Wereldfietsen als statussymbool

[Shadow]

Misschien dat de vlog-beelden geld opleveren (bij veel hits) zodat het toch wel rendement heeft?

Dat
en het 'ik sta op youtube' effect, ik doe ook wel eens een stukje filmen, maar of ik zo ver zou willen gaan om eerst een camera neer te zetten enz.

[123456]

Zuuralarm aan Tja, je kunt filmende fietsers negatief benaderen (glas halfleeg), of er juist de positieve kanten van zien (glas halfvol).

Zolang de beelden mooi zijn, ik iets van het land leer en de muziek niet te aanwezig en bombastisch is, vind ik die video's juist inspirerend.

Zelf volg ik al jaren 'the bikewanderer' Ioan, die via vele omzwervingen van het noorden van Canada naar Argentinië fietst. Hij begon met een traditionele set-up van fiets en tassen, en fietst nu alweer een tijd met fatbike en bikepackingspullen. Hij krijgt die zooi die Patrick noemt wel mee, plus voor vele dagen eten en water, komt op plekken waar de meesten van ons nooit zullen komen. Ik vind het fantastisch wat hij doet, en vind ook helemaal niet dat hij loopt te pochen - daar is hij helemaal niet de persoon naar.

Nou zullen er ook pochende vloggers zijn, net zoals er mensen zijn die niet open staan voor beelden die anderen maken. Op deze wereld kan het allemaal.

[Fedor]

Zelf volg ik al jaren 'the bikewanderer' Ioan, die via vele omzwervingen van het noorden van Canada naar Argentinië fietst.

Die heeft dan blijkbaar zoveel tijd beschikbaar dat de uren aan filmen niet echt uitmaakt Dat scheelt wel natuurlijk.

Ik las laatst ergens op het forum iets over wereldfieters die jaren onderweg waren, die reden gemiddeld zo'n 2 uur (30km) per dag. Toch reden ze de hele wereld over omdat ze zeeën aan tijd hadden.

Als maar enkele dagen beschikbaar zijn besteed ik die zelf liever aan fietsen (en soms stoppen voor een foto), anders komt ik niet ver

[Wit]

(....) Wat ik wel een eigenaardig fenomeen vind zijn solo wereldfietsers die vlogs maken van hun reizen. Zijn die mensen nou voor zichzelf aan het fietsen of voor hun kijkers? Ik moet er niet aan denken dat ik continu een fotocamera, statief, laptop, gopro, drone plus alle bijbehorende accu's mee moet slepen. Laat staan dat ik de halve dag kwijt ben aan zaken die niks met de fietsreis zelf te maken hebben. Stel je voor; een shot van een lange, op het oog eindeloze weg waar je de hoofdpersoon dan aan ziet komen fietsen. Dan is hij dus al een keer op dat punt geweest om zijn statief en camera neer te zetten, terug gefietst, weer naar de camera gefietst om tot de ontdekking te komen dat hij het lenskapje is vergeten van de camera te halen. Oke, weer terug, weer naar de camera fietsen, alles weer inpakken om vervolgens pas weer verder te kunnen fietsen. Fietskamperen doe ik vooral voor mijzelf, het wordt pas status-verwervend als je er zoals een hierboven omschreven manier mee loopt te pochen denk ik.

Ooi bij je opgekomen dat mensen dit doen simpelweg omdat ze het gewoon leuk vinden voor zichzelf? Als herinnering en omdat ze het filmen gewoon leuk vinden? Wellicht ook een ander nog wat plezier gunnen en het dus delen op het internet? En dus niet om te pochen. Dat is wat je er zelf in je hoofd er voor interpretatie aan geeft Patrick - dus die betekenis ligt puur bij jou. Vroeger hielden mensen een dagboekje bij of klikte wat hardcopy foto's, nu zijn er andere mogelijkheden en ook meer mogelijkheden om met wat kleine moeite te delen met anderen.

Voor mij is het filmen nog een extra stapje in het vertragen en beter de omgeving in je opnemen. Want ja, lang kunnen reizen maakt ook (voor mij althans) dat je het langzamer gaat doen en ook zomaar stopt voor die dag als je net 15 km hebt gedaan maar een uitnodiging krijgt die je niet af kunt slaan.....

