di 30 sep, 2003 13:05
Verslag Fietsreparatiecursus
27-28 september 2003
Het is 10 uur ‘s avonds als ik aankom bij de boerderij van Marten Gerritsen. In de boomgaard staan twee tentjes en er heerst totale stilte. Ik probeer mijn weg te vinden in het donker en loop Marten tegen het lijf. We drinken een kopje thee, babbelen wat en vervolgens zoek ik een plekje in de enorme schuur om te slapen. Een grote kartonnen fietsdoos zal vannacht mijn matras zijn.
Rond een uur of negen word ik wakker. In de keuken kom ik meerdere cursisten tegen en al snel gaat het over fietsen, kamperen, reizen, de gezamenlijke interesse van ons allen. Tegen tienen zijn we alle 16 aanwezig en gaat de cursus van start. Met een kopje koffie of thee in de hand luisteren we naar Marten die ons vertelt over de verschillende materialen, constructies, houdingen, enz. Voor we het weten staan we zelf te sleutelen. Wat gebeurt er als ik dit schroefje aandraai en wat als ik aan dit kabeltje trek. We leren een fiets uit elkaar te halen, maar wat nog belangrijker is, de fiets ook weer in elkaar te zetten. Wonder boven wonder gaat er niet echt iets desastreus fout. Van al die inspanning zijn we toe aan een goede chinese maaltijd en ontspannen we met een biertje en een goed glas wijn. Tot in de late uurtjes vermaken we ons met ervaringen uitwisselen en het doorgeven van tips.
Na alweer een tweede nacht op de fietsdoos sta ik rond een uur of tien met twee cirkels en een bosje metaal in m’n handen. Het is de bedoeling hiermee een wiel te fabriceren. Met flink wat geduld en denkwerk lukt het een ieder de spaken en velg samen tot een wiel te spannen. Nu kan er niets meer fout gaan denk ik, maar dan komt Marten nog met een onderdeel van noodreparaties onderweg. Met vindingrijke ideeën en een fiets reparatieboek stap ik laat in de middag weer op m’n fiets richting huis.
Rena Wolf
27-28 september 2003
Het is 10 uur ‘s avonds als ik aankom bij de boerderij van Marten Gerritsen. In de boomgaard staan twee tentjes en er heerst totale stilte. Ik probeer mijn weg te vinden in het donker en loop Marten tegen het lijf. We drinken een kopje thee, babbelen wat en vervolgens zoek ik een plekje in de enorme schuur om te slapen. Een grote kartonnen fietsdoos zal vannacht mijn matras zijn.
Rond een uur of negen word ik wakker. In de keuken kom ik meerdere cursisten tegen en al snel gaat het over fietsen, kamperen, reizen, de gezamenlijke interesse van ons allen. Tegen tienen zijn we alle 16 aanwezig en gaat de cursus van start. Met een kopje koffie of thee in de hand luisteren we naar Marten die ons vertelt over de verschillende materialen, constructies, houdingen, enz. Voor we het weten staan we zelf te sleutelen. Wat gebeurt er als ik dit schroefje aandraai en wat als ik aan dit kabeltje trek. We leren een fiets uit elkaar te halen, maar wat nog belangrijker is, de fiets ook weer in elkaar te zetten. Wonder boven wonder gaat er niet echt iets desastreus fout. Van al die inspanning zijn we toe aan een goede chinese maaltijd en ontspannen we met een biertje en een goed glas wijn. Tot in de late uurtjes vermaken we ons met ervaringen uitwisselen en het doorgeven van tips.
Na alweer een tweede nacht op de fietsdoos sta ik rond een uur of tien met twee cirkels en een bosje metaal in m’n handen. Het is de bedoeling hiermee een wiel te fabriceren. Met flink wat geduld en denkwerk lukt het een ieder de spaken en velg samen tot een wiel te spannen. Nu kan er niets meer fout gaan denk ik, maar dan komt Marten nog met een onderdeel van noodreparaties onderweg. Met vindingrijke ideeën en een fiets reparatieboek stap ik laat in de middag weer op m’n fiets richting huis.
Rena Wolf
