Sinds vandaag terug uit GB. Man, man, man, wat een pech heb ik (deels door eigen schuld) gehad onderweg.
Corrieyairack Pass
Corrieyairack Pass heb ik ongeveer hetzelfde befietst als Leo: vanaf ongeveer Aberfeldy naar Laggan tot laat in de middag, dan door naar de voet van de beklimming alwaar ik rond 17:30 aan begon. Ik schat dat ik rond 19.00 á 19.30 uur boven was en toen aan de afdaling begon. Onderweg kwam ik een oud schaapherdershutje tegen. Aangezien ik wegens de goede weersverwachtingen vóór mijn vertrek naar GB had gekozen voor een bivakzak i.p.v. een tent (dom, dom, oliedom!), verkoos ik om daar te blijven. Niet eens zo'n gek idee: door het rammelen had een pak sinaasappelsap in één van beider tassen een gaatje ontwikkeld en was 800ml gaan zwerven door de kleding...
Enfin, de volgende dag door naar beneden. Volgens de OFM zou het pad zich verderop splitsen, wat het ook deed. Dankzij de OFM het rechterpad gekozen. Daarbij moest ik door een beekje, wat letterlijk met een sisser afliep. Wat bleek? M'n Continental TourRide had een scheurtje opgelopen IN die beek!
Natuurlijk geen reserve-buitenband bij, dus met een stevige plakker aan de binnenkant én idem aan de buitenkant de band zo goed mogelijk voorbereid op Glen Arnisdale.
(In Fort Augustus e.o. is immers geen buitenband te krijgen: daarvoor moet je naar Fort William of naar Inverness.)
(Glen) Arnisdale
Lang verhaal kort makend: ik ben die dag doorgefietst tot zo'n 7km voor het einde van het dal wat volgens mij Kinloch Hourn heet. De laatste kilometers bleken de volgende ochtend sprookjesachtig mooi. De Fata Morgana van de Efteling móét bijna wel afgekeken zijn van deze mistige omgeving.
Ik werd diezelfde ochtend op mijn kampeerplek al vroeg overvallen door midges, dus zonder ontbijt ging ik snel op pad. Volgens mijn GPS, die nog op Nederlandse tijd stond, fietste ik rond 7 uur langs een paar tentjes die aan Kinloch Hourn stonden, en aldus begon mijn Glen Arnisdale-avontuur (met een kapotte achterband, welke nog wel werkte). Bij het hek van het guesthouse was een bord met een pijl waarop stond "Public footpath to (Glen) Arnisdale". Achter het volgende hek was een figuurlijke muur. BAF! Daar sta je dan, zonder ontbijt, kapotte achterband en zo'n 15kg aan bagage...
Moest ik bij Corrieyairack Pass al mijn fiets omhoog sleuren, trekken en duwen op het laatste stuk, volgens mij was hier het steile stuk naar boven toe zeker 3x zo lang!
Eenmaal boven kon ik nog amper fietsen: steil, grote stenen, (te) smal pad, etc. Langzaamaan ging het fietsen steeds beter. Met de OFM bijdehand kon ik bij de rivierdoorsteek me oriënteren op de ruïne die er staat, want die staat gelukkig op Minko's kaart!
De oversteek met keien die minder dan enkele cm's onder water liggen (of net boven water) was daardoor relatief makkelijk te vinden.
Na de rivieroversteek moest ik aan m'n avontuur van 2008 in Marokko denken, want daar volgden we ook een rivier, zoveel mogelijk fietsend. Alleen bevat de Arnisdale water en bevatte die andere dat niet (maar daar was het ook vaak dóór de bedding heen). Al moet gezegd worden dat het soms zodanig steil en keiig was naar beneden toe (dus qua richting tegengesteld aan Leo's verslag), dat ik ook niets anders kon en durfde dan de fiets aan de hand te nemen. En ik lijk toch ook wel
iets gewend te zijn.
Eenmaal in het dal met de boerderijen kon ik fluitend fietsen over de weg, daarbij af-en-toe raar aangekeken wordend:
Tegen het eind van de ochtend vond ik het winkeltje met lekkernijen (ahum) en rond 12 uur (NL-se tijd) nam ik de ferry naar Skye. Al met al zal het avontuur van Glen Arnisdale zelf dus zo'n 3 uur in beslag hebben genomen.
Zo, morgen de rest van de foto's uitzoeken.
en oude 
man 
