Vanwege de corona ben ik daar vier maanden niet geweest. Ik wist niet wat ik vanmorgen daar heb aangetroffen: alsof ik in Rotterdam in de meidagen van 1940 ben terecht gekomen.... Zowat alle overkappingen verdwenen. De winkels op de perrons ook. De vriendelijke meneer van de krantenkiosk, die mij altijd toezwaaide. Soms samen koffiedrinken met de aardige toiletjuffrouw. Het spoorwegemplacement erachter is helemaal opgerold.
Ik wist wel van de verbouwingsplannen, maar het contrast is best curieus om je ogen van te knipperen.
De overkappingen zijn gedemonteerd om in Veghel gerestaureerd te worden en ze komen pas in 2022 terug. De natuurstenen sokkels langs de achtergevel verkeren in slechte staat, dat die de overkappingen niet meer konden dragen. Het donkerblauwe seinhuis van geklonken ijzer uit 1928 zou aanvankelijk ook verdwijnen, maar onder druk van spoorwegliefhebbers mag hij blijven staan. Dus je geduld wordt wel erg op proef gesteld. Bij slecht weer is het een onaangename plek geworden. De bovenste foto is van Kerst 2014.