Ik kon niet meedoen aan Rondje Groningen van 13 mei, want de dag ervoor was namelijk de Nationale Molendag. Als molenliefhebber heb ik een mooie fietstocht langs Overijsselse molens gemaakt. Het was nogal een frisse dag, maar voordeliger voor de molenaars met veel wind. Juist door de kou zitten de luchtmoleculen dichter bij elkaar, wat meer vermogen geeft dan bij dezelfde windsnelheden onder hogere temperaturen. Dus overal snel draaiende wieken!
Ik heb de voorgaande week met griep in bed gelegen en mijn linkerbeen voelde sinds de breuk afgelopen herfst niet lekker aan. Een plaat met vijf schroefjes zit er nog in en ik kon nog erg moeilijk lopen, maar fietsen ging prima! Maar niet geheel zonder pijn tijdens het fietsen. Ik heb de fietsroute zo uitgekozen om zoveel mogelijk wind in de rug te hebben, dus noordwest Bft. 5 zoals op die zaterdag. Indien de wind andersom was, had ik Ommen als startpunt genomen. Mijn stem reutelde en ik hoestte nog wat.
Vrijdag voelde ik me al wat beter en probeerde toch aan zo’n fietstocht te wagen. Ik hees me in mijn Rabobank-wieleroutfit, maar in verband met de kou trok ik een warme trui en windjack eroverheen.
Ik hou wel van het voorjaar. De natuur begint weer te kleuren. De talrijke bloemen zoals brem, paardebloem, fluitekruid, boterbloem, koekoeksbloem, veldzuring, lachen en geuren jou tegemoet. Zwaluwen scheren over het landschap, terwijl de putters in de struiken wegschieten. Een keer een havik gezien. En Overijssel heeft prachtige landschappen.
Ik nam de trein naar Meppel, fiets mee, aankomst 10.20 uur. De ruimte voor de fietsen in zo’n Koploper-trein is veel te krap. Eerst een stukje langs de A28 gefietst en dan via een viaduct was ik zo in het vrome kerkdorp. Het felle groen en blauw van de boerderijen knallen in je ogen, met ervoor zeer keurig verzorgde tuinen, welke door de Staphorster vrouwen in klederdracht gedaan worden. Wie een slordige tuin heeft, zal diegene ’s zondags in zo’n zwartekousenkerk vast wel erop aangesproken worden. Bijzonder waren de gekleurde en gehaakte jasbeschermers op de fietsen.
Een bezoek aan de grondzeiler „De Leijen” gebracht. Aan de molenaars vroeg ik de weg naar Nieuwleusen, die voor een deel langs de spoorbaan ging. In Punthorst zag ik een DC-3 „Dakota” laag overvliegen. Ook een monument op zich. Ik had geen landkaart bij me, dus na het oversteken van de gedempte Dedemsvaart was het behoorlijk zoeken naar de „Molen van Massier”. Nieuwleusen is namelijk een lommerrijk dorp. Nergens een wegwijzer naar de molen te zien. Bij het opvallende kerkje rechtsaf en tot mijn schrik heerste er een grote drukte rond het kruispunt bij de molen. Het autoverkeer liep daar vast en een aantal verkeersregelaars deden hun best om alles ordelijk te laten verlopen. Mij veel te druk en na enkele foto’s van deze nieuwe molen (2008) genomen te hebben, fietste ik door naar Dalfsen. Op de kruising met de N34 ondervond ik een korte wolkbreuk, ik kon onder een dicht bladerdek van de beuken schuilen. Ik ga niet voor slechts tien minuten regen een regenpak aantrekken.
Al gauw kwam de karakteristieke kerktoren van Dalfsen in zicht. Het lijkt erop of de toren nooit was voltooid of is deze na een calamiteit ingekort, want de gotische spitsbogen in de nissen in de bovenste geleding werden abrupt door de dakrand van de spits afgesneden. Het geeft de toren daarom een fronsende indruk. De onderste helft van de toren is in tufsteen gemetseld.
