Reisverslag Malawi

[Dennis de Vries]

Nog meer nostalgie: een reisverslag uit Malawi uit 2000. Veel leesplezier, Dennis


Onderwerp: Malawi Mail
Datum: donderdag 18 mei 2000

Zeven maanden na terugkeer uit Tibet is het dan eindelijk weer zover: ik ga weer op fietsreis! Na een zeer hectische periode (nieuwe baan, nieuw huis en nog veel meer nieuws) hoop ik vrijdag 19 mei op het vliegtuig te stappen naar Malawi om daar een kleine 34 dagen rond te gaan fietsen. Een kleine introductie van de reis in 10 vragen en antwoorden:

* Wat is Malawi Mail?
De meeste van jullie hebben op een of andere manier mijn emailtjes uit Tibet gelezen, maar voor de nieuwkomers onder jullie een kleine uitleg: tijdens onze fietsreis zal ik proberen jullie via emailtjes op de hoogte te houden van onze reisavonturen in Malawi. Via Hotmail zal ik proberen regelmatig in Internetcafes een reisverslagje te schrijven, zodat jullie een soort live-verslag krijgen van de fietsreis. De kans dat ik net als in Tibet bijna wekelijks verslag kan doen van onze avonturen lijkt miniem, maar dat was ie in Tibet ook en daar is het ook gelukt.

* Waarom sta je op deze verzendlijst?
Velen van jullie stonden al op de verzendlijst voor Tibet en aangezien ik daar erg veel positieve reacties op heb gekregen, staan deze mensen nu weer op de verzendlijst. Toegevoegd zijn mijn nieuwe collega's op het Atrium. Ook heb ik nog wat Wereldfietsers aan de lijst toegevoegd. Mocht je het niet prettig vinden met lange saaie fietsverhalen uit een merkwaardig land bestookt te worden, stuur een "No thanks" mailtje terug en je wordt van de verzendlijst verwijderd. No hard feelings.

* Malawi, waar ligt die woestijn ook al weer?
Nee, Malawi is geen woestijn en ook geen eiland in de Stille Oceaan. Ook niet te verwarren met Mali, dat een paar duizend kilometer noordelijker ligt. Malawi ligt in het Zuidoosten van Afrika tussen Tanzania, Mozambique en Zambia in. Het land ligt langs het Malawi meer en is ongeveer 850 km lang en 150 km breed en behoort daarmee tot de kleinste landen van Afrika. Het is een relatief rustig en stabiel land, maar dat zou natuurlijk (al dan niet door onze aanwezigheid!) nog kunnen veranderen. De meeste van jullie ontvangen zo een tweede mailtje met kaartjes van Malawi (mijn wereldfietsende vrienden in Afrika en Zuid-Amerika zal ik geen tijdverslindende plaatjes sturen; bovendien weten die best waar Malawi
ligt).

* Wat is daar nou eigenlijk te zien in Malawi?
Nou heel veel. Wat dacht je van het beroemde Liwonde National Park, het rotsklimmersparadijs Mulanje Mountains, de weidse Nyika hoogvlakte, het prachtige Zomba plateau, de fameuze hoofdstad Lilongwe, de (meanderende?) Shire rivier en natuurlijk het mooie Malawi meer. Lekker rondfietsen tussen krokodillen, nijlpaarden, olifanten, een enkele laatste neushoorn en wat verdwaalde leeuwen. Maar de grootste attractie is natuurlijk eens een maandje rondfietsen in donker Afrika.

* Malawi, hoe kom je erop?
Ja, dat vraag ik me ook nog steeds af. Ik was er ook nooit opgekomen. Ideetje van Astrid.

* ASTRID??????????
Ja, Astrid ja. Mijn reisgenote in Malawi en bedenkster van deze reis. Is ingenieur Civiele Techniek (dus handig met fietsreparaties?), kan goed koken, kan goed kaartlezen en kan errug aardig zijn, kortom een ideale reisgenote (ik hoef dus alleen maar te fietsen!!).

