Gijs van Middelkoop

[Ton vanPoelgeest]

De Wereldfietser Gijs van Middelkoop heeft zijn derde boek gepubliceerd. Nadat hij bij zijn eerste twee boeken naar het 'Wilde Westen' trok, ging hij nu naar Japan. Het boek heet heel toepasselijk Japanners komen nooit te laat.
Gijs is buiten de landsgrenzen van Nederland kansloos zonder zijn vriendin Aimée. Dus zij was ook dit maal van de partij om hem hier en daar uit de penarie te halen, en de kaart weer om te draaien als hij hem op de kop hield.

Het boek is echter niet alleen hilarisch, het biedt ook een mooie inkijk in Japan, zoals we dat zelden zien. Gijs en Aimée hebben op de fiets de tijd en de gelegenheid om de Japanse cultuur een beetje te leren kennen. Met een belangstellende geest, een goede camera en een Japans-talig visitekaartje komen ze een heel eind.

Dat boek is nu te koop!

https://www.bol.com/nl/p/japanners-kome ... ypedsearch

[Eric Schuijt]

Leuk!

[Eric op de Fiets]

Eén waarschuwing: als je aan dit boek begint, leg je het niet meer weg!

begin dus in een regenachtig weekend aan dit boek

[Marco Meijerink]

Wat leuk dat wereldfietsers met dit soort boeken komen!!

[PeterVanRijn]

Ik heb Gijs' eerste twee boeken gelezen en vond het aangename kost.

[Ton vanPoelgeest]

Een mooie recensie over het boek Japanners komen nooit te laat: https://ervaarjapan.nl/blog/2016/11/23/ ... t-te-laat/

[Bike4Travel]

Leuk! Gijs komt trouwens zijn boek signeren tijdens onze kerstmarkt op 17 december.

[Ton vanPoelgeest]

Gijs van Middelkoop en zijn onafscheidelijke Aimee zijn weer op de fiets (eerst met het vliegtuig) vertrokken. Ze trekken 'even' dwars door het zuiden van Australië.

Af en toe doet Gijs via de mail verslag. Tenminste, hij toont iets van zijn droge humor waarbij hij ons laat meereizen. Ik zal er, ook af en toe, hier iets van laten lezen.

Bij aankomst in Australie moesten we na de paspoort-controle door de bagage-controle. Dat is een controle op drugs, modder en andere troep zeg maar. Er stond een ontmoedigend lange rij. Wij reden elk met een bagage-kar met onze eigen fiets erop, en werden opgewacht door een gezette, kleine man die gehuld was in een felgeel, enorm colbert, dat zijn autoriteit beslist geen goed deed. Hij compenseerde dat met een strenge grijze politie-snor.
' Zet de fietsen rechtop, anders passen ze niet in de wachtrij', zei hij niet al te vriendelijk.
Ik was geneigd uit te varen tegen de man, vergeet niet, we hadden net 24 uur met onze knieen achter onze oren in verschillende vliegtuigen gezeten. Maar je zag gelijk dat dat niet zou werken. Ik deed dus net of het een erg goede, ja zelfs handige tip was, zette mijn fiets overeind en schoof als eerste aan in de rij, achteruitlopend, want niets meer ziende door de enorme fietsdoos voor mijn neus. Ik nam een enorme U-bocht tussen de lintjes door. Maar de man had kennelijk gelijk al door: dit werkt niet. Hij bood Aimee onmiddellijk aan om de lintjes te openen zodat ze een paar meter dwars door de rij kon oprukken, de fiets parkeren en ze later weer oppikken. Ik liep intussen als gekke Henkie de hele slinger rond en arriveerde minuten later pas weer bij Aimee, het was me allemaal ontgaan door die enorme fietsdoos.
Goed, zo gezegd zo gedaan, ook mijn fiets verderop geparkeerd. Toen we eindelijk weer via diverse slingers bij de fietsen arriveerden zong de man: ' Bikes for sale, bikes for sale' en wij lachen natuurlijk. Daarna begon hij een gezellig en verrassend on-autoritair praatje en we waren niet ver van een uitnodiging voor koffie af denk ik, toen we door de controle moesten. Zo zie je maar wat je met goed getimede gehoorzaamheid bereikt.