormgegeven blikje kan ik niet voorbijlopen in de supermarkt (Zo zie je maar hoe beïnvloedbaar ik ben door marketing). Dus eten we sardientjes vanavond.


In de pan ziet het er zo uit. Een gerecht geïnspireerd door de Italiaanse filmklassieker Brutti, sporchi e cattivi (1976), waarin men poogt het gezinshoofd te vergiftigen (omdat hij er een voluptueuze minnares op na houdt) door rattengif door zijn lievelingspasta te doen: penne met sardines in tomatensaus met oregano. Hij overleeft het en neemt het zijn gezin uiteindelijk niet kwalijk. Daar hoef ik me geen zorgen over te maken, want ik ben baas in eigen keuken. Het heeft me goed gesmaakt en ik leef nog steeds.

Wordt vervolgd...

[janenliseth]

Mooi in beeld gebracht en beschreven met enige humor.
Soms lijkt het wel een geschiedenis les.
Ik herken heel wat plaatjjes en soms haalt het herinneringen naar boven.
Zoals de dikke Daf de YA328. Deze kreeg ik (lichting 67-3 ) een jaar toegewezen in 't Harde.
Bedankt voor het delen.

[_Peter_]

Mooi in beeld gebracht en beschreven met enige humor.
Soms lijkt het wel een geschiedenis les.
Ik herken heel wat plaatjjes en soms haalt het herinneringen naar boven.
Zoals de dikke Daf de YA328. Deze kreeg ik (lichting 67-3 ) een jaar toegewezen in 't Harde.
Bedankt voor het delen.

En die ging altijd in de buurt van een café of restaurant kapot, of had jij een goede?

[Ligsporter]

Heerlijk om te lezen en ook leuk dat je door mijn woonplaats en -streek bent gekomen. Zutphen is toch een stuk leuker als de zon schijnt.