Ondergetekende heeft 10 jaar lang een video platform voor duizenden pochers met veel plezier gemodereerd

[Marco Meijerink]

Mooi verwoord

[Meneer Zwijn]

Voor mezelf is het (in mijn geval Europa-)fietsen ook wel een statussymbool. Ik doe al mijn verplaatsingen met trein of fiets, fiets sowieso heel veel en leef sober. Ik moet bekennen dat het toch wel plezier doet als vrienden vragen waar deze zomer de reis heen gaat. Het voelt goed, de hartelijke reacties en het respect ook wel voor 3000 km fietsen.
Hoera trouwens voor de vlogs op bv. YouTube, ik volg er verschillende. Zelf neem ik op 2 maanden fietsen misschien 25 foto’s met gsm die ik achteraf nooit meer bekijk.

[Leon]

Ik heb decennia mij fietsreizen en andere reizen gedocumenteerd met dia's. Ik deed mijn best om de beelden zo mooi mogelijk te maken. Toch merkte ik dat het " O, wat mooi" dat ik kreeg op een gegeven moment (en nog) wel gemeend was, maar niet meer dan dat.
Ik besefte dat ik het alleen voor mezelf deed. Als reactie heb ik eens een vakantie helemaal geen foto's gemaakt. Geen enkele. De route kon ik 100% terugzien op streetview, toeval.
Toch miste ik wel de herinneringen. Dus maak ik sindsdien vooral de foto's van onze tent aan het meertje en wij bij de stuwdam. Lullig, maar daar gaat het mij uiteindelijk om.
Jammer voor degene die zijn vakantie aan het voorbereiden is en graag wil zien hoe zonning het terras onder de platanen in Sta.-Maria-en-Montaña is maar er mag wel iets te ontdekken blijven. Wit en Marco maken trouwens toch veel meer, mooiere en verdere films em foto's dan ik, dus wat zou ik dan?

Aanvulling: een ander effect van het maken van mooie foto's, vooral in exotische landen, bleek bij mij na een reis in Thailand. Ik merkte dat er wel een erg groot verschil was tussen de mooie plaatjes en de werkelijkheid. Op de plaatjes stonden mooie, ydillische landschappen; de werkelijkheid van de reis bestond vooral uit openbare weg en rivier gevuld met brullende voertuigen (uitlaatdempers hadden ze daar toen niet) en uitlaatgassen (katalysatoren hadden ze evenmin). Maar ik geeft toe dat het verschil in de meeste landen wat kleiner is. (En de mensen in Thailand zijn inderdaad erg vriendelijk, die had ik meer op de foto moeten zetten)

[Wit]

(....) Wat ik wel een eigenaardig fenomeen vind zijn solo wereldfietsers die vlogs maken van hun reizen. Zijn die mensen nou voor zichzelf aan het fietsen of voor hun kijkers? Ik moet er niet aan denken dat ik continu een fotocamera, statief, laptop, gopro, drone plus alle bijbehorende accu's mee moet slepen. Laat staan dat ik de halve dag kwijt ben aan zaken die niks met de fietsreis zelf te maken hebben. Stel je voor; een shot van een lange, op het oog eindeloze weg waar je de hoofdpersoon dan aan ziet komen fietsen. Dan is hij dus al een keer op dat punt geweest om zijn statief en camera neer te zetten, terug gefietst, weer naar de camera gefietst om tot de ontdekking te komen dat hij het lenskapje is vergeten van de camera te halen. Oke, weer terug, weer naar de camera fietsen, alles weer inpakken om vervolgens pas weer verder te kunnen fietsen. Fietskamperen doe ik vooral voor mijzelf, het wordt pas status-verwervend als je er zoals een hierboven omschreven manier mee loopt te pochen denk ik.

Ooi bij je opgekomen dat mensen dit doen simpelweg omdat ze het gewoon leuk vinden voor zichzelf? Als herinnering en omdat ze het filmen gewoon leuk vinden? Wellicht ook een ander nog wat plezier gunnen en het dus delen op het internet? En dus niet om te pochen. Dat is wat je er zelf in je hoofd er voor interpretatie aan geeft Patrick - dus die betekenis ligt puur bij jou. Vroeger hielden mensen een dagboekje bij of klikte wat hardcopy foto's, nu zijn er andere mogelijkheden en ook meer mogelijkheden om met wat kleine moeite te delen met anderen.

Voor mij is het filmen nog een extra stapje in het vertragen en beter de omgeving in je opnemen. Want ja, lang kunnen reizen maakt ook (voor mij althans) dat je het langzamer gaat doen en ook zomaar stopt voor die dag als je net 15 km hebt gedaan maar een uitnodiging krijgt die je niet af kunt slaan.....

