ma 11 mar, 2013 19:13
“De slag bij Namen”
Maastricht 10 Maart 2013
In de vroege ochtend maken 33 randonneurs zich op voor de strijd, de Citadel van Namen moet die dag genomen worden.
Uitgedost in winterkledij, mutsen, helmen [ik zag er zelfs een met een heuse soldatenhelm] overschoenen, regenjacks, drie paar sokken en handschoenen gaan de Sappeurs ten strijde.
Nog maar goed en wel buiten Maastricht komen we pal in de westen wind, de regen gaat over in hagel, natte sneeuw en striemt ons in het gelaat. Dit samen met modder, steentjes en andere zooi opspattend van je voorganger is alsof we door musketkogels getroffen worden.
De temperatuur komt maar net boven het nul punt uit.
Als snel komt een eerste groepje terug van het front, verlagen door weer, wind, kou en modder geven ze de strijd op, er zullen nog meer slachtoffers vallen deze dag.
Het bataljon valt uiteen en een ieder strijd voor zich, ik kom Frank tegen en samen trekken we verder westwaards.
De regen trekt langs m’n benen door naar mijn schoenen, mijn vingers beginnen langzaam warmte te verliezen en al snel wordt het ondragelijk van de kou. Frank ziet een onderkomen in de vorm van een bejaarden tehuis en roept “kom Henk hier naar binnen” we zitten dan op 63 km.
Binnen laat ik me tegen de verwarming zakken en al snel komt een drie tal zusters in het wit om me te helpen.
Ook komt er een klein oud mannetje krom gebogen over zijn rollator naar me toe geschuifeld en vraagt hakkelend; “Bonjour monsieur, Ca va? “ als ik de man aankijk denk ik… met mij gaat het eigenlijk zo slecht nog niet!
Als Frank en ik de Citadel bedwongen hebben en we ons bij de Generaal gemeld hebben die daar op zijn post zit om ons een stempel in de Audax kaart te geven vragen we ons af waar Jan Pieter is, hij is nog niet gesignaleerd. Hij zal toch niet op het slachtveld achtergebleven zijn?
We verlaten Namen en keren Oostwaards, de weergoden denken er anders over en maken het ons nu moeilijk met een sterke noordoosten wind die smerig koud aan voelt,
Ook daalt de temperatuur. Gelukkig hebben zij hun kruit verschoten en blijft het droog op de aftocht.
Dan ineens in een klein dorpje weggescholen tussen boeren landweggetjes zie ik een aantal fietsen tegen een gevel staan met daar tussen het gele ros van JP, het blijkt een klein Chinees restaurantje te zijn waar enkele moegestreden renners zich te goed doen aan een heerlijke warme hap.
Frank en ik schuiven ook aan en we doen ons tegoed aan een heerlijke maaltijd, Frank eet de bloemgarnering er zelfs bij op, zo uitgehongerd is hij!
Ook ik leg mijn drijfnatte sokken net als Jan op de verwarming. Als de lucht die van de sokken afkomt de Chinese tomatensoep overtreft word ons vriendelijk verzocht de sokken van de verwarming te halen, heel de ruimte ruikt blijkbaar naar sok ipv soep, ik zelf en ook Jan zijn verbaast… “wij ruiken niets”??
Om acht uur in de avond fietsen we Maastricht weer binnen, de strijd zit er op. Over 203 km modderige paden hebben wij onze sporen achter gelaten en onze sporen verdiend. De strijd kent 10 uitvallers. Het was een zwaar bevochten heroïsche dag die ons lang zal heugen.
De oude garde heeft het weer geflikt.
Met dank aan Ivo Miesen.
Henk Kamphuis
kunst en fietswerk
Maastricht 10 Maart 2013
In de vroege ochtend maken 33 randonneurs zich op voor de strijd, de Citadel van Namen moet die dag genomen worden.
Uitgedost in winterkledij, mutsen, helmen [ik zag er zelfs een met een heuse soldatenhelm] overschoenen, regenjacks, drie paar sokken en handschoenen gaan de Sappeurs ten strijde.
Nog maar goed en wel buiten Maastricht komen we pal in de westen wind, de regen gaat over in hagel, natte sneeuw en striemt ons in het gelaat. Dit samen met modder, steentjes en andere zooi opspattend van je voorganger is alsof we door musketkogels getroffen worden.
De temperatuur komt maar net boven het nul punt uit.
Als snel komt een eerste groepje terug van het front, verlagen door weer, wind, kou en modder geven ze de strijd op, er zullen nog meer slachtoffers vallen deze dag.
Het bataljon valt uiteen en een ieder strijd voor zich, ik kom Frank tegen en samen trekken we verder westwaards.
De regen trekt langs m’n benen door naar mijn schoenen, mijn vingers beginnen langzaam warmte te verliezen en al snel wordt het ondragelijk van de kou. Frank ziet een onderkomen in de vorm van een bejaarden tehuis en roept “kom Henk hier naar binnen” we zitten dan op 63 km.
Binnen laat ik me tegen de verwarming zakken en al snel komt een drie tal zusters in het wit om me te helpen.
Ook komt er een klein oud mannetje krom gebogen over zijn rollator naar me toe geschuifeld en vraagt hakkelend; “Bonjour monsieur, Ca va? “ als ik de man aankijk denk ik… met mij gaat het eigenlijk zo slecht nog niet!
Als Frank en ik de Citadel bedwongen hebben en we ons bij de Generaal gemeld hebben die daar op zijn post zit om ons een stempel in de Audax kaart te geven vragen we ons af waar Jan Pieter is, hij is nog niet gesignaleerd. Hij zal toch niet op het slachtveld achtergebleven zijn?
We verlaten Namen en keren Oostwaards, de weergoden denken er anders over en maken het ons nu moeilijk met een sterke noordoosten wind die smerig koud aan voelt,
Ook daalt de temperatuur. Gelukkig hebben zij hun kruit verschoten en blijft het droog op de aftocht.
Dan ineens in een klein dorpje weggescholen tussen boeren landweggetjes zie ik een aantal fietsen tegen een gevel staan met daar tussen het gele ros van JP, het blijkt een klein Chinees restaurantje te zijn waar enkele moegestreden renners zich te goed doen aan een heerlijke warme hap.
Frank en ik schuiven ook aan en we doen ons tegoed aan een heerlijke maaltijd, Frank eet de bloemgarnering er zelfs bij op, zo uitgehongerd is hij!
Ook ik leg mijn drijfnatte sokken net als Jan op de verwarming. Als de lucht die van de sokken afkomt de Chinese tomatensoep overtreft word ons vriendelijk verzocht de sokken van de verwarming te halen, heel de ruimte ruikt blijkbaar naar sok ipv soep, ik zelf en ook Jan zijn verbaast… “wij ruiken niets”??
Om acht uur in de avond fietsen we Maastricht weer binnen, de strijd zit er op. Over 203 km modderige paden hebben wij onze sporen achter gelaten en onze sporen verdiend. De strijd kent 10 uitvallers. Het was een zwaar bevochten heroïsche dag die ons lang zal heugen.
De oude garde heeft het weer geflikt.
Met dank aan Ivo Miesen.
Henk Kamphuis
kunst en fietswerk
)