* Malawi, hoe kwam Astrid erop?
Nou, in januari zag ze een dialezing van mijn oud-reisgenoot en mede-wereldfietser-bestuurslid Bert Sitters (thank you very much!) over Oeganda. Door de dialezing kwam ze op het idee in Afrika te gaan fietsen. Omdat ze eerst alleen wilde gaan, zocht ze een vrouwvriendelijk fietsland en kwam dus bij Malawi terecht. Logisch toch!?!?!

* Maar nou gaat ze toch niet meer alleen?
Nee, eind januari kwamen we elkaar tegen bij de fietsvakantiebeurs in Nieuwegein waar ik de Wereldfietser aan het promoten was. Het was een erg saaie beurs was met een hoog 40+ caravanfietsers gehalte en ik had nog weinig nieuwe leden geworven. Het werd een stuk interessanter toen er 's middags een leuk meisje aan de stand verscheen. Uit puur verenigingsplichtbesef (?) knoopte ik een gesprek aan en binnen no time was ze overtuigd van de nobele doelstellingen van onze vereniging. Aangezien ze geen geld bij zich had om lid te worden (het kost toch echt maar f 25 per jaar!), vroeg ik of ze nog fietsplannen had. Ja, ze wilde graag in maart naar Malawi maar zocht nog een reisgenoot. "Jammer dat je in maart wil, dan kan ik echt geen vrij krijgen. Stuur je me een reisverslag uit Malawi?" De e-mail kwam echter eerder dan verwacht: twee weken later mailde ze dat ze haar knie had gekneusd tijdens een squashpartijtje (bravo Attila) en pas in mei naar Malawi ging. Of ik nog zin had om mee te gaan.....

* En nou gaan jullie met zijn tweeën naar Malawi?
Yep, vrijdag gooien we de fietsen op het vliegtuig en vliegen we via Nairobi en Lusaka naar Lilongwe. Op 20 juni vliegen we terug. Voor de rest moeten we zelf zorgen. Waarschijnlijk fietsen we eerst naar het zuiden en laten we ons halverwege de reis met een lokale boot over het Malawi meer naar het noorden varen. Maar niets staat nog vast.

* 34 dagen met zijn tweetjes???
Ja, het wordt een erg spannende reis!

Meet you in Malawi,
Dennis de Vries

[Dennis de Vries]

Onderwerp: Een goed begin zou het halve werk geweest zijn
Datum: maandag 22 mei 2000

Hallo allemaal,

We zijn veilig aangekomen in Lilongwe en staan op het punt aan onze fietstocht te beginnen, dus het zal wel een niet al te lang mailtje gaan worden. Dat we kunnen vertrekken mag een klein wondertje heten, want we hebben wel wat pechjes gehad de afgelopen dagen. Laten we beginnen bij de dag van ons vertrek, afgelopen vrijdag.

Wat waren we blij dat we eindelijk op weg waren. Het halen van de traveller cheques was erg lastig geworden (wie probeert dan ook cheques te kopen bij ABN AMRO???). We gingen fietsend naar Schiphol vlak langs mijn werk. Net toen het echte onbekende Amsterdam begon, sloeg het noodlot keihard toe. Ik fietste links langs een paaltje (geen Amsterdammertje) en hoorde vlak daarna een ijselijke kreet gevolgd door een vrij doffe klap. Toen ik om keek, zag ik Astrid in een ongebruikelijke fietshouding, liggend naast de fiets op het trottoir.

Aangezien de lichamelijk schade wel meeviel, inspecteerden we snel de schade aan de fiets en de bagage. Tot onze grote schik waren er drie (in Afrika heel erg moeilijk verkrijgbare) haakjes van de fietsentassen afgebroken. Snel keek Astrid hoeveel reservehaakjes (ik zal nooit meer lachen om al haar reserveonderdelen) ze bij zich had. Je raadt het nooit: precies drie. Na een snelle montage tijdens een hagelbui stapten we maar op de trein om de verloren tijd in te halen.

