do 02 feb, 2017 18:21
Anneke in 2004
Anneke leerde ik kennen tijdens de Hemelvaarttocht van 2004. Het was frisjes dat jaar. Ze moest hartelijk lachen toen ik, koud terug uit de tropen, op de eerste avond als enige onder de douche ging staan; er was geen warm water op de camping. De tweede avond aten we samen boerenkool, en de derde avond zat ze tegen me aan bij het kampvuur. Eenmaal terug bij vertrekpunt Den Haag fietsten we door om te zoenen op het strand. Vier jaar samen volgden, met fietstochten in Canada, de Pyreneeën en Marokko. Tot onze relatie stokte. Maar we bleven contact houden, en zagen elkaar een paar keer per jaar. Tijdens Wereldfietsertochten natuurlijk, maar ook tussendoor.
Een paar jaar geleden ontmoette ze Ivar. Het deed me goed iemand die me dierbaar was gelukkig te zien met iemand die zo goed bij haar paste. Samen ondernamen ze fietstochten, wandeltochten, kanotochten. En maakten ze plannen voor een fietsreis van drie maanden door Nieuw-Zeeland.
"De waarheid is keihard: ik ga waarschijnlijk niet oud worden."
Anneke op haar blog, 25 februari 2015
Er waart een sluipmoordenaar onder vrouwen. Iedere keer als ik er over hoor doet het me weer pijn. In 2013 kreeg Anneke borstkanker. Er volgden operatie, bestraling, chemo. Ze kwam er weer bovenop. En werd opnieuw getroffen: een uitzaaiing in 2015. Weer chemo, bestraling.
In de winter van 2016 konden ze dan eindelijk samen op reis door Nieuw-Zeeland. Maar eenmaal terug velde de sluipmoordenaar zijn genadeklap: een tumor in de hersenen. Al snel bleek dat hier niet tegenop te vechten viel. Vandaag, 2 februari, is ze overleden.
Weet je wat het mooie was aan Anneke? Ze kon zo heerlijk nuchter zijn. Dat is ook hoe ze haar ziekte benaderde: dit is de situatie, dit is de kans en dit zijn de opties. Nou dan gaan we het zo doen, en verder kunnen we alleen maar afwachten. En dan een ironische kwinkslag tussendoor. Die houding gaf haar kracht. Ze hield een blog bij waarop ze het allemaal prachtig beschreef.
"Kennelijk mijn manier om er mee om te gaan. Want natuurlijk heb ik ook mijn mindere momenten, snap ik er af en toe helemaal niets van, en is de wereld heel even totaal oneerlijk. Maar om nu binnen op de bank te blijven zitten, zit nou eenmaal niet in mijn aard. Naar buiten met die geit!"
Anneke op haar blog, 17 maart 2015
Dus ondanks haar ziekte bleef ze zoveel mogelijk "buiten spelen": wandelen, fietsen. Zelf klaagde ze nog wel eens over haar conditie, maar in het ziekenhuis sloegen ze steil achterover over de kilometers die ze maakte. En ze bleef fotograferen, tot het eind. Kijk zelf maar eens hoe prachtig: http://anneke.smugmug.com
Pyreneeën, 2006.
Tsja, en dit is het dan, een verhaaltje over iemand die er niet meer is. Het doet me ongelooflijk pijn dit hier te moeten plaatsen, maar wat kun je doen? Rust zacht, lieve An.
Het is wat het is
Het is onzin, zegt het verstand
Het is wat het is, zegt de liefde
Het is pech, zegt de berekening
Het is niets dan pijn, zegt de angst
Het is uitzichtloosheid, zegt het inzicht
Het is wat het is, zegt de liefde
Het is belachelijk, zegt de trots
Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk, zegt de ervaring
Het is wat het is, zegt de liefde
(Erich Fried, vertaling Remco Campert)
Geplaatst door Anneke op haar blog, 4 maart 2015