Ondergetekende heeft 10 jaar lang een video platform voor duizenden pochers met veel plezier gemodereerd

O en toen viel het internet weg hier .... ik wilde nog toevoegen dat Patrick hierbij ook beloofd om nooooooooooooooooooooooooooit meer foto's, reisverslagen of video's van een andermans fietsreis bekijkt. En daar hoort ook het WF tijdschrift bij en de mooie en leuke reisverslagen van Kees de topic starter.

Kom op Patrick, serieus? Dat wil je toch niet?!

[123456]

Wat betreft het tijd nemen om tijdens een fietsvakantie een mooie video te maken: dat is ook de reden waarom ik dat zelf niet doe, want ik wil die spaarzame tijd benutten om te fietsen. Maar dat maakt mijn respect voor mensen die dat wél doen er niet minder om.

Bovendien: er zijn talloze tijdintensieve bezigheden die je misschien vreemd vindt, maar waarvan de betreffende mensen het heerlijk vinden om te doen en de resultaten ervan te delen. Zoals schilderen (echt pocherig), natuurfotografie (voor malloten), kaartmateriaal voor fietsers online beschikbaar maken (wat een werk), en (reis)boeken schrijven (monnikenwerk).

[rooss]

Ik ben het wel met Patrick eens. Overigens is dit soort digitaal etalagegedrag vrij normaal in deze tijd van sociale-media-exhibitionisme. Ik verbaas me meer over de stelselmatige ontkenning ervan zoals in "het sprookje van de nieuwe kleren van de keizer" dan aan het gedrag zelf.

Je ziet wel eens van die foto's van mensen die een hele grote vis hebben gevangen, ik denk dat ze die foto's plaatsen omdat ze willen laten zien wat een geweldige visser ze zelf zijn. Niet om de vis aan de wereld voor te stellen of zo. Ze moeten ook altijd zelf ook op de foto, samen met de vis. Ik zou het denk ik zelf ook zo doen, als ik zou vissen, want dan ben je gewoon trots op jezelf omdat je zo'n grote vis hebt gevangen en dat wil je delen met anderen oftewel een publiek is best wel gewenst op zo'n moment.

Leuke bijkomstigheid is dan nog dat iedereen aan je gaat vragen wat voor hengel en dobber en haakje jij gebruikt. Leuk toch!

[Adieu]

Ooit begon ik met voetballen, werd aanvoerder van het elftal, topscorer, etc. en proefde ik als jeugdige al van het statusverhogende effect daarvan.
Daarna, inmiddels een aantal jaren ouder, begon ik met bergbeklimmen en merkte al snel dat je hier ontzag mee afdwong bij iedereen die niet Schwindelfrei en trittsicher is, maar met grote bewondering naar de bergen kijkt en al helemaal naar de waaghalzen die via smalle richeltjes en overhangen de top van de berg weten te bereiken. Daar ging mijn status dus mee omhoog.

Na een aantal jaren niet meer actief te zijn op dit gebied ging mijn status omlaag en peinsde ik mij suf wat ik daaraan kon doen. Een vakantie in een golfresort had niet het gewenste effect op de golfclub, want de meeste leden deden dat al jaren en sommigen zelfs meerdere keren per jaar en veel verder weg dan waar ik geweest was.

Daarna kwam ik op het idee om onze Koga Miyata’s (ook statusverhogend, zeker in vergelijking met Batavus of Gazelle) gereed te maken voor fietsvakanties. De reacties uit de omgeving werden al gauw lovend en onze status vloog schijnbaar meteen omhoog.
Niets bleek minder waar… onderweg werden we door echte vakantiefietsers meewarig aangekeken met die 10 jaar oude, voor fietsvakanties ongeschikte Koga’s. Er kwam iemand bij me staan met zijn fiets. Wijzend naar zijn fiets: “Een riem en een Rohloff-naaf, heb je die nog niet? En die tent van jullie, dat is geen Hilleberg, hè?” Het was meteen gedaan met mijn status.
Ik was maar een amateur vergeleken bij deze echte vakantiefietser. “Pardon meneer, vakantiefietser zegt u? Ik ben een wereldfietser!”
Een wereldfietser? Nooit van gehoord. Google leerde mij hoe ik een status van wereldfietser kon bereiken. Nou, dat is natuurlijk wel statusverhogend.

