ma 23 nov, 2015 23:45
Afgelopen weekeinde waren we (vriendin en ik) in Paris. Het was een week na 'de' aanslagen, maar daar was eigenlijk helemaal niets van te merken (er waren niet meer militairen of agenten meer op straat dan anders en het was overal even druk als altijd). Het enige waar we tegenaan fietsten was één herdenkingsplek overladen met bloemen en herdenkende mensen en iets meer tassencontrôles dan anders. Maar ik wil hier onze ervaringen met de Vélib even delen.
Het Vélibsysteem bestaat uit tal van locaties ('stations') in de stad (zowel binnen als buiten de ring), op meestal niet meer dan 300 meter van elkaar, waar fietsen 'gehuurd' kunnen worden. Bij de locatie staat een zuil waar je een kaartje kunt kopen. Dat kaartje kost op moment van schrijven € 1,70 per 24 uren. Het kaartje kun je bij de zuil met bijvoorbeeld een VISA-kaart kopen. Er wordt dan € 150,- borg gereserveerd op je kaart (die je kwijt bent als je de fiets niet meer inlevert).
Het 'huren' van een fiets kost vervolgens niets, als je 'm maar binnen een half uur ergens bij een Vélib-locatie weer 'inlevert'.
Overigens kun je ook een 7-daagse kaart kopen (aan de zuil of via internet) of een abonnement. De meeste bewoners van deze stad die gebruik maken van de Vélib hebben een abonnementspas, zodat ze niet elke keer allerlei codes hoeven in te toetsen (zie hierna).
De stations zijn onbemand en de zuil is de centrale bedieningseenheid. Na het kopen van een kaartje moet je elke keer als je een fiets wilt 'huren' het kaartnummer intoetsen (8 cijfers), je zelfgekozen pincode intoetsen (4 cijfers) en het nummer van de fiets dat je wilt 'huren' (1 of 2 cijfers).
De fietsen hebben drie versnellingen, die soms per fiets nog wel eens een beetje willen afwijken. Voor wat langere mensen (wij zijn beiden rond de 1,80 m) zit je wel een beetje in een racefietshouding, omdat het zadel redelijk hoog moet bij zo'n lengte en het stuur dan tamelijk laag staat. Er zit geen bagagedrager op de fietsen, maar wel een (stalen) mandje voorop. En een bel, die je zeker ook nodig hebt (of je moet gewoon regelmatig heel hard 'Attention!!!' roepen of andere Franse scheldwoorden gebruiken).
Wij hebben zoal het volgende meegemaakt:
* Het huren van een fiets lukte in eerste instantie totaal niet. Uiteindelijk bleek dat wij de tekst op de zuil niet goed begrepen. Er stond 1. pak een fiets (je kunt buiten het standaard Frans ook kiezen voor Engels of Spaans, dus deze tekst stond er niet in het Nederlands). Dus wij rukken en trekken aan zo'n fiets... maar nix hoor. In een helder moment bedachten we dat '1. pak een fiets' betekende dat je op het toetsenbord op '1' moest drukken. Dat hielp, want vervolgens konden we een fietsnummer kiezen (de fietsen zitten vastgeklikt aan genummerde palen) en een fiets loskoppelen.
* Het loskoppelen van een fiets lukte soms niet, ondanks het 'groene' lampje. Op de paal bij elke fiets zit een lampje, dat groen of rood brandt. Rood betekent: buiten werking, fiets niet te gebruiken. Maar ook bij een groen lampje weigerde het systeem soms een fiets af te geven. Geen punt overigens, want als je geen fiets pakt, kun je gewoon weer opnieuw de procedure doorlopen en een andere kiezen.
* We hadden soms een fiets die defect was. We ontdekten dat de Parisien een eigen systeem hebben ontwikkeld: als een fiets een defect heeft, dan draaien ze het zadel achterstevoren. Je weet dan dat je zo'n fiets niet moet nemen. Een ingewijde vertelde ons dat kinderen er ook wel eens kwajongensstreken mee uithalen, maar over het algemeen werkt dit systeem erg goed. Desondanks kwamen we toch regelmatig een kapotte fiets tegen: kettingkast die zo aanliep dat de trappers niet rond wilden draaien, handvat dat er af ging of was, versnellingen die haperden, een zachte band of amper werkende remmen. Dat klinkt allemaal erg negatief, maar we hebben ook héél vaak een fiets opgehaald. Al met al zijn de meeste fietsen in goede of redelijke gezondheid. Van alle fietsen werkte het licht uitstekend (er zit een naafdynamo in het voorwiel en zowel het voor- als achterlicht branden altijd, en fel ook!, en blijven nog even nabranden als je stopt).
