za 30 dec, 2017 23:40
Na alle lange technische discussies: per dag een fotootje waarom we ook al weer op de fiets stappen. Voor 2018 pleit ik voor meer foto's meer reisverhalen, meer avonturen....meer frisheid, minder zurigheid. Voel je vrij om mee te doen. Hopelijk kan dit weer een forum van betekenis voor wereld/vakantiefietsers met een passie voor reizen worden.
December 1999, In het zuiden van Argentinie
Ja, er bestonden al Ortlieb en Vaude waterdichte tassen. Maar ik had in 1998 een theorie. Op dat moment een hele goede...vond ik. Ik had de theorie dat als je lang op reis gaat het uitgangspunt moet zijn dat je de uitrusting die je meeneemt onderweg kunt repareren. In 1995 waren we ook 2 jaar weg geweest en dat werkte toen wel aardig vond ik. En waarom zou het moderner moeten?
En wat is het meest makkelijke om te repareren? Een set canvas tassen!
Van het Engelse merk Karrimor kozen we een mooie stoere set die ons door Afrika en Amerika moest helpen.
En dat hebben we geweten.
Na talloze rivieroversteken, regenbuien, en het schuren langs rotsen op smalle trails waren de de tassen niets anders dan een bij elkaar genaaide verzameling van stukken stof. Lisette kon het onderweg niet nalaten om meerdere malen te vragen hoe die theorie van mij ook al weer was....dat van het repareerbaar zijn van spullen. Het meefietsen met een stel Duitsers met onverwoestbare waterdichte Duitse tassen hielp niet echt om mijn pleidooi steviger te maken.
Is de reis nu een totale mislukking geworden?
Wat denk je zelf?
December 1999, In het zuiden van Argentinie
Ja, er bestonden al Ortlieb en Vaude waterdichte tassen. Maar ik had in 1998 een theorie. Op dat moment een hele goede...vond ik. Ik had de theorie dat als je lang op reis gaat het uitgangspunt moet zijn dat je de uitrusting die je meeneemt onderweg kunt repareren. In 1995 waren we ook 2 jaar weg geweest en dat werkte toen wel aardig vond ik. En waarom zou het moderner moeten?
En wat is het meest makkelijke om te repareren? Een set canvas tassen!
Van het Engelse merk Karrimor kozen we een mooie stoere set die ons door Afrika en Amerika moest helpen.
En dat hebben we geweten.
Na talloze rivieroversteken, regenbuien, en het schuren langs rotsen op smalle trails waren de de tassen niets anders dan een bij elkaar genaaide verzameling van stukken stof. Lisette kon het onderweg niet nalaten om meerdere malen te vragen hoe die theorie van mij ook al weer was....dat van het repareerbaar zijn van spullen. Het meefietsen met een stel Duitsers met onverwoestbare waterdichte Duitse tassen hielp niet echt om mijn pleidooi steviger te maken.
Is de reis nu een totale mislukking geworden?
Wat denk je zelf?