Binnen de kortste keren voor mijn vrouw een Koga WTS met Rohloff en riem aangeschaft en voor mijzelf de kennelijk nog meer statusverhogende Santos Travelmaster 3+ met dito aandrijflijn.
Een rib uit mijn lijf. Het saldo op mijn bankrekening was ineens minder statusverhogend, maar wat kan het schelen, dat ziet toch niemand en die twee blinkende nieuwe fietsen wel.
“Jeetje, wat gaaf! Zijn jullie helemaal naar Denemarken gefietst? En vorig jaar helemaal van Basel langs de Rijn naar huis? Hoeveel kilometer fiets je dan wel niet? En hoe overnacht je dan? In een tentje, niet in een hotel? Knap hoor!” is een veel gehoorde reactie.

Yes! We zijn al aardig op weg om onze status te verhogen en dat terwijl we nog helemaal niet in verre oorden hebben gefietst als Thailand, Amerika, Marokko of Kirgizië.
Er staan wel nog wat landen buiten Europa op onze bucketlist. Onze status kan nog behoorlijk omhoog wat dat betreft!

Intussen kijk ik met veel plezier naar de filmpjes op o.a Youtube en kijk ik met diep respect en ontzag naar degene die ze gemaakt heeft. Wat prachtig allemaal…Rausgefahren (een Duits/Russisch stelletje op wereldreis), Rainer Dornburg (voornamelijk Duitsland en wat van de rest van Europa), maar ook zeker de mooie filmpjes en verslagen van onze mede (forum)leden. Deze mensen verdienen wat mij betreft de hoogste status, al was het alleen maar voor alle moeite die zij zich getroosten om filmpjes en verslagen te maken en te publiceren, waar ik met veel plezier naar kijk en mij doen mijmeren over nieuwe bestemmingen voor volgende fietsvakanties.

Voor die laatste groep fietsende medemensen zeg ik oprecht: “Ga zeker zo door. Ik geniet van wat jullie laten zien, het brengt me veel plezier. Dank daarvoor!”

En dan, die status… ach ja, laat dat maar zitten ook. Niet belangrijk…. Veel plezier allemaal!

[Fedor]

...en die twee blinkende nieuwe fietsen wel..

... en toen ging het weer bergafwaarts met de status...

Dank voor de tip over Rainer Dornburg, die ga ik zeker ff bekijken als Duitslandfan

[Tom vds]

(....) Wat ik wel een eigenaardig fenomeen vind zijn solo wereldfietsers die vlogs maken van hun reizen. Zijn die mensen nou voor zichzelf aan het fietsen of voor hun kijkers? Ik moet er niet aan denken dat ik continu een fotocamera, statief, laptop, gopro, drone plus alle bijbehorende accu's mee moet slepen. Laat staan dat ik de halve dag kwijt ben aan zaken die niks met de fietsreis zelf te maken hebben. Stel je voor; een shot van een lange, op het oog eindeloze weg waar je de hoofdpersoon dan aan ziet komen fietsen. Dan is hij dus al een keer op dat punt geweest om zijn statief en camera neer te zetten, terug gefietst, weer naar de camera gefietst om tot de ontdekking te komen dat hij het lenskapje is vergeten van de camera te halen. Oke, weer terug, weer naar de camera fietsen, alles weer inpakken om vervolgens pas weer verder te kunnen fietsen. Fietskamperen doe ik vooral voor mijzelf, het wordt pas status-verwervend als je er zoals een hierboven omschreven manier mee loopt te pochen denk ik.

Ooi bij je opgekomen dat mensen dit doen simpelweg omdat ze het gewoon leuk vinden voor zichzelf? Als herinnering en omdat ze het filmen gewoon leuk vinden? Wellicht ook een ander nog wat plezier gunnen en het dus delen op het internet? En dus niet om te pochen. Dat is wat je er zelf in je hoofd er voor interpretatie aan geeft Patrick - dus die betekenis ligt puur bij jou. Vroeger hielden mensen een dagboekje bij of klikte wat hardcopy foto's, nu zijn er andere mogelijkheden en ook meer mogelijkheden om met wat kleine moeite te delen met anderen.

Voor mij is het filmen nog een extra stapje in het vertragen en beter de omgeving in je opnemen. Want ja, lang kunnen reizen maakt ook (voor mij althans) dat je het langzamer gaat doen en ook zomaar stopt voor die dag als je net 15 km hebt gedaan maar een uitnodiging krijgt die je niet af kunt slaan.....

