di 09 apr, 2019 13:38
Bikepacking Catalunya
reisverslag staat in zijn geheel op https://biketravel.exposure.co/catalunya
Terwijl in Nederland het nieuws over de onafhankelijkheidsstrijd in Catalonië al weer oud nieuws lijkt te zijn, is het in in deze provincie van Spanje nog springlevend. Op de wegen zijn gele linten geschilderd en in dorpen en steden zijn centrale pleinen behangen met spandoeken en vlaggen. In dit broeinest van onafhankelijkheidsgevoelens fietsen wij van Barcelona naar Valencia. Door de natuurparken die daar tussen liggen.
Fietsbroek gaat uit. In de verte doemt Frankrijk op. Nog een keer Spaanse koffie. Honderd kilometer verder. Thermoshirt wordt met een zucht uitgetrokken. Beetje klam. Zat de afgelopen dagen als een tweede huid. Vol met het zoute zweet van noeste arbeid en van dagen niet wassen. Buff verdwijnt ergens achter in de auto op de berg met was. Met elke stop wordt er een laagje fietskleding afgepeld en schone kleding aangetrokken. En met het afpellen lijkt de tocht van afgelopen dagen achter ons te liggen. Moe, voldaan en gelukkig. Mooie woorden.
In de flow van alle milieu overwegingen besloten we om niet naar Marokko te vliegen maar met de auto naar Barcelona te rijden om tijdens de autorit, een week geleden, uitvoerig te proberen om te achterhalen of we nu milieubewust waren of juist niet. We komen er niet uit. Wellicht is thuis blijven het beste voor het milieu, maar dat is tevens ook het meest slechte voor mijn humeur. We concluderen dat het maken van fietstochten erg goed is voor onze directe omgeving zodat die niet geplaagd wordt door een teneergeslagen stel wereldfietsers. En zo redeneren ook wij de waarheid naar onze hand. We zijn net mensen.
Van Barcelona naar Valencia. Of in ieder geval in de richting. Dat is het plan. Het is maart. In de ochtend is de lucht heerlijk fris knisperend. In de zomer wil je in dit gebied niet zijn, maar zo in het prille voorjaar is het helemaal top. Terwijl Spanjaarden met donsjassen en sjaals rondlopen, rijden wij in shirt en fietsbroek Barcelona uit. De auto is gestald bij een hotel in Viladecans. een plaats van niets maar wel kun je vanuit hier rechtstreeks de natuur in. De stad verdwijnt in een zucht en maakt plaats voor bossen, glooiende hellingen waar wijnstruiken her en der lijken te zijn neer gezet. De dikke Schwalbe Smart Sam bande krullen zich rond de vele stenen en rotsen. Gewicht op het achterwiel houden en af en toe het wiel optillen. We zijn relatief licht bepakt. Dat maakt dat de fietsen lekker wendbaar zijn. Technische klimmetjes worden zo een stuk eenvoudiger. Thuis hebben we een route uitgezet maar zoals altijd is de praktijk anders dan de theoretische waarheid van de kaart. Van mooie brede gravelwegen naar een spoor tussen de struiken door. Alles zit erin. Mooi. Avontuurlijk. En dat in Europa.
Af en toe komen we plukjes asfalt tegen. Langs de vele boerenveldjes zijn smalle wegen aangelegd van verrassend goede kwaliteit. Daarbij geldt de regel: asfalt is voor rond de 10 procent. Betonplaten gaat richting de 20 procent.
Parc Natural Dels Ports. We zijn er wel een beetje verliefd op geworden. Makkelijk toegankelijk. Ligt keurig op de route tussen Barcelona en Valencia. En het park is vergeven van mooie paden waar het prima fietsen is. In het park wordt geklommen, gewandeld en natuurlijk zijn er vele MTB routes. Wij fietsen naar 1400 meter en op die hoogte zien we een flinke groep gemsen. De bossen zijn vergeven van uitgestrekte pijnboombomen en steeneikenbossen. Geen idee of het wettelijk mag maar een spot om je tentje neer te zetten is snel gevonden. Het vinden van water levert ons wel een probleem op. Alleen in het dal vinden we dat. Eenmaal hoog in de bergen staan alle riviertjes in maart al droog.
reisverslag staat in zijn geheel op https://biketravel.exposure.co/catalunya
Terwijl in Nederland het nieuws over de onafhankelijkheidsstrijd in Catalonië al weer oud nieuws lijkt te zijn, is het in in deze provincie van Spanje nog springlevend. Op de wegen zijn gele linten geschilderd en in dorpen en steden zijn centrale pleinen behangen met spandoeken en vlaggen. In dit broeinest van onafhankelijkheidsgevoelens fietsen wij van Barcelona naar Valencia. Door de natuurparken die daar tussen liggen.