De vluchten gingen prima, de nacht was niet al te best door en stel erg dronken Finnen achter ons. De volgende teleurstelling (ja, het is weer echt een vrolijk mailtje) deed zich voor na de landing op Lilongwe International Airport (lees een lullig asfaltbaantje met een huisje ernaast te midden van een paar plaggenhutten). Onze fietsen waren helaas niet meegekomen in het vliegtuig. Het laadruim was vol en er werd beloofd dat ze de volgende dag uit Nairobi zouden worden overgevlogen.

Gelukkig konden we snel een lift met 6 andere Nederlanders (ja, we zoeken echt het contact met de locale bevolking op) richting een Nederlandse outdoorcamping. Lilongwe is echt een ongelooflijk klein stadje. Het regeringscentrum lijkt nog het meest op een weggetje op de Veluwe met een paar verborgen huizen. Het oude centrum lijkt een beetje op een zeer rustig dorpje in India, maar als de hoofdstad al zo weinig voorstelt, hoe moet de rest van het land er dan wel niet uitzien? We zijn benieuwd.

Na een lange nacht (het is hier om half 6 donker en om 6 uur ‘s ochtends weer licht) maakten we ons op voor het spannende telefoontje naar het vliegveld. Gelukkig waren de fietsen er en konden we ze ‘s middags ophalen. De fietsdozen hebben we geparkeerd bij de gevonden voorwerpen en we hopen ze daar over een maandje weer op te kunnen halen. De fietsen waren heel erg heel!

Het had er alle schijn van dat de derde dag de eerste zonder pech zou worden, tot een uur of acht ‘s avonds. Toen ik mijn matje uit het stoeltje probeerde te vouwen, bleek dat een binnencompartiment kapot was gegaan. Het matje heeft nu een erg rare bobbel op de hoogte van mijn knieën. Fijn Zwerfkei-spul Sabine! Nou moet ik de rest van de vakantie op een bobbel slapen, als het matje het tenminste zo lang volhoudt.

Maar ondanks alle kleine pechjes zijn we nu helemaal klaar voor vertrek en vertrekken gaan we dus nu maar snel.

Groetjes,
Astrid en Dennis

Speciale groeten aan:
Marco en Lisette, voor het laatst gesignaleerd fietsend in Botswana. Als je zin hebt, kom gerust even langs!

[Dennis de Vries]

Onderwerp: Malawi het zuiden
Datum: maandag 11 juni 2000

Eindelijk weer een berichtje uit Malawi. We hebben de afgelopen weken nou niet echt de toeristische gebieden opgezocht en zijn dus ook weinig emailmogelijkheden tegengekomen. Op dit moment zitten we in Mzuzu in het noorden van Malawi. De afgelopen twee weken hebben we door het zuiden van Malawi gefietst, het Liwonde National Park bezocht en zijn we over het Lake Malawi naar het Noorden gevaren. Een kort verslag.

De eerste vier dagen na ons vertrek uit Lilongwe waren fantastisch. We fietsen via Mitundu, Dedza, Kandeu en Ntcheu naar Liwonde. Vooral de eerste avond in Mitundu zal ons nog lang bijblijven. We kampeerden naast het politiebureau (leek ons wel veilig) en alles leek heel normaal totdat onze brander het begaf. Door de slechte benzine in Malawi raakt de brander na ongeveer een kwartier verstopt. Een probleem wat we inmiddels redelijk kunnen oplossen maar de eerste avond wilde het allemaal niet echt lukken. De plaatselijke bevolking schoot ons gelukkig te hulp. Met wat takjes hout en een lucifer legden de dochters van de politieagent een ouderwets Afrikaans kampvuur aan waarop we ons maaltje kookten. Erg effectief en een stuk betrouwbaarder dan al onze westerse technologie.