* Een keer gaf de paal bij het inhaken van de fiets (bij het terugbrengen dus) een pieperdepieperdepiepsignaal. De handleiding had ons erop gewezen dat er dan iets niet goed gaat. Het lampje bleef ook oranje branden (weer eens wat anders dan groen of rood). We konden de fiets echter niet meer uit de houder nemen, dus het zal wel goed zijn. Nou het was dus niet goed, want toen we na een prachtige wandeling over de Promenade Plantée twee kilometer verderop een andere fiets wilden ontkoppelen, gaf de zuil aan dat we nog een fiets in gebruik hadden. Sapperdeflap!!!! Teruggesneld naar de terugbrenglocatie, maar de fiets stond (gelukkig) nog steeds met een oranje lampje naar de straat te staren. Help! Op de zuil zit dan een mogelijkheid om te bellen naar de centrale. Dit ging bijzonder goed, en binnen een minuut hadden we een Engels sprekende mijnheer aan de 'lijn'. Hij vroeg het stationnummer (staat op de zuil) en het paalnummer. Na twee minuten konden we gewoon weer een nadere fiets pakken. Deze service werkt dus uitstekend!
* We kwamen geregeld een locatie tegen die helemaal leeg was (geen fietsen meer), of juist helemaal vol was (je kunt de fiets dan niet terugbrengen, maar als je je code intoetst krijg je dan wel 15 minuten extra om naar een ander station te kunnen fietsen). De stallingsgraad bij de locaties varieert met de tijd van de dag en is een goede graadmeter om te bepalen waar de meeste Parisien zich bevinden: 's Avonds in de buitenwijken, overdag in 'de city'. Met een superhandige app (wel internetverbinding nodig, bijvoorbeeld via wifi) kun je precies zien waar nog fietsen te verkrijgen zijn (en hoeveel) en waar nog fietsen in te leveren zijn. Let wel: hier staan regelmatig wel defecte fietsen tussen of fietsen die niet willen loskoppelen.
* De laatste dag kwamen we zelfs een zuil tegen die er helemaal geen zin meer in had. Hij ging zichzelf op zeker moment resetten, maar er bleven foutmeldingen komen. Het was niet mogelijk een fiets te scoren. We waren op weg om onze trein terug naar Nederland te halen, en er waren in de hele buurt niet veel fietsen op locaties aanwezig. Uiteindelijk zijn we maar gaan lopen. Vertrouw dus nooit volledig op het Vélib-systeem als je een afspraak ergens hebt maar neem voldoende extra tijd om eventuele strubbelingen te overwinnen.
* Fietsen in Paris is zo leuk dat je soms helemaal de tijd vergeet. Het geweldig grappige verkeer, de heerlijke geuren van allerlei restaurantjes, de vele nationaliteiten die her en der samenscholen, de prachtige gebouwen... Als je je fiets langer dan een half uur houdt moet je een euro betalen voor het volgende half uur, en dat tarief loopt langzaam op. Wij vergaten soms helemaal de tijd en moesten dan een eurootje extra afrekenen.
Wij hebben met héél veel plezier gebruik gemaakt van Vélib. We ervoeren het fietsen in Paris wel allebei anders, maar wel allebei als een geweldige ervaring. Zelf vind ik het verkeer in Paris geweldig. Automobilisten zijn geduldig en vergevingsgezind, scooters en motoren zijn wat roekelozer. Voetgangers steken zonder te kijken het fietspad over en er wordt volop door rood gereden door fietsers. Over die fietspaden: nog steeds (zie ook het draadje over fietsen in Parijs uit 2013) zijn de meeste busbanen ook toegankelijk voor fietsers. Maar intussen zijn er ook tal van fietspaden aangelegd. Veelal zijn deze smal, en reken er niet op dat er verkeerslichten zijn: je moet die van de voetgangers in de gaten houden. Veel Parijzenaars zijn nog niet gewend aan die fietspaden en lopen of parkeren er gewoon op. Dat hoort er allemaal bij.
Ik rijd zonder schroom de meest drukke rotonde op, om me tussen het auto- en scooterverkeer door dwars over het midden naar de andere kant te begeven. M'n vriendin had een andere tactiek en koos meestal de zijkant of de stoep. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld, terwijl ik me dat in een stad als Utrecht of Den Haag vaak wel voel. Daar zal het glorieuze vakantiegevoel misschien ook wel parten bij spelen, maar toch, ik popel alweer om, als mijn eigen fietsje niet mee kan, op een Vélib te stappen.
