Additionally, paste this code immediately after the opening tag: Lars' Revanche in the Andes - Pagina 4 - Forum Wereldfietser

Lars' Revanche in the Andes

371 berichten
Jemig, wat heftig! Sterkte Lars en ik hoop inderdaad dat er mensen zijn die je daar kunnen helpen.

Enige tijd terug heeft hij contact gezocht hier op het forum met iemand die daar in de buurt is. Dit was Roeland.
Hallo Lars,

Jemig, Lars wat een vreselijke situatie en wij hopen dat je iemand bij je hebt die je helpt of steunt. We denken aan je en hopen dat je snel naar Nederland terug kan keren.
Goh joh, heel veel sterkte en wij duimen voor je!
Wendy en Marten
Wat vreselijk zeg! Ik hoop dat het goed komt met je been en wens je veel sterkte!

Je kunt het gelukkig nog navertellen, anderen hebben deze week minder geluk aan de andere kant van de wereld: http://tinyurl.com/co5oagx
Hun website: http://www.twoonfourwheels.com/

Sterkte!
Beste Fietsvrienden,

Zojuist de ouders van Lars gesproken. Op dit moment heeft Lars zowel in Nederland als in Chili goede ondersteuning. Dat is prettig om te weten. Het was het erg fijn om de ouders te spreken en te horen dat ze het goed onder controle hebben. Om de ouders te ontlasten hebben we met ze afgesproken ik even als aanspreekpunt binnen de wereldfietser ga fungeren zolang de familie aangeeft dat dat nodig is. Verwacht van mij geen uitgebreide medische rapporten. Alles wat persoonlijk is zal ik niet op dit forum beantwoorden.

Rest ons nu als fietsvrienden om Lars moreel maximaal te ondersteunen. Geloof wel dat hij dat juist nu goed kan gebruiken.
Zet hem op Lars! We denken aan je.
Alle goeds.

Groet,
Marco
Goede actie Marco, fijn dat jij namens ons allen contact houdt.

Lars, heel, heel, heel veel sterkte!

Annita
Weet je al iets over de toedracht?
Lars,

Ik wens je een stevige dosis universele energie om er weer bovenop te komen, sterkte!!

Roald
Klinkt niet best, verschrikkelijk. Sterkte Lars.
Hallo Lars,

Ongeacht het feit dat ik je niet ken, wil ik je toch veel sterkte toewensen. je had je revanche wellicht anders in gedachten. Ik hoop dan ook dat alles in orde komt voor een eventueel vervolg !

Sterkte !!!
Marijke
Allereerst iedereen van wie ik een smsje, belletje, mailtje of berichtje hier heb ontvangen, hartelijk dank allemaal !
Doet een mens goed :D

En Marco en Lisette, bedankt voor dit initiatief, ik hoorde zelfs van mijn ouders dat je nog meer hebt willen doen, je bent een reuzevent !

Dan nu maar het verhaal wat er precies gebeurd is

50 km before San Pedro de Atacama I pitched my tent in a dry riverbed.
I didn´t think further, simple as that.
( later I heard only 20 mm of rainfall a year, normally )

This night was going to be far beyond normall .....

When I was reading, after dinner, in my tent, I heard noise, a rumbling noise and I felt the ground moving a little bit, like with an eartquake
I was thinkig at first maybe a truck passing by but the sound stayed.
So I looked out of my tent and was shocked of what I saw, the right side of the former dry river, there was a very strong and fast movement of water, mud and stones.

Oh boy, no good I thought, I have to get out of here and started like crazy to pack my bags.
But halfway the water was allready under my tent so I left my tent, first safed my bike by bringing it to a higher part in the riverbed ( later it was found there, if only I would have stayed there too but no .... ) got back to my tent for my bags, grabbed 4 of them, waded through enkel deep water to the higher parts where my bike lay down safe and then tried to cross the enormous stream, with my bags, to the other side ( only 6 meters ) but you allready guessed, I guess, The water / mud grabbed me ...
So I was dragged down the river and looked death into his eyes.
I tried to stay flat and breathe but sometimes was dragged under for several seconds, spinning around.
At one point I thought, oke, maybe I will not survive this and die.
Fine.
But if I have something to say NOT by drowning.
That seemed such a bad way to go.
So I fought and fought, mud in my eyes, ears, mouth, even lungs ( later I coughed some little stones up ) and maneged to keep above.