De volgende dagen fietsen we steeds op schitterende dirt roads door wat wij als het echte Afrika beschouwen: kleine dorpjes van plaggenhutten, supervriendelijke mensen, een steppeachtig landschap en veel mooie heuvels en bergen. In Ntcheu gooien we onze reisplannen geheel om: omdat we voldoende tijd willen overhouden voor het Nyika plateau in het noorden besluiten we niet na drie weken maar het twee weken de boot naar het noorden te gaan nemen. Onze ronde door het zuiden van Malawi zal dus wat korter worden. We willen in ieder geval het Liwonde NP nog bekijken en dus rijden we voor het eerst een hele dag op asfalt naar Liwonde. Met de boot worden we over de Shire rivier naar Mvuu Camp gebracht. De boottocht is al een groot spektakel: we zien eerst olifanten verscholen in het riet, later tientallen, nee honderden nijlpaarden (hier heten ze hippo's) en zelfs een paar kroks. We zetten ons tentje midden in het park op en horen 's nachts de hippo's rond onze tent lopen. We brengen twee fantastische dagen door met een wandeling, twee boottochten en twee jeepsafari's. Vooral de ontmoeting met een kudde olifanten inclusief een paar kleintjes zullen we niet snel vergeten.

We stappen weer op de fiets en rijden richting Monkey Bay om de boot naar Nkata Bay te pakken. Omdat alles zo voorspoedig is verlopen hebben we zelfs twee dagen over. Die brengen we door op de stranden van het prachtige Malawi meer. We zijn allebei geen strandmensen, maar het uitgestorven strandje bij de K-lodge lijkt dermate veel op een tropisch paradijs dat ook wij voor de bijl gaan en een relaxdag nemen. Twee jongens uit het nabijgelegen dorp nemen ons mee op rondleiding door het dorp en naar een krokodillenfarm.

Fietsen begint zo langzamerhand onwennig te worden: in acht dagen fietsen we maar drie echte etappes door het bezoek aan het Liwonde park, de stranden en de boottocht. De boottocht over het Malawimeer hebben we al vanaf het begin in onze plannen opgenomen: we verheugen ons erg op de echt Afrikaanse taferelen bij het in en uitladen. We worden beslist niet teleurgesteld: de boottrip is prachtig, wij hebben het derde dek voor ons zelf (tweede dek zitten twee mensen in nog duurdere cabins en op de eerste verdieping zit ruim 100 man inclusief verbijsterend veel bagage opeengepakt - that's Afrika!).

Na bijna 40 uur op de boot meren we 's avonds aan in Nkata Bay, de meest toeristische plaats in Malawi. We pakken er niets van mee: 's ochtends om 8 uur zitten we weer op de fiets. De dagen verlopen hier trouwens erg raar: het is om 6 uur 's ochtends licht en om half 6 's avonds weer donker. We staan dan ook elke dag rond 6 uur op en gaan rond 8 uur naar bed.

Onze eerste bergrit van Nkata Bay naar Mzuzu wil Astrid graag zo snel mogelijk vergeten: door het vochtige weer, de hoge temperatuur (we hebben al dagen zo rond de 35C) en de belachelijke steile klim wil het allemaal niet zo lukken en blijkt de 48 km asfalt een zeer lastige etappe. Daarom hebben we onszelf gisteravond maar eens echt verwend: een peperduur hotel (30 piek) met zalige warme douche en een fantastische maaltijd voor het astronomische bedrag van 60 gulden (dat is echt megaduur voor Malawi). We kunnen er dus weer even tegenaan.

De plannen: eerst naar het Nyika plateau, een paar dagen mountainbiken en dan over zo veel mogelijk dirt roads terug naar Lilongwe. Nog maar tweeënhalve week!

Groetjes,
Astrid en Dennis (die elkaar nog steeds wel redelijk aardig vinden!)