Ondergetekende heeft 10 jaar lang een video platform voor duizenden pochers met veel plezier gemodereerd

O en toen viel het internet weg hier .... ik wilde nog toevoegen dat Patrick hierbij ook beloofd om nooooooooooooooooooooooooooit meer foto's, reisverslagen of video's van een andermans fietsreis bekijkt. En daar hoort ook het WF tijdschrift bij en de mooie en leuke reisverslagen van Kees de topic starter.

Kom op Patrick, serieus? Dat wil je toch niet?!

Nou nou Wit, het zit je nogal hoog als ik het zo lees.

Overigens deel ik de mening van Patrick eigenlijk grotendeels wel.
Dat de één veel genoegdoening haalt uit het maken en plaatsen van filmpjes, wil natuurlijk niet zeggen dat een ander dat leuk moet vinden.....
Maar dat neemt dan ook weer niet weg dat er geen mooie filmpjes (of hoe dat ook heten mag op youtube) of foto’s worden gemaakt waar men bewondering voor kan hebben .

Groet,
Tom.

[Tom vds]

Ik ben het wel met Patrick eens. Overigens is dit soort digitaal etalagegedrag vrij normaal in deze tijd van sociale-media-exhibitionisme. Ik verbaas me meer over de stelselmatige ontkenning ervan zoals in "het sprookje van de nieuwe kleren van de keizer" dan aan het gedrag zelf.

Je ziet wel eens van die foto's van mensen die een hele grote vis hebben gevangen, ik denk dat ze die foto's plaatsen omdat ze willen laten zien wat een geweldige visser ze zelf zijn. Niet om de vis aan de wereld voor te stellen of zo. Ze moeten ook altijd zelf ook op de foto, samen met de vis. Ik zou het denk ik zelf ook zo doen, als ik zou vissen, want dan ben je gewoon trots op jezelf omdat je zo'n grote vis hebt gevangen en dat wil je delen met anderen oftewel een publiek is best wel gewenst op zo'n moment.

Leuke bijkomstigheid is dan nog dat iedereen aan je gaat vragen wat voor hengel en dobber en haakje jij gebruikt. Leuk toch!

+1

Groet,
Tom.

[Wit]

(....) Wat ik wel een eigenaardig fenomeen vind zijn solo wereldfietsers die vlogs maken van hun reizen. Zijn die mensen nou voor zichzelf aan het fietsen of voor hun kijkers? Ik moet er niet aan denken dat ik continu een fotocamera, statief, laptop, gopro, drone plus alle bijbehorende accu's mee moet slepen. Laat staan dat ik de halve dag kwijt ben aan zaken die niks met de fietsreis zelf te maken hebben. Stel je voor; een shot van een lange, op het oog eindeloze weg waar je de hoofdpersoon dan aan ziet komen fietsen. Dan is hij dus al een keer op dat punt geweest om zijn statief en camera neer te zetten, terug gefietst, weer naar de camera gefietst om tot de ontdekking te komen dat hij het lenskapje is vergeten van de camera te halen. Oke, weer terug, weer naar de camera fietsen, alles weer inpakken om vervolgens pas weer verder te kunnen fietsen. Fietskamperen doe ik vooral voor mijzelf, het wordt pas status-verwervend als je er zoals een hierboven omschreven manier mee loopt te pochen denk ik.

Ooi bij je opgekomen dat mensen dit doen simpelweg omdat ze het gewoon leuk vinden voor zichzelf? Als herinnering en omdat ze het filmen gewoon leuk vinden? Wellicht ook een ander nog wat plezier gunnen en het dus delen op het internet? En dus niet om te pochen. Dat is wat je er zelf in je hoofd er voor interpretatie aan geeft Patrick - dus die betekenis ligt puur bij jou. Vroeger hielden mensen een dagboekje bij of klikte wat hardcopy foto's, nu zijn er andere mogelijkheden en ook meer mogelijkheden om met wat kleine moeite te delen met anderen.

Voor mij is het filmen nog een extra stapje in het vertragen en beter de omgeving in je opnemen. Want ja, lang kunnen reizen maakt ook (voor mij althans) dat je het langzamer gaat doen en ook zomaar stopt voor die dag als je net 15 km hebt gedaan maar een uitnodiging krijgt die je niet af kunt slaan.....

Ondergetekende heeft 10 jaar lang een video platform voor duizenden pochers met veel plezier gemodereerd

O en toen viel het internet weg hier .... ik wilde nog toevoegen dat Patrick hierbij ook beloofd om nooooooooooooooooooooooooooit meer foto's, reisverslagen of video's van een andermans fietsreis bekijkt. En daar hoort ook het WF tijdschrift bij en de mooie en leuke reisverslagen van Kees de topic starter.