After 2 or 3 horrible kilometers like that I finally managed to crawl to the land and lay down.
Now, in the water I allready had see my right leg in a strange angle.
Heavily broken.

In the water I lost my glasses so I could´t see.
Dark.
Raining a little.
So cold.
Not knowing where to go ( and how, I couldn´t walk ! )
Some lights around me, far far away ...

So I just lay there and wanted to die, I didn´t see other solutions anymore ...

But it was so cold and I thought of my family.
I thought, no Lars, you cannot do that to them, maybe they will never find you here and that uncertainty I just couldn´t do that to them.
I guess my love for my family saved me...

So I started to crawl , sort of following the river.
500 crawls and th lay down for a while.
500 more
and so on.
With a severly broken leg, on bare hands and bare knees, through a sandy, rocky area.
O it was so painful.

Later I found out I crawled for 7 hours untill finally police found me ( well,I was crawling to their patrol car lights ) and I was saved.

But onfortunately they cannot save my leg.

So tomorrow morning I having my firts ( yeah ! ) amputation, just below the knee they promised me.

Have to go now for a washing session which I like :-)

Greetings Lars
Oef... :shock: Het verhaal doet me denken aan "Touching the void".


Ik weet niet of dat relativeren nu gepast is, maar...
Voordeel is dat je daar niet gauw meer koude tenen zult krijgen... En met een mooie prothese blijft ook het been lekker warm. :wink:
Pfieuw, dit kan tellen als straf verhaal. Petje af voor de manier waarop je dit brengt (met zelfs nog enkele positieve noten) ! Hopelijk ben je dan ook snel terug onderweg al zal je natuurlijk een lange revalidatie tegemoet gaan. Nogmaals sterkte !
Jeetje, een I shouldn't be Alive verhaal! Sterkte Lars met het vervolg en gelukkig kun je het navertellen.
Jee Lars! Wat een verhaal, we denken aan je! Heel veel sterkte en heel veel liefs!
In je Engels..chickenskin!

Wim en Marjan
Jemig wat klote en wat fijn om te horen dat je er levend uitgekomen bent... ik heb wel eens hardop lachend in de trein gezeten vanwege je verhalen die ik aan het lezen was; dit is wel ff wat anders zeg... sterkte!
Wow, heftig.
Sterkte Lars & keep your head up!

Anneke
Wow!
Ja, ik was me al een beetje ongerust aan het maken. Ik had al eerder een berichtje van je verwacht.

Ik vond het weer zelf ook al wel wat onstuimig zo nu en dan. Maar dit had ik toch niet verwacht...

Heel veel sterkte in ieder geval en als ik iets voor je kan betekenen, laat het me weten. Ik ben nu in San Pedro de Atacama. Maar jij bent waarschijnlijk al lang in Calama ofzo in het ziekenhuis?

Ik ben hier waarschijnlijk nog een paar dagen omdat mijn camera net gejat is. Ik heb alle tijd...
Jeetjemina, ben hier stil van. Wat een horrorverhaal. Ik bewonder je relativeringsvermogen en overlevingsvechtlust, maar ik voel me nu wel erg raar in de maag, zoals dit binnen komt. Veel sterkte ermee en hopelijk kom je snel thuis naar je familie in NL.
Lars

heel veel sterkte, laat wat van je horen en ik kom je zeker op zoeken.

mario
Daar schrik je van, en het zet je aan het denken over de risico's die soms om de hoek loeren als je ze het minst verwacht. Wat toch temidden van de angst het meest imponeert is die levensdrang, en de energie die dat blijkbaar geeft. Ik hoop dat je dat kunt vasthouden, al zal dat niet steeds lukken. Tot spoedig, en in de tussentijd veel moed.
Wim