[Dennis de Vries]

Onderwerp: Nyika Plateau
Datum: zondag 11 juni 2000

Hello from Malawi,

We hopen dat iedereen inmiddels ons vorige bericht heft kunnen lezen. Door computerstoringen konden we helaas niet via hotmail mailen en we kennen helaas niet al jullie 100 emailadressen uit ons hoofd.

De afgelopen week hebben we doorgebracht op het Nyika Plateau en geheel tegen de verwachting in komt deze mail weer uit Mzuzu. Laat ik alles even uitleggen.

Nadat we vorige week zolang op ons vorige mailtje hadden geploeterd (en het regende ook) besloten we maar een rustdag te nemen, zodat we pas Dinsdag vertrokken richting het Nyika Plateau. De eerste kilometers waren nog wat onwennig, vanwege de regen. Gelukkig hadden we wind in de rug en we legden de 65 km asfalt naar Rumphi in recordtijd af. Omdat het nog zo vroeg was besloten we door te rijden naar Bolero. Eindelijk weer onverharde weg, jippie!! Dat is pas echt fietsen!

Die nacht sliepen we in het kleinste hotelkamertje ooit: probeer maar eens 2 fietsen, 9 fietstassen, twee matjes, een tent en twee fietsers te stallen in een kamertje van 1,5 bij 2. We vonden het zo aangenaam, dat we de volgende ochtend om half 7 op de fiets zaten!

De volgende dag begonnen we aan de klim naar het Nyika Plateau: van 1000 meter naar 2400 meter over onverharde weg. Voor de leek lijkt dat allemaal nog wel mee te vallen, maar de echte Malawi kenner weet welke rampspoed ons heeft getroffen. In Malawi leggen ze alle wegen over de heuveltoppen aan (van cols hebben ze hier nog nooit gehoord) zodat we elke hoogtemeter letterlijk twee keer moesten nemen (de fietscomputer gaf ruim 2400 gestegen meters in twee dagen aan). Desondanks was het een prachtige klim, onderbroken door een nachtje onvervalst wildkamperen.

In de loop van de tweede klimdag verscheen door de dichte bebossing plotseling het Nyika Plateau. Hoewel plateau, het lijkt nog het meest op de schotse hooglanden (volgens Astrid, volgens Dennis op de Limburgse heuvels) maar dan heel erg veel hoger (en zonder bomen). Vooral het uitzicht richting Zambia was fantastisch (overigens heeft Dennis op Zambiaanse bodem gestaan, zomaar illegaal zonder visum).

Het grootste probleem bij de beklimming was onze watervoorraad. We kunnen elk 3 liter water meenemen, wat voor Dennis ongeveer drie dagen drinken, eten koken en wassen zou betekenen, maar voor Astrid slechts een kleine twee uur drinken. We moesten dus een noodoplossing verzinnen. Die vonden we in Coca Cola flesjes, In totaal 8 namen we er mee omhoog. Ik dacht nog in mijn naïviteit dat het 8 * 333 gram zwaarder zou wegen, maar al gauw bleken de flesjes ook het nodige te wegen. Afzien dus.

Net toen onze watervoorraad een uitermate kritisch punt begon te bereiken, zagen we de afslag waar we al zo lang naar zochten. Een bescheiden juichstemming ontstond, die omsloeg in vreselijke teleurstelling toen bleek dat het de verkeerde afslag was. Na crisisberaad over het laatste flesje cola (dat dronken we dus nog niet op) vertrokken we met droge kelen richting onze afslag, … die exact 50 meter verderop bleek te liggen.

Na de laatste zeer vervelende heuveltjes kwamen we dan eindelijk aan bij Chelinda Camp, de enige nederzetting op het Plateau (dat overigens 80 bij 50 km groot is). Het savannelandschap van de beklimming was veranderd in kale heuvels waar je ook keek. Erg imposant en ik kreeg er de nodige Himalaya flashbacks van. Alleen heb je op Nyika steeds het gevoel erg hoog te zitten omdat je steeds uitzicht hebt op lagere heuvels terwijl je in de Himalaya dat gevoel nauwelijks hebt.