Het Vélibsysteem bestaat uit tal van locaties ('stations') in de stad (zowel binnen als buiten de ring), op meestal niet meer dan 300 meter van elkaar, waar fietsen 'gehuurd' kunnen worden. Bij de locatie staat een zuil waar je een kaartje kunt kopen. Dat kaartje kost op moment van schrijven € 1,70 per 24 uren. Het kaartje kun je bij de zuil met bijvoorbeeld een VISA-kaart kopen. Er wordt dan € 150,- borg gereserveerd op je kaart (die je kwijt bent als je de fiets niet meer inlevert).
Het 'huren' van een fiets kost vervolgens niets, als je 'm maar binnen een half uur ergens bij een Vélib-locatie weer 'inlevert'.
Overigens kun je ook een 7-daagse kaart kopen (aan de zuil of via internet) of een abonnement. De meeste bewoners van deze stad die gebruik maken van de Vélib hebben een abonnementspas, zodat ze niet elke keer allerlei codes hoeven in te toetsen (zie hierna).
De stations zijn onbemand en de zuil is de centrale bedieningseenheid. Na het kopen van een kaartje moet je elke keer als je een fiets wilt 'huren' het kaartnummer intoetsen (8 cijfers), je zelfgekozen pincode intoetsen (4 cijfers) en het nummer van de fiets dat je wilt 'huren' (1 of 2 cijfers).
De fietsen hebben drie versnellingen, die soms per fiets nog wel eens een beetje willen afwijken. Voor wat langere mensen (wij zijn beiden rond de 1,80 m) zit je wel een beetje in een racefietshouding, omdat het zadel redelijk hoog moet bij zo'n lengte en het stuur dan tamelijk laag staat. Er zit geen bagagedrager op de fietsen, maar wel een (stalen) mandje voorop. En een bel, die je zeker ook nodig hebt (of je moet gewoon regelmatig heel hard 'Attention!!!' roepen of andere Franse scheldwoorden gebruiken).
Wij hebben zoal het volgende meegemaakt:
* Het huren van een fiets lukte in eerste instantie totaal niet. Uiteindelijk bleek dat wij de tekst op de zuil niet goed begrepen. Er stond 1. pak een fiets (je kunt buiten het standaard Frans ook kiezen voor Engels of Spaans, dus deze tekst stond er niet in het Nederlands). Dus wij rukken en trekken aan zo'n fiets... maar nix hoor. In een helder moment bedachten we dat '1. pak een fiets' betekende dat je op het toetsenbord op '1' moest drukken. Dat hielp, want vervolgens konden we een fietsnummer kiezen (de fietsen zitten vastgeklikt aan genummerde palen) en een fiets loskoppelen.
* Het loskoppelen van een fiets lukte soms niet, ondanks het 'groene' lampje. Op de paal bij elke fiets zit een lampje, dat groen of rood brandt. Rood betekent: buiten werking, fiets niet te gebruiken. Maar ook bij een groen lampje weigerde het systeem soms een fiets af te geven. Geen punt overigens, want als je geen fiets pakt, kun je gewoon weer opnieuw de procedure doorlopen en een andere kiezen.
* We hadden soms een fiets die defect was. We ontdekten dat de Parisien een eigen systeem hebben ontwikkeld: als een fiets een defect heeft, dan draaien ze het zadel achterstevoren. Je weet dan dat je zo'n fiets niet moet nemen. Een ingewijde vertelde ons dat kinderen er ook wel eens kwajongensstreken mee uithalen, maar over het algemeen werkt dit systeem erg goed. Desondanks kwamen we toch regelmatig een kapotte fiets tegen: kettingkast die zo aanliep dat de trappers niet rond wilden draaien, handvat dat er af ging of was, versnellingen die haperden, een zachte band of amper werkende remmen. Dat klinkt allemaal erg negatief, maar we hebben ook héél vaak een fiets opgehaald. Al met al zijn de meeste fietsen in goede of redelijke gezondheid. Van alle fietsen werkte het licht uitstekend (er zit een naafdynamo in het voorwiel en zowel het voor- als achterlicht branden altijd, en fel ook!, en blijven nog even nabranden als je stopt).
