Wimmert schreef:En zo zie je maar weer. Ik heb altijd redelijk veel gesport en was altijd 85 kilo.
Tot dat ik astma kreeg plus prednison.
Daarna weer gaan fietsen.
En hup ongeluk ellenboog gebroken en achterste kruisbanden afgescheurd.
Na lange tijd kon ik weer fietsen.
Tot dat ik gewoon op mijn scooter naar het werk ging en in puin gereden werdt door een gewone jongen van 23 die gewoon even zat te bellen in de auto.
En nu loop ik gewoon in een revalidatie centrum om weer gewoon te worden.
Net als een 29jarige vriend van mij die op een gewone dag kreeg te horen dat hij gewoon long kanker had en daar gewoon aan dood ging.
Kortom dat doe maar gewoon slaat nergens op.
Haal er lekker alles er uit wat er in zit dan kan je daarna weer gewoon doen.
Heftig verhaal, Wimmert.
Maar als we al de leeftijd van Piet bereiken, mogen we dus blij zijn als we uberhaupt nog kunnen fietsen (zonder accu en andere hulpmiddelen). En van alleen maar 't gaspedaal intrappen, voor de buis hangen en voetbal kijken krijg je ook al spontaan een hartverzakking. En zowiezo krijgen al die luie zware lijven gewrichtsklachten en andere ellende, daar hoef je je ook al niet voor uit je naad te zweten. Tja... niet echt om vrolijk van te worden.
Maar gelukkig kan sport net als drugs emotioneel verdovend werken, als ik me bv ongelukkig voel is het heerlijk om m'n lichaam af te beulen en zo m'n emoties uit te schakelen. Kan erg handig zijn en is ook prima voer voor psychiaters.
Voor mij is trouwens de omgeving waarin ik sport (of mij vrij rondbeweeg) véééél belangrijker dan mijn lichamelijke prestaties, toestand en/of lijden.
Aniphys schreef: Koolhydraten worden onder aerobe omstandigheden inderdaad omgezet naar pyruvaat (ofte pyrodruivenzuur) hetgeen in de mitochondrien wordt omgezet naar acetyl-CoA. Dat zal dan (via krebs, vorming van reducerende equivalenten - waarschijnlijk de verkeerdelijk genoemde H-moleculen - en elektronentransport) aanleiding geven tot productie van ATP in de mitochondrien van de energie-behoeftige cellen (lees spiercellen). Vetten worden niet zomaar omgezet tot pyruvaat (hoewel het via een biochemische omweg wel kan); die worden via knoopse afbraak rechtstreeks omgezet tot acetyl-CoA. C6H12O6, ofwel gewoon glucose, vloeit niet door de spieren als gevolg van onvolledige vorming van pyruvaat........
Of de zware benen wordt veroorzaakt door CO2-afhankelijke acidose laat ik aan jouw rekening over, ik zou eerder geneigd zijn te denken aan lactaat. CO2 wordt zeer makkelijk (oa via hemoglobine) afgevoerd, zeker bij de hoge ventilatiefrequenties die optreden bij intense inspanning (en dat zou zelfs tot alkalose (ipv acidose) kunnen leiden indien teveel CO2 zou worden afgevoerd).
Mooi verhaal, maar ik fiets toch echt niet vanwege hsf-punten, omslagzone's, conconitesten, C6H12O6, 4 H-moleculen en adenosinetrifosfaten. En dat het via mijn krebs aanleiding geeft tot productie van ATP in de mitochondrien zal mij een worst wezen en dat vetten niet zomaar pyruvaat maar via knoopse afbraak acetyl-CoA worden is ook erg leuk maar eh zware benen? Ja,
dat herken ik wel. En dat heeft niets te maken met CO2-afhankelijke acidose, lactaten, hoge ventilatiefrequenties, alkalose en acidoseer. Nee, dan moet je gewoon even stoppen en een dikke banaan eten, en mocht dit niet werken dan zoek je het dichtsbijzijnde terrasje op voor een heerlijk koud biertje en zorg je zo voor nog zwaardere benen want die had je namelijk toch al. Want waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?
Een vriend van mij was sportverslaafd. Boksen, roeien, hardlopen en fietsen: het sloopte zijn lichaam en sociale leven. Dus wees zuinig op je lijf want je hebt er maar een. En wie dit 50jarenpraat noemt, moet maar eens gaan lezen over Bigorexia. Tis een verslaving uit deze tijd, uit onze zuip/vreetwereld waar uiterlijke schijn zo belangrijk schijnt te zijn. Dus weet waar je mee bezig bent.
AB schreef:Ik ken weinig wielrenners met structurele gezondheidsklachten als gevolg van dat wielrennen. In het schaatspeloton hoor je wel regelmatig mensen met hernia's, de ruggewervel wordt daar zwaar belast, vooral op natuurijs. Maar typische wielrenblessures hoor ik (in mijn omgeving althans) weinig over (valpartijen daargelaten natuurlijk).
Ik heb altijd begrepen dat de meeste wielrenners vaak last hebben van zweet- en talgkliercysten en/of steenpuisten, 50% heeft doofheid van de genitalien en 25% heeft erectiestoornissen. Nu ben ik gelukkig een vrouw, maar ik zou toch wel een man willen die niet
alleen maar op zijn fiets kan klimmen. Lijkt me toch wel een groot probleem.
)
