Zondag 30 juni 2019. Van La Grave naar Allemond, 41 km
"O shit. Er is iets misgegaan met het overmaken van het geleende geld", zegt Corrie tijdens het ontbijt. Ze kijkt nog eens op haar smartphone.
"Het geld staat nog op onze rekening, maar ik kan niet meer achterhalen naar welke rekening het overgemaakt moest worden. Ik loop nog even naar die mensen. Ik hoop dat ze al wakker zijn."
"En, is het gelukt?", vraag ik even later.
"Er was nog niemand te bekennen. Ik ben in hun voortent geslopen en heb daar een briefje onder een steen geschoven, waarop staat hoe ze me kunnen bereiken."
Nu hopen we dat ze snel wat van zich laten horen. In een 'normale' vakantie zouden we ons vertrek even hebben uitgesteld, maar nu willen we om zeven uur al weg zijn om in de schaarse koele uren te kunnen fietsen.
We volgen de D 1091 nog 15 km heuvelafwaarts. Vlak voor de stuwdam bij Chambon slaan we rechtsaf een weg in die meteen steil omhoog naar de Col de la Sarenne leidt. Stapvoets en zwetend fietsen we nog door de eerste bocht, dan staan we ineens stil. Ik voel nu al lood in mijn benen en Corrie is al buiten adem. Willen we vandaag echt wel een col op? Het antwoord is nee. We keren terug en fietsen naar de stuwdam.
Om bij Allemond uit te komen, waar de laatste camping voor de Col du Glandon is, hoeven we ook helemaal niet de Sarenne over. We kunnen ook in het dal blijven en de D 1091 volgen naar Le Bourg d'Oisans. De Sarenne hebben we al eens gefietst, de andere kant op vanuit Alpe d'Huez (zie
dit verslag). Toen was het oktober en vast mooier dan nu; in ieder geval aangenamer qua temperatuur.
We keren om en genieten nog wat langer van de zwaartekracht. In Le Bourg d'Oisans vinden we een geldautomaat en een goed gesorteerde fietsenwinkel waar ik een paar rollen zelfklevend velglint in de gewenste dikte aanschaf.
"Door het hete weer zijn er veel problemen met velglinten en binnenbanden", bevestigt de fietsenmaker.
Dan gaan we uitgebreid koffie drinken in het levendige dorp. Gelegen aan het begin van de weg naar Alpe d'Huez en op fietsafstand van zes valleien en een stuk of wat cols, is Le Bourg d'Oisans in de zomer een basiskamp voor wielrenners, mountainbikers en alles wat hier uit de bocht van de D 1091 vliegt.
Na Le Bourg d'Oisans kunnen we de steeds drukkere D 1091 verlaten en volgen we een voie verte langs het verkoelende water van de Romanche.
Al om half twaalf melden we ons bij camping 'Le Grand Calme' bij Allemond, die zijn naam eer aan doet. We stoppen flesjes bier en frisdrank in een kanozak en koelen die in een beekje dat dwars over de camping stroomt. We wassen onze kleren weer eens en brengen een paar uur liggend en lezend in de schaduw door.
Aan het eind van de middag zoeken we verderop in het dorp een terras op, waar even later een groep racefietsers uit Nederland neerstrijkt, die hier blijkbaar aan het trainen zijn. Aan een tafeltje naast ons voeren twee mannen een gesprek.
"Vandaag was het best wel afzien. Dan merk ik dat ik al dik in de vijftig ben", zegt de een, nog zichtbaar afgepijgerd.
"Ach, ik vond het wel lekker gaan", zegt de ander, die nog wat ouder moet zijn maar er heel ontspannen bijzit.
"Maar u bent vast ook niet meer zo jong", vervolgt de ander.
"Ik ben nu 76. Vroeger heb ik veel op zee gezeild en nu fiets ik graag nog wat cols over."
Corrie blijft het gesprek volgen, pakt haar smartphone en zoekt iets op.
"Dat moet Dirk Nauta zijn", zegt ze.
"Een heel ervaren zeezeiler."
Ze laat een foto van hem zien. Ik kijk nog even naar het andere tafeltje en zie de gelijkenis.
"Die fietst vast nog wel een tijdje door, zonder trapondersteuning."
Het schemert al wanneer twee fietsers op het veldje tegenover onze tent arriveren. Het is een vader met zijn zoon. Vanmiddag kwamen ze hier aan vanuit Nederland en hebben ze gelijk een proefrondje gefietst.
"Dan ben je dus niet in topvorm", zegt de vader.
"Maar mijn zoon laat zich niet tegenhouden. Die wil, zodra hij uit de wagen gestapt is, gelijk de berg opfietsen. Dat lukte ook nog, maar in de afdaling ging het mis. Hij zag te laat dat er iets op de weg lag. Met die banden van jullie kun je rustig over een steentje rijden, maar met dunne racebandjes kunnen een paar dennenappels op de weg al een valpartij opleveren. Hij kon niet meer uitwijken en maakte een schuiver. Nu is hij aan een kant flink toegetakeld."
De jongen heeft zijn shirt uitgetrokken en zit onder het bloed. Corrie wil met haar medische achtergrond wel even naar zijn verwondingen kijken. Ik zit al in de tent en vis ons EHBO-setje uit een fietstas.
Corrie wacht buiten met de vader tot de jongen terugkomt uit de douche. Inmiddels wemelt het er van de muggen, die blijkbaar op het bloed zijn afgekomen.
"Ik heb extra lang gedoucht om alles goed schoon te krijgen", vertelt de jongen als hij weer terug is aan zijn vader en Corrie, die inmiddels lekgestoken zijn door de muggen.
Met betadinezalf en verband behandelt Corrie de wonden.
"Het zijn grote schaafwonden", zegt ze.
"Ik denk dat hechtingen niet nodig zullen zijn."
"Het had erger gekund, maar de komende dagen zal hij die blessures wel gaan voelen. Als ik hem was, ging ik voorlopig maar niet fietsen", zegt Corrie later in de tent.
Wordt vervolgd