* Een keer gaf de paal bij het inhaken van de fiets (bij het terugbrengen dus) een pieperdepieperdepiepsignaal. De handleiding had ons erop gewezen dat er dan iets niet goed gaat. Het lampje bleef ook oranje branden (weer eens wat anders dan groen of rood). We konden de fiets echter niet meer uit de houder nemen, dus het zal wel goed zijn. Nou het was dus niet goed, want toen we na een prachtige wandeling over de Promenade Plantée twee kilometer verderop een andere fiets wilden ontkoppelen, gaf de zuil aan dat we nog een fiets in gebruik hadden. Sapperdeflap!!!! Teruggesneld naar de terugbrenglocatie, maar de fiets stond (gelukkig) nog steeds met een oranje lampje naar de straat te staren. Help! Op de zuil zit dan een mogelijkheid om te bellen naar de centrale. Dit ging bijzonder goed, en binnen een minuut hadden we een Engels sprekende mijnheer aan de 'lijn'. Hij vroeg het stationnummer (staat op de zuil) en het paalnummer. Na twee minuten konden we gewoon weer een nadere fiets pakken. Deze service werkt dus uitstekend!
* We kwamen geregeld een locatie tegen die helemaal leeg was (geen fietsen meer), of juist helemaal vol was (je kunt de fiets dan niet terugbrengen, maar als je je code intoetst krijg je dan wel 15 minuten extra om naar een ander station te kunnen fietsen). De stallingsgraad bij de locaties varieert met de tijd van de dag en is een goede graadmeter om te bepalen waar de meeste Parisien zich bevinden: 's Avonds in de buitenwijken, overdag in 'de city'. Met een superhandige app (wel internetverbinding nodig, bijvoorbeeld via wifi) kun je precies zien waar nog fietsen te verkrijgen zijn (en hoeveel) en waar nog fietsen in te leveren zijn. Let wel: hier staan regelmatig wel defecte fietsen tussen of fietsen die niet willen loskoppelen.
* De laatste dag kwamen we zelfs een zuil tegen die er helemaal geen zin meer in had. Hij ging zichzelf op zeker moment resetten, maar er bleven foutmeldingen komen. Het was niet mogelijk een fiets te scoren. We waren op weg om onze trein terug naar Nederland te halen, en er waren in de hele buurt niet veel fietsen op locaties aanwezig. Uiteindelijk zijn we maar gaan lopen. Vertrouw dus nooit volledig op het Vélib-systeem als je een afspraak ergens hebt maar neem voldoende extra tijd om eventuele strubbelingen te overwinnen.
* Fietsen in Paris is zo leuk dat je soms helemaal de tijd vergeet. Het geweldig grappige verkeer, de heerlijke geuren van allerlei restaurantjes, de vele nationaliteiten die her en der samenscholen, de prachtige gebouwen... Als je je fiets langer dan een half uur houdt moet je een euro betalen voor het volgende half uur, en dat tarief loopt langzaam op. Wij vergaten soms helemaal de tijd en moesten dan een eurootje extra afrekenen.
Wij hebben met héél veel plezier gebruik gemaakt van Vélib. We ervoeren het fietsen in Paris wel allebei anders, maar wel allebei als een geweldige ervaring. Zelf vind ik het verkeer in Paris geweldig. Automobilisten zijn geduldig en vergevingsgezind, scooters en motoren zijn wat roekelozer. Voetgangers steken zonder te kijken het fietspad over en er wordt volop door rood gereden door fietsers. Over die fietspaden: nog steeds (zie ook het draadje over fietsen in Parijs uit 2013) zijn de meeste busbanen ook toegankelijk voor fietsers. Maar intussen zijn er ook tal van fietspaden aangelegd. Veelal zijn deze smal, en reken er niet op dat er verkeerslichten zijn: je moet die van de voetgangers in de gaten houden. Veel Parijzenaars zijn nog niet gewend aan die fietspaden en lopen of parkeren er gewoon op. Dat hoort er allemaal bij.
Ik rijd zonder schroom de meest drukke rotonde op, om me tussen het auto- en scooterverkeer door dwars over het midden naar de andere kant te begeven. M'n vriendin had een andere tactiek en koos meestal de zijkant of de stoep. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld, terwijl ik me dat in een stad als Utrecht of Den Haag vaak wel voel. Daar zal het glorieuze vakantiegevoel misschien ook wel parten bij spelen, maar toch, ik popel alweer om, als mijn eigen fietsje niet mee kan, op een Vélib te stappen.
?
!
