Hallo!
We zijn net terug van een half jaartje fietsen door Azië. Prachtige reis geweest, maar Vietnam zijn we met gemengde gevoelens uitgereden.
Kan gebeuren, misschien lag dat land ons wel gewoon niet dachten we... maar in Cambodja, Thailand en Maleisië kwamen we mede wereldfietsers tegen die vrijwel allemaal met de vraag kwamen: "What about Vietnam... is it really that worse..."
Er bleken veel, heel veel slechte verhalen over Vietnam als fietsland te circuleren. Een Australiër, een ervaren fietser, zei zelfs dat fietsers maar eens een wereldwijde "waarschuwing" moesten afgeven.
Onze ervaringen waren niet geweldig, maar gelukkig heeft reizen de eigenschap dat slechte momenten vervagen en de mooie herinneringen de overhand krijgen. Wij kijken nu al met al toch met plezier terug op een van de meest fotogenieke landen die we ooit aandeden.
Maar goed, wat beviel ons absoluut niet in Vietnam:
- Alles leek om geld te draaien, niets was geprijsd, alles was onderhandelbaar. Daarbij werd er echt alles aan gedaan om de buitenlander veel te veel aan te rekenen. Op markten begonnen kooplui naar elkaar prijzen toe te schreeuwen die we minimaal zouden moeten gaan betalen, winkeliers wilden vaak niet zakken met hun prijs tot een reëel niveau. Iets te veel betalen als rijke westerling vinden wij geen probleem maar het overvragen ging in Vietnam wel erg ver. De overheid gaf het voorbeeld, staatshotels en bootlijnen waren vaak voorzien van 2 prijslijsten, buitenlanders graag minimaal het dubbele betalen! Al met al vreselijk vermoeiend: op markten hebben we weinig meer aangeschaft. Na een vermoeiende dag fietsen een winkel in? Met 10 artikelen naar de kassa? Dan graag 10x stevig onderhandelen….
- De verkeersdeelnemers behoorden tot de slechtste die we ooit tegenkwamen, vers vanuit China waren we al heel wat gewend maar de Vietnamezen bleken in het verkeer totaal onbevreesd. Het ergste waren misschien nog wel de medefietsers en dan vooral de schooljeugd. Hele groepen achtervolgden ons, inhalen, afremmen naast ons rijden met gevaar voor eigen leven…. Er iets van zeggen had totaal geen zin. Na een week gebeurde het onvermijdelijke, een jongetje reed zo Ed’s voorwiel in met en val tot gevolg. Waterdichte tassen stuk, schaafwonden en een dreigende cirkel omstanders, gehavend en al maar snel weggereden.
- Bij vrijwel ieder hotel moesten (geen discussie mogelijk) we ons paspoort afstaan. Al snel kwamen we er achter hoe vreselijk onzorgvuldig men er daarna mee omsprong, paspoorten in een plastic tasje en hup op de brommer naar de politie of bij check-out een stapel paspoorten voor je krijgen met de mededeling “zoek hem maar op” waarna men vrolijk wegwandelde.
Vanuit Vietnam reden we het straatarme Cambodja in. Binnen een dag was ons gegroeide wantrouwen in de mens weer geslonken. De mensen leken zoveel vriendelijker en eerlijker dan in Vietnam..
Toen we maanden later terugkwamen op Schiphol ontmoeten we bij de oversized luggage band een ander Nederlands fietsstel. Wij waren de slechte herinneringen over Vietnam al weer grotendeels vergeten, bij hun was alles nog vers. “Nooit meer Vietnam” vertelden ze. We hopen dat ook bij hun het mooie en unieke van Vietnam zal bijblijven.
http://www.verrefietsers.nl
We zijn net terug van een half jaartje fietsen door Azië. Prachtige reis geweest, maar Vietnam zijn we met gemengde gevoelens uitgereden.
Kan gebeuren, misschien lag dat land ons wel gewoon niet dachten we... maar in Cambodja, Thailand en Maleisië kwamen we mede wereldfietsers tegen die vrijwel allemaal met de vraag kwamen: "What about Vietnam... is it really that worse..."
Er bleken veel, heel veel slechte verhalen over Vietnam als fietsland te circuleren. Een Australiër, een ervaren fietser, zei zelfs dat fietsers maar eens een wereldwijde "waarschuwing" moesten afgeven.
Onze ervaringen waren niet geweldig, maar gelukkig heeft reizen de eigenschap dat slechte momenten vervagen en de mooie herinneringen de overhand krijgen. Wij kijken nu al met al toch met plezier terug op een van de meest fotogenieke landen die we ooit aandeden.
Maar goed, wat beviel ons absoluut niet in Vietnam:
- Alles leek om geld te draaien, niets was geprijsd, alles was onderhandelbaar. Daarbij werd er echt alles aan gedaan om de buitenlander veel te veel aan te rekenen. Op markten begonnen kooplui naar elkaar prijzen toe te schreeuwen die we minimaal zouden moeten gaan betalen, winkeliers wilden vaak niet zakken met hun prijs tot een reëel niveau. Iets te veel betalen als rijke westerling vinden wij geen probleem maar het overvragen ging in Vietnam wel erg ver. De overheid gaf het voorbeeld, staatshotels en bootlijnen waren vaak voorzien van 2 prijslijsten, buitenlanders graag minimaal het dubbele betalen! Al met al vreselijk vermoeiend: op markten hebben we weinig meer aangeschaft. Na een vermoeiende dag fietsen een winkel in? Met 10 artikelen naar de kassa? Dan graag 10x stevig onderhandelen….
- De verkeersdeelnemers behoorden tot de slechtste die we ooit tegenkwamen, vers vanuit China waren we al heel wat gewend maar de Vietnamezen bleken in het verkeer totaal onbevreesd. Het ergste waren misschien nog wel de medefietsers en dan vooral de schooljeugd. Hele groepen achtervolgden ons, inhalen, afremmen naast ons rijden met gevaar voor eigen leven…. Er iets van zeggen had totaal geen zin. Na een week gebeurde het onvermijdelijke, een jongetje reed zo Ed’s voorwiel in met en val tot gevolg. Waterdichte tassen stuk, schaafwonden en een dreigende cirkel omstanders, gehavend en al maar snel weggereden.
- Bij vrijwel ieder hotel moesten (geen discussie mogelijk) we ons paspoort afstaan. Al snel kwamen we er achter hoe vreselijk onzorgvuldig men er daarna mee omsprong, paspoorten in een plastic tasje en hup op de brommer naar de politie of bij check-out een stapel paspoorten voor je krijgen met de mededeling “zoek hem maar op” waarna men vrolijk wegwandelde.
Vanuit Vietnam reden we het straatarme Cambodja in. Binnen een dag was ons gegroeide wantrouwen in de mens weer geslonken. De mensen leken zoveel vriendelijker en eerlijker dan in Vietnam..
Toen we maanden later terugkwamen op Schiphol ontmoeten we bij de oversized luggage band een ander Nederlands fietsstel. Wij waren de slechte herinneringen over Vietnam al weer grotendeels vergeten, bij hun was alles nog vers. “Nooit meer Vietnam” vertelden ze. We hopen dat ook bij hun het mooie en unieke van Vietnam zal bijblijven.
http://www.verrefietsers.nl