Fietsbroek gaat uit. In de verte doemt Frankrijk op. Nog een keer Spaanse koffie. Honderd kilometer verder. Thermoshirt wordt met een zucht uitgetrokken. Beetje klam. Zat de afgelopen dagen als een tweede huid. Vol met het zoute zweet van noeste arbeid en van dagen niet wassen. Buff verdwijnt ergens achter in de auto op de berg met was. Met elke stop wordt er een laagje fietskleding afgepeld en schone kleding aangetrokken. En met het afpellen lijkt de tocht van afgelopen dagen achter ons te liggen. Moe, voldaan en gelukkig. Mooie woorden.
In de flow van alle milieu overwegingen besloten we om niet naar Marokko te vliegen maar met de auto naar Barcelona te rijden om tijdens de autorit, een week geleden, uitvoerig te proberen om te achterhalen of we nu milieubewust waren of juist niet. We komen er niet uit. Wellicht is thuis blijven het beste voor het milieu, maar dat is tevens ook het meest slechte voor mijn humeur. We concluderen dat het maken van fietstochten erg goed is voor onze directe omgeving zodat die niet geplaagd wordt door een teneergeslagen stel wereldfietsers. En zo redeneren ook wij de waarheid naar onze hand. We zijn net mensen.
Van Barcelona naar Valencia. Of in ieder geval in de richting. Dat is het plan. Het is maart. In de ochtend is de lucht heerlijk fris knisperend. In de zomer wil je in dit gebied niet zijn, maar zo in het prille voorjaar is het helemaal top. Terwijl Spanjaarden met donsjassen en sjaals rondlopen, rijden wij in shirt en fietsbroek Barcelona uit. De auto is gestald bij een hotel in Viladecans. een plaats van niets maar wel kun je vanuit hier rechtstreeks de natuur in. De stad verdwijnt in een zucht en maakt plaats voor bossen, glooiende hellingen waar wijnstruiken her en der lijken te zijn neer gezet. De dikke Schwalbe Smart Sam bande krullen zich rond de vele stenen en rotsen. Gewicht op het achterwiel houden en af en toe het wiel optillen. We zijn relatief licht bepakt. Dat maakt dat de fietsen lekker wendbaar zijn. Technische klimmetjes worden zo een stuk eenvoudiger. Thuis hebben we een route uitgezet maar zoals altijd is de praktijk anders dan de theoretische waarheid van de kaart. Van mooie brede gravelwegen naar een spoor tussen de struiken door. Alles zit erin. Mooi. Avontuurlijk. En dat in Europa.
Af en toe komen we plukjes asfalt tegen. Langs de vele boerenveldjes zijn smalle wegen aangelegd van verrassend goede kwaliteit. Daarbij geldt de regel: asfalt is voor rond de 10 procent. Betonplaten gaat richting de 20 procent.
Parc Natural Dels Ports. We zijn er wel een beetje verliefd op geworden. Makkelijk toegankelijk. Ligt keurig op de route tussen Barcelona en Valencia. En het park is vergeven van mooie paden waar het prima fietsen is. In het park wordt geklommen, gewandeld en natuurlijk zijn er vele MTB routes. Wij fietsen naar 1400 meter en op die hoogte zien we een flinke groep gemsen. De bossen zijn vergeven van uitgestrekte pijnboombomen en steeneikenbossen. Geen idee of het wettelijk mag maar een spot om je tentje neer te zetten is snel gevonden. Het vinden van water levert ons wel een probleem op. Alleen in het dal vinden we dat. Eenmaal hoog in de bergen staan alle riviertjes in maart al droog.