We zetten ons tentje op de overvolle camping (met grassprieten, andere kampeerders waren niet te vinden). Wellicht vonden die het net als Astrid te koud (0 tot 5 graden C ‘s nachts) of te eng, want de wilde beesten konden erg dichtbij komen, zoals we later zouden merken.

De zebra’s, bokken en antilopen die we vanaf ons tentje en tijdens de gamedrive (= rit in een jeep met gids om beesten te zien) zagen, vonden we nog wel leuk (Dennis) / lief (Astrid), maar toen we tijdens de gamedrive een luipaard zagen (erg zeldzaam, zelfs de gidsen zien die maar heel af en toe) voelden we ons al iets minder gerust in ons tentje. Onze ultieme wilde beest ervaring moest echter nog komen.

De tweede avond hadden we weer in de Chelinda Lodge gegeten (erg duur maar erg lekker) en we kregen een lift terug naar de camping. Eenmaal bij onze tent aangekomen, vonden we ons wasgoed in een iets andere positie (lees: verspreid over het grasveld) dan we het hadden achtergelaten (lees: netjes in een V&D tasje in de voortent). Blijkbaar was de wasbeurt niet zo goed geweest dat de hyena het wasgoed van iets eetbaars had kunnen onderscheiden. Gelukkig bleek het V&D tasje het ergste slachtoffer en hadden onze kleren weinig schade. Die nacht liepen we iets voorzichtiger naar de WC dan de nacht ervoor.

En wat moesten we vaak naar de WC lopen! Het luxe, dure eten was toch niet zo goed gevallen bij met name Astrid (die niet alleen naar de WC wilde lopen vanwege de op de achtergrond huilende hyena’s, en dus kon ook Dennis de nachtrust op zijn buik schrijven). De volgende ochtend werd Astrid per jeep afgevoerd naar een luxe chalet, alwaar ze liggend in bed weer een beetje bijkwam (lees: afgrijselijk moest overgeven en, laten we zeggen, vrij zwaar aan de diarree was). Een nachtje slapen in een duur bed deed echter wonderen en dus konden we onze tocht weer voortzetten.

Dat voortzetten verliep iets anders dan gepland. Eigenlijk hadden we na het Nyika Plateau de Vwaza Marsh willen bezoeken, maar door het totale gebrek aan bewoonde wereld in de weide omgeving hadden we een ernstig bevoorradingsprobleem. Bovendien zagen we erg op tegen de vreselijk slechte afdaling (dezelfde weg als we beklommen hadden). Dus vonden we een alternatieve oplossing. Ik durf het bijna niet te vertellen, maar we hebben gebruik gemaakt van het vliegtuigje dat twee keer per week langskomt om de 71 km (!!!!) naar Mzuzu af te leggen (over de vreselijk slechte weg trouwens ruim 200).

Vooral voor de maag van Astrid was het een bijzondere ervaring in een vliegtuigje voor 12 personen te worden vervoerd. Zo’n kistje is toch iets gevoeliger voor wind dan een jumbo. Vooral toen ik ineens een piepend alarmsignaal hoorde, kreeg ik het toch aardig benauwd. Maar na 25 spannende, schuddende minuten landden we toch veilig in Mzuzu.

En daar zitten we nu dus. De laatste week van onze vakantie hadden we eigenlijk naar Lilongwe terug willen fietsen, maar gezien het krappe tijdschema en Astrids herstellende maag zullen we waarschijnlijk een rondrit over dirt roads bij Mzuzu maken en dan met de bus teruggaan naar Lilongwe, waar we Marco en Lisette hopen te ontmoeten die bezig zijn met hun fietsreis van Marokko via Zuid-Afrika en Midden-Oosten naar Peking.