Een aanfluiting voor Dalfsen zijn het afzichtelijk nieuwe gemeentehuis aan de Vecht en die lelijke blauwe bogen boven de brug. Ik stak de Vecht over en fietste rechtsaf richting Emmen, waar je het Noorder Dierenpark vergeefs zult zoeken. En dan linksaf naar Hoonhorst.
Daar kwam de hoge stellingmolen met snel draaiende wieken al in beeld. Markant gelegen aan een kruispunt van vier straten, die elk een zichtlijn naar de molen hebben. Dat hier maar kort geleden een grote veevoederfabriek heeft gestaan, kon ik me nauwelijks voorstellen. Het daaruit vrijgekomen molenwrak is nu tot volwaardige stellingmolen gerestaureerd en hij ziet er werkelijk schitterend uit. Hij is pas vrijdag 11 mei opgeleverd! De molen draait met het systeem Fauël met automatische remkleppen op de binnenroede en de buitenroede heeft oud-Hollandse voorborden. De kap toont een zeer fraaie baard.
Het is werkelijk schitterend wat hier allemaal tot stand is gekomen, zeker voor een klein dorpje, en wat een vakmanschap van het molenbouwbedrijf Vaags uit Aalten. Applaus!
Heel mooi is de monumentale molenaarswoning ernaast met glas-in-lood ramen. Van alle bezochte molens vandaag ben ik hier het langst gebleven maar de tijd was aangebroken om verder te fietsen, dezelfde weg terug naar Dalfsen, maar ik vond net buiten Hoonhorst een fietspad rechtsaf, dat in rechte lijn door het bos naar het station van Dalfsen voert. Heel mooi, door de natuur fietsen. En wie kwam daar nou aanfietsen? Ik herkende hem direct als Nico de Haan, de bekende ornitoloog! Ik begroette hem en ik ben lid van de Vogelbescherming. Na een kort gesprek gingen we weer eigenweegs. Een kalme en ingetogen man, maar zo deskundig over de gevederde vrienden.
Bij het station van Dalfsen voegde ik onbedoeld bij een groep wielrenners die natuurlijk harder trapten dan ik. Ik fietste nu langs de Vecht met verderop zichtbaar het imposante kasteel van Rechteren, welk nog steeds door een gravin wordt bewoond. Dus niet toegankelijk voor publiek. Wel even vlug een foto gemaakt vanuit de oprijlaan. Na een tijdje passeerde ik Vilsteren. Links stond de molen te draaien. Wat staat hij zo prachtig in het landschap met aan de overkant van de weg een katholieke kerk en een kasteel naast elkaar. Ik keek op mijn horloge en ik moest in Ommen de trein van 15.45 uur naar huis nemen en ik had nog geen drie kwartier tijd meer over. Dus alleen een paar foto’s van deze „Vilsterse Molen” en dan ging ik weer Ommenwaarts. Al gauw kwam Ommen na een bocht in zicht. Links het gemeentehuis, dat ik veel fraaier vind dat die in Dalfsen, met erachter de kerk. Weten jullie dat de witte kerktoren geheel van gietijzer is gebouwd? Nog maar een kwartier op mijn horloge en het werd tijd om naar het station te fietsen. In de trein van het type Plan-V is wel veel meer ruimte voor fietsen dan in een onhandige Koploper. Na aankomst op station Baflo trok ik extra warme kleren aan, die ik al achter op de bagagedrager klaar had liggen. Want ik was erg moe geworden en dan pal nog tegen de waterkoude, harde wind naar huis fietsen, zo vlakbij zee. Het was reeds half zeven geworden toen ik mijn lief mokkel weer in mijn armen sloot.
Totaal heb ik zonder kaart (!)
72 kilometer gefietst en ik kijk nu met veel napret op zo’n mooie Nationale Molen-fietsdag terug.
Daarom was ik zondag veel te moe om aan Rondje Groningen deel te nemen.
Klik hier voor de foto’s!
http://www.mijnalbum.nl/Album=LULGMUSH
(de teksten staan aan de linkerkant)