Kom op Patrick, serieus? Dat wil je toch niet?!

Nou nou Wit, het zit je nogal hoog als ik het zo lees.

Overigens deel ik de mening van Patrick eigenlijk grotendeels wel.
Dat de één veel genoegdoening haalt uit het maken en plaatsen van filmpjes, wil natuurlijk niet zeggen dat een ander dat leuk moet vinden.....
Maar dat neemt dan ook weer niet weg dat er geen mooie filmpjes (of hoe dat ook heten mag op youtube) of foto’s worden gemaakt waar men bewondering voor kan hebben .

Groet,
Tom.

Tuurlijk mag iemand anders weten wat hij wel of niet leuk vind. Maar ik ben niet degene die mensen die het 'leuk vinden om een uitgebreid reisverslag te maken van een fietsreis voor zichzelf en voor anderen' uit maakt als Pochert zoals Patrick doet. Als we het dan over vrijheden hebben dan moet je ook datgene wat een ander wel leuk vind niet afdoen met een nogal negatieve stempel - en daar sla ik dan op aan - thats all..

[123456]

Issue is de trechterredenering die Patrick toepast. In de verwondering ga ik een heel eind mee, maar in de conclusie (zowel de richting als de generalisering) niet.

Iedereen mag toch zelf weten of hij/zij reiservaringen deelt? Doe je dat wel, en doe je bovendien moeite om er een mooie video van te maken: respect! Doe je dat niet: ook respect, want privacy is een groot goed. En als je geen interesse hebt in het bekijken van beelden en lezen van in jouw ogen 'pocherige' verslagen van anderen, prima, doe je eigen ding.

Nu stop ik ermee, want ik moet nog centjes verdienen om mijn pocherige fietsvakantie te kunnen betalen.

[Wit]

Issue is de trechterredenering die Patrick toepast. In de verwondering ga ik een heel eind mee, maar in de conclusie (zowel de richting als de generalisering) niet.

Iedereen mag toch zelf weten of hij/zij reiservaringen deelt? Doe je dat wel, en doe je bovendien moeite om er een mooie video van te maken: respect! Doe je dat niet: ook respect, want privacy is een groot goed. En als je geen interesse hebt in het bekijken van beelden en lezen van in jouw ogen 'pocherige' verslagen van anderen, prima, doe je eigen ding.

Nu stop ik ermee, want ik moet nog centjes verdienen om mijn pocherige fietsvakantie te kunnen betalen.

Precies!

[Gee]

Verhalen delen is van alle tijden, dat doen we al sinds Homo Sapiens de gave van het woord had. Dat we dat nu soms ad nauseam via beelden op sociale media doen, doet niets af aan de behoefte om ervaringen te delen.

Ik lees momenteel het fietsverhaal van Gerard Monninck die samen met zijn kompaan en fotograaf Tom Damhuis in augustus 1936 vertrok vanuit Oldenzaal naar Palestina. Zij schreven regelmatig artikelen over hun wederwaardigheden voor o.a. dagblad Tubantia. Dat was geen pochen maar noodzakelijk om hun reis te bekostigen (zij vertrokken met gezamenlijk 100 gulden en twee gesponsorde fietsen van het merk Veeno uit Bedum).

Voor mij is een dergelijk verhaal een bron van inspiratie, en ik ben blij dat deze heren dat met mij wilden delen.

[Spinnetje]

Ongeacht de motieven; ik vind die fietsvlogs vaak erg leuk om te kijken! (mits niet te veel reclame).

Geen idee of het status geeft, ik hecht in ieder geval geen status aan wereldfietsen. Vond het erg leuk om te doen, toen kwam er kinderen en werd het fietsen in Nederland. Andere (jonge) ouders gingen wel de hele wereld over met kinderen en maakten blogs. Ik heb daar ideeën bij maar hecht er geen status aan. Mocht dat het doel van die mensen zijn; missie bij mij mislukt.

En dat Insta-gedoe en status.. mijn hemel.. wie trapt daar nog in ?

[Leon]

Edwin* wat een geweldig verhaal. Het kan zo in Het tijschrift. Erg statusverhogend

Overigens is het antwoord op een vraag "Waar doe je het voor?" volgens bepaalde filosofie altijd en immer "jezelf" omdat uiteindelijk alle motieven daarop neerkomen.