Tweemaal heb ik in 3 weken een rondje Ierland gefietst. De eerste keer (in 1979) was dit een rondje van ruim 1600 km: begonnen in Dublin en geëindigd in Larne, ten noorden van Belfast. Door de vele pech met mijn slechts 1 jaar oude Gazelle Tour de France kwam ik tijd te kort om alle extra lusjes langs de kust mee te nemen. Ik vond toen al dat het binnenland van Ierland niet onaardig is, maar lang niet zo spectaculair als de gebieden langs de kust.
De tweede keer (in 1993) begon ik weer in Dublin en ben ik in Drogheda (ten noorden van Dublin) op de trein gestapt. Ditmaal was het een rondje van 2000 km. Nog steeds had ik door tijdgebrek af en toe een stuk in moeten korten. Het was me nu ook duidelijk geworden dat de zuidkust minder boeiend is dan de west- en noordkust.
Ik ben toen tot de conclusie gekomen dat 3 weken te kort is voor een rondje langs alle kusten van Ierland. In 2004 zijn we van Galway naar Belfast gefietst: bijna 1200 km in 3 weken. Dat beviel beter dan de eerder gemaakte rondjes. Ditmaal was er genoeg tijd om de mooiste plekken langs de noordwestelijke, noordelijke en noordoostelijke kust aan te doen.
De Groene Ronde van Ierland is 'slechts' 1300 km en lijkt erg op de tocht die ik in 1979 gemaakt heb: in 3 weken zie je dan van alles wat, maar met name in het noordwesten en noorden van Ierland - zeg maar vanaf Westport - mis je veel moois.
Hans schrijft het ook in zijn verslag op de dag na Westport (dag 16): '
Het spectaculaire landschap is een beetje over. Wel zijn het veel mini-weggetjes die we hebben. Twee stroken asfalt en een strook gras in het midden. En nauwelijks auto's.'
In 2004 zijn Corrie en ik na Westport zoveel mogelijk de kust blijven volgen. En hebben we extra tijd uitgetrokken voor Achill Island, waaraan we de volgende beelden te danken hebben.
In Sligo kwamen we weer even op de Groene Ronde. Daar gingen we binnendoor naar Manorhamilton, waar we de Groene Ronde kruisten om verder noordwaarts te fietsen naar Donegal. County Donegal is een bloedmooie uithoek van Ierland, waarvan de volgende beelden getuigen.
Ook de kusten van Noord-Ierland zijn niet te versmaden, met als hoogtepunt de gestolde basaltpijlers van Giant's Causeway.
Helaas wordt de kustweg als
Wild Atlantic Way gepromoot als topbestemming voor gemotoriseerde toeristen. In 1993 belandde ik op deze weg in augustus al eens in een file van campers. In 2004 vonden we sommige doorgaande wegen in juni ook al aan de drukke kant, maar dat was toen Ierland als 'Keltische Tijger' nog zijn euroroes beleefde, dat iedereen er rondtoerde in een pas aangeschafte auto en de bouwmaffia overal huizen en kantoren uit de grond stampte.
Bewegwijzerde fietsroutes zijn er in Noord-Ierland, maar het zou me niet verbazen als vakantiefietsen in de Ierse Republiek vooral nog gezien wordt als een rare hobby van buitenlandse toeristen.
), als je in Cork begint heb je dan aan het begin van je reis de mooiste etappes naar mijn idee.