Tot mails,
Astrid (waarmee het trouwens echt wel weer behoorlijk goed gaat) en Dennis

[Dennis de Vries]

Onderwerp: Mzuzu - Lilongwe
Datum: maandag 19 juni 2000

Hallo allemaal,

We zijn inmiddels veilig en fietsend aangekomen in Lilongwe en zijn inmiddels volop bezig met de voorbereidingen voor ons vertrek naar Nederland. We hebben een prachtige, tamelijk gezonde fietsweek achter de rug die helemaal anders liep dan we hadden verwacht door een toevallige ontmoeting met een Malawiaanse fietser. Laat ik jullie bijpraten vanaf Mzuzu.

We vertrokken nog enigszins ziek, zwak en misselijk vanuit Mzuzu voor onze tocht over het Viphya plateau. Zoals inmiddels gebruikelijk vertrokken we met regen uit Mzuzu. Astrid had ook nog technische problemen, haar derailleur werkt niet goed meer na het vervoer met de jeep en het vliegtuigje vanaf het Nyika Plateau. Na enig verstelwerk door een inmiddels aardig fietstechnische bijna accountant konden we onze klim vervolgen.

En wat een klim was het weer: heuveltje op heuveltje af, vaak heel erg steil en er leek echt geen eind aan te komen. Al rond 1 uur 's middags kregen we in de gaten dat we vandaag behoorlijk in tijdnood zouden gaan komen. We moesten in verband met de watervoorraad onze bestemming, de Kasito Lodge, wel halen. Uiteindelijk kwamen we tientallen heuveltjes en 1450 hoogtemeters verder om 17:45 half in het donker in de Kasito Lodge aan. Daar vertelden ze ons vervolgens vriendelijk dat we daar niet mochten blijven omdat er geen stromend water was, maar gelukkig hadden ze zelf ook wel door dat ze ons moeilijk konden wegsturen.

De volgende dag vertrokken we voor nog een rit door de Viphya Mountains. De Viphya Mountains zijn een soort hoge Ardennen, veel bomen, heuvels met af en toe een paar uitstekende rotspunten. Het gebied is redelijk onbewoond, zodat we zelfs onderweg nauwelijks Fanta-tjes konden kopen (we drinken bijna niet anders). De dag was redelijk kort, omdat de enige logische overnachtingsplaats maar 45 kilometer verderop lag. De laatste 10 kilometer gingen over een dirt road naar de Forest Lodge. Na een ommetje van ruim 10 kilometer doordat de plaatselijk bevolking bij een driesprong de richtingbordjes hadden omgedraaid bereikten we de mooie, aan een stuwmeertje gelegen Forest Lodge.

Na een erg duur nachtje slapen begonnen we de derde dag na Mzuzu aan de afdaling van het Viphya Plateau. Voordat we daar echt aan konden beginnen moesten we wel even de honden van de Lodge die ruim twee kilometer met ons meegerend waren terugbrengen naar de lodge. Voor het eerst in Malawi kregen we echt een prachtige afdaling voorgeschoteld: tientallen kilometers lang een afdaling met 1%, met ook nog eens een stormwind in de rug. De kilometerteller maakte overuren.

Vlak voordat we ons geplande eindpunt voor vandaag bereikten zagen we een Malawiaan heel erg hard voor ons uit fietsen. Toen we hem na lange tijd inhaalden, vertelden hij ons dat hij op weg was naar Kasungu. Dat leek ons een erg sterk verhaal, aangezien het 2 uur 's middags was, Kasungu nog zeker 60 kilometer weg was, het rond half 6 donker wordt en hij fietste op een echte super-de-luxe Malawiaanse 1-versnellingfiets. Maar hij zette ons wel aan het denken. Eigenlijk wilden we graag vandaag Kasungu nog halen, omdat ons aloude plan om Lilongwe fietsend over dirt roads te halen ineens weer tot de mogelijkheden zou behoren. En eigenlijk konden wij toch niet achterblijven als zo'n Malawiaan op een eenversnellingsfiets in 3 uur Kasungu kon halen.

Dus op naar Kasungu! In vliegende vaart reden we met zijn drieën achter elkaar razendsnel naar Kasungu. Met wind mee en nog steeds heuvel af reden we ineens 25 kilometer in een uur, terwijl we de rest van de vakantie zelden gemiddeldes van meer dan 15 haalden. En tegen 5 uur, geheel zoals de Malawiaan had voorspeld, reden we inderdaad Kasungu binnen. Na nog eventjes bij het winkeltje van onze snelle fietser hadden gekeken, gingen we naar het duurste hotel van de stad. Dat hadden we wel verdiend na onze monsteretappe van 135 kilometer.

Nu zaten we in Kasungu met nog drie dagen te gaan op maar 130 kilometer van Lilongwe met het mooie vooruitzicht de laatste drie dagen over dirt roads naar Lilongwe te kunnen rijden. Het was heerlijk om weer van het asfalt af te gaan: de mensen zijn veel minder aan buitenlanders gewend, waardoor je veel leukere reacties krijgt dan rond de asfaltwegen. Bovendien kon je door veel kleinere, leuker dorpjes waar gewoon veel meer te beleven valt. We waren dan ook erg teleurgesteld toen na 30 kilometer de dirt road op onze kaart ineens veranderd bleek te zijn in een splinternieuwe snelweg naar Zambia. Erg fijn natuurlijk voor de mensen daar, maar elke sfeer was gelijk weg.

Gelukkig boog de asfaltweg 20 kilometer later weer af en konden we nog een stukje verder over dirt roads. We kampeerden die avond naast de Bua rivier, in de rivierbedding die buiten de regentijd droog stond. Helaas trokken we de rest van de middag erg veel belangstelling van de plaatselijke bevolking, waardoor we niet echt rustig konden eten.

De tweede dag op dirt roads verliep helemaal erg merkwaardig. We hadden geen detailkaarten van het gebied waar we doorheen fietsten en aangezien de enige weg op onze kaart in werkelijkheid een wirwar van kleinere en grotere zandwegen was, was de enige manier om in de juiste richting te rijden door naar de eerstvolgende plaats op onze kaart te vragen. Wat we niet wisten was dat de kaartenmaker per ongeluk twee plaatsnamen met elkaar verwisseld had, waardoor we eerst onnodig kilometerslang naar het westen reden en vervolgens weer een heel stuk naar het oosten. Pas 's avonds ontdekten we de fout op de kaart en beseften we wat voor merkwaardige route we gevolgd hadden.

Ook 's middags verliep de navigatie niet geheel vlekkeloos. Blijkbaar zijn we weer ergens het hoofdkarrespoor kwijtgeraakt en we belanden op steeds kleinere weggetjes totdat ze op een gegeven moment in een piepklein dorpje stonden en alleen nog maar over een smal wandelpaadje door konden rijden. Het volgende uur was uitermate merkwaardig fietsen: we reden van dorpje naar dorpje, dwars over het dorpsplein, slalommend tussen de huisjes. We hebben geen idee waar we allemaal zijn geweest, maar het was een prachtige ervaring. Die nacht sliepen we in een resthouse in Namitete.

Ons laatste fietsdag ging van Namitete naar Lilongwe. We fietsen weer het grootste deel van de dag over dirt roads en reden rond 3 uur Lilongwe binnen, waar we werden ontvangen door Marco en Lisette (die al 7 maanden in Afrika aan het fietsen zijn). Erg leuk om aan het eind van de reis door medefietsers te worden begroet. Het blijkt nog erg handig te zijn ook aangezien wij niet meer hoeven te fietsen en Marco een kapot crankstel heeft.

Nu zitten we weer in Kiboko Camp en staan we op het punt nog wat souvenirs te gaan kopen. Morgenochtend vertrekt onze vlucht via Nairobi naar Schiphol, waar we woensdagochtend om 6 uur aan verwachten te komen.

Tot ziens in Nederland,
Astrid en Dennis